Κατά τη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 2010, γινόμαστε μάρτυρες ίσως του πιο εξοντωτικού πολέμου που έχουμε δει στην πατρίδα μας Αυστραλία. Δεν είναι μόνο άγριος και απάνθρωπος πόλεμος, αλλά πάνω από όλα βάλθηκε η πλουτοκρατία της χώρας να μάς αλλάξει τα μυαλά και όντως το κατορθώνει αυτό το διάστημα. Θύματα ήδη μετριούνται στον κυβερνητικό χώρο και ο πρωθυπουργός έχει λαβωθεί θανάσιμα. Και η αντιπολίτευση με τον αρχηγό ηγούμενό της χαίρεται σφοδρά για τα κατορθώματά της και ετοιμάζεται – λένε – πολύ σύντομα να καταλάβει τα έδρανα της κυβέρνησης.
Όσοι ζούμε σε αυτή τη χώρα γινόμαστε δέκτες όλων των μέσων επικοινωνίας: εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση, περιοδικά, βιβλία, διαδίκτυο. Βλέπουμε να ξετυλίγεται μπροστά μας ένας όχι μόνο αιματηρός αλλά ένας άκρως εκδικητικός πόλεμος όπως το 1975 με την ενορχηστρωμένη πτώση και απόλυση της κυβέρνησης του Γκολφ Γουίτλαμ. Αυτή ακριβώς είναι η εικόνα για όσους μπορούνε να δουν.
Οι εκλογές που έγιναν το 2007 ανέδειξαν μία κυβέρνηση η οποία έμεινε άκρως δημοφιλής μέχρι το τέλος του 2009. Από την αρχή του 2010 δεκάδες εκατομμύρια δολάρια – αν όχι περισσότερα γιατί τα έχουν – ξοδεύτηκαν στρατηγικά και η πλουτοκρατία της Αυστραλίας βάλθηκε με το «έτσι θέλω» να μας αλλάξει τα μυαλά ότι κάναμε ένα θανάσιμο κακό να αναδείξουμε ως Αυστραλοί πολίτες και δημοκρατία την παρούσα διακυβέρνηση. Ενώ η κυβέρνηση εκλέχτηκε με το σύνθημα να κάνει αλλαγές στο ζήτημα των κλιματικών αλλαγών, η δική μας Γερουσία δεν επιτρέπει να κυβερνήσει η δημοκρατία, αλλά θέλει να δώσει το πάνω χέρι στην πλουτοκρατία.
Η κυβέρνηση έκανε το παν να περάσει το σχετικό νομοσχέδιο, η Γερουσία η οποία συμφωνά με το Σύνταγμά μας υποτίθεται ότι υποστηρίζει τις πολιτείες, αυτή η Γερουσία αρνείται να πει το «ναι» στη δημοκρατία μας, όπως το 1975. Η κυβέρνηση όμως έχει άνετη πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων όπου δημοκρατικά γίνονται και «ξεγίνονται» οι κυβερνήσεις. Αυτή η τακτική της Γερουσίας έκανε να αλλάξει αρχηγό η Αντιπολίτευση με σκοπό να μην περάσει το νομοσχέδιο της κυβέρνησης, η οποία θα υπέβαλε φόρο στις συνήθως μεγάλες εταιρίες οι οποίες ρυπαίνουν την ατμόσφαιρα.
Η κυβέρνηση μετά από πολλούς αγώνες και κόντρα ψηφίσματα, είδε πως «δημοκρατικά» δεν μπορεί να προχωρήσει με το σχέδιό της για τις κλιματικές αλλαγές. Επίσης και η σύνοδος της Κοπεγχάγης το Δεκέμβριο του 2009 δεν βοήθησε την κατάσταση να προχωρήσει με τα σχέδιά της για τις κλιματικές αλλαγές. Η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να παραμερίσει τα σχέδια της για το μέλλον. Και έρχεται σήμερα η παράταξη που δεν επέτρεψε να περάσει ο νόμος αυτός, να λέει πως η κυβέρνησης αθέτησε το λόγο της και σύμφωνα με το σκεπτικό της, αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει. Έτσι ήρθε η Αντιπολίτευση και περισσότερο η πλουτοκρατία που την υποστηρίζει, να ξοδέψει σε όλα τα μέσα επικοινωνίας, απίστευτα αστρονομικά ποσά και ήδη ο μέσος Αυστραλός πίστεψε σε αυτή την παραλογία.
