Ο καθένας λέει τα δικά του

ΤΟ έχουμε πει πολλές φορές, αλλά ας το ξαναπούμε: Δεν μπορούμε (ως Έλληνες) να συνεννοηθούμε.

ΕΙΝΑΙ μια (διαπιστωμένη) αδυναμία της φυλής μας. Μια (κληρονομική) ανικανότητα που δεν έχουμε καταφέρει να ξεπεράσουμε.

ΑΡΕΣΚΟΜΑΣΤΕ στο να μιλάμε, αλλά όχι (και) να ακούμε. Έτσι μάλιστα και αρχίσουμε (να μιλάμε) δεν σταματάμε.

Ο καθένας λέει τα δικά του χωρίς να θέλει να ακούσει τους άλλους. Ένας ατελείωτος μονόλογος είναι ο… διάλογος μεταξύ μας.

ΤΟ τι έγινε την περασμένη βδομάδα κατά τη διάρκεια της απεργίας των φορτηγατζήδων ξεπερνάει κάθε προηγούμενο ασυνεννοησίας.

ΑΝ κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, η απεργία που ταλαιπώρησε (και ζημίωσε) ολόκληρη την χώρα θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν οι εμπλεκόμενοι είχαν καταφέρει να συνομιλήσουν μεταξύ τους.

ΔΕΝ τα κατάφεραν, όμως, με αποτέλεσμα την λύση στο πρόβλημα να την δώσει, (όχι η λογική), αλλά τα αδιέξοδα.

ΥΠΟΥΡΓΟΙ, βουλευτές, ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι, φορτηγατζήδες, δημοσιογράφοι (και δεκάδες εκπρόσωποι άλλων φορέων και κλάδων) μιλούσαν ακατάπαυστα, για έξι ολόκληρες μέρες, επαναλαμβάνοντας ο καθένας τα δικά του.

ΟΠΟΙΟΝ τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό σταθμό και αν επέλεγες να ενημερωθείς, άκουγες καθημερινά τα ίδια και τα ίδια, λες και έπαιζαν την κασέτα της προηγούμενης μέρας.

ΚΑΘΕ βράδυ ολόκληρο το δελτίο ειδήσεων του MEGA (και όχι μόνο) ήταν αφιερωμένο στην “εξελίξεις” από το μέτωπο της απεργίας.

ΕΠΙ μία και πλέον ώρα, τα ίδια άτομα (κάθε βράδυ!) εμφανίζονταν στα “παράθυρα”, επαναλαμβάνοντας τα ίδια (βαρετά) πράγματα.

ΤΕΛΕΙΩΝΕ το δελτίο και εσύ παρέμενες με την απορία για το ποιο, τέλος πάντων, ήταν το συμπέρασμα απ’ όσα άκουσες στο… δημοκρατικό τηλεοπτικό μονόλογο.

ΕΧΟΥΜΕ πρόβλημα, σας λέω. Δεν είμαστε πρακτικοί άνθρωποι. Δεν μάθαμε να συζητάμε. Τα έχουμε όλα μπερδεμένα στο μυαλό μας. Είμαστε χύμα, ρε παιδί μου.

ΔΕΝ είναι τυχαίο ότι κανείς δεν γνώριζε (και δεν γνωρίζει ακόμα!) πόσοι ακριβώς άνθρωποι εργάζονται στο ελληνικό Δημόσιο!

ΟΛΟΙ, συμπεριλαμβανομένης και της κυβέρνησης (που τους πληρώνει!) περιμένουν να τελειώσει η απογραφή, που θα φέρει, επιτέλους, στην επιφάνεια τον μαγικό αριθμό, που θα επιβεβαιώσει (και μαθηματικά!) το μέγεθος της νεοελληνικής τραγωδίας.

ΜΙΑΣ τραγωδίας που συνοψίζεται σε πέντε λέξεις: δεν ξέρουμε τι μας γίνεται. Και εδώ δεν πρόκειται για κάποια παθογένεια του συστήματος, αλλά για την ίδια μας τη φύση.

