Μου αρέσουν τα παλιά τραγούδια, έχουν νόημα… Όχι όλα βέβαια…
«Ο κόσμος άλλαξε, αλλάξανε οι καιροί…» Τραγουδάει ο Γούναρης. Πού το ξεθάψανε αυτό τραγούδι. Ποιος κόσμος και ποιοι καιροί άλλαξαν.
Κουραφέξαλα. Αν όχι όλες, αλλά τις περισσότερες φορές εμείς αλλάζουμε.
Μπαίνουμε στο παιχνίδι της καταναλωτικής κοινωνίας και ενώ κάποτε μας έφτανε ένα ραδιόφωνο για ν’ ακούσουμε λίγη μουσική και άλλες τόσες ειδήσεις, σιγά-σιγά και χωρίς να το καταλάβουμε μας έβαλαν στο λούκι.
Μια μικρή τηλεόραση, ασπρόμαυρη, μια μεγαλύτερη έγχρωμη, μια ίση με τον τοίχο του σαλονιού, πλάσμα, και μία που θα βλέπουμε ότι δεν προλάβαμε εχθές και το έργο του περασμένου μηνός.
Έκλεινες παλιά το μαγαζί σου και όποιος σε ήθελε θα σε εύρισκε την άλλη την ημέρα.
Κλείσαμε κύριε. Βράδιασε και όπως κάθε βράδυ πάμε στο σπίτι για φαγητό. Μας θέλετε; Τηλεφωνήστε αύριο, σχολάσαμε. Σήμερα σε παίρνουν στο κινητό. Πάρε και ένα γραπτό μήνυμα στο κινητό σου για να μην μπορείς να μου πεις… σου μου του.
Σου στέλνει, ο άλλος, μια επιστολή με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και σου ζητά να του απαντήσεις αμέσως. Δεν μπορείς να ξεφύγεις.
Βλέπει τη φάτσα σου στο κινητό (στα καινούργια τηλέφωνα που βλέπεις τη φάτσα του συνομιλητή σου) και σου κάνει και παράπονο γιατί η έκφρασή σου έχει λιγουλάκι από… ενόχληση.
Έχεις τηλέφωνο, κινητό, τελευταίου τύπου; Μπράβο. Λέει τραγούδια; Ψήνει καφέ; Έχει το χάρτη της Αλβανίας; Μπράβο είσαι άνθρωπος του σήμερα.
Και στο αυτοκίνητο σου έχεις το μηχάνημα που ξέρει όλους τους δρόμους; Μπράβο, να το ακούς και να προσέχεις τι σου λέει. Μη σου πει… «Μετά από 200 μέτρα στρίψτε αριστερά» και εσύ κάνεις λάθος και πας δεξιά, κάηκες. Θα σε περάσει γενιές δεκατέσσερις.
Τα τελευταία μηχανήματα πλοήγησης βρίζουν κιόλας. «Αριστερά σου είπα, βρε μουρτούκαλη, γιατί έστριψες δεξιά; Έχεις στο νου σου την ξανθιά, τη φίλη της γυναίκας σου, παλιοτόμαρο. Κοίτα μπροστά σου γιατί θα σε πάρει ο διάβολος».
Ας έλθουμε στην πραγματικότητα. Με τις εκλογές τι γίνεται; Μάθατε τίποτα; Μια στιγμή, ν’ ακούσω ένα άλλο τραγουδάκι παλιό που μ’ αρέσει: «Να το πάρεις το κορίτσι…», σημαδιακό τραγούδι.
Ορισμένοι από τους ανεξάρτητους είναι πολύ συμπαθητικά παιδιά.
Ο ένας με το παγωμένο χαμόγελο και τα κόκκινα μάγουλα σαν να έχει εγκαύματα, ο δεύτερος με το γελοίο καπέλο και ο τρίτος που συνέχεια μιλάει χωρίς να λεει τίποτα, πολύ μου τη δίνουν.
