H Γιορτή του Πατέρα μπήκε διακριτικά στο ‘εορτολόγιο’ και φαινομενικά έχει πολύ δρόμο να διανύσει πριν φτάσει σε ένταση και χρώμα εκείνη της Γιορτής της Μητέρας.

Αυτό όμως αναφορικά με τις τυμπανοκρουσίες του εορτασμού. Γιατί, στην ουσία, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Ο ρόλος του μοντέρνου πατέρα είναι πολύ διαφορετικός από εκείνον της προηγούμενης γενιάς.

Έχει συντελεστεί τρομερή αλλαγή στον τρόπο που η κοινωνία γενικά βλέπει το ρόλο του πατέρα σήμερα. Μια αλλαγή η οποία δεν χρειάστηκε παρά το πέρασμα μιας γενιάς για να διανύσει μια τεράστια απόσταση και να φτάσει εκεί που είναι σήμερα.

Με την ευκαιρία της Γιορτής του Πατέρα – αύριο Κυριακή – μιλήσαμε για το ρόλο του σύγχρονου πατέρα με νέους της δεύτερης γενιάς.

ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΟΙ ‘ΚΟΥΒΑΛΗΤΕΣ’

«Οι σημερινοί μπαμπάδες δεν είναι απλά οι ‘κουβαλητές’, θα πει ο Μάριος Νικολακόπουλος, πατέρας της μικρής Φωτεινής που…  διανύει τον 22ο μήνα της ηλικίας της.
«Οι κοινωνικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί, καθώς και εκείνες στον εργασιακό χώρο, δίνουν την ευκαιρία σήμερα στους πατεράδες να παίξουν έναν πιο απαιτητικό αλλά και πιο ουσιαστικό και ικανοποιητικό ρόλο.

Το γεγονός ότι τα ζευγάρια μοιράζονται τις υπευθυνότητες στο σπίτι, από τη φροντίδα των παιδιών μέχρι το νοικοκυριό, δίνει στον άντρα την ευκαιρία να έλθει πιο κοντά στα παιδιά του, να τα καταλάβει καλύτερα, να ξοδέψει περισσότερες ώρες μαζί τους.

Μεγάλο ρόλο σ’ αυτό έχει παίξει η ευελιξία που υπάρχει σήμερα στον εργασιακό χώρο, η αλματώδης εξέλιξη της τεχνολογίας, οι αντιλήψεις των νέων ανθρώπων που έχουν ‘αγκαλιάσει’ με ενθουσιασμό αυτές τις νέες ευθύνες».

Συχνά ρωτώ τον πατέρα μου ‘πόσες πάνες έχει αλλάξει’, σίγουρος ότι δεν ήξερε καν πώς έμοιαζαν. «Ε, μια, ίσως δυο φορές σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης». Προσωπικά, έχω αλλάξει πολύ πιο πολλές πάνες από τη γυναίκα μου.

Φυσικά, είμαι από τους τυχερούς, που έχουν την ευκαιρία, ίσως περισσότερο από την πλειονότητα των μπαμπάδων, γιατί εργάζομαι από το σπίτι, τους τελευταίους δέκα μήνες, ενώ η γυναίκα μου, λόγου του επαγγέλματός της, δεν μπορεί να κάνει το ίδιο».

ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΣ

Πώς είναι να είσαι φουλ τάϊμ μπαμπάς, να παίρνεις, κατά κάποιο τρόπο, ένα ρόλο που παιζόταν στην κοινωνία μας σπάνια μέχρι τώρα, κυρίως σε περιπτώσεις που δεν υπήρχε άλλη επιλογή;
«Αισθάνομαι προνομιούχος που έχω αυτήν την ευκαιρία. Είναι μια απερίγραπτη ευτυχία. Μια εμπειρία ζωής που δε θ’ άλλαζα με τίποτε.

