ΑΝΤΕ πάλι από την αρχή. Βδομάδα μπαίνει βδομάδα βγαίνει και εμείς τα ίδια βαρετά εκείνα που κάνουν το αύριο με αύριο να μοιάζει, που λέει και ο ποιητής σε ελεύθερη μετάφραση.
ΤΩΡΑ θα μου πείτε εξαρτάται από το πώς βλέπει ο καθένας τα πράγματα. Εδώ μια ολόκληρη ζωή πέρασε ο Φρειδερίκος Νίτσε, διαπραγματευόμενος την αιώνια επιστροφή και άκρη δεν βρήκε, εμείς θα βρούμε;
ΤΗ νιτσεϊκή θεωρία της αιώνιας επιστροφής ακολουθεί και το Διοικητικό Συμβούλιο της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, γι’ αυτό και δεν απαντά στον καταιγισμό των ερωτήσεων για το πότε θα αρχίσει να οικοδομεί τον Πύργο που υποσχέθηκε, όχι μόνο στα μέλη της Κοινότητας, αλλά και στον απανταχού Απόδημο Ελληνισμό.
ΔΕΝ απαντάμε για να μας ρωτάνε, λένε, απ’ ό,τι μαθαίνω, τα μέλη του Δ.Σ., προκειμένου να βρισκόμαστε όλοι σε δουλειά. Γιατί έτσι και δεν είχα και εγώ την παραξενιά να μη ξεχνώ και να ρωτώ, όχι τον Πύργο θα είχαμε ξεχάσει όλοι, αλλά και την ύπαρξη της ίδιας της Κοινότητας που μετά το… πολιτιστικό Φεστιβάλ «Αντίποδες» έχει πέσει σε χειμέρια νάρκη.
ΚΑΙ, εντάξει, το Διοικητικό Συμβούλιο μπορεί, τελικά, να κατάλαβε ότι με κουβέντες και μακέτες (μπορεί να κερδίζονται εκλογές), αλλά Πύργοι δεν χτίζονται. Μέχρι εδώ εντάξει και τους καταλαβαίνω. Άλλωστε, δεν είναι οι πρώτοι (ούτε θα είναι οι τελευταίοι) που δουλεύουν τα μέλη.
ΕΚΕΙΝΟ που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί δεν βγαίνουν να μας εξηγήσουν τι σκοπεύουν να κάνουν, όχι μόνο με τον Πύργο, αλλά και, γενικότερα, με την αξιοποίηση της κοινοτικής περιουσίας, που, επίσης, είχαν υποσχεθεί με πηχυαίους τίτλους.
ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ ότι εκλογές δεν κερδίζονται χωρίς υποσχέσεις (έστω και ψεύτικες) ή χωρίς, τέλος πάντων, ένα… μίνι πρόγραμμα για το τι «σχεδιάζουν» να κάνουν.
ΔΗΛΑΔΗ, τι να έβγαιναν να έλεγαν οι άνθρωποι; Θέλουμε να εκλεγούμε στο Διοικητικό Συμβούλιο για να κάνουμε το κομμάτι μας και γνωριμίες; Τέτοια πράγματα δεν λέγονται. Εδώ ούτε ο Τσίρκας δεν ομολογούσε ότι έβαζε υποψηφιότητα για να το παίζει παράγοντας.
ΕΤΣΙ, συνήθως, χτίζουν τη δημόσια εικόνα τους όσοι ασχολούνται με τα κοινά. Αλίμονο αν όλοι αυτοί που κόβονται για το «καλό» κάποιου οργανισμού (όπως η Κοινότητα) ή του κοινωνικού συνόλου πίστευαν αυτά που έλεγαν. Τα μισά να πίστευαν, ο κόσμος σίγουρα θα ήταν διαφορετικός, αν όχι καλύτερος.
ΟΛΑ αυτά τα κατανοώ. Και εγώ έχω δώσει υποσχέσεις που δεν έχω τηρήσει. Έτσι είναι ο κόσμος. Αν είχαμε παντρευτεί όλες τις γυναίκες στις οποίες είχαμε υποσχεθεί αιώνια αγάπη (και γάμο!) θα είχαμε από τέσσερα χαρέμια ο καθένας.
