ΤΡΕΙΣ βδομάδες τώρα που βρίσκομαι στην πατρίδα, προσπαθώ να διαπιστώσω τι άλλαξε μετά το «τσουνάμι» της (οικονομικής) κρίσης.
ΘΑ περίμενε κανείς ότι μια τέτοια κρίση (και αβεβαιότητα για το αύριο) θα ταρακουνούσε τους ανθρώπους. Θα τους έκανε να ξανασκεφτούν και να αναθεωρήσουν (τουλάχιστον) ό,τι τους έφερε έως εδώ. Αμ, δε.
ΣΤΟ συμπέρασμα που κατέληξα μετά από συζητήσεις που έκανα με πολλούς και διάφορους, είναι ότι κανείς δεν φέρεται διευθετημένος να κάνει πίσω. Σε μια χρονική στιγμή που όλοι χάνουν, υπάρχουν και αυτοί που κάνουν ό,τι μπορούν για να κερδίσουν.
ΠΑΡΤΕ ως παράδειγμα τους ιδιοκτήτες φορτηγών και τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας. Πάνω στο φόρτε της τουριστικής περιόδου (το τελευταίο σωσίβιο της καταποντισμένης οικονομίας), κατέβηκαν σε απεργία.
ΚΑΙ εδώ μιλάμε για δύο κλάδους που επηρεάζουν άμεσα (και καθοριστικά) την τουριστική κίνηση, στην οποία και έχουν εναποθέσει τις τελευταίες τους ελπίδες αρκετές επιχειρήσεις για να πάρουν μια ανάσα και να «βγάλουν το χειμώνα».
ΣΕ μια χώρα, όμως, καουμπόηδων, όπως είναι η σημερινή Βαλκανιάδα (και όχι Ελλάδα), που ο καθένας ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τον εαυτούλη του, η κοινωνική συνείδηση είναι (παντελώς) άγνωστη.
Η οικονομική κρίση δεν είναι (σχετικά) τίποτα μπρος στη γενικευμένη κρίση αξιών που μαστίζει την ελληνική κοινωνία εδώ και πολλά χρόνια και έχει καταστρέψει ολοσχερώς τα θεμέλια της χώρας.
ΚΑΝΕΙΣ δεν πιστεύει κανέναν και όλοι υποπτεύονται τους πάντες. Η διαφθορά έχει πάρει διαστάσεις (ανεξέλεγκτης) επιδημίας και έχει γίνει τρόπος ζωής της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών της χώρας.
Η δολοφονία του «δημοσιογράφου», Σωκράτη Γκιόλια, από τη «Σέχτα Επαναστατών» (σύμφωνα με την αστυνομία) είναι ενδεικτική του κλίματος και της γενικότερης κοινωνικής σήψης.
ΜΕΓΑΛΗ εντύπωση έχει προκαλέσει, όχι το τόσο ποιοι και γιατί τον σκότωσαν, αλλά το γεγονός ότι κανείς δεν βγήκε να πει δυο κουβέντες για το ποιος ακριβώς ήταν ο συγκεκριμένος τύπος και τι είδους «δημοσιογραφία» ασκούσε.
ΚΑΝΕΝΑΣ τηλεοπτικός ή ραδιοφωνικός σταθμός και ουδεμία «σοβαρή» εφημερίδα (πλην την εβδομαδιαία «Lifo» του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, που διανέμεται δωρεάν), δεν αναφέρθηκε στο βίο και την πολιτεία αυτού του ανθρώπου, που ήταν ό,τι το χειρότερο υπήρχε στην ελληνική δημοσιογραφία.
ΑΣΕ που όσοι ένοχα δεν σιώπησαν, τον παρουσίασαν ως έναν «οραματιστή» δημοσιογράφο που έπεσε θύμα των… τρομοκρατών για το θάρρος του και το πάθος του για την… αλήθεια και την Δημοκρατία.
ΕΚ διαμέτρου αντίθετη είναι, βέβαια, η ταλαίπωρη (και άγνωστη σε τούτον το τόπο) αλήθεια. Κάθε άλλο, παρά όπως τον παρουσίασαν ήταν ο επικεφαλής του «Θέματος’ και… αρχισυντάκτης της «αποκαλυπτικής» ιστοσελίδας troktiko.