Ο καταστροφικός εσωτερικός μας πόλεμος άρχισε να δείχνει τα φρικτά του αποτελέσματα από τις αρχές Μαρτίου όταν έπεσε άφθονο χρήμα και οι μυαλοθήκες όλων μας άλλαξαν τρόπο σκέψης. Η κυβέρνηση για να βάλει κάποια τάξη στη διαφορά φτωχών και πλουσίων της χώρας – οι οποίοι γίνονται πλουσιότεροι μέρα με τη μέρα – στον προϋπολογισμό του Μαΐου είπε να εφαρμόσει τις εισηγήσεις της «Αναφοράς Χένρι» (Henry Report) και θα φορολογήσει τα υπερκέρδη των μεγάλων εταιριών οι οποίες εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο της χώρας. Τον ονόμασε απερίσκεπτα Υπερφόρο δηλ. Super Tax και ο μέσος Αυστραλός το φαντάστηκε φόρο στα συνταξιοδοτικά κεφάλαια. Super λέγονται και αυτά.
Είναι εδώ που βγήκαν τα μεγάλα μαχαίρι της πλουτοκρατίας και αυτή τη φορά έριξε σκέτο δηλητήριο σε όλα τα μέσα της χώρας, ότι δήθεν εάν η κυβέρνηση βάλει αυτό το φόρο, η Αυστραλία θα βουλιάξει γιατί όλοι οι μεγιστάνες του πλούτου θα μάς φύγουν και θα μείνουμε στην… έρημό μας, λες και οι εταιρίες αυτές θα μπορούσαν να εγκατασταθούν τη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού. Και όντως από ό,τι βλέπουμε στα μέσα η ιδέα έπιασε. Οι πιο πλούσιοι της χώρας βγήκαν και στους δρόμους σε συλλαλητήρια ζητώντας – ακούστε κόσμε! – δικαιοσύνη να μην πληρώσουν το φόρο, ενώ όλοι εμείς οι μικροί ό,τι αγοράσουμε να σου και το GST επάνω! Όλα τα μέσα επικοινωνίας πλημμύρισαν με «διαφημίσεις» εναντίον της κυβέρνησης. Θα ακούσατε στο ραδιόφωνο ή θα είδατε στην τηλεόραση εκείνο το φτωχάκο από τα προάστια της Μελβούρνης να λέει χωρίς ντροπή και απληροφόρητα πως εάν η κυβέρνηση φορολογήσει τις πλούσιες εταιρίες, αυτός θα χάσει τη σύνταξή του. Μεγαλύτερο και ολοφάνερο ψέμα δεν θα μπορούσε να ειπωθεί.
Και με το λέγε – λέγε η δημοτικότητα της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού έπαθαν καθίζηση. Αυτό το εξάμηνο είδαμε καθαρά πως το πολύ χρήμα αλλάζει τα μυαλά του πληθυσμού. Τέτοιο πόλεμο σε ειρηνικό καιρό δεν είχαμε δει ποτέ στην Αυστραλία. Σε όλα μου τα χρόνια που έχω κάνει πατρίδα την Αυστραλία – και δεν είμαι ούτε νεοαυστραλός, αλλά ούτε και μετανάστης – είμαι ένας σκέτος Αυστραλός, αυτό που λέμε φέρ ντινκαμ όζι (fair dinkum Aussie), δεν έχω διαβάσει, ούτε έχω ακούσει τόσο βιτριολικά σχόλια και ομιλίες εναντίον μιας κυβέρνησης που κυβέρνησε το σκάφος της χώρας μας μέσα από την πιο απειλητική και παγκόσμια οικονομική κρίση και πέρασε τον τρικυμισμένο ωκεανό με τόση επιτυχία. Πολλοί λίγοι δημοσιογράφοι κοτάνε να πουν την αλήθεια όπου το χρήμα κυβερνάει. Οι περισσότεροι – ως πληρωμένοι – φωνάζουν κάθε μέρα: «Μετανοείτε γιατί έφτασε το τέλος της Αυστραλίας και είναι καιρός να βάλουμε ένα νέο πρωθυπουργό που θα μας σώσει». Ο ορυκτό ς πλούτος όμως δεν ανήκει μόνο στους πλούσιους, αλλά σε όλους μας!
Ας προσέξει κανείς γύρω του στο αγγλόφωνο περιβάλλον του, μπορεί να δει αυτόν τον πόλεμο να γίνεται αγριότερος και πιο απάνθρωπος. Το πρώτο εξάμηνο του 2010 φαίνεται αυτό καθαρά. Τι κάνει η απληστία και το χρήμα! Τι απέμεινε από την ανθρωπιά μας; Έτσι φτάσαμε στο σημείο να εκπληρωθεί το ρηθέν από τον προφήτη Ελληνικό λαό που με μια παροιμία μόνο περιγράφει ανάγλυφα την κατάσταση και τα λέει όλα: «Λέγε, λέγε το κοπέλι, κάνει τη γριά να θέλει»!