ΤΟ γενικευμένο μπέρδεμα έχει να κάνει με την κουλτούρα μας, με τον χύμα τρόπο που δουλεύει ο εγκέφαλός μας.

ΜΙΛΑΜΕ για μια χαώδη λειτουργία που δεν είναι συμβατή με καμιά μορφή οργάνωσης.

ΤΡΑΒΑΝΕ τα μαλλιά τους σας λέω οι αξιωματούχοι της τρόικας. Βρίσκονται τρεις ολόκληρους μήνες στην Ελλάδα και ακόμα δεν έχουν σχηματίσει μια σαφή εικόνα της κατάστασης.

ΤΩΡΑ θα μου πείτε ότι σαφή εικόνα για την κατάσταση (και το βάθος της κρίσης) δεν έχουμε ούτε εμείς οι ίδιοι που έχουμε δημιουργήσει (και επί τόσες δεκαετίες διατηρήσει!) αυτό το χάος, θα έχουν οι… ορθολογιστές κουτόφραγκοι της τρόικας; Αν είναι δυνατόν;

ΤΕΛΙΚΑ, δεν αποκλείεται, κάποια μέρα, να αντιληφθούν ότι δεν γίνεται τίποτα και προκειμένου να μη τρελαθούν (και ξεχάσουν και αυτά που ξέρουν) να μας… χαρίσουν και τα χρέη!

ΓΙΑΤΙ το σίγουρο είναι ότι περισσότερα θα τους στοιχίσει να μας βάλουν σε μια “τάξη”, παρά να χάσουν τα δάνεια που μας έχουν δώσει. Πιστεύω ότι θα πρέπει να έχουν ήδη καταλάβει ότι τα δανεικά δεν πρόκειται να τα πάρουν.

ΠΑΡΑ τα όσα διακηρύττει ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του η πατρίδα μας δεν έχει ούτε τις απαιτούμενες προϋποθέσεις (ούτε τη διάθεση) να εξελιχτεί σε μια “ευρωπαϊκή” χώρα.

ΜΙΑ ματιά να ρίξει κανείς δίπλα του, αντιλαμβάνεται ότι ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός, όχι μόνο υπολειτουργεί, αλλά και κοστίζει πανάκριβα.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για μια κακοφορμισμένη και αιμορραγούσα πληγή που θα χρειαστούν δεκαετίες για να επουλωθεί.

ΕΙΝΑΙ τέτοια η κουλτούρα των δημοσίων υπαλλήλων και των λαϊκών αποθεμάτων, απ’ όπου αντλεί δυνάμεις και τρέφεται το τέρας, που γιατρειά (τουλάχιστον) δεν φαίνεται να υπάρχει.

ΘΑ ‘ΛΕΓΕ κανείς ότι η κρίση θα ταρακουνούσε τα λιμνάζοντα ύδατα του παχύσαρκου και δυσκίνητου κρατικού μηχανισμού που, διαπιστωμένα πλέον, ευθύνεται για την χρεοκοπία της χώρας. Αμ, δε.

ΟΥΤΕ ταρακουνήθηκαν, ούτε βέβαια ίδρωσε το αυτί τους. Συνεχίζουν απτόητοι να κάνουν ό,τι έκαναν πάντα: να είναι αραγμένοι κανονικά, να μεταθέτει ο ένας στον άλλο τις ευθύνες (και τη δουλειά) και όταν τους δίνεται η ευκαιρία να την κοπανάνε μαζικά.

ΤΟΝ ένα μήνα που βρίσκομαι στην πατρίδα, έχω ακούσει απίστευτες ιστορίες “καθημερινής τρέλας” που λαμβάνουν χώρα στις διάφορες δημόσιες υπηρεσίες.

ΣΕ μια εποχή, που με τη βοήθεια της τεχνολογίας, σε άλλες χώρες απλοποιούνται (και συντομεύονται) και οι πιο περίπλοκες γραφειοκρατικές διαδικασίες, στην Βαλκανιάδα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: τα πράγματα μπλέκονται ακόμα περισσότερο.

