Ανθρωποσκυλογεωγραφία της πολυκατοικίας στη Δεριγνύ, ανάμεσο πλατείας Βικτωρίας και Αγίου Παντελεήμονος. Μία γηραιά κυρία ζει στη διπλανή πόρτα, η Λουτσιάνα, στον τρίτο όροφο, που μου προτείνει να σφυρίζω μέσα στο ασανσέρ, επειδή φοβάμαι. Τις προάλλες, ανέβαινα με τις σκάλες κι ένα τεράστιο σκυλί κατέβαινε με φόρα και μούκοψε τη χολή, όταν άρχισε να γαυγίζει. Αγνώστου ενοίκου (ο κύων).
Η Λουτσιάνα αριστοκρατική μεν, λιλιπούτια και λιποβαρής δε, όπως οι Πακιστανοί φίλοι μας, έλκει την καταγωγή από τη Μονεμβασιά, όπου το περασμένο καλοκαίρι της έκλεψαν τα κοσμήματα και πατρογονικά κειμήλια. Παλιά έμενε στην Κοδριγκτώνος σ’ ένα από τα ελάχιστα νεοκλασικά της περιοχής και τώρα ζει, απ’ ό,τι καταλαβαίνω, με το νοίκι αυτού του κτιρίου, νοικιασμένου σε Αφγανούς πρόσφυγες. Υπάρχει ένας σύζυγος στο Νοσοκομείο που δεν τον έχω δει ποτέ.
Στην απέναντι πόρτα η κυρία Λίτσα, χήρα, συνταξιούχος του ΙΚΑ, που ετοιμάζει συσσίτιο για τους άπορους στον Άγιο Παντελεήμονα. Κι αυτή την έκλεψαν γιατί είχε αφήσει την πόρτα ξεκλείδωτη. Αλλάξαμε και οι τρεις πόρτα. Δεν γνωρίζω τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, αλλά είναι φίλα προσκείμενες προς τους αλλοδαπούς της πολυκατοικίας, όσο κι αν βρίθει ο τόπος από δαύτους κι αυτό μου αρκεί, το βρίσκω λίαν θετικό. Επίσης, συχνάκις μου ρίχνουν τα γράμματα κάτω από την πόρτα
Τις προάλλες, παρ’ όλο που οι σχέσεις μας δεν είναι σε επίπεδο επισκέψεων, με κάλεσαν για ένα τσάι. Στη μικρή οθόνη εμφανίστηκε ο τηλεψυχίατρος Μυλωνάκης, φοροφυγάς, ο οποίος εξηγεί ότι «τελευταία είχε μία χαλαρή σχέση με την Εφορία». Και κανείς δεν τον αρπάζει κυρίες μου (αχ λαϊκιστή Λαζόπ τη ζημιά κάνεις) από το αυτί. Βλέπετε, όταν πιάσαν τον Σάββα Ξηρό κι αυτός κάτω από την επήρεια φαρμάκων συνομιλούσε με τον ανακριτή Διώτη και το στρατάρχη Σύρο, ο ψυχοτηλεμαϊντανός Μυλωνάκης έλεγε ότι «ο Ξ. βρήκε στο πρόσωπο του ανακριτή τον πατέρα του». Το δρόμο προς την Εφορία όμως δυσκολευόταν ο νέος «Φρόιντ, της τσέπης» να τον βρει!
Η βραδιά, με τις καλές γειτόνισσες, χάλασε καθώς αναφερθήκαμε στους μισθούς μας και στις συντάξεις των πετσοκομμένων. (Αργότερα ήλθε κι έδεσε η Γκερέκου κι ο «Ανεπανάληπτος» Αοιδός της, πένης κι αυτός με περιττώματα χλιδής, κι ακολουθεί ο εσμός σκαφάτων με τα πούρα, που δεν τους τα …κόψανε ακόμη και πάει το ρωμέικο αδιάβαστο).
Στον δεύτερο όροφο, για να επανέλθουμε στα του Οίκου μας, μία… κοκότα που γεμίζει το ασανσέρ φρου φρου και αρώματα, με χαμόγελο Τζοκόντας και το καρέ συμπληρώνεται, στον ίδιο όροφο, με μια Χιώτισσα, νταρντάνα, η οποία έχει όμως μία κόρη που δεν δουλεύει και παίρνει ψυχοφάρμακα. Η κόρη σέρνει ένα σκυλί λυπημένο σαν κι αυτή. Αυτή είναι όλη κι όλη ελληνική γυναικεία παρουσία στην πολυκατοικία, όπου έχει χαθεί κάθε κοινωνική ιεραρχία στους ορόφους.
