ΤΑ Μέσα Ενημέρωσης ολόκληρου του κόσμου έχουν στρέψει την προσοχή τους (και τις κάμερές τους) στην πατρίδα μας.
ΔΕΝ ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά η… ισχυρή Ελλάς ηγείται της παγκόσμιας αγανάκτησης (που ενδέχεται να μετατραπεί και σε καμιά επανάσταση) κατά του βάρβαρου και ανθρωποφάγου καπιταλιστικού συστήματος.
ΟΙ εικόνες που μετάδωσαν, από την Αθήνα την περασμένη Τετάρτη, τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία πάγωσαν τις «αγορές» (τους νέους αφέντες του πλανήτη) και έστειλαν στα Τάρταρα τα Χρηματιστήρια του κόσμου.
ΟΙ Ευρωπαίοι ηγέτες παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τα τεκταινόμενα στην πατρίδα, φοβούμενοι ότι η οργή και οι φωτιές της Αθήνας ενδεχομένως να περάσουν τα ελληνικά σύνορα σε περίπτωση που η οικονομική κρίση επεκταθεί και σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.
ΑΝ καταρρεύσει το σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας (και δεν είναι λίγοι που εκτιμούν ότι είναι θέμα χρόνου η κήρυξη χρεοκοπίας), κινδυνεύει, όχι μόνο η (χλιαρή) ενότητα της Ευρώπης, αλλά και αυτή η ίδια η ύπαρξη του ευρώ.
ΤΑ ανθρωποφάγα μέτρα, που επέβαλαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες και οι ΔυΝαΤοί (βλέπε ΔΝΤ) προκειμένου να προστατεύσουν, όχι τον ελληνικό λαό, αλλά τους δανειστές του, είναι καταδικασμένα σε αποτυχία και αυτό είναι που τους φοβίζει περισσότερο.
ΑΠΟ την ελληνική κρίση, που ήλθε με δραματικό τρόπο (σαν χιονοστιβάδα) στην επικαιρότητα τον τελευταίο καιρό, δεν κινδυνεύει τόσο η ευρωπαϊκή οικονομία, αλλά η συνολική συνοχή του παγκοσμιοποιημένου οικονομικού συστήματος.
ΑΥΤΟΣ είναι και ένας από τους λόγους που κατρακύλησαν τα Χρηματιστήρια και άρχισε να ανησυχεί η αμερικανική κυβέρνηση και όχι μόνο. Μέχρι και ο Αυστραλός πρωθυπουργός επικοινώνησε με τους ΔυΝαΤούς για να πληροφορηθεί από πρώτο χέρι τι συμβαίνει.
Ο Ραντ θα πρέπει να πήρε ένα σκληρό μάθημα τις τελευταίες μέρες για το ρόλο που παίζουν οι «αγορές», οι οποίες, ως ένα σημείο, έχουν αντικαταστήσει τις εθνικές κυβερνήσεις.
ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ σε θέματα που άπτονται της οικονομίας (και οι περισσότερες αποφάσεις έχουν να κάνουν με αυτή) οι «αγορές» διεκδικούν το δικαίωμα – και ώς ένα βαθμό το έχουν πετύχει – να αποφασίζουν οι ίδιες και όχι οι εκλεγμένες κυβερνήσεις, για το τι είναι σωστό και τι όχι.
ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ την απόφαση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης να επιβάλλει έξτρα φόρους στις μεγάλες εταιρίες που εκμεταλλεύονται τα ορυχεία της χώρας, αποκομίζοντας δεκάδες δισεκατομμύρια κέρδη κάθε χρόνο, τραπεζίτες, χρηματιστές και επιφανείς οικονομολόγοι, δήλωσαν με μια φωνή ότι «δεν αρέσει η αβεβαιότητα στις “αγορές” γι’ αυτό και υποχώρησε το χρηματιστήριο».
ΜΕ άλλες κουβέντες, είπαν ξεκάθαρα ότι οι «αγορές» θέλουν να τούς εγγυηθεί η κυβέρνηση ότι, όχι μόνο δεν θα χάσουν τα χρήματά τους, αλλά θα συνεχίσουν να βγάζουν τα ίδια (και περισσότερα) κέρδη. Πιο απλά και πιο κυνικά, δεν θα μπορούσαν να το διατυπώσουν.
