ΣΠΑΝΙΑ βλέπω ειδήσεις στους εμπορικούς τηλεοπτικούς σταθμούς.
ΤΑ δελτία τους, (πανομοιότυπα μεταξύ τους) έχουν σχεδιασθεί από ειδικούς του μάρκετινγκ και απευθύνονται στους ίδιους ανθρώπους που απευθύνονται και οι διαφημίσεις του MacDonald.
ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ, δηλαδή, σε αυτούς που οι στατιστικές (κάθε είδους) έχουν βαφτίσει «μέσους πολίτες». Tην ιερή (πλαδαρή) μάζα. «Λαό» την αποκαλούν άλλοι.
ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ στο παντοδύναμο «mainstream». Την καταναλωτική εμπροσθοφυλακή του… δημοκρατικού μας συστήματος που λειτουργεί ως κοινωνικός οδοστρωτήρας.
ΧΘΕΣ το πρωί, μετά τη λήξη του ποδοσφαιρικού αγώνα μεταξύ της Ίντερ και της Μπαρτσελόνα, είπα να ρίξω μια ματιά στις ειδήσεις και επέλεξα το κανάλι 7.
ΟΙ ειδήσεις του (διανθισμένες με διαφημίσεις) έμοιαζαν, όπως είπαμε, με τα προϊόντα των φαστφουντάδικων.
ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΝΤΑΙ και αυτές γρήγορα, αλλά, όπως τα ετοιματζίδικα και κακομαγειρεμένα με άθλια προϊόντα φαγητά, υποσκάπτουν την σωματική μας υγεία, έτσι και οι πιο πάνω ειδήσεις, υποσκάπτουν την πνευματική.
ΚΑΙ στις δύο περιπτώσεις, καθοριστικό ρόλο παίζει η εμφάνιση και όχι η ουσία του πράγματος.
Ο μεγάλος αριθμός των τηλεθεατών που παρακολουθούν τους εμπορικούς σταθμούς τους έχουν «δικαιώσει» από χέρι.
ΓΙΑΤΙ, όπως στα φαστφουντάδικα, που ο αριθμός των πελατών καθορίζει την γενικότερη επιτυχία μιας επιχείρησης, έτσι και με τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης.
ΟΣΟ μεγαλύτερος ο αριθμός των τηλεθεατών τόσο πιο δημοφιλές το δελτίο και η απήχησή του στην κοινή γνώμη που ενδιαφέρεται να είναι «ενήμερη», όπως και οι πελάτες του MacDonald «χορτάτοι».
ΤΕΛΟΣ πάντων, επειδή είναι γνωστά (και δυσκολοχώνευτα) όλα αυτά, ας κάνουμε πάλι ζάπινγκ στο κανάλι 7 για κάτι πιο «ελαφρύ».
ΜΕΤΑΞΥ ειδήσεων, διαφημίσεων και γλυκανάλατων σχολίων των τηλεπαρουσιαστών, που στα πρωινάδικα είναι πιο χαλαροί (και οι τηλεθεατές πιο βιαστικοί) υπήρχε και μια ανακοίνωση του σταθμού που παρότρυνε τους τηλεθεατές να στείλουν ένα τηλεφωνικό μήνυμα (sms) υποστήριξης στους στρατιώτες μας, που «υπερασπίζονται» τον… ελεύθερο και δημοκρατικό τρόπο ζωής μας στο Αφγανιστάν, που κινδυνεύει από τους κακούργους τους Ταλιμπάν.
ΓΙΑ μια στιγμή νόμισα ότι κάτι «έκτακτο» είχε συμβεί, που κλόνισε την πίστη των στρατιωτών στον «ιερό» αγώνα κατά της παγκόσμιας τρομοκρατίας και επιδιώκουν να πετύχουν την ψυχολογική τους στήριξη.
ΕΚΑΝΑ λάθος. Η «ιερή» εκστρατεία στήριξης, του «φιλανθρωπικού» πολέμου της Δύσης, που στοχεύει, από τη μια να αποκαταστήσει τη «δημοκρατία» στο (στο πολιτικά πρωτόγονο) Αφγανιστάν και από την άλλη, να αφανίσει τις δυνάμεις του «κακού» που απειλούν την ειρήνη του πλανήτη, δεν οφείλονταν σε κάποιο «έκτακτο» περιστατικό, αλλά στην εθνική μας εορτή.