Μόλις τους βλέπω στο… γυαλί, βγάζω σπιθουράκια. Μου φαίνεται πως άκουω να τραγουδάνε συνεχώς το ίδιο εκλογικό σουξέ: «Τι μου δίνεις να σου δώσω, τι μου δίνεις και τι θέλεις»
Ξαφνικά, νομίζω, πως η φωνή των εκλογέων αρχίζει ν’ ανεβαίνει, αναρωτιόνται και η φωνή τους δυναμώνει: «Θα το πάρουν το κορίτσι ή θα πάνε με τον Τώνη;»
Διάβαζα προχθές, στην ΕΣΤΙΑ, τελείως συμπτωματικά, άρθρο μιας διακεκριμένης δημοσιογράφου της Αθήνας, της κ. Αλεξάνδρας Στεφανοπούλου, που παρομοιάζει τους πολιτικούς με τα…. καρπούζια.
Να τι γράφει:
«Έχει τύχει σε όλους μας. Είναι καλοκαίρι. Ο υδράργυρος έχει ανέβει στο θερμόμετρο. Ονειρευόμαστε μια παγωμένη φέτα από καρπούζι που θα μας ξεδιψάσει. Καρπούζια βλέπουμε παντού…
Διαλέγουμε το καρπούζι της δίψας μας, ρωτάμε τον πωλητή αν είναι καλό, μας διαβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει καλύτερο, το αγοράζουμε, το κουβαλάμε μέχρι το σπίτι και μας βγαίνει ο ώμος από το βάρος, όταν το κόβουνε όμως, ανακαλύπτουμε ότι είναι άγουρο, άγλυκο και ότι δεν τρώγεται με τίποτα! Εξωτερικά το καρπούζι μας φαινόταν άριστο εσωτερικά όμως μας βγήκε… γνωρίζεται τι ακριβώς!»
Και η κ. Στεφανοπούλου συνεχίζει με μια όμορφη και… επίκαιρη παρομοίωση…..
«Κάτι τέτοιο παθαίνουμε με τους πολιτικούς. Τους επιλέγουμε, τους ψηφίζουμε, μας φαίνονται άριστοι και μετά όταν γίνονται βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί, ή άρχοντες της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως μας βγαίνουν… γνωρίζετε τι ακριβώς! Βέβαια, όπως δεν μπορούμε να ξέρουμε τι κρύβει κάτω από πράσινο φλούδι του το καρπούζι πριν το κόψουμε, έτσι δεν μπορούμε να ξέρουμε τι κρύβει και ένας πολιτικός αν δεν τον δούμε στην πράξη».
Η εκλεκτή δημοσιογράφος στη συνέχεια του άρθρου της πιστεύει πως υπάρχει τρόπος να μαθαίνουμε εκ των προτέρων, αν όλοι αυτοί που έχουν επάγγελμα την πολιτική διαθέτουν τουλάχιστον τα απαραίτητα προσόντα που ζητούνται από όλους τους εργαζομένους στο Δημόσιο πριν προσληφθούν.
Πιστεύει πως όπως προκειμένου να προσληφθείς στο Δημόσιο πρέπει να δώσεις εξετάσεις, το ίδιο και ο υποψήφιος πολιτικός, πρέπει να δοκιμαστεί για να διαπιστωθεί αν διαθέτει, τουλάχιστον, τα τυπικά προσόντα.
«Από τα αποτελέσματα των εξετάσεων θα έχουμε μια εικόνα των ικανοτήτων και των προσόντων των διαγωνιζομένων. Φυσικά δεν υποστηρίζεται ότι θα ξέρουμε τα πάντα, αλλά θα έχει γίνει ένα πρώτο ξεκαθάρισμα, ώστε να μην ανακαλύψουμε εκ των υστέρων ότι ο Τάδε υπουργός που κάνει ότι τα ξέρει όλα, μετά βίας έχει τελειώσει το Λύκειο, ή ότι ο άλλος που αναλαμβάνει την Παιδεία δεν ξέρει ιστορία. Κατά καιρούς μας έχουν τύχει τέτοιες περιπτώσεις».
Και μετά μου λες γιατί δεν σου γράφω…
