ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ να σταματήσει (λόγω μοτοσικλέτας) το προχθεσινό βραδινό ψιλοβρόχι, έμεινα στο γραφείο.
ΟΡΕΞΗ να γράψω δεν είχα και για να «σκοτώσω» την ώρα μου, έκανα αυτό που κάνω σε τέτοιες περιπτώσεις: άρχισα να «σερφάρω» στο internet.
ΤΙ θέλεις και δεν βρίσκεις στο ατελείωτο αυτό σουπερμάρκετ της πληροφορικής. Τα πάντα. Χρόνο να έχεις…
ΕΓΩ ήξερα ακριβώς, όχι μόνο τι έψαχνα, αλλά και πού θα το έβρισκα. Να διαβάσω, πρώτα απ’ όλα, πέντε-έξι ελληνικές εφημερίδες και, στη συνέχεια, άλλες τόσες ξένες.
ΜΗΝΕΣ τώρα, όπως θα έχετε διαπιστώσει, όσοι διαβάζετε τακτικά τη στήλη, παρακολουθώ «από κοντά», την αγωνία της πατρίδας μας να αποφύγει τις Συμπληγάδες των «αγορών».
ΔΥΣΒΑΤΟ μονοπάτι, γεμάτο αβεβαίωτες παγίδες, προβλέψεις και κερδοσκοπικές προθέσεις. Ένας πραγματικός Γολγοθάς, όπου τη θέση του σταυρού έχουν πάρει τα χρέη και τη θέση της σταύρωσης η χρεοκοπία.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ειδήσεις, συνεντεύξεις, απόψεις, ανώνυμων και επωνύμων αρθρογράφων, ελληνικών και ξένων εφημερίδων, πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβω.
ΕΞΩ συνέχισε να ψιλοβρέχει, αλλά πια δεν είχε σημασία. Έπρεπε να φύγω και έφυγα. Δεν ήταν άλλωστε και η πρώτη φορά που οδηγώ τη μηχανή με βροχή. Έχω αρχίσει να… αδιαβροχοποιούμαι.
ΚΑΤΑ τη διάρκεια του εικοσάλεπτου που μεσολάβησε μέχρι να φτάσω σπίτι, προσπαθούσα να αξιολογήσω αυτά που είχα διαβάσει. Να βγάλω μια άκρη από τη «σούπα» των πληροφοριών.
ΑΥΤΟ, συνήθως, είναι και το πιο δύσκολο, αφού ορισμένες από τις απόψεις, αν και αντιφατικές μεταξύ τους, παραμένουν ελκυστικές. Ιδιαίτερα αυτές που εμπεριέχουν κάτι καινούργιο. Κάτι, τέλος πάντων, που δεν έχεις σκεφτεί. Μια έκπληξη…
ΝΑ προσθέσω εδώ, ότι εκτός από αυτά που διάβασα στην οθόνη του υπολογιστή μου, τύπωσα άλλα τόσα για να τα διαβάσω με την… ησυχία μου στο σπίτι.
ΕΦΑΓΑ κάτι και συνέχισα το διάβασμα μέχρι τις 11, που η τηλεόραση της SBS άρχισε να προβάλει την ελληνική ταινία «Ουρανία».
ΕΠΕΙΔΗ είχα σχεδόν κλείσει ένα επτάωρο διαβάζοντας για το «θέμα» και επειδή όσα περισσότερα διάβαζα τόσο δεν έβγαζα άκρη για το «τι μέλλει γενέσθαι», είπα να διακόψω την ανάγνωση και να δω την ταινία για να «ξελαμπικάρει» το μυαλό μου.
ΕΤΣΙ και έπραξα, αν και το «στόρι» της ταινίας δεν ήταν του γούστου μου και σε άλλη περίπτωση πιθανώς να μην την έβλεπα. Τη συγκεκριμένη, όμως, στιγμή την είχα ανάγκη. Ήθελα κάτι… light.
ΤΟ σενάριο είχε να κάνει με μια τετραμελή ομάδα πιτσιρικάδων ενός χωριού της πατρίδας μας, που ανακάλυπταν τη ζωή, το σώμα τους, το σεξ και τον κόσμο, την εποχή της χούντας.
