Όλες αυτές τις μέρες, ιδίως όταν νυχτώνει και οι ζοφερές σκέψεις γίνονται ακόμη πιο μαύρες, δεν παύω να αναρωτιέμαι πώς μπορεί ένα πτώμα να δώσει στον εκτελεστή του, ακόμη κι όταν αυτός ψυχορραγεί, το φιλί της ζωής!
Μετά, ξυπνά μια φωνή μέσα μου και μου λέει πειστικά… «οι νεκραναστημένοι μπορούν».
Μακάβρια εικόνα, μακάβρια εξήγηση, μακάβριο το όλο θέμα της στήριξης της Γκίλαρντ και του κόμματός της, από τον δολοφονημένο Ραντ.
Οποίος εξευτελισμός της γυναίκας που έκανε ό,τι έκανε (βλέπε προδοσία, εκτέλεση εν ψυχρώ) για το καλό της πατρίδας. Για να μπει η κυβέρνηση που «εκτροχιάστηκε και έχασε τον προσανατολισμό της, πίσω στις γραμμές και για να πάει η χώρα μπροστά». Να φύγει από τη μέση ο Ραντ που η δημοτικότητά του έκανε βουτιά, και υπήρχε φόβος το κόμμα να χάσει τις εκλογές και να μπει το «φρέσκο πρόσωπο της δυναμικής Γκίλαρντ να το σώσει».
ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΑΘΩΟΥ
Έκλαψε δημόσια ο Ραντ – γιατί τον έπνιγε η αδικία – και αποσύρθηκε σαν το πληγωμένο ζώο στη φωλιά του. «Μείνε εκεί» του διαμήνυσε η σιδηρά κυρία, «για το καλό του κόμματος».
Επειδή, όμως, ‘το άδικον ουκ ευλογείται’, το «αίμα του αθώου» έπεσε πάνω της και κινδύνευσε να την πνίξει.
Μαζί μ’ αυτή και το κόμμα, φυσικά, όταν ο έκπτωτος Ραντ από το κρεβάτι της κλινικής όπου εγχειρίστηκε, δηλώνει την επιθυμία να κάνει ό,τι μπορεί για να σώσει την κατάσταση. Μέχρι τότε όχι μόνο η Γκίλαρντ, αλλά κανείς εκ των συνεργατών της, δεν ήθελαν το Ραντ να παίρνει συμπρωταγωνιστικό ρόλο στην καμπάνια. Ο Σάϊμον Κριν, μάλιστα, του διαμήνυσε ότι ‘δεν γίνεται να το παίζει ηγέτης’. Ας μείνει εκεί που ήταν, στο Griffith της Κουηνσλάνδης δηλαδή.
Αυτά μόλις προ δέκα ημερών.
Βγήκαν και οι σφυγμομετρήσεις που έδειχναν τον Άμποτ μπροστά και τότε ο έκπτωτος Ραντ άρχιζε να φαντάζει ως σανίδα σωτηρίας.
Ο ίδιος δηλώνει δημόσια ότι είναι διατεθειμένος να βοηθήσει γιατί το τελευταίο που θα ήθελε ήταν να αφήσει τον Άμποτ να μπει από την ανοιχτή πόρτα. (Ποιος άνοιξε τώρα την πόρτα, δεν είπε, αλλά τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται).
Σε μια εξομολόγηση καρδιάς, στα ΜΜΕ, ο πρώην πρωθυπουργός δήλωσε ότι δεν θα προσποιηθεί ότι το όλο θέμα (βλέπε ‘προδοσία’) δεν πλήγωσε τον ίδιο και την οικογένειά του. Σ’ αυτή την κρίσιμη όμως στιγμή, επιθυμεί να επικεντρώσει την προσοχή του και να διαθέσει τις δυνάμεις του επί της ουσίας: Να κερδίσουν οι Εργατικοί τις εκλογές.
Εξάλλου, θα προσθέσει,από πολύ μικρή ηλικία, του δίδαξε η μητέρα του ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να κουβαλάμε μαζί μας σάκους με κακίες και ό,τι έγινε χτες, δεν αλλάζει. Του έμαθε, κατέληξε, να κοιτάζει μπροστά.
Μια αξιοπρεπέστατη τοποθέτηση που δεν άφηνε άλλα περιθώρια στη νέα πρωθυπουργό από το να δεχτεί να πιάσει το χέρι βοηθείας που της έτεινε ο προκάτοχός της.
‘Αν θέλει, μπορεί να πάρει μέρος στην καμπάνια, όχι όμως δίπλα μου’, είπε.
Ο Ραντ βγήκε έξω στα περίχωρα και έγινε δεκτός ως ήρωας.
Ακούει τη λέξη η πρωθυπουργός και αμέσως σκέφτεται ότι πάει πολύ. Τη γυρίζει πάραυτα και λέει «ναι, είναι ηρωικό αυτό που έκανε να βγει έξω αμέσως μετά την αρρώστια».
Ας δούμε, όμως, την κεντρική ουσία του θέματος. Αυτή βρίσκεται στο ότι με το να παρουσιαστεί ο Ραντ με σάρκα και οστά, εξαφανίστηκε το φάντασμά του. Αυτό που κυνηγούσε τη Τζούλια Γκίλλαρντ και απειλούσε, από στιγμή σε στιγμή να την πνίξει, (και το κόμμα μαζί), δεν ήταν πλέον εκεί.