ΑΥΤΟ που δεν μπορώ να καταλάβω είναι την συμπεριφορά, όχι τόσο των μελών που ψήφισαν το συνδυασμό, αλλά ορισμένων επωνύμων επιστολογράφων (και αρθρογράφων του «Νέου Κόσμου» (και άλλων εντύπων), που πριν στεγνώσει το μελάνι των μακετών και μεγαλοστομιών βγήκαν (ανοιχτά) και όχι μόνο υποστήριξαν με θέρμη την ανέγερση του Πύργου, αλλά τα έβαλαν και με όσους (όπως εγώ, για παράδειγμα) εξέφρασαν αμφιβολίες για το «έργο».
ΚΑΝΕΙΣ απ’ όλους αυτούς δεν έχει την ευθιξία (ή δεν αισθάνεται την ανάγκη, τέλος πάντων) να ρωτήσει δημόσια το Διοικητικό Συμβούλιο τι σχεδιάζει να κάνει με αυτή την ιστορία;
ΕΚΤΟΣ και αν όλοι αυτοί ήταν βαλτοί του Δ.Σ. ή ήθελαν με τον εύσχημο αυτό τρόπο να ρίξουν «μπηχτές» στο Φουντά και το Συμβούλιό του, που τόσα χρόνια «δεν έκανε τίποτα να αλλάξει την εικόνα της Κοινότητας» .
ΟΣΟΙ δεν έχουν προβλήματα με τη μνήμη τους θα πρέπει να θυμούνται το χαμό που ακολούθησε την «απόφαση» του Δ.Σ. Παπαστεργιάδη (που είχε ανέλθει την εξουσία πραξικοπηματικά ανατρέποντας από την ηγεσία την ομάδα Φουντά) να χτίσει τον Πύργο.
«ΤΟ έλα να δεις» είχε λάβει χώρα μέσα από τις σελίδες του «Νέου Κόσμου» μεταξύ των οπαδών του (γυάλινου!) Πύργου και όσων είχαν ταχθεί εναντίον του. Παρ’ ολίγο να πιαστούν και στα χέρια ορισμένοι. Μέχρι και το προσωπικό του «Νέου Κόσμου» είχε χωριστεί σε δύο στρατόπεδα.
Η… συναρπαστική αυτή αντιπαράθεση (προεκτεινόμενη στη σημερινή της εξέλιξη) μου θύμισε την κλασική ιστορία του Καραγκιόζη με τον Χατζαβάτη, που μη έχοντας τι άλλο να κάνουν, για να σκοτώσουν τον καιρό τους (όπως το Διοικητικό Συμβούλιο της Κοινότητας), αποφάσισαν να χτίσουν μαζί ένα μεγάλο διώροφο σπίτι.
ΜΕΤΑ από ατελείωτες συζητήσεις και διαφωνίες για το οικόπεδο και το μέγεθος του σπιτιού, η συζήτηση στράφηκε για το ποιος θα πάρει τον δεύτερο όροφο και ποιος των πρώτο.
ΜΗΝΕΣ κράτησε και η συζήτηση αυτή μέχρι που ο Καραγκιόζης δέχθηκε να κατοικήσει στον πρώτο και ο Χατζηαβάτης στον δεύτερο. Την επόμενη ακριβώς μέρα, ο Καραγκιόζης πάει, βρίσκει τον συγκάτοικό και του ανακοινώνει ότι δεν του αρέσει το διαμέρισμά του και αποφάσισε να το γκρεμίσει!
ΡΕ, Καραγκιόζη, κάτσε καλά, του λέει ο Χατζηαβάτης, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό γιατί θα πέσει και το δικό μου. Τίποτα ο Καραγκιόζης. «Δικό μου είναι και θα το κάνω ότι θέλω», του λέει ο Καραγκιόζης. Θα το γκρεμίσω».
ΛΕΓΕ ο ένας λέγε ο άλλος πιάνονται στα χέρια και καταλήγουν στο δικαστήριο. Ο δικαστής αφού τους άκουσε και τους δύο τους ρώτησε σε ποια περιοχή έχουν χτίσει το σπίτι.
