Φτάνοντας στο γραφείο θεώρησης εισιτηρίων του Μουσείου της Μελβούρνης, μού δόθηκε μια ρέπλικα εισιτηρίου επιβίβασης στον «Τιτανικό», στο όνομα Mrs. John Henry Chapman.
Η κ. Chapman – πατρικό Sarah Elizabeth Lawry – ήταν 29 ετών και καταγόταν από το Spokane της Washington. Το ζευγάρι ταξίδευε στη δεύτερη θέση, ήταν στο μήνα του μέλιτος και επέστρεφε για μόνιμη εγκατάσταση στην Αμερική. Ως γνωστόν, στο μοιραίο ταξίδι, επιβάτες ήταν η αφρόκρεμα της υψηλής κοινωνίας, ανάμεσά τους και γύρω στα είκοσι νιόπαντρα ζευγάρια.
10 Απριλίου 1912. Mε πλοίαρχο τον Edward John Smith, το πλοίο σηκώνει άγκυρα, σχίζει περήφανα τα ήσυχα νερά του λιμανιού του Southampton και ξανοίγεται στον Ατλαντικό. Το παρθενικό, υπερπόντιο ταξίδι με πάνω από 1500 επιβάτες και προορισμό την Νέα Υόρκη, αρχίζει…
Η πρώτη εικόνα του εκθεσιακού μουσειακού χώρου που συναρπάζει τον επισκέπτη, είναι μια μικρογραφία των βρετανικών ναυπηγικών εγκαταστάσεων Harland and Wolff, ναυπηγεία με υψηλές για την εποχή τεχνολογικές προδιαγραφές στις κατασκευές καραβιών στον κόσμο, με έδρα το Μπέλφαστ. Πλοιοκτήτης εταιρία, ήταν η White Star Line.
Η ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ ΣΚΑΛΑ
Σε περίοπτες θέσεις και μέσα σε βιτρίνες, ελατήρια και αντικείμενα, κοσμήματα και εξαρτήματα – κομμάτια που ανασύρθηκαν από το βυθό και συναρμολογήθηκαν, προσελκύουν την προσοχή με την ιδιαίτερη ιστορία που έχει το καθένα να διηγηθεί.
Περνώντας από το διάδρομο με τις καμπίνες της α’ θέσης, οδηγούμαστε στον προθάλαμο. Την επιβλητική, διπλή και σκαλιστή σκάλα-ρεπλίκα, στο ύψος της οποίας δεσπόζει το μεγάλο εντοιχισμένο ρολόι, αγκαλιάζει ο πανύψηλος θόλος. Πολυτέλεια σε όλο το μεγαλείο!
Ωστόσο, εμείς με λίγη φαντασία, μπορούμε αν θέλουμε, να βρεθούμε για λίγο στο μεγάλο σαλόνι, με τα πανάκριβα έπιπλα, τα λαμπερά κρύσταλλα και τις πορσελάνες, τα βαριά ασημικά, τους αναπαυτικούς καναπέδες και τις πολυθρόνες με τις βελουδένιες ταπετσαρίες και να δούμε τις παρέες από τους καλοντυμένους κυρίους και κυρίες με καπέλα με φτερά, να κάθονται γύρω από σκαλιστά τραπέζια και να υπηρετούν με προσοχή τον θεό της τύχης. Τι χλιδή, τι πλούτος Θεέ μου!
Άνεση υπάρχει και στην κάτω πτέρυγα, όπου βρίσκονται τα προσωπικά αντικείμενα και οι καμπίνες των επιβατών της β’ θέσης.
Εντυπωσιακή και η βεράντα όπου οι επιβάτες έπιναν τον καφέ τους. Οι μεγάλοι καθρέπτες και το ψηφιδωτό πάτωμα με όλες τις αποχρώσεις του πράσινου να κυριαρχούν, κάνουν το χώρο ιδανικό για ένα απολαυστικό ρόφημα και θέα στο κατάστρωμα.
ΜΟΙΡΑΙΕΣ ΩΡΕΣ
Επιπρόσθετα, σε καθηλώνει το παγόβουνο, τοίχος πάγου, θερμοκρασίας κάτω των 28ο Κελσίου, καθώς περνούν από το νου οι εικόνες των ναυαγών, τις μοιραίες εκείνες ώρες, όταν βρέθηκαν στα παγωμένα νερά του Βόρειου Ατλαντικού. Πλούσιο και το σκηνικό με τα συντρίμμια και όλα τα άλλα πολύτιμα που κρύβει στα σπλάχνα του ο βυθός, τα οποία ο επισκέπτης μπορεί να δει μέσα από μικρές και μεγάλες οθόνες που είναι αναρτημένες σε κάθε διαμέρισμα/γκαλερί του πλοίου.