ΕΠΕΙΔΗ εμείς, από αυτή τη στήλη, προσπαθούμε πάντα (και όσο μπορούμε) να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το ίδιο θα κάνουμε και στην περίπτωση αυτή, που είναι ενδεικτική της ηθικής των ανθρώπων που ασκούν «κριτική» στην εξουσία και ενημερώνουν τον λαό.
ΓΙΑ όσους δεν τον είχαν ξανακούσει, να πούμε ότι ο Γκιόλιας μαθήτευσε, επί σειρά ετών, στην πιο άθλια (και κίτρινη) σχολή δημοσιογραφίας που καθιέρωσε ο Μάκης Τριανταφιλόπουλος, ενώ… μεταπτυχιακό πήρε από το κολέγιο του (συνεταίρου του Μάκη) Θέμου Αναστασιάδη.
ΚΑΙ, όπως συνήθως συμβαίνει, ο μαθητής έγινε καλύτερος από τους δασκάλους του, πράγμα που του επέτρεψε να περάσει τις πόρτες των μεγάλων σαλονιών και να γίνει και… σύμβουλος επικοινωνίας του Κοντομηνά.
ΣΤΗ σημερινή Βαλκιανιάδα, δεν νοείται επιχειρηματίας που σέβεται τον εαυτό του να μην έχει ένα μέσο ενημέρωσης δικό του και «δημοσιογράφους» σαν τον Μάκη, τον Θέμο και τον Γκιόλια στη δούλεψή του.
Ο ανταγωνισμός είναι σκληρός, βρώμικος και αδίστακτος και αν δεν έχεις ανθρώπους που να κάνουν ό,τι απαιτούν οι συνθήκες, δεν μπορείς να σταδιοδρομήσεις και να κάνεις «μπίζνες» στην Βαλκανιάδα.
ΑΥΤΟΙ, λοιπόν, που ξέρουν (και είναι πάρα πολλοί) μιλούν για έναν αδίστακτο δημοσιογράφο που χρησιμοποιούσε την ιστοσελίδα troktiko για να εκτελεί για λογαριασμό άλλων βρώμικα συμβόλαια.
ΚΑΠΟΙΟΣ παλιός φίλος, που εργάζεται σε μεγάλη εφημερίδα των Αθηνών και γνωρίζει πολύ καλά τη δημοσιογραφική πιάτσα και πώς λειτουργούν τα Μέσα Ενημέρωσης της πατρίδας (ορισμένα εκ των οποίων έχουν περάσει εδώ και χρόνια σε σκοτεινά χέρια), μου έλεγε ότι ο Σωκράτης Γκιόλιας ήταν ο χειρότερος που πέρασε ποτέ από το βρώμικο (και πουλημένο) δημοσιογραφικό σινάφι.
ΑΣ αφήσουμε, όμως, να μας τα πει, ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, που γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα. Να σημειώσω εδώ ότι στην ίδια έκδοση του «Lifo» υπήρχε και ένα άρθρο του Στέλιου Κούλογλου, ο οποίος έγραφε ότι άνθρωποι από το troktiko τον εκβίαζαν, ζητώντας του 40.000 ευρώ, για να «μη του βγάλουν όλα τα άπλυτα στη φόρα»!
ΠΡΙΝ τον εκβιασμό, είχαν γράψει (στο troktiko) ότι είχε πάρει σε ένα χρόνο ένα εκατομμύριο ευρώ, ως αμοιβή από την ΕΡΤ, ενώ το πιο πάνω ποσόν το είχε πάρει σε 10 χρόνια για υπηρεσίες που πρόσφερε στο κρατικό κανάλι. Τον εκβιασμό, όπως σημείωνε, τον είχε καταγγείλει στην αστυνομία.
ΣΤΗ συνέχεια, αναδημοσιεύω το άρθρο του Τσαγκαρουσιάνου, που προκάλεσε την οργή των ανθρώπων του τρωκτικού και του «Θέματος», οι οποίοι, μάλιστα, δεν δίστασαν να πουν ότι «αν είναι άνδρας (ο Τσαγκαρουσιάνος) θα έπρεπε να τα πει αυτά όσο ακόμα ζούσε ο Γκιόλιας»!
