Την κοιτάζουν εξεταστικά, τη μετράνε πάνω–κάτω, οι πιο ανασφαλείς χαμογελάνε ειρωνικά και γυρίζοντας στον διπλανό τους ψιθυρίζουν: ‘Θα αστειεύεται ασφαλώς’. Είναι οι συνάδελφοι – οικοδόμοι – της Ειρήνης Λαζαρίδη-Glennon που φανερά «έχουν πρόβλημα να πιστέψουν ότι μπορώ να κάνω ό,τι κι εκείνοι και μάλιστα καλύτερα».

Ακούγεται εγωιστικό και υπερφίαλο; Όχι θα έλεγα, μιας και ακολουθεί η πληροφορία ότι «αυτή είναι η πρώτη εντύπωση. Όταν έλθουμε στην ουσία των πραγμάτων και καταλάβουν ότι όχι μόνο κατέχω το αντικείμενό μου, αλλά είμαι και μερικά βήματα μπροστά από κείνους, μιας και γνωρίζω την τελευταία τεχνολογία στο χώρο μου και έχω πάθος μ’ αυτό που κάνω, αισθάνονται ότι απειλούνται και αντιδρούν περίεργα».
Ένας πλατύς όρος που μπορεί να περικλείει πολλά και να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως.

Για να είμαστε, όμως, αντικειμενικοί, η παρουσία της Ειρήνης, οδηγεί αλλού. Υπέρκομψη, ψηλή και γοητευτική, θα μπορούσε να διαπρέψει στο χώρο της μόδας. Εκεί φαίνεται να ανήκει περισσότερο, παρά στις οικοδομές με τους τεχνίτες να τη γδύνουν με τα μάτια τους, τις σκαλωσιές που επιτηρεί ‘να έχουν μπει σωστά για λόγους ασφάλειας’, την παραγγελία των οικοδομικών υλικών μέσα σε κρύες αποθήκες, το καθημερινό αλισβερίσι με τους εργάτες μέσα σ’ ένα περιβάλλον τραχύ, με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις.

Η ίδια δε θα συμφωνήσει, μιας και το πάθος της για τη δουλειά της είναι μεγάλο, αλλά και γιατί έχει σκληραγωγηθεί από πολύ νωρίς.

TO ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΜΙΛΚ ΜΠΑΡ

«Ήμουν ‘το κορίτσι του μιλκ μπαρ’. Διάβαζα και μετάφραζα τα γράμματα των Ελλήνων της γειτονιάς, έκοβα τα ψωμιά στη μηχανή φέτες, το ίδιο και το τυρί και το σαλάμι, καθάριζα, σέρβιρα, ασταμάτητα για χρόνια. Μεγάλωσα στο Yarra Street του Abbotsford όπου μέναμε το ΄60, to ’70 και to ’80, περιστοιχισμένοι από Έλληνες που με υπεραγαπούσαν. Ούτε ξέρω πόσες φορές έγινα παράνυφη σε γάμους. Τα απογέματα τις καθημερινές πηγαίναμε στο Ελληνικό Σχολείο και τα Σαββατοκύριακα στα σινεμά του Richmond και του Westgarth καθώς και στην εκκλησία του Ευαγγελισμού. Παρούσα σ’ όλους τους χορούς που μας καλούσαν με το χορευτικό γκρουπ στο οποίο ανήκα, ήταν μια εποχή που δουλεύαμε σαν μεγάλοι, αλλά και διασκεδάζαμε πολύ, πάντα μαζί με τους μεγάλους. Η δίψα για μάθηση και πρόοδο ήταν απερίγραπτα δυνατή».

Μόνο έτσι μπορούν ίσως να εξηγηθούν τα πτυχία που πήρε σε διάφορους κλάδους, κυνηγώντας και κατακτώντας αδιάκοπα νέους στόχους.

Το 1982 παίρνει το πτυχίο Φυσικής από το Πανεπιστήμιο La Trobe. Το 2001 δίπλωμα να ασκεί το επάγγελμα του κτηματομεσίτη και να κάνει πλειστηριασμούς. Το 2004 πτυχίο Μέσης Παιδείας από το Πανεπιστήμιο Victoria. Στον οικοδομικό χώρο και στις αρχές που τον διέπουν, θα τη μυήσει ο σύζυγός της, η ίδια, όμως, θα εξοπλιστεί με τέσσερα διπλώματα που θα της δώσουν όλα τα εφόδια και την επίσημη άδεια να εξασκήσει ένα επάγγελμα που, τελικά, την έχει κερδίσει.  
Ο δρόμος ήταν κάθε άλλο παρά εύκολος. Μόνο μια γυναίκα με ισχυρή θέληση και ατσαλένια αντοχή θα μπορούσε να κάνει τη δική της διαδρομή.