ΤΟ πιο κάτω απίστευτο περιστατικό (που δημοσιεύθηκε πριν λίγες μέρες στην “Ελευθεροτυπία”) μιλάει από μόνο του, όχι μόνο για τον τρόπο που συνεχίζει να λειτουργεί ο κρατικός μηχανισμός καταμεσής της κρίσης, αλλά και το μυαλό των δημοσίων υπαλλήλων.

ΜΕ δυο κουβέντες: Πηγαίνει κάποιος (το όνομα του οποίου δεν συγκράτησα) στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής του (στο Μαρούσι) να βγάλει καινούργια ταυτότητα.

ΜΙΑ διαδικασία ρουτίνας, δηλαδή, αφού ήδη ήταν κάτοχος παλιάς ταυτότητας.  Ο άνθρωπος είχε γεννηθεί στις Βρυξέλλες του Βελγίου και στην παλιά ταυτότητα ο αστυνομικός που την έκδωσε είχε γράψει τις Βρυξέλλες με ένα λάμδα, αντί για δύο.

ΚΥΡΙΕ, του λέει ο αστυνομικός, υπάρχει πρόβλημα. Δεν μπορώ να σου βγάλω νέα ταυτότητα, γιατί οι Βρυξέλλες έχουν γραφεί στην παλιά με ένα λάμδα!

ΚΑΙ τι να κάνω εγώ του λέει ο πολίτης που ο συνάδελφός σου έγραψε της Βρυξέλλες με ένα λάμδα; Για να λύσει το “πρόβλημα” ο αστυνομικός κάνει μερικά υπηρεσιακά τηλεφωνήματα για να του δώσουν οδηγίες για το τι πρέπει να κάνει.

ΚΑΝΕΙΣ, όμως, από τους “ανώτερους” δεν αναλάμβανε την ευθύνη να προστεθεί ένα ακόμα λάμδα! Τα τηλεφωνήματα συνεχίστηκαν και η ιστορία του λάμδα που… απουσίαζε, έφτασε στην αρμόδια διεύθυνση της Ελληνικής Αστυνομίας η οποία και απεφάνθη:

Ο πολίτης (ο οποίος ουδεμία ευθύνη έφερε για το αρχικό λάθος) θα έπρεπε να πάει στο υπουργείο Εξωτερικών να πάρει μια γραπτή βεβαίωση που να πιστοποιεί ότι οι Βρυξέλλες γράφονται με δύο λάμδα και βρίσκονται στο Βέλγιο!

ΝΑΙ, όλα αυτά στην Ελλάδα του 2010 και τη στιγμή που σε άλλες χώρες με ένα κλικ μπορούν να γίνουν τα πάντα σε λίγα λεπτά της ώρας.

ΣΕ αυτό το χάλι βρίσκεται, δυστυχώς ακόμα, ο κρατικός μηχανισμός της πατρίδας μας, ο οποίος είναι ανίκανος να μοιράσει δύο γαϊδουριών άχυρο.

Η ανυπέρβλητη γραφειοκρατία, κατά πρώτον λόγο, και η έλλειψη υποδομών και γενικότερης στρατηγικής, κατά δεύτερο, ευθύνονται στο ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται να επενδύσει στην πατρίδα μας.

ΑΚΟΜΑ και οι Βαλκάνιοι γείτονές μας βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε πλεονεκτικότερη θέση από την πατρίδα μας στην προσέλκυση επενδυτικών κεφαλαίων.

ΑΥΤΗ είναι η σημερινή ελληνική πραγματικότητα και ουδεμία σχέση έχει με τα όσα υποστηρίζει ο Γιωργάκης και οι υπουργοί του, που προσπαθούν με ευχολόγια και μεγάλες κουβέντες να αλλάξουν τα πράγματα.

ΟΙ κυβερνητικές λίστες ευχών καλές είναι για καθημερινή κατανάλωση από έναν λαό που έχει μάθει να του χαϊδεύουν τα αυτιά και έχει εθιστεί να ακούει να του τάζουν λαγούς με πετραχήλια.