ΚΑΙ όταν η κυβέρνηση απάντησε ότι ο πλούτος αυτός δεν είναι κτήμα των μεγάλων εταιριών εξόρυξης, αλλά, ολόκληρου του αυστραλιανού λαού οι εταιρίες δεν δίστασαν να κλιμακώσουν τις απειλές, προσθέτοντας ότι θα εγκαταλείψουν την Αυστραλία και θα πάνε σε άλλες χώρες που τα χρήματα που θα επενδύουν θα τους επιστρέφουν περισσότερα!
ΓΙΑ το πόσο ανήθικο, απάνθρωπο, φιλοτομαριστικό και αδίστακτο είναι το οικονομικό καπιταλιστικό σύστημα, φάνηκε και από τη δήλωσε που έκανε ο Καναδός υπουργός Οικονομικών, ο οποίος δεν έκρυψε ότι η χώρα του θα μειώσει τη σχετική φορολογία προκειμένου να καταφέρει να πάρει τις «δουλειές» της Αυστραλίας.
ΜΑΛΙΣΤΑ, αγαπητοί μου. Μέσα σε έναν τέτοιο κανιβαλικό κόσμο ζούμε που το όραμά του συνοψίζεται στο «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Με αυτόν τον κόσμο είναι αντιμέτωπη αυτή τη στιγμή η πατρίδα μας, άσχετα αν ευθύνεται για την οικονομική κατάντια της.
ΑΚΟΜΑ και την ώρα που οικονομικά «ξεψυχά», οι… σωτήρες της, δεν δίστασαν να την δανείσουν με τοκογλυφικά επιτόκια.
ΕΧΕΙ ενσωματωθεί σε τέτοιο βαθμό η κερδοσκοπία στον ψυχισμό ολόκληρου του κόσμου, που ακόμα και την βοήθεια (και αλληλεγγύη) την κατανοούμε κερδοσκοπικά και με τους όρους των «αγορών».
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ από τον υπόλοιπο κόσμο οι εξελίξεις στην πατρίδα αφορούν εμάς τους Έλληνες όπου γης. Η παροικία μας παρακολουθεί με αγωνία (και πόνο) τα όσα διαδραματίζονται στην πατρίδα που βρίσκεται μπρος σε ένα (θολό) σταυροδρόμι.
ΚΑΝΕΙΣ για την ώρα δεν γνωρίζει, τι θα ακολουθήσει και αν όλη αυτή η δοκιμασία θα πιάσει τόπο. Ακόμα και να έλθουν τα πράγματα όπως ελπίζουμε, θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να βρει η χώρα το δρόμο της και να ζήσουν οι εκεί συμπατριώτες μας με στοιχειώδη αξιοπρέπεια.
Η παροικία παρακολουθεί από κοντά την κατάσταση, όχι μόνο γιατί όλοι έχουμε συγγενείς και αγαπημένα πρόσωπα στην Ελλάδα, αλλά ορισμένοι, περιουσίες καταθέσεις και λοιπά.
ΟΙ δραματικές και αναπάντεχες εξελίξεις εκτροχιάζουν και ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα ορισμένων από εμάς: να περάσουμε τα γεράματά μας στη χώρα που γεννηθήκαμε.
ΤΟ μεγάλο αυτό όνειρο όσο και να έχει ξεθωριάσει παραμένει μέσα μας, έστω ως πιθανότητα. Μια πιθανότητα, όμως, που οι πρόσφατες εξελίξεις την απομακρύνουν για άλλη μια φορά.
ΕΚΤΟΣ από εμάς εδώ, οι πρόσφατες εξελίξεις απασχολούν ακόμα πιο άμεσα και χιλιάδες πρώην συμπαροίκους μας, που πριν χρόνια πήραν την μεγάλη απόφαση να επιστρέψουν και να ζήσουν στην πατρίδα.
ΑΝ και είναι πολύ νωρίς ακόμα να καταλήξουμε σε συμπεράσματα, υπάρχουν ενδείξεις ότι αρκετοί από αυτούς που παλινόστησαν εξετάζουν (σοβαρά) την πιθανότητα να επιστρέψουν στην Αυστραλία.
ΓΙΑ τους περισσότερους από αυτούς κάτι τέτοιο θα είναι ένας ακόμα οδυνηρός ξεριζωμός. Ένας καινούργιος Γολγοθάς.
ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ για τους οικονομικά αδύναμους και τους μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους. Αναφέρομαι σε όλους αυτούς, που πούλησαν πριν 10, 15 και 20 χρόνια ένα σπιτάκι που είχαν εδώ και εγκαταστάθηκαν στην πατρίδα.
