Δεν ξέρω αν ήταν εξομολόγηση ή κατάθεση ψυχής ή ακόμα μια εσωτερική ανάγκη να μοιραστεί κάποιες προσωπικές της στιγμές με άλλες συμπαροίκους που, ενδεχομένως, βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με αυτήν.

Η κ. Ζωή, προς το τέλος του πρώτου σταδίου της τρίτης ηλικίας, σε μια κατ’ ιδίαν συζήτηση, ξεδιπλώνει το νήμα της ζωής της και μιλά ήρεμα και γλυκά για μια ζωή, που, ενώ ήταν γεμάτη, ξαφνικά, με το που μεγάλωσαν τα εγγόνια τους, άδειασε.

«Θα περίμενε κάποιος, τώρα που έχω τέσσερα εγγόνια, ότι θα ήμασταν οικογενειακά πιο δεμένοι. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Βλέπω και διαισθάνομαι ότι και οι δυο μας γιοι θέλουν να τραβήξουν το δικό τους δρόμο κι αυτό με στεναχωρεί. Μπορώ να πω ότι με ενοχλεί. Θα ήθελα να είχαμε πιο πολύ επικοινωνία. Και δεν εννοώ μόνο τις μεγάλες μέρες ή στη γιορτή της Μητέρας ή του Πατέρα.

Μη βιάζεστε να κάνετε υποθέσεις και να καταλήξετε σε συμπεράσματα. Είμαι μελετημένος άνθρωπος και ξέρω τα όριά μου. Πριν σας πω όλα αυτά, έχω ελέγξει τα πόσο, τα γιατί και άλλες δικαιολογίες που θα μπορούσατε να μου παραθέσετε.

Μετά, λοιπόν, από περιόδους κατάθλιψης, έκλεισα βαθιά στην ψυχή μου τους ανθρώπους που αγαπώ και έπεισα τον εαυτό μου ν’ αλλάξει σελίδα.

Ξαφνικά, εκεί που περνούσα τις περισσότερες ώρες στην κουζίνα, είδα ότι οι γλάστρες με τις γαρυφαλλιές στο απέναντι πεζούλι, ήθελαν και τη δική μου περιποίηση. Το ίδιο και ο λαχανόκηπος, για τον οποίο είναι  τόσο περήφανος ο σύζυγος και που εγώ μόνο την συγκομιδή του απολαμβάνω.

ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ

Και κάτι ακόμα. Γράφτηκα εθελόντρια στο γειτονικό μας γηροκομείο και πηγαίνω λίγες ώρες μια φορά την εβδομάδα. Επίσης, εκεί που δεν ήθελα με τίποτε να ακούσω για το κλαμπ όπου πηγαίνει ο άντρας μου, άρχισα δειλά-δειλά να κάνω τις εμφανίσεις μου και ομολογώ ότι μου αρέσει».
Κατά σύμπτωση, άρθρο που δημοσιεύθηκε στο «Ν.Κ.» (19/4/2010) με τίτλο «Κάνε φίλους (όχι παιδιά) να δεις καλό», βρήκα, ότι δένει σαν το γλυκό με το σιρόπι με την περίπτωση της κ. Ζωής.

Σύμφωνα με την έρευνα που έγινε, καταρρίπτεται η αντίληψη ότι το μυστικό για τα ευτυχισμένα γεράματα είναι μόνο η οικογένεια.
Αφού, λοιπόν, η ζωή συνεχίζει να προκαλεί, αφήνουμε  τον πανδαμάτορα χρόνο να δώσει λύσεις και ερωτάμε κι εσάς, που βρίσκεστε και απολαμβάνετε την ομορφιά της τρίτης ηλικίας, να μας πείτε το δικό σας μυστικό.

Ελένη Γιαννοπούλου: Τα παιδιά μου μένουν σε άλλη Πολιτεία. Το Πάσχα τα είχα εδώ. Πήγα τα εγγόνια μου στην εκκλησία, τα κοινώνησα και το ευχαριστήθηκε η ψυχή μου. Δυστυχώς, οι μέρες κύλισαν τόσο γρήγορα και έμεινα πάλι μόνη.

Προσπάθησα, λοιπόν, την απουσία των παιδιών μου να την αναπληρώνω με καλούς φίλους. Πριν δεκατρία χρόνια, για κακή μου τύχη έχασα τον σύζυγό μου, Γιώργο. Μετά το πένθος και αφού τα βρήκα με τον εαυτό μου, σκέφτηκα ότι έπρεπε να συνεχίσω.

Εκτός από στέλεχος της Παμμεσσηνιακής Αδελφότητας «Ο Παπαφλέσσας» που ήμουν τα τελευταία είκοσι τρία χρόνια, άρχισα τις Παρασκευές να παρακολουθώ μαθήματα Ελληνικών και Λογοτεχνίας, παρέα με την κ. Λιακάκου στη βιβλιοθήκη του Νόρθκοτ. Σας πληροφορώ ότι αυτές οι δυο ώρες, είναι υγεία ψυχής.  Είμαι επίσης, μέλος, δυο Λεσχών Ηλικιωμένων.

