Ως απόδημοι – από κάθε γωνιά της γης – όλοι μας παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα στην πατρίδα Ελλάδα. Όταν προοδεύει χαιρόμαστε αφάνταστα, όταν όμως βυθίζεται στο σκότος και την ανομία, μάς λυπεί κατάκαρδα. Αυτό ακριβώς γίνεται και θα διαιωνίζεται για πάντα. Ιστορικά, εξάλλου, είναι οι απόδημοι Έλληνες – η γενναία Ελληνική Διασπορά – που ανέστησε την σημερινή Ελλάδα και από τότε μέχρι σήμερα συνεχίζεται αυτός ο ζήλος της συνύπαρξης. Κάθε Έλληνας – όπου και να βρίσκεται – έχει μερτικό και λόγο να εκφέρει τη γνώμη του για την προκοπή και την πρόοδό της. Αυτό σήμερα έγινε ακόμη πιο εύκολο, γιατί με όλα τα μέσα επικοινωνίας όλοι οι Έλληνες μπορούμε να συμμετέχουμε σε αυτό που με λαχτάρα – όλοι εμείς στην ξενιτιά – ονομάζουμε πατρίδα ΕΛΛΑΔΑ.
Μέσα στο σαλόνι μου – εδώ στη Μελβούρνη – στις 24 Ιουλίου 2010, παρακολούθησα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τη φετινή 36η επετειακή εκδήλωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974. Είπαν ότι 1300 άτομα – από κάθε πολιτική απόχρωση – παραβρέθηκαν στο Προεδρικό Μέγαρο και καταχειροκρότησαν την ομιλία του σημερινού Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κάρολου Παπούλια. Ο Πρόεδρος μίλησε με ένα άκρως ανθρώπινο τόνο, ως πραγματικός πατέρας όλων μας και ο λόγος του ήταν, όντως, διδακτικός. Πιστεύω ότι άγγιξε την κάθε ευαίσθητη καρδιά του ακροατηρίου του που βρισκόταν στο Προεδρικό Μέγαρο στην Αθήνα και σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Είπε επί λέξει στην έναρξη της ομιλίας του: «Βρισκόμαστε εδώ για να τιμήσουμε τους πρωταγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα, τους οφείλουμε πολλά για τη συμβολή τους στην αποκατάσταση της δημοκρατίας και για την προσφορά ενός προτύπου στάσης ζωής και σκέψης». Όποιος με τον τρόπο του – μικρό ή μεγάλο – αγωνίστηκε γι’ αυτή την αποκατάσταση της δημοκρατίας, συγκινήθηκε βαθιά για την αναγνώριση αυτή.
Με πατρικό και παραινετικό τρόπο, ο Πρόεδρος έφτασε και στη σημερινή αβέβαιη κατάσταση: «Η Ελλάδα έγινε δημοκρατία, αλλά όχι σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία». Προχώρησε ανθρώπινα και μίλησε στην καρδιά όλων: «Παρά τη διεθνή συγκυρία, εάν είμαστε ειλικρινείς, θα αναγνωρίσουμε ότι η ευθύνη για την ελληνική παρακμή βαραίνει κυρίως την πολιτική τάξη, που έχει την υποχρέωση να καθοδηγεί τις εξελίξεις». Ο τόνος του έγινε εξομολογητικός όταν είπε ότι: «Η διαμαρτυρία είναι δίκαιη και δικαιολογημένη, αλλά η κοινωνική συνοχή κινδυνεύει σοβαρά». Ευθύς αμέσως, έβαλε την Ιστορία μάρτυρα, όταν τόνισε ότι η πολιτική τάξη θα πρέπει: «να κάνει τη δημοκρατία να λειτουργήσει μέσα στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης». Τόνισε με έμφαση: «Αυτό απαιτεί να γίνουν αλλαγές που δεν έγιναν για δεκαετίες. Στις οικονομικές και διοικητικές δομές, στη σκέψη και στις στάσεις ζωής». Και ο Πρόεδρος κατέληξε: «Η ισονομία ισχύει για όλους» και προέτρεψε ότι εάν όλοι ακολουθήσουν τις προβλέψεις του Συντάγματος «μπορούμε να περιμένουμε διέξοδο».
Διαπιστώνεται σήμερα ότι όλος ο ελληνισμός – ελλαδικός και παγκόσμιος – προσβλέπει στο πρόσωπο του Προέδρου ως του πιο ενωτικού στοιχείου για ανασύνταξη και αποκατάσταση της επικίνδυνης οικονομικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Ο Πρόεδρος γίνεται ένα ζωντανό σύμβολο σταθερής και ιστορικής πορείας αποκατάστασης της δημοκρατίας μας, ίσως σημαντικότερης και από αυτήν του 1974.
Η σημερινή Ελλάδα θα πρέπει να αλλάξει προς το καλύτερο, όχι για χάρη της αλλαγής, αλλά για χάρη του εθνικού συμφέροντος. Φαίνεται ότι αυτό, εμείς οι Έλληνες της Διασποράς το θέλουμε περισσότερο από τους Έλληνες της Ελλάδας. Στη Διασπορά ονειρευόμαστε μία ενιαία και αδιαίρετη Ελλάδα που πρώτα σέβεται τον εαυτό της και δεύτερο δίνει θάρρος πορείας στους απόδημους να θεωρούν τον εαυτό τους ότι ανήκουν σε αυτό το πολιτισμένο σύνολο που περιέγραψε πατρικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Στο πλαίσιο αυτό ο σημερινός πρωθυπουργός, που έχει βγει από τα σπλάχνα της σημερινής Διασποράς των Ελλήνων, κάνει μία μνημειώδη επανάσταση στα ελληνικά χρονικά – κάτω από αντίξοες συνθήκες – να βελτιώσει την κατάσταση και να κάνει τόσα αξιόλογα έργα για τη χώρα μας που δεν έκαναν όλοι οι πρωθυπουργοί που κυβέρνησαν την Ελλάδα τον τελευταίο μισό αιώνα. Δεν περιμένουμε τους βαρβάρους να μας χαρίσουν την ισοκοινωνία!
