Το πολιτικό σκηνικό με τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης το Σάββατο, μπορεί να είναι πιο καθαρό αυτή τη στιγμή, το τι προηγήθηκε όμως επί σκηνής και παρασκηνίων, μπορεί να μας διδάξει πολλά.

Αν ρίξουμε, για παράδειγμα, το φως στον έναν από τους τρεις ανεξάρτητους, τον Rob Oakeshott, πιστοποιούμε δύο πράγματα: ότι η πολιτική απαιτεί υψηλή τέχνη υποκριτικής και ικανότητα γρήγορων ελιγμών. Επίσης το ρητό «ουδέν κρυπτόν υπό του ηλίου», βρίσκει πολύ συχνά την εφαρμογή του στα δημόσια πρόσωπα.
Όλο αυτό το δεκαπενθήμερο συν δύο, που η χώρα περίμενε με κομμένη την ανάσα τι θα αποφασίσουν οι τρεις «καμπαλέρος», ο ένας εκ των τριών τουλάχιστον, ο Rob Oakeshott, ήξερε ακριβώς τι ήθελε. Έναν υπουργικό θώκο και όλες αυτές οι μελέτες σε γραφεία της Καμπέρας, όπου κυκλοφορούσε με τις κάλτσες για να νοιώθει – δήθεν – πιο άνετα και να μπορεί να αποφασίσει με καθαρό μυαλό, ποια πλευρά θα υποστηρίξει, ήταν ένα καλοπαιγμένο θεατρικό έργο. Μια μελετημένη παράσταση που αν εξαιρέσει κανείς τα πολλά χαριεντίσματα με τους δημοσιογράφους, ήταν πειστική.

Η προσφορά του Υπουργείου Περιφερειακής Ανάπτυξης από την Γκίλαρντ, ήταν, μάλλον, απαίτηση του ίδιου, όπως προκύπτει σήμερα, προκειμένου να ικανοποιήσει μια παλιά του επιθυμία. Το ότι ‘θα το συζητούσε με την οικογένεια’, τη γυναίκα του που άκουγε πολιτικά και εις απάντηση του έλεγε πόσες πάνες άλλαξε από το πρωί, και τα τρία ανήλικα παιδιά του, μόνο αφορμή για ειρωνικά σχόλια και πιπεράτα ανέκδοτα έδωσε.

Όταν αποφάσισε να σοβαρευτεί, ήταν λίγο πιο αστείος από πριν. Ήθελε και την πίτα σωστή και το σκύλο χορτάτο. Πριν δώσει απάντηση στη Γκίλαρντ, αν θα δεχόταν ή όχι το πόστο που…  ο ίδιος είχε τοποθετήσει προκλητικά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ήθελε να βεβαιωθεί λέει, αν θα μπορούσε, συνταγματικά, να είναι και υπουργός της κυβέρνησης και ανεξάρτητος συγχρόνως!

Η Τζούλια Γκίλαρντ, προέβη στις απαραίτητες αλλαγές, ώστε, ως υπουργός, να μην έχει το δικαίωμα ψήφου σε θέματα που άπτονται του χαρτοφυλακίου του.
Να έχει δικαίωμα ψήφου σε όλα τα άλλα θέματα εκτός εκείνων που έχουν σχέση με την ανάπτυξη του περιβάλλοντος.

ΟΙ ΣΚΕΛΕΤΟΙ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

Εν τω μεταξύ, με την ευκαιρία του σάλου που δημιούργησε η πιθανή υπουργοποίησή του και τον οποίο απολάμβανε κατά κόρον, ξεθάφτηκαν και ‘σκελετοί’ από το κοντινό παρελθόν του που δεν θα ήθελε ούτε στον ύπνο του να δει.

Αποκαλύφθηκε, από έγκυρη πηγή, ότι ο Rob Oakeshott όταν ήταν βουλευτής Ν.Ν.Ουαλίας πλησίασε τον πρώην πρέμιερ Morris Iemma, το 2007 και του ζήτησε να τον έχει υπόψη του όταν θα κάνει ανασχηματισμό. Τίποτε δεν είχε ανακοινωθεί επίσημα, απλά έντονοι ψίθυροι, αρκετοί όμως για να κάνουν τον φιλόδοξο Oakshott να χτυπήσει την πόρτα του πρέμιερ και να του ζητήσει ‘να μην τον ξεχάσει’. Στο διάβημά του αυτό είχε ενθαρρυνθεί και από το γεγονός ότι πρόσφατα ο κ. Iemma είχε διορίσει έναν άλλον ανεξάρτητο βουλευτή, τον Richard Torbay, πρόεδρο της Βουλής.