Στον πρώτο, μαύροι, κατάμαυροι αφρικανοί, πάντα με σακούλες σιντί και τσάντες. Κι αυτοί έχουν «χαλαρή σχέση με την Εφορία», αλλά και με το φαγητό, αρκούντως εξασθενισμένοι μου φαίνονται. Στον τέταρτο, Αλβανοί, τα μαζεύουν και φεύγουν, ένεκα η κρίση, παίρνουν και τις καταθέσεις βεβαίως από τις Τράπεζες. Στο δεύτερο μαζί με την κυρία με τα φρουφρού και την νταρντάνα με την αλλόφρονα κόρη, Πολωνοί διάφοροι.
Ανεβαίνοντας τα βράδια συναντώ το ίδιο ζευγαράκι των νεαρών Πολωνών που φιλιέται καθισμένο στα σκαλιά. Στον τέταρτο ένας Ουγγροεβραίος βάφει το μαλλί ξανθό κι έχει μία σκυλίτσα, που κι αυτηνής πρέπει να της βάφει το μαλλί. Αυτός είναι ευγενικός, αλλά η λουλού του δεν βάζει γλώσσα μέσα και γαυγίζει τις πιο ακατάλληλες ώρες προς πάσαν κατεύθυνση. Επίσης στον τέταρτο ένας Τούρκος, προσοχή, κανονικός Τούρκος από την Κων/πολη, με άπταιστα ελληνικά, που έχει παντρευτεί μουσουλμάνα της Θράκης και εργάζονται και οι δύο σε ταξιδιωτικό Γραφείο. Δείχνουν υγιείς οικονομικά.. Στον τέταρτο έχει εγκατασταθεί μεγάλη ομάδα Αφγανών, που ψήνει και βράζει κρεμμύδια. Παρομοίως και οι Μπαγκλαντές στο υπόγειο. Στον πέμπτο οι Βούλγαροι. (Α και η Βουλγάρα καθαρίστρια της πολυκατοικίας, την ξεχάσαμε). Αυτοί, τις απογευματινές ώρες την αράζουν στο πεζοδρόμιο και τρώνε λουκάνικα, πάνω σε ένα μοτοσακό. Και Πακιστανοί στον πέμπτο απλώνουν μπουγάδα στα κάγκελα του μπαλκονιού, λες και είμαστε στη Νάπολι και στο Καράτσι.
Ο έκτος όροφος ήταν για καιρό ακατοίκητος. Ζούσε ένας αλλόφρων που τον πήραν και τον σήκωσαν οι διάφορες ουσίες. Τον (όροφο)κατέλαβε πρόσφατα μία νέα οικογένεια Αφγανών, που θα αποτελέσουν όπως φαίνεται και την ισχυρότερη αποικία στην πολυκατοικία.
Όλα τα λεφτά στην ταράτσα. Ανέβαινα πότε-πότε το βραδάκι με καμιά νεαρά ύπαρξη, με μπύρες, κονσέρβες σαρδέλας και ελιές στο χέρι και βλέπαμε τη φωτισμένη Ακρόπολη, μέσα από ένα δάσος κεραιών τηλεόρασης. Έχει χαλάσει όμως η σκάλα, το πρόβλημα χρονίζει και χρειάζονται ταρζανιές για να ανέβεις τώρα.
Είναι φορές που βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη να μοιάζει Ταϊλανδός, Σιαμέζος αντάρτης, αρνούμενος έτσι την αφγανική αναρχική μου φύση.
Υπάρχει ακόμη κι ένας Ανθρωπόσκυλος στην πολυκατοικία, επιβλητικός, αγνώστου προελεύσεως και εθνικότητος. Χωρίς έθνος μάλλον και γι αυτό περήφανος.
Ο Ανθρωπόσκυλος ζει βέβαια έξω από την πόρτα, ακριβώς στην είσοδο και κοιμάται πάνω σε ένα χαρτόνι.
