«Έχουν άνοια όχι σε προχωρημένο στάδιο, αλλά έχουν και αναμνήσεις. Έχουν και φροντιστές που θέλουν τουλάχιστον μία μέρα την εβδομάδα να πάρουν μία ανάσα», λέει η διευθύντρια Κοινοτικής Φροντίδας του ομογενειακού οργανισμού παροχής υπηρεσιών σε ηλικιωμένους «Φροντίδα», Αλίκη Κύρκου.

Η Αλίκη, πριν λίγο καιρό, παρουσίασε μπροστά σε περίπου 300 γιατρούς, κοινωνικούς λειτουργούς και επαγγελματίες φροντιστές ηλικιωμένων, ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα που για πέντε χρόνια τώρα η «Φροντίδα» εφαρμόζει στα νότια προάστια της Μελβούρνης. Μία μέρα την εβδομάδα τέσσερεις ηλικιωμένοι που πάσχουν από άνοια και τους φροντίζει κάποιο δικό τους πρόσωπο πηγαίνουν στο σπίτι ενός προσωπικού φροντιστή για να περάσουν τη μέρα τους.

Την ίδια στιγμή, που οι ηλικιωμένοι παίζουν, τραγουδούν, θυμούνται τα παλιά όσο μπορούν βέβαια, γεύονται ελληνικά φαγητά και κάνουν νοητικές ασκήσεις, ο άνθρωπός τους, αυτός που έχει αναλάβει την 24ωρη φροντίδα τους είτε πρόκειται για τον σύζυγο, την σύζυγο ή την κόρη, τον γιό, παίρνει μία ανάσα, πάει μία βόλτα, ξεδίνει…

Το συγκεκριμένο πρόγραμμα ξεκίνησε στα νότια προάστια της Μελβούρνης και τώρα η «Φροντίδα» το επεξέτεινε στα ανατολικά προάστια. Για το πρόγραμμα αυτό, ο ομογενειακός οργανισμός κέρδισε σε εθνικό επίπεδο τα εύσημα επιτυχίας και πρωτοπορίας, γιατί είναι το μόνο πρόγραμμα αυτού του είδους που παρέχεται σε άτομα εθνοτικής καταγωγής στην Αυστραλία.

Όπως μας λέει η Αλίκη, στην προκειμένη περίπτωση ένας ειδικευμένος φροντιστής προσέφερε το σπίτι του, αλλά δεν είναι απαραίτητο αυτό μιας και ο καθένας μπορεί να το κάνει.

«Η δική μας ευθύνη είναι να παράσχουμε το προσωπικό και, βέβαια, να ελέγξουμε ότι ο χώρος πληροί τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την ασφάλεια των ηλικιωμένων με άνοια», λέει η Αλίκη καθώς αναφέρει ότι ο καθένας μπορεί να μοιραστεί το σπίτι του. «Υπάρχουν πολλοί συμπάροικοι που αφενός μένουν μόνοι τους και έχουν σπίτια που μπορούν να φιλοξενήσουν μία φορά την εβδομάδα για πέντε έξι ώρες ηλικιωμένα άτομα ή συμπάροικοι που έχουν χάσει δικούς τους από άνοια και γνωρίζουν πόσο δύσκολη και απαιτητική είναι η φροντίδα των ατόμων που πάσχουν από αυτήν την ασθένεια και μπορούν να δώσουν ένα χέρι βοήθειας στους φροντιστές τους» λέει η Αλίκη.

Τα ευεργετικά αποτελέσματα του προγράμματος, που να σημειωθεί ότι την επιτυχία του επιβεβαιώνει η λίστα αναμονής αυτών που θέλουν να το χρησιμοποιήσουν, μεγαλώνει, δεν αφορούν μόνο τους φροντιστές των ατόμων με άνοια.

«Οι ηλικιωμένοι που μπορούν να μπουν σε αυτό το πρόγραμμα, δεν βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο άνοιας και αυτό σημαίνει ότι καταλαβαίνουν που βρίσκονται και χαίρονται την θαλπωρή, την φιλοξενία, απολαμβάνουν το περιβάλλον και νοιώθουν ως σημαντικοί επισκέπτες. Παράλληλα, όλες οι δραστηριότητες γίνονται στην ελληνική γλώσσα και δεν νοιώθουν ότι βρίσκονται σε ξένο περιβάλλον. Προσπαθούν να επικοινωνήσουν και δεν ντρέπονται. Σε συνδυασμό με τις νοητικές ασκήσεις που γίνονται στην ελληνική γλώσσα, στο τέλος της μέρας τους νοιώθουν ήρεμοι και πολλές φορές βελτιώνεται και η διάθεσή τους για επικοινωνία», αναφέρει η Αλίκη.
Την ρωτώ για το κατά πόσο ένα τέτοιο πρόγραμμα που προσφέρει ειδικευμένη φροντίδα σε μικρό αριθμό ηλικιωμένων είναι οικονομικά βιώσιμο. «Μέχρι αυτή τη στιγμή εμείς το κάναμε βιώσιμο γιατί στηριζόμαστε στην εθελοντική προσφορά πολλών ανθρώπων.

Τα έξοδα μεταφοράς των ηλικιωμένων τα πληρώνει ο οργανισμός και μακάρι να μπορούσαμε να βοηθήσουμε περισσότερους ηλικιωμένους αλλά δεν είναι εφικτό, άμεσα τουλάχιστον. Πάντως, θα πρέπει να αναφέρω ότι με δεδομένο το γεγονός ότι γενικότερα ο πληθυσμός της χώρας γερνάει και η άνοια αποτελεί πλέον μία πρόκληση για πολλές οικογένειες, ενώ, παράλληλα, τα ιδρύματα φροντίδας δεν θα μπορούν κάποια στιγμή να ανταπεξέλθουν στην ζήτηση που θα προκύψει, αυτό το μοντέλο κατ’ οίκον φροντίδας πιστεύω ότι θα αποδειχθεί ιδανικό, αλλά και οικονομικά βιώσιμο και, τελικά, θα επιδοτηθεί από την κυβέρνηση. Ελπίζω το δικό μας παράδειγμα να το ακολουθήσουν και άλλοι. Εμείς, πάντως, σίγουρα θα θέλαμε να το επεκτείνουμε. Οι ανάγκες είναι εκεί και κάθε μέρα που περνάει μεγαλώνουν», καταλήγει η κ. Κίρκου.