ΝΑΙ, στο ANZAC DAY, που γιορτάζουμε ως έθνος, κάθε χρόνο αυτήν την εποχή, θα γιορτάσουμε και πάλι αυτή την Κυριακή, με παρελάσεις, όπλα, σημαίες, παράσημα, στεφάνια, «ιερούς» λόγους και χειροκροτήματα.
ΘΑ ξανακάνουμε τα ίδια που κάναμε πέρυσι και πρόπερσι. Θα τα δούμε και από δυο φορές σε όλα τα κανάλια. Θα ακουστούν και πάλι (από τους ίδιους) όλα τα βαρετά εκείνα, που δεν αφήνουν όμως καμιά αμφιβολία για τις αιτίες που καθόρισαν, ώς ένα βαθμό, αυτό που βιώνουμε.
ΕΙΜΑΣΤΕ το προϊόν μιας κοινωνίας, που και εμείς συμβάλαμε, αποδεχόμενοι και διαμορφωνόμενοι την ίδια στιγμή, να δημιουργηθεί. Περί του αντικατοπτρισμού μας πρόκειται. Του συλλογικού μας φαντασιακού.
ΤΟΥ φαντασιακού, που έχεις τις ρίζες του στο βαθύ μας παρελθόν και βλαστίζει στους αγρούς των μύθων, των θρύλων και των ένδοξων αγώνων, των προγόνων. Εκεί που έχει τα θεμέλιά του και το έθνος.
ΑΝ, όμως, οι «γιορτές μνήμης» γίνονται με γνώμονα ότι τιμούμε τη νίκη (ή την όποια θυσία) σε έναν δίκαιο πόλεμο που δώσαμε, ενάντια ανέντιμων και δίβουλων άρθρων. Όλοι οι αντιμαχόμενοι τέτοιος «δίκαιους» πολέμους έδωσαν μεταξύ τους! Όλοι «δίκιο» είχαν. Νικητές και ηττημένοι.
ΣΕ όλες τις χώρες (πάνω-κάτω) τα ίδια γιορτάζουνε και λένε. Όλοι σε «ιερούς» και «δίκαιους» πολέμους θυσιάστηκαν για το «κοινό καλό». Και στα Μνημεία πάνω, τα ίδια γράφονται παντού. Σε όλες τις γλώσσες.
ΑΚΟΜΑ και για την Καλλίπολη τα ίδια λένε. Περί ηρώων ομιλούν, για τις 16.000 που θυσιάστηκαν στα μεγάλα ιδανικά. Τα «ιδανικά» της Καλλίπολης έχουν μετατραπεί σε εθνική κολυμπήθρα. Είναι τα θεμέλια της εθνικής συνείδησης του αυστραλιανού έθνους.
ΑΝ ρίξουμε, όμως, μια πιο προσεκτική ματιά στην πραγματική ιστορία (όσο «πραγματική» και αληθινή μπορεί να είναι) και όχι σε αυτή των παραδοσιακών «κλισέ» των πανηγυρικών λόγων, διαπιστώνουμε ότι τον ηρωικό αυτό έπος ήταν απόρροια τραγικών και λανθασμένων επιλογών, της βρετανικής διοίκησης, που ως αποτέλεσμα είχαν τον αφανισμό, από τους Τούρκους, 16.000 στρατιωτών.
ΤΟ λάθος της επιλογής λανθασμένης παραλίας για την απόβαση και, γενικότερα, το λάθος όλης της εκστρατείας στην Μικρά Ασία (που τελείωσε με τη δική μας Μικρασιατική Καταστροφή του ‘22) βαραίνει τον μεγάλο και τρανό Τσόρτσιλ που τότε ήταν υπουργός Πολεμικού Ναυτικού.
