Μελβούρνη, Κυριακή, 22 Αυγούστου 2010
Στις ομοσπονδιακές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν χθες σε όλη την επικράτεια της Αυστραλίας, το Εργατικό Κόμμα εκλέχτηκε για δεύτερη συνεχή φορά – και για πρώτη φορά με γυναίκα αρχηγό – να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας για τα επόμενα τρία χρόνια. Στη σύντομη προεκλογική περίοδο, όλα τα κόμματα παρουσίασαν σε όλους τους εκλογείς τα προγράμματά τους για το μέλλον αυτού του τόπου. Αν και παρατηρήθηκε μια πολιτική απάθεια συμμετοχής του λαού, όλα τα κόμματα έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και οι υποψήφιοι κινήθηκαν με έντονο ενδιαφέρον να εξηγήσουν και να τονίσουν πως αυτές οι εκλογές ήταν «οι πιο κρίσιμες για το μέλλον της Αυστραλίας».
Παρόλα αυτά, το «πλοίο Αυστραλία» αρμένιζε με μισάνοιχτα πανιά, όχι γιατί δεν είχε κύμα, αλλά γιατί ο άνεμος γι’ αυτή την άκρη της υδρογείου φυσούσε μόνο ως ούριος. Ως εκ τούτου δεν παρατηρήθηκε η βιασύνη του καπετάνιου να σηκώσει όλα τα πανιά για άλλη κατεύθυνση αν και πολλοί φώναξαν: «Προσοχή, εχθρός, κίνδυνος». Το πλοίο είχε περάσει ήδη την μπόρα της οικονομικής κρίσης και με εύστοχες κινήσεις η χώρα απέφυγε τα βράχια της καταστροφής και φάνηκε πιο τυχερή από το ναυάγιο της ιδιαίτερης πατρίδας μας Ελλάδας.
ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΣΕ Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Το 2007 ο λαός της Αυστραλίας έστειλε στην Αντιπολίτευση την προηγούμενη κουρασμένη κυβέρνηση που δεν είχε νέες ιδέες και με τους νόμους των εργασιακών σχέσεων οπισθοδρόμησε τη χώρα και γι’ αυτό ο λαός την αντικατέστησε στο τιμόνι. Της έδωσε μια τριετία να ανασυντάξει τις δυνάμεις της και να προωθήσει νέα προγράμματα με νέα οράματα. Η Αντιπολίτευση αυτή δεν εκμεταλλεύτηκε το χρόνο γι’ αυτά, παρά μόνο άλλαζε αρχηγούς. Τέσσερις πέρασαν στο τιμόνι. Δεν ανέπτυξαν συγκροτημένο σχέδιο για την διακυβέρνηση της χώρας και ποτέ δεν έφτασαν να θεωρηθούν ικανοί να επανέλθουν ως εναλλακτική κυβέρνηση.
Επίσης κατά την προεκλογική περίοδο τα σύνθημά τους ήταν πως γίναμε ομόσπονδο κράτος», χωρίς να δίνουν εξηγήσεις γιατί η δική τους θα είναι καλύτερη. Επαναπαύτηκαν στις δάφνες του παρελθόντος ότι: 1) Αυτοί είναι οι καλύτεροι οικονομικοί διαχειριστές, 2) θα περικόψουν τη σπατάλη, και 3) θα σταματήσουν τις «βάρκες» να έρχονται στην Αυστραλία, λες και η χώρα είναι αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Ο αρχηγός τους παρουσιάστηκε να έχει κάποιες ιδέες, αλλά δεν μπορούσε, να εξηγήσει πολλά από τα προγράμματά του όπως την ψηφιακή σύνδεση για το μέλλον της χώρας. Και το ανισόρροπο σχέδιο της γονικής αδείας. Ενστερνίστηκε εξ ολοκλήρου τους νόμους των Εργατικών για τις εργασιακές σχέσεις και ενώ έλεγε οι Εργατικοί ήταν οι χειρότεροι, εδώ τους ανύψωσε στους άριστους . Την ολοφάνερη αυτή αντίθεση ο λαός την αντιλήφτηκε ως ύποπτη.
