Θαυματοποιός η πρωθυπουργός Τζούλια Γκίλαρντ. Μία εβδομάδα μετά την άνοδό της στον πρωθυπουργικό θρόνο, έκανε το δεύτερο θαύμα. Πέτυχε συμβιβασμό με τους χρυσωμένους ιδιοκτήτες εξορυκτικών βιομηχανιών – το πρώτο θαύμα ήταν η «ανάσταση» του νεκρού Εργατικού Κόμματος.
Η πρωθυπουργός, λοιπόν, έκανε αυτό που ο Κέβιν Ραντ αρνήθηκε να κάνει, και πλήρωσε με την ανατροπή του. Ικανοποίησε τα βασικά αιτήματα των κορυφαίων εξορυκτικών βιομηχανιών, δημιουργώντας μία βασική προϋπόθεση επανεκλογής της κυβέρνησης.
Οι βιομηχανίες επιδίωξαν και εξασφάλισαν μείωση του φόρου των υψηλών κερδών τους, από 40% σε 30%. Ζήτησαν και εξασφάλισαν αύξηση του κατώτατου ορίου κερδών από 6% στο 13%, δηλαδή να φορολογούνται κέρδη άνω του 13%.
Τις εκπτώσεις αυτές τις αντάλλαξαν με ανάκληση της απειλής τους να «πολεμήσουν» την κυβέρνηση μέχρι τις εκλογές. Ενήμερη κ. Γκίλαρντ της φθοράς του Κέβιν Ραντ από την εκστρατεία των μεγιστάνων έκανε το συμβιβασμό, αυξάνοντας τις πιθανότητες επανεκλογής του Εργατικού Κόμματος.
Αυτό που δεν γνωρίζει η κ. Γκίλαρντ είναι η αντίδραση του λαού στο συμβιβασμό. Πώς θα αντιδράσει το εκλογικό σώμα στο συμβιβασμό;
Θα τον εγκρίνει ως «σωσίβιο» της οικονομίας ή θα τον απορρίψει ως απαράδεκτο συμβιβασμό, που θα οδηγήσει και σε άλλους, περισσότερο οδυνηρούς;
Το εκλογικό σώμα εγκατέλειψε την κυβέρνηση Ραντ διαμαρτυρόμενο για τις αναδιπλώσεις και τις υπαναχωρήσεις του πρώην πρωθυπουργού. Το συνεχές ολίσθημα του κ. Ραντ και του Εργατικού Κόμματος στις δημοσκοπήσεις καταδείκνυε την αρνητική αντίδραση των ψηφοφόρων στο «είπα…ξείπα» των πολιτικών ηγετών του.
Η κ. Γκίλαρντ και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γουέϊν Σουάν, ήταν μέλη της «κυβέρνησης της κουζίνας» του κ. Ραντ που «ευλόγησε» το φόρο υπερ-κερδών ως μέσον μερικής κάλυψης των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού. Δεν εκτιμούσαν, τότε, την οικονομική και πολιτική «επικινδυνότητα» του φόρου και την εκτιμούν σήμερα;
Αστεία πράγματα. Απλά, τότε δεν είχαν την ευθύνη επανεκλογής της κυβέρνησης και απέφευγαν τη σύγκρουση με τον Ραντ. Απέφευγαν τη σύγκρουση για να μην διαταράξουν τις σχέσεις τους με πιθανούς ψηφοφόρους τους στην αναμέτρηση Ραντ–Γκίλαρντ για την πρωθυπουργία. Γι’ αυτό και η ανατροπή του Κέβιν Ραντ ήταν αναίμακτη.
Ο συμβιβασμός ίσως αποφέρει πρόσκαιρα οφέλη για την εθνική οικονομία και πολιτικά για την κυβέρνηση Γκίλαρντ. Μακροπρόθεσμα, όμως, θα ζημιώσουν αμφότερα, οικονομία και κυβέρνηση, διότι οι μεγιστάνες επέβαλαν τη δύναμή τους στην κυβέρνηση και θα συνεχίσουν να πιέζουν για μεγαλύτερες εκπτώσεις κραδαίνοντας εκ νέου την απειλή να πάρουν τα κεφάλαιά τους και να φύγουν από την Αυστραλία.
Τι θα κάνει, τότε, η κ. Γκίλαρντ. Θα συνεχίσει να κάνει υποχωρήσεις. Θα συνεχίσει να κάνει συμβιβασμούς; Θα συνεχίσει να αναδιπλώνεται; Θα γίνει πρωθυπουργός-υπηρέτης των συμφερόντων μίας ολιγαρχίας σε βάρος των συμφερόντων της συντριπτικής πλειοψηφίας;
Κατά τα φαινόμενα η ετικέτα «αριστερή», που συνόδευε την κ. Γκίλαρντ, μεταλλάχτηκε κατά την άνοδό της στον πρωθυπουργικό θώκο σε «γιαλαντζί αριστερή».
Ως εργαζόμενος πολίτης τούτης της χώρας, θα διαμαρτυρηθώ έντονα αν ο χθεσινός συμβιβασμός και τυχόν άλλοι που θα ακολουθήσουν μειώσουν αυτό που μου υποσχόταν η κ. Γκίλαρντ πριν γίνει πρωθυπουργός, δηλαδή «δικαιότερο μερίδιο» από τον αναντικατάστατο πλούτο που βγαίνει από τα σπλάχνα της αυστραλιανής γης, που είναι και δική μου ιδιοκτησία.
