Με νοσταλγία θυμάμαι τα πρώτα μου χρόνια στο Γυμνάσιο. Ήταν περίοδος χαράς και ευθυμίας με την παρουσία φίλων, ευχάριστες συναντήσεις και, πάνω από όλα, άφθονο γέλιο. Στην Γ’ Γυμνασίου, θυμάμαι, για να μην επαναλαμβάνουμε το περιεχόμενο των ανεκδότων, τα αριθμήσαμε. Και άκουγες: «Θυμηθείτε το 35!» και ξεσπούσαμε σε ασυγκράτητα γέλια. Πεθαίναμε στο γέλιο, που λέμε. Γελούσανε και τα μουστάκια μας, μια και αυτά τότε άρχιζαν να φαίνονται. Και σήμερα στα σχολείο το ίδιο γίνεται. Κάθε γενιά έχει τη δική της περίοδο γέλιου. Έτσι, μέχρι και σήμερα όταν δω παρέα μαθητών ή μαθητριών μου, που το «σκάνε» στα γέλια, απολαμβάνω το θέαμα. Ακόμη και μέσα στην τάξη τους/τις αφήνω να «λυθούν στα γέλια»! Αυτά τα χρόνια, δυστυχώς, δεν ξανάρχονται στη ζωή του ανθρώπου!
Σήμερα όμως – από μας τους μεγάλους – ποιος γελάει; Πολύ λίγοι και πολύ σπάνια. Όταν βγαίνω στην αγορά μπορώ να μετρήσω στο ένα χέρι αυτούς που γελούν ή, έστω, να φαίνονται και να περπατούν χαρούμενοι. Τι έχουμε πάθει; Λες και όλοι οι άλλοι μάς φταίνε. Γιατί όμως; Και όλοι λένε πως το γέλιο κάνει καλό. Θα το έχετε ακούσει πως αυτό είναι σωστό.
Λέγεται ότι το γέλιο είναι καλό εναντίον του άγχους, αυτό που λέμε στα αγγλικά ως στρες. Όλοι μας, όμως, φαινόμαστε αγχωμένοι και κανείς δεν γελάει πια. Περίεργο! Λέγεται, επίσης, ότι το γέλιο έχει θετική επίδραση στο ανοσοποιητικό μας σύστημα, δηλ. όλα τα σωματικά μας όργανα που έχουν την ικανότητα να προστατεύουν τον οργανισμό μας από παθογόνες ουσίες. Αυτό είναι που οι Άγγλοι το λένε immunity system. Επίσης, οι γιατροί λένε ότι με το ξεκαρδιστικό γέλιο εξασκούνται οι μύες του προσώπου και αργούν έτσι να έρθουν οι ρυτίδες και, επιπλέον, επιβραδύνεται και η γήρανση, δηλ. αργούν να έρθουν τα γεράματα. Όταν γελάμε όλοι, οι μύες βρίσκονται σε κίνηση και το οξυγόνο πηγαίνει παντού στο σώμα. Λένε, επίσης, οι γιατροί ότι το γέλιο βοηθάει το πεπτικό σύστημα και εξαφανίζει τη δυσκοιλιότητα. Με άλλα λόγια, τα γέλιο είναι το πιο φθηνό φάρμακο που έχουμε και μάλιστα διατίθεται και χωρίς… συνταγή!
Κάτι ήξεραν οι αρχαίοι μας που «ανακάλυψαν» την κωμωδία και το χιούμορ και έσκαγαν στα γέλια και με αυτά ήταν χαρούμενοι και πολύ εύθυμοι! Άρα, από τότε έλεγαν ότι το γέλιο κάνει καλό. Για αυτό και στη Μελβούρνη οι θεατρικές μας κωμωδίες πληθαίνουν – και καλά κάνουν. Εξάλλου, η χαρούμενη διάθεση ενός μωρού κάνει τη μαμά του ευτυχισμένη και αυτή με τον τρόπο της θα προσφέρει ευκαιρίες να γελάσει το παιδί της. Αυτές είναι οι ευτυχισμένες μέρες. Άρα, το γέλιο είναι υγεία και ευτυχία.
Τότε γιατί δεν υπάρχουν σχολεία γέλιου όπου το γέλιο θα διδάσκεται ως βασικό μάθημα; Βλέπετε, έχουμε ψυχολόγους, διαιτολόγους, παθολόγους κ.λπ., αλλά παράξενο, δεν έχουμε ούτε έναν… γελιολόγο στον κόσμο: Και ακόμη πιο παράξενο κανένας γελιολόγος δεν μας διδάσκει να διατηρήσουμε την υγεία μας στη ζωή με προσόν το γέλιο που κάνει καλό.
Με αυτό τον ειρμό των σκέψεων μου, φτάνω αβίαστα στο συμπέρασμα ότι ο σκοπός της μικρής ζωής μας είναι η ευτυχία! Αθάνατε Αριστοτέλη, εσύ το είπες ευδαιμονία και οι αγγλόφωνοι το πήραν ως γιουνταϊμόνια (eudaimonia), αλλά πολύ λίγοι γνωρίζουν ότι σημαίνει happiness. Όσο για όλες τις θρησκείες το γέλιο είναι – ακούστε κόσμε – αμαρτία! Έχετε δει κανέναν άγιο να γελάει; Μόλις τους δει κανείς του κόβεται το γέλιο. Γελάτε, όμως, γιατί χανόμαστε!
Τέλος, για το ίδιο θέμα, ο Κώστας Μητρόπουλος, με μία μόνο γελοιογραφική πινελιά, σού φέρνει το πηγαίο και, μάλιστα, αυτοσαρκαστικό γέλιο της γενιάς που κάποτε ξεκαρδιζόταν με τα νεανικά και αθώα γέλια. Ως γηραιός δημοκράτης βλέπει ότι τη φαλλοκρατία δεν τη… σηκώνει πια!