ΣΤΟ μακρινό εκείνο καλοκαίρι του 1968 αναφερόταν και στις προσπάθειες των πιτσιρικάδων να συγκεντρώσουν χρήματα για να αγοράσουν μια τηλεόραση για να δουν την προσσελήνωση τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς.
ΕΞΙ χιλιάδες δραχμές (20 δηλαδή ευρώ!) έκανε η τηλεόραση. Ήταν η πρώτη που θα έφτανε στο χωριό.
ΤΟ πρόβλημα, όμως, που έπρεπε να λύσουν (πριν την αγοράσουν) ήταν ότι, τα χρήματα που είχαν συγκεντρώσει από θελήματα, κάλαντα και άλλες «δραστηριότητες», είχαν ορκιστεί να τα διαθέσουν για την πλήρη ενηλικίωσή τους.
ΝΑ επισκεφτούν την πόρνη Ουρανία, που, ναι μεν, χρέωνε ακριβά, αλλά ήταν ο μόνος ενδεδειγμένος δρόμος που θα τους έκανε επιτέλους… άντρες.
ΓΙΑ το πού θα διατεθούν τα χρήματα αποφασίστηκε με ψηφοφορία στην οποία κέρδισε η τηλεόραση. Για την Ουρανία κράτησαν μερικά ψιλά που ίσα-ίσα θα τους έφταναν για ένα… μπανιστήρι.
ΛΙΓΟ οι εικόνες της εποχής, λίγο η εποχή η ίδια και από κοντά το… background με τη κρυστάλλινη (και βαθιά πονεμένη) φωνή του Καζαντζίδη, τα «αχ» του Αγγελόπουλου και τις ελαφρολαϊκές μελωδίες της Τζένης Βάνου, με οδήγησαν συνειρμικά 40 χρόνια πίσω.
ΤΗΝ εποχή που η ελπίδα της προσμονής για καλύτερες μέρες, έδινε ακόμα νόημα στη ζωή μας. Ήταν τότε που όλοι μεγαλώναμε με την παραδοσιακή «συνταγή» του «ένδοξου παρελθόντος».
ΕΝΟΣ παρελθόντος, που σώνει και καλά, μάς ήθελε απόγονους ένδοξων προγόνων, κληρονόμους ενός μεγάλου πολιτισμού και μιας χώρας που της «χρωστούσε» πολλά ο υπόλοιπος κόσμος.
ΚΟΙΝΗ συνείδηση είχε γίνει ότι είμαστε «περιούσιος» λαός και κανείς (μα κανείς!) δεν αμφέβαλε, τέλος πάντων, ότι όλη η ανθρωπότητα κάτι μάς «χρωστάει» και αν δεν είμαστε «εμείς» θα ήταν ακόμα πάνω στα… δέντρα.
ΜΕ τέτοιες πεποιθήσεις και όνειρα πέρασαν τα χρόνια, μέχρι πριν λίγο ξυπνήσαμε ξαφνικά, διαπιστώνοντας με έκπληξη, πως όχι μόνο δεν μας χρωστά κανείς τίποτα, αλλά χρωστάμε σε όλους από πάνω!
Η «Ουρανία» έγινε αιτία να κάνω έναν «περίπατο» στη διαδρομή των τεσσάρων δεκαετιών που έφεραν την πατρίδα μας, όχι μόνο στην πλήρη οικονομική χρεοκοπία, αλλά και στην καθολική διεθνή ανυποληψία.
ΚΑΙ τα χειρότερα δεν έχουν παρέλθει. Κανείς μέχρι αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζει τι θα γίνει αύριο. Όλοι αυτοσχεδιάζουν. Και η ελληνική κυβέρνηση και το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι «αγορές».
ΣΕ αυτό το συμπέρασμα έχω καταλήξει. Τα πράγματα και στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο μπορεί να χειροτερέψουν ξαφνικά και να πάρουν ένα δρόμο που ούτε τούτες τις δύσκολες μέρες δεν μπορούμε να διανοηθούμε.