ΒΛΕΠΩ ΤΗ ΖΩΗ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ

Εκείνο, όμως, που με ικανοποιεί περισσότερο και παίρνω δύναμη και κουράγιο, είναι η συμμετοχή μου στο Πρόγραμμα Εθελοντών της Αυστραλοελληνικής Πρόνοιας. Επισκέπτομαι ένα Γηροκομείο και η αμοιβή μου είναι το ζεστό βλέμμα των ατόμων που επιβλέπω που είναι γεμάτο αγάπη.
Τώρα, το αν ισχύει το «κάνε φίλους για να δεις καλό», στην περίπτωσή μου επιβάλλεται, αφού εκ των πραγμάτων λόγω απόστασης, δεν μπορώ να βασίζομαι στα παιδιά μου. Και εγώ αισθάνομαι τυχερή, γιατί έχω καλούς φίλους!

Αικατερίνη Μέλλου: Αφότου σταμάτησα τη δουλειά, προσπάθησα να γεμίσω τις ώρες με άλλα ενδιαφέροντα. Μου αρέσει το εργόχειρο και, γενικά, ό,τι έχει να κάνει με τη τέχνη. Ωστόσο, λόγω εργασίας και περιορισμένου χρόνου, το ανέβαλλα. Να, λοιπόν, που ήλθε το πλήρωμα του χρόνου. Το απολαμβάνω.
Φυσικά, είναι και τα εγγόνια μου. Διαθέτω αρκετές ώρες την εβδομάδα μαζί τους. Τα λατρεύω. Έχω όμως και τη δική μου ζωή. Προσπαθώ να είμαι καλά.
Σίγουρα, η ανάπτυξη κοινωνικών δικτύων με βοήθησε να έχω μια ισορροπημένη ζωή. Είμαι μέλος λέσχης ηλικιωμένων και λαμβάνω μέρος στις εκδηλώσεις που οργανώνει. Ας μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι αυτοί (Διοικητικό Συμβούλιο), δουλεύουν πολλές ώρες και αφιλοκερδώς για να οργανώσουν προγράμματα και να μας ψυχαγωγήσουν.

Όσο για το δικό μου μυστικό για ευτυχισμένα γηρατειά, πιστεύω ότι κρύβεται στο ότι βλέπω τη ζωή ρεαλιστικά. Όταν εμφανίζονται σύννεφα και προβλήματα, προσπαθώ και βρίσκω τη λύση.

Καλοί είναι οι φίλοι και έχω πολλούς με τους οποίους περνώ θαυμάσια, αλλά δοξάζω το Θεώ που μου χάρισε παιδιά κι εγγόνια. Αυτά γεμίζουν τη ζωή μου!
Κώστας Ότις: Από χρόνια είμαι στο Εκκλησιαστικό Συμβούλιο της Κοινότητας Αποστόλου Ανδρέα Σανσάηιν. Από τότε, όμως, που σταμάτησα την εργασία μου, αφιερώνω περισσότερες ώρες στην εκκλησία και αυτό με ευχαριστεί.

ΚΑΛΟΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ, ΑΛΛΑ…

Το μυστικό των γηρατειών μου  είναι ότι τα τρία μας παιδιά, μάς χάρισαν εννέα εγγόνια, από 2 ετών – 28 χρονών και  δυο δισέγγονα. Αυτά είναι η χαρά της ζωής μου. Δυστυχώς, μένουν μακριά. Όμως, με την πρώτη ευκαιρία, τα επισκεπτόμαστε με τη σύζυγό μου.
Επίσης, από το 1998, είμαι πρόεδρος του Συλλόγου Ηλικιωμένων της Κοινότητας Σανσάιν. Μαζί με τα άλλα δέκα άτομα που είναι στο Συμβούλιο, οργανώνουμε εκδηλώσεις, εκδρομές κ.λπ. Οι συγκεντρώσεις γίνονται κάθε Τρίτη από τις 10 το πρωί έως τις 2 το απόγευμα. Και αυτό το πόστο απορροφά πολύ από τον ελεύθερο χρόνο μου.

Ο εθελοντισμός είναι μια καλή πράξη και  μακάρι να αναπτυχθεί και να το πράττουμε, γιατί μαζί με τη βοήθεια  δίνεις χαρά στα άτομα που τα έχουν τόση ανάγκη.
Ψάχνω να βρω το μυστικό για ευτυχισμένα γηρατειά. Δύσκολα να το εντοπίσω. Νομίζω ότι πρέπει να χαιρόμαστε αυτά που μας χαρίζει ο Θεός, είτε είναι πολλά είτε λίγα, και, να έχουμε υγεία και αγάπη μεταξύ μας. Σίγουρα, τα εγγόνια προσθέτουν ένα επιπλέον χαμόγελο στη ζωή μας.
Άννα Μπακόλα: Έχω πέντε εγγόνια. Η γέννηση του εγγονού μας Γιώργου ήταν η αφορμή να αφήσω πρόωρα την εργασία μου. Δεν το μετάνιωσα. Πέρασα όμορφα. Γέμιζε τις ώρες μου ευχάριστα. 

Τελευταία άρχισα να πηγαίνω στη γειτονική λέσχη ηλικιωμένων. Κι εκεί περνάμε ωραία. Μεταξύ άλλων, μας κρατά συντροφιά και η εφημερίδα σας. Σε πιο προσωπικό επίπεδο, ασχολούμαι και με το θέατρο. Οσάκις μου δίνεται η ευκαιρία συμμετέχω σε παραστάσεις. Ωστόσο, ομολογώ ότι είμαι στην κατηγορία των από τις γιαγιάδων που τα η ζωή μου ξεκινά και τελειώνει στα  εγγόνια μας.