Μητέρα τεσσάρων παιδιών, έχασε τον σύντροφό της το 2003. «Για μια δεκαετία, τα παιδιά μου έβλεπαν τον πατέρα τους, στο Repatriation και Austin να δίνει τη μάχη για τη ζωή. Εκεί μέσα στους θαλάμους του νοσοκομείου, έμαθαν να περπατάνε και να μιλάνε. Να περιμένουν τον πατέρα τους να γίνει καλά και να γυρίσει σπίτι. Μετά, έφυγε ξαφνικά, μέσα σε μια νύχτα».

ΟΧΙ ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Μικρή ανάσα, βλέμμα καθάριο, θαρρετό, έτσι όπως γίνεται το ρετρό σε μια εποχή που «καλέστηκα να εξαντλήσω κάθε απόθεμα δύναμης, αντοχής και θάρρους για να προχωρήσω χωρίς να πέσω και κυρίως χωρίς να κάνω εκπτώσεις στα όνειρά μου και τις φιλοδοξίες μου για το μέλλον».
 Πώς έγιναν όλα αυτά; Είναι μια ερώτηση που απαντιέται πριν προλάβει να εκφραστεί.

«Υπήρξε εποχή που είχα τέσσερις δουλειές και σπούδαζα συνάμα. Τα παιδιά μου είχαν πάντα μαγειρεμένο φαγητό. Σηκωνόμουν 4 το πρωί και μέχρι τις 6 έκανα τις γραπτές εργασίες. Μετά μαγείρευα για να έχουν τα παιδιά μου φαγητό έτοιμο όταν γύριζαν από το σχολείο. Διάβαζα μέσα στα τραίνα και τα λεωφορεία. Δεν άφηνα ούτε λεπτό να πάει χαμένο. Ήταν μια εποχή που πραγματικά δοκιμάστηκαν οι αντοχές μου».

Αποτέλεσμα, όπως διαπιστώνω, μιλώντας μαζί της, είναι ότι βάζει τον πήχυ σήμερα ψηλά, όχι μόνο για τον εαυτό της, αλλά και για τους άλλους. «Δεν πιστεύω στο ‘δεν μπορώ’. Όταν κάποιος το εκφράζει, η απάντησή μου είναι ‘αυτό που θέλεις να πεις είναι ότι δεν θέλεις. Γιατί αν πραγματικά θέλεις κάτι, θα το πετύχεις’. Έχω ζήσει σκληρές καταστάσεις που μου δίδαξαν πολλά και μου έδειξαν τον τρόπο να απολαμβάνω τη ζωή ακόμη και με τα προβλήματα που είναι κι’ αυτά μέρος της καθημερινότητάς μας».

ΜΕ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ

Το ότι έχει διδάξει στις τάξεις 12 σχολείων της Βικτώριας, την έχει εξοπλίσει με την πείρα και την ικανότητα ‘να γίνομαι αντιληπτή, να είμαι πρακτική και να βρίσκω γρήγορα λύσεις. Οι τεχνίτες στις οικοδομές, με εμπιστεύονται απόλυτα. Βλέπουν ότι ξέρω για ποια πράγματα μιλάω, εκτιμούν το ότι δείχνω ιδιαίτερη προσοχή στην ασφάλειά τους και είμαι συνεπής. Είναι ένας τρόπος, ο καλύτερος ίσως, να τους πω ότι περιμένω και από σας συνέπεια. Μπορώ και βγάζω την καλύτερη πλευρά του ανθρώπου έξω, με το να γνωρίζω πώς να κρατώ τις ισορροπίες στον επαγγελματικό και ανθρώπινο τομέα. Για παράδειγμα, κάτι που συνηθίζεται είναι να πίνουν οι εργάτες μπύρες κάθε Παρασκευή απόγεμα μετά τη δουλειά τους. Προσπαθώ να τους πείσω να μην το κάνουν, γιατί, εκτός του ότι απαγορεύεται από το νόμο να πίνουν στο χώρο της οικοδομής, αν οδηγούν μεθυσμένοι, το πιθανότερο είναι ότι θα τους αφαιρεθεί η άδεια και την επομένη δεν θα μπορούν να πάνε στη δουλειά τους. Για να μην αναφερθώ και στα χειρότερα όπως είναι η εμπλοκή σε τροχαίο».