ΓΙΑΤΙ ΚΕΡΔΙΣΕ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ;
Όχι γιατί ήταν η καλύτερη, όχι επειδή όλα έγιναν όμορφα και σωστά, όχι διότι είχε τα καλύτερα οράματα. Η κυβέρνηση κέρδισε γιατί μπόρεσε να οδηγήσει το «πλοίο Αυστραλία με επιτυχία την κατάλληλη στιγμή και αφού «έριξε» δανεικό χρήμα στην αγορά, ο κόσμος δεν έχασε τις δουλειές του, οι επιχειρήσεις δεν έπεσαν έξω και εφόσον όλοι είχαν τις εργασίες τους και έβλεπαν ταυτόχρονα οι πάντες την παγκόσμια κοσμοχαλασιά, τα γερά πανιά με τον αυστηρό καραβοκύρη έβγαλαν το πλοίο στα ήρεμα νερά. Αυτό ήταν ένα θαρραλέο «καπιταλιστικό» κατόρθωμα και πέτυχε τα μέγιστα. Η πραγματική οικονομία λυτρώθηκε.
Εάν δεν είχε γίνει αυτό εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι θα ήταν σήμερα άνεργοι και με την ψήφο τους θα ζητούσαν να αλλάξει η κυβέρνηση με την ελπίδα ότι η Αντιπολίτευση θα τους έβγαζε στη στεριά. Αυτό το σημαντικό γεγονός, και επίσης το επιβλητικό γόητρο «ισότητας», να εκλέξουμε για πρώτη φορά στην ιστορία μας γυναίκα πρωθυπουργό, σκούπισαν κάτω από το χαλί την πολιτική δολοφονία του προηγούμενου πρωθυπουργού σε ένα άγριο και απάνθρωπο εσωτερικό πραξικόπημα. Λέτε ο λαός στις εκλογές να το ξέχασε αυτό; Ασφαλώς όχι! Αλλά ανάμεσα σε δύο κακά «το μη χείρον βέλτιστον». Εξάλλου η ίδια σφαγή δεν έγινε και στην Αντιπολίτευση; Εδώ η πλειοψηφία των εκλογέων έγιναν «πραγματιστές» και έτσι επανήλθε η ίδια κυβέρνηση με ελπίδες ότι στα επόμενα τρία χρόνια θα φανεί άξια η καραβοκύρισσα πλέον!
ΚΑΙ ΠΟΙΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;
Την Αυστραλία την κυβερνούν περίπου χίλια ενεργά μέλη του Εργατικού Κόμματος και άλλα τόσα του Φιλελεύθερου. Ας προσθέσουμε και άλλα πεντακόσια όλων των άλλων κομμάτων. Αυτά έχει η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία η οποία δεν είναι καθόλου δημοκρατία, αλλά μία καλά οργανωμένη ολιγαρχία. Στο Σύνταγμά μας ούτε καν αναφέρονται τα πολιτικά κόμματα (οργανωμένα κομμάτια του πληθυσμού), αλλά αυτά σήμερα κυβερνούν. Ο μέσος Αυστραλός πολίτης δεν μπορεί να κάνει τίποτε μπροστά σε αυτή τη γυμνή αλήθεια. Το μόνο που φαίνεται ότι μπορεί να κάνει είναι να ψηφίζει την κυβέρνηση και να ψευτοϊκανοποιείται ότι «αυτός αποφασίζει». Πολύ κυνική η άποψή μου, αλλά αυτή σε τελική ανάλυση είναι η πραγματικότητα.
Η μόνη ευχή και σωτηρία μας είναι η παιδεία μας: τα σχολεία, τα ανώτερα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα, τα πανεπιστήμια, να διαμορφώνουν ανθρώπους – με όλη την καλή σημασία της λέξης – ίσως τότε μόνο μπορεί να είμαστε σίγουροι ότι θα διοικούμαστε από τους όντως άριστους για το σχεδόν κοινό καλό όλων μας. Και αυτό διότι η ιστορία όλων των κρατών του κόσμου είναι πράγματι η βιογραφία των ικανών και ηθικών ηγετών τους.
