Με τα μάτια στραμμένα στο αύριο, είναι ο τίτλος του άρθρου, που έγραψε ο Χρήστος Μουρίκης το 1977 και το οποίο δημοσιεύτηκε στο επετειακό Λεύκωμα για τα 80χρονα της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτώριας, της οποίας ήταν πρόεδρος.
Θεωρώ, ότι πρόκειται για ένα διαχρονικό άρθρο και για πάντα επίκαιρο, αφού, αν και γράφτηκε πριν 33 χρόνια για την Ελληνική Κοινότητα, μπορεί κάλλιστα να ταυτιστεί με οποιονδήποτε παροικιακό οργανισμό.
Τότε ήταν που γνώρισα τον αείμνηστο. Δασκάλα στη μονάδα του Northcote και διευθυντή των σχολείων τον κ. Διονύση Τσουκαλά, καλούμασταν σε τακτικές μηνιαίες συνεδριάσεις το τελευταίο Σάββατο του μήνα στον τρίτο όροφο του παρόντος κτιρίου.
Τους εκατό και πλέον εκπαιδευτικούς, περνούσαν συχνά-πυκνά μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου μαζί και ο πρόεδρος, πιο πολύ να μας χαιρετήσουν, παρά να ακούσουν τα προβλήματά μας.
Εκείνο που θυμάμαι από τον Χρήστο Μουρίκη ως πρόεδρο, ήταν η επιμονή του να γιορταστούν τα 80 χρόνια της Κοινότητας. Το διαπιστώνει, άλλωστε, ο αναγνώστης από την πρώτη παράγραφο του άρθρου. «…να προβληθεί η Κοινότητα, νάρθει στην επιφάνεια η ιστορία της, να υπομνήσει το έργο της, να μνημονευθούν οι ιδρυτές της και να ειπωθούν λίγα λόγια για το σήμερα και το αύριο του Οργανισμού».
ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ
Το 1990, χρονιά που ο γιος μου Γιάννης, έκανε VCE στη μονάδα του Templestowe όπου δίδασκα και εγώ, μέρος του άρθρου συμπεριλαμβανόταν στη διδακτέα ύλη. Έτσι, βοηθώντας τον, μου δόθηκε η ευκαιρία να το μελετήσω περισσότερο.
Μέσα, λοιπόν, από το κείμενο, οι μαθητές έμαθαν για τους λόγους της εγκατάλειψης της πάτριας γης, τη μαζική μετανάστευση και για το τι αντιμετώπισαν στους Αντίποδες «… τους περίμενε η μισοξενία, η προκατάληψη, η κακία, πολλές φορές των ντόπιων», ενώ γίνεται αναφορά στο πολυσυζητημένο κομμάτι της παροικιακής μας ιστορίας με τις νύφες. «…όσο μεγάλωνε η ελληνική παροικία, τόσο γίνονταν πιο αισθητές οι ανάγκες της».
Ο συντάκτης δίνει, επίσης, στους τελειόφοιτους στοιχεία γύρω από την ίδρυση της Κοινότητας – 22 Αυγούστου 1897, τον ερχομό του πρώτου ιερέα και τη θεμελίωση της πρώτης εκκλησίας, του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στις 6 Δεκεμβρίου 1899 καθώς επίσης και τα ονόματα των πρωτοπόρων και των ιδρυτών της.
Διαχρονικά είναι και τα μηνύματα για τον πατριωτισμό και την αγάπη τους για την Ελλάδα και την πίστη και την αφοσίωσή τους σε οτιδήποτε το Ελληνικό. «Γλώσσα, θρησκεία, ήθη και έθιμα. Την πατρίδα την είχαν πάντα στο νου και την καρδιά τους!», σημειώνει.
Όραμά του, η Κοινότητα να αντιπροσωπεύει και να αγκαλιάζει την ομογένεια να είναι «ικανή να έχει λόγο για την ζωή και τα προβλήματα των μεταναστών, να διαδραματίζει θετικό ρόλο σε όλα τα θέματα που αφορούν την Ομογένεια. Κοινότητα του συνόλου».
ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ
Επίλογο-παρακαταθήκη θα έλεγα προς τους νέους και σε όλους εμάς για συνέχεια, γράφει το παρακάτω: «Αναζητούμε σε όλους αυτά που μας ενώνουν … Απλώνουμε το χέρι προς κάθε κατεύθυνση με το μήνυμα: Είναι κοινή η ευθύνη. Ας βρούμε κοινή γλώσσα να διαμορφώσουμε κάτι καλύτερο».
Θυμάμαι, επίσης, όταν το 1992 επιμελήθηκα το Λεύκωμα της Λευκαδιακής Αδελφότητας για τα 50 χρόνια επί προεδρίας του Νικολάου Κούρτη, είχα ως πρότυπα τόσο το άρθρο όσο και το Λεύκωμα. Γράφει λοιπόν: «… να γράψουν την Ιστορία των Κοινοτήτων και των παροικιών μας γρήγορα όμως, γιατί οι γραπτές μαρτυρίες είναι λίγες και ο χρόνος λιγοστεύει διαρκώς, αυτούς που έζησαν τα γεγονότα και έχουν κάτι να αφηγηθούν». Τι πιο αληθινό!
Εκείνο που, ενδεχομένως, αφορά όσους από εμάς ασχολούμαστε με τα κοινά και που κατά τη γνώμη μου περικλείει το βαθύτερο νόημα δεν είναι ο ύμνος σε αυτούς που έβαλαν τα θεμέλια, «το μεγαλείο Εκείνων που θεμελίωσαν την παρουσία μας σ’ αυτή την πόλη», αλλά οι ευθύνες και το καθήκον απέναντί τους. «θα μείνουν για πάντα να θυμίζουν σε μας και τους μεταγενέστερους, τις δικές μας ευθύνες και καθήκοντα».
Τελειώνοντας τις λίγες αυτές γραμμές για τον δάσκαλο και συνάδελφο, Χρήστο Μουρίκη, θέλω να προσθέσω ότι θαύμαζα την μαχητικότητα και το πάθος με τα οποία υποστήριζε τα πιστεύω του και την επισταμένη έρευνα για τεκμηρίωση των άρθρων του.
Δυστυχώς, το ηλιοβασίλεμα της ζωής του ήταν οδυνηρό. Η αναγγελία του θανάτου του την Κυριακή, 30 Μαΐου, μας λύπησε κατάψυχα.
Ο Χρήστος Μουρίκης έχει ήδη πάρει το δρόμο της Ιστορίας.