ΕΧΩ την αίσθηση ότι ο λαός, που φέρει τις δικές του (μεγάλες) ευθύνες για την κατάντια της χώρας, δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει την έκταση των προβλημάτων.

ΠΑΡΑ τους χείμαρρους της πολυλογίας από εφημερίδες, τηλεόραση και ραδιόφωνο, για το Μνημόνιο και τις αρμοδιότητες της τρόικας, ο κόσμος δεν έχει ακόμα καταλάβει ότι η χώρα έχει χάσει ένα μεγάλο μέρος της εθνικής της κυριαρχίας, τουλάχιστον όσον αφορά τα θέματα (δηλαδή, τα περισσότερα) που άπτονται της οικονομίας.

ΟΙ διάφορες συντεχνίες, αλλά και τα κόμματα της Αριστεράς συνεχίζουν να συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονταν πριν την οικονομική κατάρρευση, χρησιμοποιώντας την ίδια γλώσσα, τα ίδια συνθήματα και τις ίδιες μεθόδους.

ΚΑΝΕΙΣ δεν τους έχει πει ακόμα ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν είναι φιλανθρωπικός οργανισμός που μοιράζει λεφτά, αλλά ο πιο επιθετικός μηχανισμός του καπιταλιστικού συστήματος.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για έναν οργανισμό ο οποίος έχει επιφορτιστεί την ευθύνη να προσαρμόζει στο νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα χώρες όπως η δική μας που έχουν μείνει “πίσω”.

ΣΤΟΧΟΣ του ΝΔΤ είναι να “βοηθήσει” τη χώρα να εναρμονιστεί με την παγκοσμιοποιημένη οικονομική πραγματικότητα, ώστε να μπορούν οι “αγορές” να λειτουργούν ανταγωνιστικά και ομαλά για την μακροζωία και ευημερία του καπιταλιστικού συστήματος.

ΓΙ’ αυτόν το λόγο μας δανείζουν τα ωραία τους λεφτά, τα οποία βέβαια φιλοδοξούν να πάρουν πίσω και με τόκους, όταν θα μας έχουν βάλει και τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι.

ΑΥΤΟΣ είναι ο στόχος. Τώρα, κατά πόσο το εγχείρημα θα στεφθεί με επιτυχία μέλλει να το δούμε, αν και προσωπικά αμφιβάλω.

ΕΙΜΑΙ της γνώμης ότι, ούτε οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ούτε αυτοί του ΔΝΤ, είναι σε θέση να κατανοήσουν το βάθος της κρίσης εξετάζοντας αριθμούς και στατιστικές.

ΟΙ αριθμοί και οι στατιστικές είναι η μια όψη του νομίσματος, ενώ στην άλλη βρίσκονται οι άνθρωποι, με συγκεκριμένη κουλτούρα και πρακτικές.

ΤΟ πρώτο πράγμα που επιβάλλεται να γίνει από μηδενική βάση είναι η ανασυγκρότηση του κρατικού μηχανισμού.

ΧΩΡΙΣ αξιόπιστο και ευέλικτο κρατικό μηχανισμό, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Δεν μπορεί να δουλέψει η χώρα και να ξεκολλήσει από τον βούρκο των σκανδάλων, της αδιαφάνειας και της διαφθοράς.

Η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων – για την οποία τόσος ντόρος γίνεται τελευταία – και οι εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις, είναι βήματα προς τα μπροστά, αλλά όχι αρκετά για να βγάλουν τη χώρα από την κρίση.

ΑΝ δεν αλλάξουν νοοτροπίες και πρακτικές (που είναι ακόμα πιο δύσκολο), τίποτε δεν πρόκειται τελικά να αλλάξει.

ΑΥΤΑ για σήμερα από την πατρίδα που προσπαθεί να προσαρμοστεί σε μια νέα εποχή και να αφήσει πίσω της την Ελλάδα που όλοι ξέραμε. Γεια χαρά.