ΓΙΑ χάρη των ηλίθιων «ελιγμών» που είχε σχεδιάσει το ναυτικό επιτελείο, στάλθηκαν στην σφαγή, (χωρίς να ερωτηθούν!) 16.000 άνθρωποι, που τότε, βέβαια, ήταν πολίτες δεύτερης επιλογής, μιας και κατάγονταν από την αποικία των κατάδικων.
ΒΕΒΑΙΩΣ και θα έπρεπε να τιμούμε την μέρα αυτή, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους από αυτούς που την εορτάζουμε.
ΘΑ έπρεπε να την θυμόμαστε ως μέρα που έδειξε περίτρανα τον παραλογισμό του πολέμου. Του όποιου πολέμου. Ως μέρα που θυσίασαν για… εθνικούς λόγους, σκοπούς και αξιώματα 16.000 αθώους, τους οποίους και αποκαλούν «ήρωες» για να αμβλύνουν τις ενοχές τους.
ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ άνθρωποι έχουν θυσιαστεί μέχρι σήμερα, για αυτοκρατορίες, πατρίδες, σημαίες, σύνορα και έθνη που δεν υπάρχουν πια.
ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ έχουν οδηγηθεί στη σφαγή από ηλίθιους (κυριολεκτικά) αυτοκράτορες, βασιλείς και ηγεμόνες. Καμιά «γιορτή» για όλα αυτά. Αναφέρονται μόνο στα βιβλία της ιστορίας, όχι στους πανηγυρικούς των εθνικών επαιτειών.
ΤΑ αγάλματα των αυτοκρατόρων και βασιλέων (και όλων, γενικά, των σφαγέων) φιγουράρουν στις καλύτερες πλατείες. Είναι όλοι επώνυμοι και γνωστοί. Ο στρατιώτης, το αιώνιο θύμα που οδηγήθηκε (ακόμα και αν διαφωνούσε) στη σφαγή παραμένει «άγνωστος» ακόμα.
ΚΟΝΤΑ στις πατριωτικές αυτές πηγές των ένδοξων εθνικών παραδόσεων αναβλύζουν κα τα γάργαρα ύδατα του αρρωστημένου εθνικισμού και ρατσισμού.
ΤΑ τελευταία 10 χρόνια έγιναν πολύ της μόδας οι εκδρομές στην Καλλίπολη για συμμετοχή στους εορτασμούς με τραγούδια σημαίες και κρίκετ, καθώς και η πορεία στο μονοπάτι της Κοκόντα, στη Νέα Γουϊνέα.
ΤΟΝ ίδιο καιρό, αυξήθηκε και το ποσοστό αυτών που στρέφονται κατά των παράνομων οικονομικών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων και τα επεισόδια ρατσιστικής συμπεριφοράς από νέους στους δρόμους.
Η «ξενοφοβία» άρχισε να παίρνει και πάλι διαστάσεις στην πολυεθνική Αυστραλία. Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, που διακηρύττει ότι θα πάρει μέτρα κατά των παράνομων μεταναστών, έχει αρχίσει να κερδίζει πόντους στις σφυγμομετρήσεις.
ΔΕΝ ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά οι Αυστραλοί έχουν ένα χοντρό «κόλλημα» με τους παράνομους μετανάστες και ιδιαίτερα με τους πρόσφυγες που φτάνουν εδώ από την Ινδονησία με τα σαπιοκάραβα.
ΔΕΝ ξέρω, αλλά με το που βλέπουν βάρκα με τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες πάνω, κάτι τους πιάνει. Δεν ξέρω τι πρόβλημα έχουν.
ΑΥΤΑ θυμήθηκα και εξοργιστικά χθες το πρωί βλέποντας τις ειδήσεις και είπα να σας τα ξαναπώ για να γιορτάσω και εγώ.
ΣΑΝ χθες πριν 43 χρόνια, οι δικοί μας «πατριώτες» στην Ελλάδα επέβαλαν τη χούντα. Με τέτοιες γιορτές και παρελκύσεις είχαν γαλουχηθεί από την κούνια τους.
ΣΤΗ χούντα όμως και τη μεταπολίτευση αναφέρεται σήμερα ο «ετερόδοξος» από την Αθήνα. Αυτά από μένα και γεια χαρά.