«ΔΕΝ έχουμε αποφασίσει ακόμα πού θα το χτίσουμε, γιατί δεν έχουμε λεφτά!», του λένε και οι δύο. Δηλαδή, μαλώσατε και σκοτωθήκατε για ένα υποθετικό σπίτι που δεν έχετε χρήματα να χτίσατε; Ρωτά ο δικαστής.
ΝΑΙ, του απαντά ο Καραγκιόζης, γιατί τι θα γίνονταν αν το χτίζαμε και εγώ ήθελα να το γκρεμίσω; Την ιστορία αυτή μου θύμισαν οι τότε αντιπαραθέσεις για ένα Πύργο που ποτέ δεν επρόκειτο να χτιστεί.
ΠΑΜΕ πιο κάτω σε ένα άλλο θέμα που για τρεις δεκαετίας λίγο έλειψε να σκοτωθούμε μεταξύ μας. Αναφέρομαι στο περιβόητο «εκκλησιαστικό» που δίχασε τον εδώ Ελληνισμό τις δεκαετίες του 1960 και 1970 κυρίως.
ΚΑΙ όταν λέμε δίχασε τον Ελληνισμό, φυσικά και δεν εννοούμε όλους τους Έλληνες, αφού οι περισσότεροι δεν έδιναν και δεν δίνουν μια δεκάρα γι’ αυτή την θλιβερή ιστορία.
Ο «διχασμός», για τον οποίο τόσο μελάνι καταναλώθηκε και τόσα (κοινοτικά) δάκρυα χύθηκαν ήταν ουσιαστικά μια αντιπαράθεση μεταξύ των ηγετών των παλαιών Κοινοτήτων και της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, η οποία και ήθελε να επιβάλλει νέο καθεστώς διοίκησης στην εδώ Εκκλησία.
ΚΑΙ οι δύο πλευρές είχαν τα επιχειρήματά του, αλλά ο χρόνος ήταν αυτός και όχι τα «επιχειρήματα» (και η διαμάχη που ακολούθησε) που έλυσε το πρόβλημα.
ΓΙΑΤΙ ας μη γελιόμαστε το πρόβλημα έχει εδώ και χρόνια λυθεί για τον Ελληνισμό και οι μόνοι που αρνούνται να το καταλάβουν είναι ουσιαστικά η ηγεσία της (πλούσιας) Κοινότητας Αδελαΐδας και καμιά πενηνταριά ακόμα ατόμων στη Μελβούρνη και το Νιούκαστλ που διατηρούν Κοινότητες, για να έχουν και αυτοί κάτι να κάνουν και να το παίζουν παράγοντες.
ΓΙΑΤΙ μη γελιόμαστε, ακόμα και τα μικρά παιδιά ξέρουν ότι δεν πρόκειται για αγωνιστές της Δημοκρατίας και του Κοινοτικού θεσμού, αλλά για ανθρώπους που προσπαθούν να έχουν ένα «λόγο» στα κοινά. Και η «Αυτοκέφαλος» του προσφέρει αυτήν την ευκαιρία την οποία και έχουν πιάσει από τα μαλλιά.
ΤΟ γεγονός ότι τα μέλη και η ηγεσία της ιστορικής Κοινότητας του Σίδνεϊ κατάλαβαν το αδιέξοδο που τους είχε οδηγήσει η εμμονή των «συντρόφων» της Αδελαΐδας να έχουν δική τους εκκλησιαστική «αρχή», είναι θετική εξέλιξη.
ΚΑΠΟΙΑ στιγμή και όταν ο χρόνος θα έχει απομακρύνει και από την Κοινότητα Αδελαΐδας τους λάτρεις της «Αυτοκέφαλου», θα υπάρξει λύση και εκεί. Όσο για τις άλλες μικρότερες (και φτωχές) Κοινότητες, θα πάψουν να υπάρχουν εκκλησιαστικά, από τη στιγμή που η Δυτική Αυστραλία θα ακολουθήσει το παράδειγμα της Κοινότητας Σίδνεϊ.
