Εν μέσω προεκλογικής εκστρατείας με όλα τα συστατικά σαπουνόπερας, ακούγεται μια φωνή που, το βέβαιο είναι, ότι δεν μπορεί να αγνοήσει η Τζούλια Γκίλαρντ. Θέλει δεν θέλει θα την ακούσει και, το κυριότερο, θα πρέπει να δώσει μια απάντηση. Δημοσίως. Ακριβώς όπως γίνεται και η έκκληση.

Εκεί θα κριθεί, όχι απλά η ευαισθησία της στον ανθρώπινο πόνο, αλλά ο δυναμισμός και η ανθρωπιά της. Γιατί, εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, τις τελευταίες έξι εβδομάδες, όπου η ‘αξιοπιστία’, η ‘ανθρωπιά’, η ‘πίστη’, επανεξετάζονται και κρίνονται αυστηρά, εκκλήσεις του είδους που παίρνουν θεόρατες διαστάσεις, ενδέχεται σ’ έναν αγώνα, στήθος με στήθος, όπως αυτός ‘Γκίλαρντ – Άμποτ’, να κρίνουν ακόμη και αυτό το αποτέλεσμα.

Το θέμα των φαρμάκων που δεν επιδοτούνται από την κυβέρνηση είναι ένα μεγάλο και σοβαρό θέμα. Άτομα που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες και δεν έχουν τη δυνατότητα να υποβληθούν στην απαιτούμενη θεραπευτική αγωγή, πληρώνουν την έλλειψη μέριμνας της κυβέρνησης με αυτή την ίδια τη ζωή τους.

ΘΕΜΑ ΖΩΗΣ

Στην προκειμένη περίπτωση μια νέα γυναίκα, η 29χρονη Τζένη Στάροκ, πάσχει από μια σπάνια, θανατηφόρο ασθένεια του αίματος που ονομάζεται PNH και της οποίας η θεραπεία απαιτεί $40.000 το μήνα. Τόσο κοστίζει το φάρμακο το οποίο ονομάζεται soliris και θεωρείται το ακριβότερο του κόσμου. Στην Αυστραλία από τη νόσο αυτή υποφέρουν 96 άτομα.

Τα συμπτώματα της ασθένειας, όπως περιγράφονται, είναι φοβερά. Ταχυπαλμία, εμετοί και συνεχής ναυτία, φοβεροί πόνοι στο στήθος, στην κοιλιακή χώρα, πρήξιμο σ’ όλο το σώμα και συνεχής κόπωση. Ένας στους τρεις πάσχοντες από τη φοβερή αυτή ασθένεια, πεθαίνουν μέσα σε πέντε χρόνια.
Η Τζένη Στάροκ υποβάλλεται σε μετάγγιση τριών κιλών αίματος το μήνα.

«Είμαι μια νέα, σκληρά εργαζόμενη Αυστραλή που η ζωή της αξίζει να σωθεί. Η θεραπεία που χρειάζομαι απαιτεί το φάρμακο soliris και παρέχεται από κυβερνήσεις σε πάνω από 40 χώρες του κόσμου. Χωρίς αυτό, ζω καθημερινά με το φόβο ότι είμαι από τους πάσχοντες – ένας στους τρεις – που δεν ζούνε πάνω από πέντε χρόνια. Η κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν χρηματοδοτεί το σωτήριο αυτό φάρμακο, επομένως η πρόσβασή μου σ’ αυτό είναι απαγορευτική.

Τζούλια, στρέφομαι σε σένα, ως μια ανθρώπινη ύπαρξη στην άλλη, και σε θερμοπαρακαλώ, σώσε μου τη ζωή. Σε παρακαλώ, επιχορήγησε το φάρμακο αυτό, όχι μόνο σε μένα, αλλά σε όλους εκείνους στην Αυστραλία που το χρειάζονται για να ζήσουν», είναι μέρος της ανοιχτής επιστολής που έστειλε η νέα γυναίκα στην πρωθυπουργό, εν μέσω προεκλογικής καμπάνιας.

ΕΥΣΤΟΧΗ ΚΙΝΗΣΗ

Η κίνηση είναι άκρως εύστοχη και εγείρει το βασικό ερώτημα «μέχρι πού η Πολιτεία είναι υπεύθυνη για την παροχή φαρμάκων». Η λογική και ανθρώπινη απάντηση θα πρέπει να είναι «μέχρι εκεί που μπορεί να σώζει ζωές. Μέχρι εκεί που εξασφαλίζει πολίτες υγιείς, να είναι σε θέση να προσφέρουν στην οικογένειά τους και στο κοινωνικό σύνολο.

Ο γερουσιαστής του κόμματος Family First, Στηβ Φίλντινγκ, δήλωσε ότι «αποτελεί στίγμα για την κυβέρνηση το ότι δεν χρηματοδοτεί το σωτήριο φάρμακο».
Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση «σέρνει τα πόδια της». Παρ’ ότι η συμβουλευτική επιτροπή χρηματοδότησης φαρμάκων έχει προτείνει το εν λόγω φάρμακο να επιδοτηθεί από την κυβέρνηση, η υπουργός Υγείας, Νίκολα Ρόξον, ζητά περαιτέρω έρευνα και προτάσεις επί του θέματος.
Είναι ο κλασσικός τρόπος της αποφυγής δράσης και, στην προκειμένη περίπτωση, εξευτελισμός του ρόλου της συμβουλευτικής επιτροπής, η οποία έχει συσταθεί ακριβώς γι’ αυτό το λόγο. Ενδιαφέρον θα παρουσιάσει η στάση της πρωθυπουργού τη δεδομένη στιγμή. Πρόκειται για μια κραυγή που, οπωσδήποτε, δεν μπορεί να αγνοήσει.