Για την ιστορία, να πούμε ότι στις 14 Απριλίου του 1912, ο «Τιτανικός» χτύπησε σε παγόβουνο και βούλιαξε στον Βόρειο Ατλαντικό, παίρνοντας μαζί του γύρω στις 1.500 ζωές. Η κραυγή του καπετάνιου «παγόβουνο εμπρός αριστερά» και η διαταγή «όλο δεξιά και οι μηχανές ανάποδα», δεν κατάφεραν να αποφύγουν το μοιραίο.
Επίσης, η έλλειψη επαρκούς αριθμού σωστικών λέμβων έχει συχνά θεωρηθεί ως η κυριότερη αιτία για τον μεγάλο αριθμό σε απώλειες ζωών, οι ειδικοί, ωστόσο, ισχυρίζονται, ότι υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι λόγοι που ευθύνονται για το τραγικό γεγονός, συμπεριλαμβάνοντας οτιδήποτε, από κακή κατασκευή των στεγανών θαλάμων, μέχρι και την αποτυχία στο να δοθεί προσοχή σε πολυάριθμες προειδοποιήσεις σχετικά με την ύπαρξη παγόβουνων στην περιοχή. Τα δε παγωμένα νερά, έδιναν, δυστυχώς, λίγες πιθανότητες επιβίωσης.
Ο «Τιτανικός», ήταν ένα θαύμα της ναυπηγικής και θεωρείτο ένα πλοίο πρωτοποριακού τύπου. Διέθετε, μεταξύ άλλων, ανελκυστήρες, γυμναστήριο, πισίνα, ταχυδρομείο, κλπ. Το δε φαγητό και σέρβις στους επιβάτες της α’ θέσης, ήταν ανώτερο από αυτό που προσέφεραν ξενοδοχεία 5 αστέρων.
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΑΝΕΥΡΕΣΗΣ
Ο αριθμός των διασωθέντων υπολογίζεται γύρω στους 700, ενώ των νεκρών και αγνοουμένων λίγο πιο κάτω από τους 1500.
Οι έρευνες για την ανεύρεση του ναυαγίου ξεκίνησαν πριν από περίπου 25 χρόνια από την εταιρία «RMS Titanic», στην κατοχή της οποίας περιήλθαν τελικά και όλα τα ευρήματα. Συνολικά, από την RMS στάλθηκαν επτά αποστολές στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού και διασώθηκαν πολλά αντικείμενα, στα οποία, ακόμα και σήμερα, γίνονται εργασίες συντήρησης. Δύτες, αρχαιολόγοι, ειδικοί ωκεανολόγοι, ιστορικοί, μηχανολόγοι και άλλοι επιστήμονες, έλαβαν μέρος στις επιχειρήσεις εύρεσης και ανάσυρσης των συντριμμιών του «Τιτανικού».
Η έκθεση, στοχεύει στο να μυήσει τους επισκέπτες, αφενός, στη χλιδή του υπερωκεανίου και, αφετέρου, στη φρικτή πραγματικότητα που βίωσαν οι επιβάτες που πάγωσαν στα κρύα νερά του Ατλαντικού.
Σε κάποια στιγμή, στάθηκα για λίγο στη βιτρίνα όπου εκτίθετο ένα κατατσακισμένο φιλιστρίνι. Αλήθεια, πόσα θα μπορούσε να διηγηθεί, αν μπορούσε να μιλήσει…
Σημειώνουμε ότι η έκθεση, έχει παρουσιαστεί σε πολλές πόλεις παγκοσμίως. Στην Αθήνα φιλοξενήθηκε στο Ζάππειο, υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων.
Στην πόλη μας, θα παραμείνει ανοικτή έως τις 17 Οκτωβρίου και το εισιτήριο για ενήλικες τιμάται $24 και για παιδιά $16. Για περισσότερες πληροφορίες και κρατήσεις εισιτηρίων μπορείτε να τηλεφωνήσετε στο 13 11 02. Το Μουσείο βρίσκεται στο Nicholson St., στο Carlton.
Σύλλογοι Ηλικιωμένων και άλλες οργανωμένες ομάδες, ετοιμαστείτε. Συστήνουμε την έκθεση ανεπιφύλακτα.