Εκτός από το πρακτικό μέρος των πραγμάτων, υπάρχει το θέμα της ψυχολογικής νοημοσύνης που καλείσαι να αναπτύξεις και μπορώ να πω ότι γίνεται εντελώς φυσιολογικά. Αποκτάς την ικανότητα, να διαβάζεις τις σκέψεις του παιδιού, να προλαμβάνεις τις ανάγκες του, να μοιράζεσαι πιο στενά, πιο ουσιαστικά και ικανοποιητικά την κάθε στιγμή μαζί του. Μαθαίνεις να είσαι πιο πρακτικός και μεθοδικός στον προγραμματισμό της μέρας. Το κυριότερο ίσως ότι δένεσαι με το παιδί σου πιο δυνατά, πιο τρυφερά πιο βαθειά, ενώ, συνάμα, ανακαλύπτεις άγνωστες πτυχές του εαυτού σου, αναπτύσσεσαι ο ίδιος σαν άνθρωπος».

ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ

«Βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο που ο ρόλος των μπαμπάδων δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που ξέραμε όταν είμαστε εμείς παιδιά», θα πει ο Ντίνος Αναστασιάδης, πρώην ποδοσφαιριστής και πατέρας σήμερα δύο παιδιών. Της Ελισάβετ 9 και του Νίκου 4 χρόνων.

«Ο πατέρας έφευγε το πρωί στη δουλειά και τον βλέπαμε το βράδυ στο φαγητό και λίγο το Σαββατοκύριακο. Δεν κατηγορώ την προηγούμενη γενιά γι’ αυτό, γιατί οι συνθήκες και οι ανάγκες ήταν διαφορετικές. Ας μην ξεχνάμε ότι οι γυναίκες έχουν αλλάξει. Η ισότητα των δύο φύλων, το γεγονός ότι η γυναίκα έχει τη δική της καριέρα, τις δικές της επαγγελματικές φιλοδοξίες, όλα αυτά υπαγορεύουν έναν πιο απαιτητικό ρόλο στον πατέρα. Το γεγονός, ότι η τάση αυτή έχει διαδοθεί, έχει πιάσει, αβίαστα θα έλεγα, δείχνει ότι ο άντρας αγαπά αυτόν τον καινούριο ρόλο. Τον ικανοποιεί και τον γεμίζει. Όχι μόνο δε διαμαρτύρεται, αλλά, θα έλεγα, ότι τον επιζητεί. Ποτέ άλλοτε οι μπαμπάδες δεν ξόδευαν τόσο χρόνο με τα παιδιά τους, δεν έπαιρναν τόσο ουσιαστικό ρόλο στη ζωή τους».

Οι θέσεις του Ντίνου Αναστασιάδη αναφορικά με το ρόλο του πατέρα στην πνευματική και ψυχολογική ανάπτυξη του παιδιού είναι ξεκάθαρες.
«Διαβάζω την κόρη μου κάθε βράδυ. Δεν της τα σερβίρω έτοιμα, αλλά την αφήνω να κάνει μόνη της εκείνα που μπορεί κι’ εγώ την ενθαρρύνω να πάει λίγο πιο πέρα. Όταν διαβάζω εγώ, της ζητώ να καθίσει δίπλα μου και να διαβάσει κι’ εκείνη. Αυτήν την ώρα φροντίζω να υπάρχει ησυχία, να μην αποσπάται η προσοχή της. Το ίδιο κάνω και με το γιο μου. Κάθε βράδυ, του ζητώ να μου φέρει ένα βιβλίο, εκείνο που αρέσει στον ίδιο για να του το διαβάσω. Μετά τον ρωτώ τι κατάλαβε. Δημιουργείται έτσι, αβίαστα, ένα δίκτυο επικοινωνίας.

Η γυναίκα μου έχει τη δική της επιχείρηση. Δουλεύει μεν από το σπίτι, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να διαθέσει χρόνο απερίσπαστη για τη δουλειά της. Έτσι, τρεις φορές την εβδομάδα πηγαίνω εγώ τα παιδιά στο σχολείο και δύο φορές , τα παίρνω από αυτό. Επίσης παίρνω την κόρη μου στη κολύμβηση, στο ελληνικό σχολείο και στα μαθήματα υποκριτικής που λατρεύει.
Κάθε βράδυ φροντίζω να φεύγω από τη δουλειά 5.30 το αργότερο, για να τρώμε όλοι μαζί και μετά να ακολουθούμε το πρόγραμμά μας. Είμαι βέβαια τυχερός που έχω τη δική μου επιχείρηση και μπορώ να το κάνω».