ΤΟ μόνο που απομένει για να μπει και επίσημα τέλος στη θλιβερή αυτή ιστορία, είναι η προσχώρηση της Κοινότητας Σίδνεϊ στην Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας. Ας ελπίσουμε ότι, σύντομα, θα βρεθεί λύση. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Η προσχώρηση της Κοινότητας Αδελαΐδας στην «εκκλησία» των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών θα αποδειχτεί ένα ακόμα τραγικό λάθος όπως έχει γίνει στο παρελθόν επανειλημμένα.
ΤΟ μόνο που ενδιαφέρει τους ΓΟΧ είναι το παραδάκι και τίποτα πέραν αυτού. Η προϊστορία τους άλλωστε μιλάει από μόνη της. Φράγκα μοιράστηκαν οι τύποι και ήλθαν εδώ.
ΤΕΛΙΚΑ, είδε και απόειδε ο πρόεδρος της Κυπριακής Κοινότητας, Στέλιος Αγγελοδήμου, και αφήνει την ηγεσία του Οργανισμού, που με τόσα όνειρα και φιλοδοξίες είχε αναλάβει πριν λίγα χρόνια.
ΤΟΝ κούρασε και αυτόν η εσωστρέφεια και η παραδοσιακή μιζέρια που, για χρόνια, μαστίζει τόσους και τόσους Οργανισμούς μας. Τελικά, αν και ήταν γνώστης των κτηματομεσιτικών μυστικών (αφού αυτή είναι η δουλειά του) δεν κατάφερε ούτε και αυτός να αξιοποιήσει την περιουσία της Κυπριακής Κοινότητας Μελβούρνης.
Η αποχώρηση του είναι μια ευκαιρία για την «Ομάδα Στήριξης» να κάνει πραγματικότητα το δικό της όραμα. Ας κατέβουν συγκροτημένα και με συγκεκριμένες προτάσεις στην επόμενη Γενική που θα γίνει την ερχόμενη Κυριακή (8 Αυγούστου) και δεν νομίζω ότι θα βρεθεί κανένας να τους αντιπολιτευτεί.
ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής, την απομάκρυνση του Αγγελοδήμου ζητούσα. Αυτό έβγαινε από τα συμφραζόμενα των κειμένων τους. Εκτός βέβαια και δεν πίστευαν τα όσα έλεγαν και το μόνο που ήθελαν είναι να «φάνε» τον Αγγελοδήμου.
ΣΤΟ μεταξύ, απ’ ότι μαθαίνω, μετά την αποχώρηση ενός ιδρυτικού και πρωτοκλασάτου στελέχους, προβλήματα σαν… όλους μας αντιμετωπίζει και η «Ομάδα Στήριξης» που τόσα πολλά υπόσχονταν στα πρώτα νηπιακά της βήματα.
ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ, να επαναληφθεί και στην προκείμενη περίπτωση η λαϊκή ρήση που λέει «όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι».
ΚΑΙ κλείνω τη στήλη σήμερα με μια είδηση που μοιάζει με ανέκδοτο και, μάλιστα, κακόγουστο: συναντήθηκαν λέει στην Αθήνα η ηγεσία του ΣΑΕ με την ηγεσία της επιτροπής που έχουν συστήσει οι απόδημοι βουλευτές που εκλέγονται σε διάφορα Κοινοβούλια εκτός Ελλάδας, για να συζητήσουν τα προβλήματα, όχι μόνο του Απόδημου Ελληνισμού, αλλά και της… Ελλάδας.
ΜΙΛΑΜΕ ότι οι τύποι είναι πραγματικά για γέλια. Εκτός βέβαια και αν πήγαν στην Ελλάδα λόγω θέρους για διακοπές και κανένα τραπέζωμα σε επίσημα κυβερνητικά σαλόνια και – επ’ ευκαιρία – συζήτησαν και τα… προβλήματά μας.
ΑΥΤΑ για σήμερα και τα λέμε και πάλι από βδομάδα. Γεια χαρά σε όλους και όλες.