ΟΠΩΣ και να δει κανείς το όλο θέμα, δεν είναι και λίγο πράγμα να επιστρέψει σήμερα στην Αυστραλία ένας άνθρωπος 50, 60 ή 70 χρόνων και να ζήσει με την υπάρχουσα σύνταξη (που έτσι και δεν έχει στέγη) είναι κατσαδιασμένος να ζει σε πρωτοφανή συνθήκες φτώχειας, ακόμα και στην πλούσια Αυστραλία.
ΑΥΤΟ που θέλω να πω είναι ότι δεν αποκλείεται να δούμε ένα νέο ρεύμα μετανάστευσης από την Ελλάδα προς την Αυστραλία μετά από 40 ολόκληρα χρόνια, έτσι και στην πατρίδα έλθουν τα πάνω κάτω.
ΑΣ ελπίσουμε ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί, γιατί περί πραγματικής τραγωδίας θα πρόκειται. Ελπίζουμε όλοι ότι η πατρίδα θα ξεπεράσει την κρίση και δεν θα δει τα παιδιά της να ακολουθούν το δρόμο της ξενιτιάς.
ΕΜΕΙΣ εδώ που γνωρίζουμε πολύ περισσότερο από τον καθένα το ψυχικό (κυρίως) κόστος του ξεριζωμού, ευχόμαστε να μην φτάσουν τα πράγματα ώς εκεί.
ΓΙΑ την ώρα όμως και για όσο χρονικό διάστημα θα παραμένουν ανοιχτά όλα τα «σενάρια», θα πρέπει και εμείς εδώ να έχουμε (τουλάχιστον) υπόψη μας ότι μπορεί να χρειαστεί να κινητοποιηθούμε για να βοηθήσουμε τυχόν συμπατριώτες που ίσως επιλέξουν (αν μπορούν) να εγκατασταθούν στην Αυστραλία.
ΕΤΣΙ όπως είμαστε «οργανωμένοι» και να θέλουμε να βοηθήσουμε δεν θα μπορέσουμε να το κάνουμε αποτελεσματικά.
Η κρίση της πατρίδας έδειξε για άλλη μια φόρα την παροικιακή μας γύμνια και την έλλειψη ενός οργάνου που θα μιλά εκ μέρους ολόκληρης της παροικίας, όχι μόνο για να ακούγεται, αλλά να είναι και αποτελεσματικό.
Ο «Νέος Κόσμος», αν και δεν είναι ούτε επιλογή του ούτε δουλειά του, για άλλη μια φορά κλήθηκε να παίξει αυτόν τον ρόλο. Σε εμάς κατέφυγαν και πάλι οι ενδιαφερόμενοι και τα αυστραλιανά Μέσα Ενημέρωσης να τους ενημερώσουμε και σχολιάσουμε τα τεκταινόμενα.
ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ τώρα περηφανευόμαστε ότι είμαστε η μεγαλύτερη ελληνική πόλη εκτός Ελλάδας και δεν έχουμε καταφέρει να αποκτήσουμε ένα όργανο που θα μιλά εκ μέρους μας, για διάφορα θέματα που μας απασχολούν κάθε τόσο.
ΣΕ εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια ανέρχεται η περιουσία των διαφόρων Οργανισμών μας και δεν έχουμε μια αίθουσα της προκοπής να δεξιωθούμε κάποιον επισκέπτη μας.
ΔΕΝ έχουμε, ουσιαστικά, τίποτα που να συμβολίζει τον όγκο, και τη δύναμή μας και για το οποίο να είμαστε υπερήφανοι. Και όλα αυτά τη στιγμή που δεκάδες οργανώσεις μας δεν ξέρουν τι να κάνουν τα ακούνητα και τα χρήματα που έχουν στις τράπεζες.
ΜΑΣ έχουν φάει οι ανασφάλειες, η κακομοιριά, ο τοπικισμός και η μιζέρια μας. Κανείς δεν εμπιστεύεται τους άλλους και κανένας δεν φέρεται διατιθέμενος να συνεργαστεί με τους υπόλοιπους.
ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ στο διογκωμένο εγώ μας, παραμένουμε καχύποπτοι απέναντι στα πάντα και προπαντός να κάνουμε όλοι από κοινού που θα βοηθήσει στη διατήρηση της παροικιακής συνοχής και αποτελεσματικότητας. Αυτά και γεια χαρά.