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

«Οι μπαμπάδες της σημερινής γενιάς είναι πιο κοντά στα παιδιά τους, γιατί οι συνθήκες ζωής έχουν αλλάξει ριζικά. Το ίδιο και οι ανάγκες», θα πει ο Αντώνης Τσουρδαλάκης, πατέρας της εξάχρονης Άννας. Οι μπαμπάδες της προηγούμενης γενιάς ήταν επιφορτισμένοι με πολύ περισσότερες ευθύνες από ό,τι η σημερινή γενιά των μπαμπάδων. Αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει.

Αλλά και ο τρόπος ζωής έχει αλλάξει σήμερα. Οι δραστηριότητες των παιδιών είναι περισσότερες, οι ρυθμοί της ζωής διαφορετικοί από τους χθεσινούς.
Οι άντρες έχουν γενικά μεγαλύτερη συμμετοχή στην οικογενειακή ζωή, από τις δουλειές του σπιτιού, μέχρι τη φροντίδα και την ψυχαγωγία των παιδιών.
Να πω τι συμβαίνει με την κόρη μου. Την Τρίτη έχει κολύμπι, την Τετάρτη χορό με το χορευτικό της Παμμακεδονικής, την Πέμπτη μπαλέτο, την Κυριακή κρητικούς χορούς.

Επίσης, της αρέσει πολύ η ποδηλασία και είναι ένα σπορ που το χαιρόμαστε παρέα. Λατρεύει τις βόλτες και εκεί περνάμε ευχάριστες ώρες μαζί. Εκείνο που επιδιώκω, παρ’ ότι έχω πάρα πολλές ασχολίες, επαγγελματικές και κοινωνικές, είναι να εξοικονομώ όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο για να είμαι μαζί της.
Την τάση αυτή τη βλέπω και σε άλλους μπαμπάδες της γενιάς μου και αυτό είναι πάρα πολύ θετικό. Είναι μια αλλαγή που δένει τον πατέρα πιο στενά με τα παιδιά του που πλουτίζει τη ζωή του ίδιου αλλά και των παιδιών του περισσότερο».
 
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΙΚΟΝΑ

«Η εικόνα του πατέρα που γυρίζει από τη δουλειά και κάθεται στον καναπέ για να διαβάσει την εφημερίδα, δεν θα τη βρεις στη νέα γενιά των μπαμπάδων», θα πει ο Νίκος Νικολάκης, πατέρας της 4χρονης Βασιλικής και του Στυλιανού, 12 μηνών.

Αυτό οφείλεται στο ότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Οι πατεράδες μας δεν είχαν την πολυτέλεια που έχουμε εμείς να ξοδεύουμε χρόνο με τα παιδιά μας, λόγω των δύσκολων περιστάσεων που είχαν την εποχή εκείνη να αντιμετωπίσουν.

Το ότι η δεύτερη γενιά σήμερα είναι στην πλεονεκτική αυτή θέση, το οφείλουμε κυρίως σε εκείνους. Εκείνοι, μας έδωσαν τις ευκαιρίες που χρειαζόμαστε, να διαμορφώσουμε την επαγγελματική μας ζωή έτσι ώστε να απολαμβάνουμε σήμερα αυτό το μεγάλο πλεονέκτημα.

Επιπλέον, έχει αλλάξει και η νοοτροπία της κοινωνίας. Ο άντρας σήμερα καλείται να παίξει πιο ενεργητικό ρόλο στην ανατροφή των παιδιών, εξαιτίας των κοινωνικών αλλαγών. Είναι ένα μεγάλο δώρο, πιστεύω, που δεν το χάρηκε η προηγούμενη γενιά, όχι στο βαθμό που θα έπρεπε».

Η εικόνα που μας δίνει από τις ώρες που ξοδεύει με την κόρη του είναι να την πηγαίνει για κολύμβηση, στα μαθήματα ελληνικού χορού, να τη συνοδεύει σε πάρτι γενεθλίων και να της δίνει το μπάνιο της.

Όλοι, της προηγούμενης γενιάς με συμβουλεύουν να ξοδεύω όσο γίνεται περισσότερο χρόνο μαζί με τα παιδιά γιατί μεγαλώνουν γρήγορα και αν δεν έχεις ήδη κάνεις στενούς δεσμούς μαζί τους, από νωρίς, μετά είναι αργά».
Χρόνια πολλά σε όλους τους μπαμπάδες, κάθε γενιάς.