ΤΟ άρθρο με τίτλο «Η ΧΑΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ» και υπότιτλο «Σκέψεις για την εξάπλωση και εξαγρίωση των ελληνικών blogs» έχει ως εξής:
«ΟΙ αμετροέπειες που λέγονται και γράφονται για τον αδίκως δολοφονημένο δημιουργό του troktiko («οραματικός δημοσιογράφος», «μεγάλος» κ.λπ., αντί να υπερασπίζονται τη δημοσιογραφία, τη δυσφημούν.
ΔΙΟΤΙ είτε από φόβο, είτε από άγνοια, παρουσιάζουν ένα ελεεινό μπλογκ, που εξέφρασε τη χειρότερη Ελλάδα, ως κυνηγημένη και μαχόμενη δημοσιογραφία.
ΚΑΘΕ εχέφρων άνθρωπος που δεν θέλει να τον λοιδορούν και συκοφαντούν, ανώνυμα και ατιμώρητα στα μπλογκ, προσπαθεί να απέχει από τον ψηφιακό κοπρώνα. Όποιος έχει πικρή πείρα, ξέρει τι εννοώ.
ΠΙΣΩ από τα ανώνυμα μπλογκ υπάρχει ένας εσμός από μαφιόζους, μικρομαφιόζους, αλλά και πρόσωπα υπεράνω υποψίας, που είτε βγάζουν τα απωθημένα τους, είτε το χαρτζιλίκι τους, είτε τελούν σε διατεταγμένη υπηρεσία.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ και πολλοί ακυρωμένοι τύποι, οι οποίοι απλώς επιστρέφουν τα χτυπήματα της μοίρας – γενικώς και αδιακρίτως. Η όλη ατμόσφαιρα είναι επιεικώς νοσηρή.
ΑΦΟΤΟΥ έκατσε η μπίλια και φάνηκε ότι τα μπλογκ αυτά πολλαπλασιάστηκαν, όχι για να εκφράσουν τη δημοσιογραφία των πολιτών (τρομάρα τους) ή όσους το σύστημα είχε αποδυναμώσει, ο καθένας άρχισε να σκέφτεται δύο φορές πριν κλικάρει σε ένα λινκ.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ παρά ποτέ, έχει σημαία όχι τι ακούς, αλλά ποιος το λέει. Και το αίτημα της υπογραφής έγινε συνώνυμο με αυτό που παλιά ονόμαζαν «έχεις πρόσωπο στην κοινωνία». Στα σκοτεινά έμειναν να κυκλοφορούν οι σκοτεινοί.
ΦΥΣΙΚΑ, το πανελλήνιο έμπαινε στο troktiko. Όπως αγόραζε την «Αυριανή» και αγοράζει το «Θέμα». Τους αρέσει το σκάνδαλο. Το κράξιμο. Η χύμα γλώσσα. Οι πρόθυμες βίζιτες. Οι διεφθαρμένοι πλούσιοι.
ΟΣΟ ανέβαινε η δημοτικότητα, τόσο πολύ εκτροχιαζόταν το περιεχόμενο. Και ανάμεσα σε ανόητες αναρτήσεις για σταρ και τραγουδιστές, υπήρχαν διαρκείς «ανώνυμες» καταγγελίες για επιχειρήσεις και επιχειρηματίες, που όσο αυθαίρετα εμφανίζονταν, τόσο αυθαίρετα επιδιορθώνονταν σε λίγες ώρες.
ΓΙΑ να μη το χοντρύνουμε πάνω από έναν νεκρό άνθρωπο (πράγμα που μας γεμίζει φρίκη και ειλικρινή αποτροπιασμό – το να σκοτώσεις είναι η μεγαλύτερη κατάντια της ανθρώπινης φύσης), το troktiko έγινε η εικόνα της κοινωνίας σε κρίση.
ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΙΚΟ ως προς λες τις δημοσιογραφικές λειτουργίες και ύποπτο για παντός είδους συναλλαγές. Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν το εκτιμούσε, αλλά βεβαίως το φοβόταν.
ΑΚΟΜΑ και αν είσαι απολύτως καθαρός, εφόσον ήθελαν να κατασκευάσουν μια επίθεση εναντίον σου, απέδειξε ότι δεν είσαι… ελέφαντας. Για λόγους προληπτικής ιατρικής, οι υγιείς δυνάμεις, αντί να το καταγγείλουν, επέλεξαν να το αγνοούν.
