Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, ο Τόνι Άμποτ επιβεβαίωσε την καταγγελία του πρώην πρωθυπουργού, Μάκλομ Φρέϊζερ, ότι το Λίμπεραλ Πάρτι μετατοπίστηκε στην άκρα δεξιά.

Καταφανώς απογοητευμένος από τις ιδεολογικές ακροβασίες του κόμματός, ο τελευταίος των «σοφών» του Λίμπεραλ Πάρτι, παραιτήθηκε τον παρελθόντα Δεκέμβριο από το κόμμα που υπηρέτησε από νεαρός, καταγγέλλοντάς τον για σχεδιασμό και υλοποίηση υπερσυντηρητικής πολιτικής.

Οι κυβερνήσεις Χάουαρντ άφησαν μία υπερσυντηρητική παρακαταθήκη, την οποία οι διάδοχοί του χαρακτήριζαν «νεκρή» μέχρι την ημέρα που αναρριχήθηκε στην ηγεσία του Λίμπεραλ Πάρτι ο Τόνι Άμποτ, ιδεολογικό τέκνο του Τζον Χάουαρντ.

 «Χαμένος πολιτικά» – κατά το χαρακτηρισμό του Μάλκολμ Φρέϊζερ – ο Τόνι Άμποτ, αντιγράφει τις πλέον επίμαχες πολιτικές του δασκάλου και μέντορά του, Τζον Χάουαρντ, γενόμενος πόλος έλξης των ακραίων στοιχείων της παράταξής του.

Πρώτο άνοιγμα προς την άκρα δεξιά η δέσμευσή του να επαναφέρει το αντεργατικό σύστημα εργασιακών σχέσεων Work Choices, που ο αυστραλιανός λαός καταδίκασε στις εθνικές εκλογές του 2007. Μετεκλογικά, ο κ. Άμποτ και άλλα στελέχη του Λίμπεραλ Πάρτι διαβεβαίωναν τον αυστραλιανό λαό ότι το σύστημα αυτό «είναι νεκρό».

Εβδομάδες μετά την εκλογή του στην αρχηγία, ο Τόνι Άμποτ «ανέστησε» το Work Choices με διάτρητα επιχειρήματα, περί δήθεν προστασίας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας, συγκράτησης της ανεργίας σε χαμηλά επίπεδα και διατήρηση του αναπτυξιακού ρυθμού της οικονομίας.

Η σπουδή με την οποία ο αρχηγός του Συνασπισμού επαναφέρει την «αφορισμένη», από την εργατική τάξη, εργασιακή νομοθεσία των πρώην κυβερνήσεων Χάουαρντ, πιστοποιεί, ότι η Work Choices παραμένει προτιμητέα εργασιακή πολιτική των Λίμπεραλ – παρά τις διακηρύξεις τους περί του εναντίου.

Ο Τόνι Άμποτ δεσμεύεται να επαναφέρει, ως πρωθυπουργός, και την επαίσχυντη πολιτική της απάνθρωπης αντιμετώπισης των προσφύγων που ζητούν άσυλο από την Αυστραλία. Ως νέος Τζον Χάουαρντ, αναφωνεί το «εμείς αποφασίζουμε ποιοι μπαίνουν στη χώρα μας», που είχε αναφωνήσει ο πρώην πρωθυπουργός τον Αύγουστο το 2001, το έτος που η Αυστραλία ρεζιλεύτηκε διεθνώς με την ακραία πολιτική της έναντι των προσφύγων – τον Αύγουστο του 2001 η κυβέρνηση Χάουαρντ αρνείτο να επιτρέψει την προσεδάφιση των 460 προσφύγων που είχαν επιβιβαστεί στο νορβηγικό φορτηγό «Τάμπα». Δύο μήνες αργότερα, Οκτώβριο 2001, σκηνοθέτησε το δήθεν ρίξιμο στη θάλασσα ανήλικων παιδιών από τους πρόσφυγες γονείς τους.

Αν, λοιπόν, ο Συνασπισμός κερδίσει τις επικείμενες εθνικές εκλογές, κανένας πρόσφυγας δεν θα πατήσει πόδι σε αυστραλιανό έδαφος. Ο Τόνι Άμποτ θα αναβιώσει την πολιτική «Pacific Solution» που είχε σχεδιάσει η κυβέρνηση Χάουαρντ και η οποία προέβλεπε την εγκατάσταση προσφύγων σε χώρες του Ειρηνικού Ωκεανού, όσο θα διαρκούσε η διαδικασία επιβεβαίωσης της ταυτότητας και του status των αλλοδαπών που ζητούσαν άσυλο.

Ομολογουμένως, από την ημέρα που ανέβηκε στην εξουσία το Εργατικό Κόμμα η Αυστραλία έχει δεχθεί μερικές χιλιάδες πρόσφυγες, που οι πρώην κυβερνήσεις Χάουαρντ θα τους είχαν ρίξει στη θάλασσα ή θα τους είχαν απομονώσει σε κάποια νησί του Ειρηνικού. Κακώς, λένε ο Συνασπισμός, οι υποστηρικτές του και ψηφοφόροι του Εργατικού Κόμματος, που πιστεύουν ότι ελάχιστοι από τους λαθρομετανάστες που μπαίνουν στα χωρικά ύδατα της Αυστραλίας καταδιώκονται από τα καθεστώτα των χωρών καταγωγής τους.

Είναι, όμως, ανθρώπινη συμπεριφορά η απομόνωση ξεριζωμένων συνανθρώπων, που διακινδύνευσαν τη ζωή τους αναζητώντας ασφαλή τόπο διαμονής για τους ιδίους και τις οικογένειές τους, σε απομακρυσμένα νησιά,;
Σίγουρα όχι.

Ο κ. Άμποτ προσδοκά ψήφους από την υιοθέτηση «σκληρής» τακτικής έναντι των προσφύγων. Ο λαός, όμως, δεν προσβλέπει σε νέο «Τάμπα» ή σε νέες, σκηνοθετημένες κινηματογραφήσεις προσφύγων, που δήθεν πετούν τα παιδιά τους στη θάλασσα για να επιτύχουν τη μεταφορά τους σε αυστραλιανό έδαφος. Το δήλωσε με την ετυμηγορία του στις εθνικές του 2007. Η απάνθρωπη αντιμετώπιση του εργάτη και του πρόσφυγα διεγείρουν μικρό ποσοστό των ψηφοφόρων, προκαλούν όμως την πλειοψηφία που πιστεύει στο «fair go» σε αυστραλούς και μη. Οι πολιτικές Work Choices και «Pacific Solution» είναι νεκρές για την πλειοψηφία.