ΟΙ δραματικές εξελίξεις του τελευταίου τριμήνου δείχνουν ότι κάθε φορά που ο πρωθυπουργός της χώρας αναφέρεται στην «κόκκινη γραμμή» που η κυβέρνηση δεν πρόκειται να «παραβεί», την έχει ήδη… προσπεράσει.
Η μια «κόκκινη γραμμή» πέφτει μετά την άλλη. Από το «υπάρχουν χρήματα» φτάσαμε στο «δεν υπάρχει σάλιο», για να περάσουμε στο «δεν ζητούμε βοήθεια» και εν μία νυκτί «αν δεν μάς δώσετε αμέσως στις 19 του Μάη, διακόπτουμε τις πληρωμές των δανείων και βάζουμε λουκέτο στο μαγαζί».
ΓΙΑ «κράτος δικαίου» και «δίχτυ ασφαλείας» για τους χαμηλόμισθους μιλάει συνέχεια ο Γιωργάκης και, από την άλλη, φορολογεί τους γέροντες συνταξιούχους και μειώνει από τα 700 στα 590 ευρώ τους μισθούς για νέους μέχρι 24 ετών.
ΤΑ αιώνια θύματα (οι αδύναμοι) καλούνται από μια «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, που προεκλογικά (αν και γνώριζε ότι δεν υπάρχει φράγκο) έταζε παροχές και «λαγούς με πετραχήλια» να πληρώσουν και πάλι τη νύφη.
ΤΟ «κράτος δίκαιου» που επαγγέλλονταν έγινε (με τη βοήθεια των… Διεθνών Οργανισμών) ένα ακόμα πιο άδικο και πιο αδίστακτο κράτος για τους μη προνομιούχους.
ΟΙ πλούσιοι εταίροι μας προσπαθούν, όπως κ όπως, να προστατέψουν το τομάρι τους και να πάρουν ό,τι έχει απομείνει με τους όρους των τοκογλυφικών δανείων που μάς δίνουν για να μάς… σώσουν.
Ο κόσμος έχει θυμώσει και εξοργιστεί. Η τυφλή βία προς κάθε κατεύθυνση παραμονεύει. Τα σχόλια των αναγνωστών των εφημερίδων, η επίθεση κατά Κακλαμάνη και οι «καταλήψεις», είναι ενδεικτικά σημάδια για το πού μπορεί να οδηγηθούν τα πράγματα.
Η απαξίωση των πάντων που υπέβοσκε εδώ και χρόνια, έχει αρχίσει να αποκτά και επιθετικές διαθέσεις. Κανείς δεν πιστεύει ότι τα κόμματα και οι υπάρχοντες πολιτικοί μπορούν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση.
Η Ελλάδα που όλοι ξέραμε δεν υπάρχει πια. Ό,τι απέμεινε βρίσκεται σ’ ένα μεταβατικό στάδιο, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι δρόμο θα πάρει. Όλα τα σενάρια «παίζουν».
ΔΕΝ είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι αυτό που θα «γεννηθεί» θα είναι χειρότερο από αυτό που έχουμε ζήσει. Να πώς το συνοψίζει σε μια συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα στο «Βήμα», ο γνωστός κοινωνιολόγος, Κώστας Τσουκαλάς:
«ΜΙΑ διεφθαρμένη και αναποτελεσματική, αλλά ανθρώπινη και στοιχειωδώς αλληλέγγυα κοινωνία που βαυκαλίζονταν ακόμα πως μπορεί να επιζεί βολεύοντας τα πάντα, εκ των ενόντων, καλείται να μεταμορφωθεί σε μία έλλογη “υπεύθυνη” και αμείλικτα απάνθρωπη ατομοκεντρική κοινωνία όπου όλοι μπορεί να επαίρονται, πως κανείς δεν χρωστά τίποτα σε κανέναν. Αυτό ακριβώς είναι το ευγενές όραμα του παγκοσμιοποιημένου αναπτυξιακού καπιταλισμού. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