Δεν επρόκειτο για παράκληση, επιβεβαιώνει ανώτερο στέλεχος του Εργατικού κόμματος, αλλά μάλλον για απειλή, δεδομένου ότι ο Oakeshott είπε στον πρέμιερ ότι αν δεν ικανοποιηθεί η επιθυμία του θα παραιτηθεί και η έδρα του Port Macquarie, κατά πάσα πιθανότητα θα πάει πίσω στους Νάσιοναλ.
Πράγματι, μετά ένα χρόνο ο Oakeshott παραιτήθηκε από την πολιτειακή κυβέρνηση, κέρδισε, σε επαναληπτικές εκλογές, την ομοσπονδιακή έδρα Lyne, ενώ την έδρα του MacQuarrie κέρδισε ο ανεξάρτητος βουλευτής, Peter Besseling.

ΔΕΝ ΘΥΜΑΤΑΙ

Τι λέει σήμερα ο Oakeshott για τη συγκεκριμένη περίπτωση; Ότι ‘δεν θυμάται καθόλου – μα καθόλου, να είχε μια τέτοια συζήτηση με τον κ. Iemma’.
Ο πρώην πρέμιερ, θα αποφύγει να δώσει λεπτομέρειες για το περιεχόμενο της συζήτησης, θα επιβεβαιώσει εντούτοις ότι πράγματι έγινε και είχε θέμα την απαίτηση του ανεξάρτητου βουλευτή για υπουργοποίηση.

Η απάντηση, τότε, του πρέμιερ ήταν ότι μόνο σε περίπτωση που το αποτέλεσμα των εκλογών το 2011, θα ήταν αμφίρροπο, θα μελετούσε μια τέτοια πρόταση. Από τότε φυσικά πολλά άλλαξαν στο πολιτικό σκηνικό, όχι μόνο της Ν.Ν.Ουαλία, αλλά όλης της χώρας και η διακαής επιθυμία του Oakeshott μπήκε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με μεγάλες ελπίδες υλοποίησης αυτή τη φορά.

Στις διαπραγματεύσεις του με τη Γκίλαρντ, της ζήτησε, ως λέγεται, «στη ψύχρα», να ανταλλάξει τη στήριξή του με το συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο. Στο κάτω – κάτω, τί είναι ένα υπουργείο, μπροστά στον πρωθυπουργικό θρόνο;
Το μόνο πρόβλημα – δίλημμα, ως φάνηκε στην εξέλιξη, ήταν ποιο από τα δύο το υπουργείο ή η δύναμη του ανεξάρτητου τον γεμίζει περισσότερο, τώρα μάλιστα που είχε μια δυνατή, μεθυστική γεύση της προβολής και του κυνηγητού των ΜΜΕ για τρεις βδομάδες;
Δεν ήξερε, λέει, τι να επιλέξει. Την μεταρρύθμιση και αναμόρφωση της περιφερειακής Αυστραλίας ή την ανεξαρτησία να ψηφίζει απερίσπαστος στη Βουλή.
Αν ήταν φυσικά επικεντρωμένος επί της ουσίας και της συνέπειας, δεν θα έπρεπε να είχε απολύτως κανένα δίλημμα.

Η υπουργοποίηση ήταν, όπως είπε χαρακτηριστικά ο ανεξάρτητος γερουσιαστής Νικ Ξενοφών, «δηλητήριο σε δισκοπότηρο». Εξηγήσεις δεν έδωσε, αλλά ο νοών νοήτω. Αν ως υπουργός αποτύχαινε, θα έπρεπε να αποχαιρετήσει για πάντα την πολιτική του καριέρα. Ήδη, ένας σεβαστός αριθμός των ψηφοφόρων του είναι δυσαρεστημένοι μαζί του γιατί έκανε συμμαχία με τους Εργατικούς. Ως ανεξάρτητος μπορεί να κάνει όσο θόρυβο επιθυμεί για την υλοποίηση των υποσχέσεων της Γκίλαρντ, αναφορικά με την ανάπτυξη της περιφερειακής Αυστραλίας και να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του. Τελικά, φαίνεται ότι η απόφασή του στηρίχτηκε επί της ουσίας.

Το ερώτημα που παραμένει αναπάντητο είναι ‘αν θα έφτανε σ’ αυτή την απόφαση, αν δεν είχε αποκαλυφθεί όλο αυτό το παρασκήνιο του 2007 που προδίδει τη διακαή επιθυμία του για τον υπουργικό θώκο’.