Γυρίζει στο θέμα της ασφάλειας των εργαζομένων σε οικοδομές για να πει ότι «οι άντρες συνάδελφοί μου δεν δίνουν την απαιτούμενη προσοχή σ’ αυτό το θέμα. Υπάρχει και η πλευρά αυτή της κουλτούρας που οι «πραγματικοί άντρες» δεν φοβούνται. Δε βάζουν γάντια για να προστατέψουν τα χέρια τους, ή δεν προσέχουν να είναι σωστά τοποθετημένες οι σκαλωσιές. Μια άποψη που προσπαθώ με κάθε τρόπο να γκρεμίσω».

ΝΕΕΣ ΤΑΣΕΙΣ

Για τις νέες τάσεις στον οικοδομικό χώρο, η Ειρήνη Λαζαρίδη θα πει ότι «μπαίνουμε σε μια εποχή που θα υπάρξει έντονη και εντατική εκμετάλλευση του χώρου, ιδιαίτερα στα προάστια που είναι πλησίον του κέντρου. Αν πάρουμε, για παράδειγμα, τα βόρεια προάστια, Northcote, Thornbury, Preston, Resevoir, Thomastown, υπάρχει περιθώριο για διπλές κατοικίες. Εκεί δηλαδή που τα οικόπεδα το επιτρέπουν να κτιστεί, στο ίδιο οικόπεδο, ακόμη ένα σπίτι, ή να γκρεμιστεί το υπάρχον και να χτιστούν δύο town houses. Αυτό εξυπηρετεί και σε περίπτωση που υπάρχει δάνειο στο σπίτι. Μ’ αυτόν τον τρόπο, μπορεί να αποπληρωθεί το δάνειο και, συνάμα, να δοθεί η ευκαιρία και σε άλλες οικογένειες που θέλουν να μείνουν κοντά στο κέντρο, να αποκτήσουν στέγη. Εξάλλου, ας μη μας διαφεύγει, ότι οι περιοχές που ανέφερα παρουσιάζουν μεγάλα πλεονεκτήματα γιατί είναι κοντά στη δημόσια συγκοινωνία, στα σχολεία και στις αγορές. Επίσης, οι άδειες δίνονται από τους Δήμους ευκολότερα σήμερα. Ρόλο πάντα παίζει, βέβαια, ο τρόπος που θα παρουσιαστούν τα σχέδια, η σωστή μελέτη που θα γίνει αναφορικά με την περιοχή, ώστε να αποφευχθούν θέματα όπως είναι οι αντιρρήσεις των κατοίκων της περιοχής, το σχέδιο που δεν είναι ‘φιλικό’ στο περιβάλλον κ.λπ. Καλή χρήση της γης είναι ο χρυσός κανόνας σήμερα. Όπως επίσης και οι ανοιχτοί χώροι, η χρήση ηλιακής ενέργειας, η ανακύκλωση υλικών, κοινοί χώροι ψυχαγωγίας για μικρούς και μεγάλους».
Σε ερώτηση ‘γιατί οι γυναίκες εξακολουθούν να μένουν μακριά από τις οικοδομές’, θα πει: «Απλά γιατί εξακολουθεί να επικρατεί η άποψη ότι ο χώρος ανήκει μόνο στους άντρες. Υπάρχουν όμως σε μια οικοδομή δουλειές που η γυναίκα θα μπορούσε να κάνει το ίδιο καλά, αν όχι καλύτερα. Όπως, για παράδειγμα, το βάψιμο, ηλεκτρικές εγκαταστάσεις, αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων και, φυσικά, αυτή της οικοδόμου».

Που σημαίνει ότι ο χώρος είναι, μεν, ανδροκρατούμενος σήμερα, δεν υπάρχει λόγος, όμως, να μην αλλάξουν τα πράγματα, προς το καλύτερο βέβαια, με την δυναμική είσοδο της γυναίκας στο χώρο. H αρχή και καλή μάλιστα, έγινε…