ΜΕΧΡΙ που φτάσαμε στη δολοφονία ενός ανθρώπου. Πράγμα που σημαίνει (συνεχίζει ο Τσαγκαρουσιάνος), ότι οι υγιείς δυνάμεις δεν ήταν τόσο υγιείς. Ήταν ένα σνομπ και αυτάρεσκο λόμπι που ευχαριστιόταν να διαβάζει την παπαδιαμάντεια «Καθημερινή» και το «Lifo», αφήνοντας την αρρώστια να καλπάζει.
ΑΛΛΑ πνευματικός άνθρωπος είναι εκείνος που βλέπει πρώτος το κακό και το δείχνει στον κόσμο, για να φυλαχτεί. Που το καταγγέλλει χωρίς να φοβάται τη βία που θα δεχτεί. Όπως έκανε ο Σαρτρ τον Μάη. Όπως ο Σλέντοφ στα χρόνια της πρώτης χυδαίας «Bild». Όπως ο Χατζιδάκις τα χρόνια που η «Αυριανή» πούλαγε 350.000 φύλλα και οι αρχισκαπανείς του ΠΑΣΟΚ τη στήριζαν ψυχή και σώματι.
ΑΝ ψάξετε, θα βρείτε ελάχιστες καταγγελίες του φαινομένου των ύποπτων μπλογκ στον σοβαρό Τύπο. Όχι τυχαία. Μερικοί δημοσιογράφοι «σοβαρών» εφημερίδων, οι παρατρεχάμενοι πολιτικών, είναι διαχειριστές τέτοιων μπλογκ – το πρωί καθηγητές, το βράδυ μαχαιροβγάλτες.
ΥΠΑΡΧΕΙ μια βαθιά διαπλοκή μεταξύ παραδοσιακών media και χυδαίων μπλογκ – με τον συνήθη τρόπο που στα ανώτατα κλιμάκια του Βατικανού πάντα κάποιος προωθεί τα συμφέροντα της Καμόρα.
ΠΙΣΤΕΥΩ ότι αν δεν είχαμε αφήσει το φαινόμενο να γιγαντώνεται τόσο ανεξέλεγκτα και σιωπηρά και άκριτα, ίσως κάποιοι δεν ένιωθαν την ανάγκη να φτάσουν μέχρι το φόνο ενός ανθρώπου.
Η καθαρή σκέψη και θαρραλέα κριτική σκοτώνουν το κακό πιο καίρια και οριστικά. Αλλά εδώ οι διανοούμενοι ασχολούνται με τα άνθη του λωτού», καταλήγει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, ο μόνος που (απ’ ό,τι ξέρω) όρθωσε δημόσιο λόγο και είπε δυο κουβέντες.
ΤΟ γεγονός, βέβαια, ότι η «Σέχτα» (αν είναι αυτοί) σκότωσε έναν τέτοιο τύπο, δείχνει ότι και η τρομοκρατία στην Βαλκανιάδα διέρχεται τη δική της κρίση. Παράλληλα, κανείς δεν αποκλείει την πιθανότητα οι άνθρωποι που τον σκότωσαν να εκτέλεσαν κάποιο «συμβόλαιο».
Ο Σωκράτης Γκιόλιας, άλλωστε, δεν ήταν το μόνο «τρωκτικό» της ελληνικής δημοσιογραφίας. Τέτοιοι υπάρχουν στις μέρες μας πολλοί.
ΚΑΠΟΙΟΣ, μάλιστα, φίλος εδώ υποστηρίζει ότι οι επώνυμοι μεγαλοδημοσιογράφοι έχουν κάνει απείρως μεγαλύτερη ζημιά στη χώρα απ’ ότι οι τρομοκράτες της «17 Νοέμβρη».
ΚΑΙ ενώ τα μέλη της «17 Νοέμβρη» βρίσκονται, εδώ και χρόνια, στην φυλακή, τα διάφορα τρωκτικά των Μέσων Ενημέρωσης (και όχι μόνο) συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθερα και να ροκανίζουν (με το αζημίωτο) κάθε ηθική αξία που έχει απομείνει στην πολύπαθη πατρίδα.
ΑΥΤΑ για σήμερα, να είστε όλοι καλά και θα τα πούμε και πάλι από βδομάδα. Γεια χαρά.
