Έπρεπε τις λέξεις «Το Νοσοκομείο» να τις υπογραμμίσω και να τις ξανά υπογραμμίσω με κόκκινο και άλλο δυνατό ανεξίτηλο χρώμα. Αναφέρομαι στο Βασιλικό Νοσοκομείο των Παίδων της Μελβούρνης.
Θα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και σας διαβεβαιώνω πως στο σημερινό σημείωμα μόνο για λίγο θα αναφερθώ σε κάτι προσωπικό.
Θα συνεχίσω με μια περιγραφή, γιατί πιστεύω πως το όλο θέμα είναι αξιόλογο, άξιο θαυμασμού και παράδειγμα προς μίμηση.
«Κυρία μου, απ’ ό,τι βλέπω από το ιατρικό ιστορικό του, το κορίτσι σας έχει γεννηθεί στην Αυστραλία. Εκεί έχετε το Νοσοκομείο των Παίδων στη Μελβούρνη, που θεωρείται από τα καλύτερα στον κόσμο και έναν χειρούργο καρδιολόγο παιδίατρο καθηγητή, από τους καλύτερους της ειδικότητάς μας. Σας συμβουλεύω, αν μπορείτε, να πάτε εκεί για την εγχείριση».
Αυτά είχε πει ένας Έλληνας διακεκριμένος επιστήμων, χειρούργος καρδιολόγος στην Αθήνα, στην κόρη μου που έψαχνε για ό,τι καλύτερο προκειμένου να υποβληθεί η κόρη της (η εγγονή μου) σε εγχείρηση ανοικτής καρδιάς.
Η εγχείριση έγινε πριν λίγες ημέρες στο Νοσοκομείο Παίδων Μελβούρνης.
Δεν θα σας πω τίποτα άλλο για την εγχείριση. Θα σας μιλήσω για μερικούς αφανείς πρωταγωνιστές, που με τη στάση, τον τρόπο και τις ενέργειές τους, πιστεύω πως έχει βρει νόημα η ζωή τους.
Καταφέρνουν και σκορπούν αγάπη, φροντίδα και γέλιο σε πονεμένα αγγελούδια. Ίσως να εισπράττουν ευτυχία, δεν ξέρω, έτσι μου φάνηκε.
Τη μιαν ημέρα στην εντατική εκεί που, εν πολλοίς, εξαρτάται η ολοκλήρωση μιας επιτυχούς επέμβασης, τον πόνο των μικρών αγγέλων, ήλθαν και προσπάθησαν να τον απαλύνουν… δύο Κλόουν.
Κίτρινα ρούχα, πράσινα καπέλα, κόκκινες μύτες και μια μικρή κιθάρα.
Τραγούδι, αστεία και παντομίμες, μήπως και καταφέρουν, έστω και για λίγο και βγάλουν τα πονεμένα μικρούλια από τη μέγγενη του πόνου.
Την άλλη ημέρα τα ίδια από άλλους Κλόουν και την Τρίτη από άλλους.
Έμαθα πως η όλη ιστορία προσφοράς αγάπης ξεκίνησε από κάποιον πατέρα που έχασε το παιδί του. Έκτοτε, δικηγόροι, λογιστές, επιχειρηματίες, φοιτητές, επαγγελματίες, κάθε ημέρα, προσπαθούν να γλυκάνουν τον πόνο μικρών πονεμένων παιδιών, εισπράττοντας, ποιος ξέρει, πόση ευτυχία ο καθένας τους.
Είναι και γυναίκες που κινούνται σε κάποιο παρεμφερές μοτίβο προσφοράς.
Κυρίες και δεσποινίδες, νέες και ηλικιωμένες, όμορφες και άσχημες, όλες τους με… αγγελικά πρόσωπα, ντυμένες με κάποιες στολές εξωγήινων, προσφέρουν δωράκια, παιχνίδια κάθε και λογής καλούδια.
Προσφέρουν μικρές χαρές της στιγμής σε μωρά που ανεβαίνουν τον Γολγοθά τους, πριν ακόμη μάθουν να μπουσουλάνε.
– Πως την λένε την μικρή;
– Εύα
– Αυτή η κουβερτούλα είναι για την Εύα. Δεν είναι ένα δώρο να το έχει όσο διάστημα θα είναι στο Νοσοκομείο, είναι δική της. Αν της αρέσει να την πάρει όταν θα φύγει να την έχει στο σπίτι και να θυμάται. Από εμάς, καλή ανάρρωση και όλα να πάνε καλά.
Αυτά είπαν οι δύο κυρίες που μοίραζαν όμορφες και καινούργιες κουβέρτες ποιότητος, στους θαλάμους των εγχειρισμένων παιδιών, ζεσταίνοντας, κορμάκια και ψυχούλες.
Κι άλλοι και κατόπιν άλλοι να δώσουν να προσφέρουν πότε βιβλία, πότε παιχνίδια και πότε χαρά και χαμόγελο.
Πίνακες ζωγραφικής, αφίσες και φωτογραφίες διακοσμούν τους τοίχους του Νοσοκομείου και είναι προσφορά συλλόγων, επιχειρήσεων ή και ιδιωτών.
Δωμάτιο με πλήρη εξοπλισμό κουζίνας, τραπεζαρίας και χώρους ανάπαυσης για τους γονείς και συγγενείς και αυτά προσφορά μεμονωμένων ατόμων και επιχειρήσεων.
Η καινούργια πτέρυγα του Νοσοκομείου τελειώνει σε λίγο. Είδα το ελικόπτερο να προσγειώνεται στο υπάρχων ελικοδρόμιο και πληροφορήθηκα πως επείγοντα σοβαρά περιστατικά έρχονται και από τις άλλες Πολιτείες.
Μετά την ολοκλήρωση του καινούργιου κτιρίου θα μεγαλώσει κατά πολύ η ζεστή αγκαλιά που δέχεται δεκάδες αγγελούδια καθημερινά.
Στο καινούργιο κτίριο εκτός από τον οποιοδήποτε εξοπλισμό και επάνδρωση με το ανάλογο προσωπικό, θα χρειαστεί διακόσμηση, πολύμορφη εθελοντική προσφορά και αγάπη.
Υπήρξαν κι υπάρχουν ακόμη ομάδες ομογενών που εργάστηκαν και βοήθησαν με κάθε τρόπο το αξιόλογο ίδρυμα.
Σαν Παροικία όταν χρειαστεί ξέρουμε και φαινόμαστε.
Και ας μην ξεχνάμε πως αν σωθεί τελικά τούτος ο κόσμος, τα παιδιά θα τον σώσουν.
