Στο «Τραγούδι των Πουλιών» η ποιήτρια έχει συλλέξει ποιήματά της γραμμένα τα τελευταία χρόνια, που μιλούν για την Κύπρο και το δράμα της των τελευταίων τριών και πλέον δεκαετιών και όχι μόνο.
Είναι ποιήματα στα οποία περιέχονται πλήθος μαρτυριών και πληροφοριών, ιστορικές μαρτυρίες των ξεριζωμένων ανά την υφήλιο Κυπρίων. Παρελαύνουν οι πόνοι και οι μνήμες από τον μαύρο εκείνο Ιούλη του 1974, την τουρκική εισβολή και τη μετέπειτα κατοχή σημαντικού μέρους της Κύπρου, απεικονίζονται ανάγλυφα τα αυθεντικά αισθήματα και οι μαρτυρίες των ξεριζωμένων.
Μαρτυρικές αφηγήσεις δοσμένες σε ποιητικό λόγιο που ξεκινούν από την Μικρά Ασία, όπου και οι ρίζες της ποιήτριας, μέχρι και την κατεχόμενη Κυρήνεια.
Η ποιήτρια εισάγει τον αναγνώστη στο δικό της λεμονάνθιστο κόσμο, που είναι γεμάτος πονεμένες ιστορίες, σμιλεμένες με δάκρυ και αγανάκτηση, καθώς ξεχειλίζει η ψυχή της από θλίψη και νοσταλγία για τα πάτρια εδάφη. Η Παναγιώτα Ζένου είναι αισθηματική, αλλά και αυθόρμητα ανθρώπινη, γεμάτη ζεστασιά. Δείχνει την αγάπη της για τον άνθρωπο με ένα αποφασιστικό φως.
Τα ποιήματά της έχουν μια κατ’ εξοχήν ταξιδιωτική χροιά, με τα γαλάζια μάτια του ποιητικού λόγου. Μετακινείται στη σφαίρα του ουρανού, με αφετηρία την ιερή γη και κατάληξη την αιμορραγούσα Αφροδίτη της Κύπρου, τραγουδώντας πένθιμα εμβατήρια για να απαλύνει την πληγωμένη άνοιξη της μεγαλονήσου.
Η Παναγιώτα Ζένιου που ζει και εργάζεται στην Αγγλία, λέει ότι «όπως είναι γνωστό, η ποίηση δεν είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση. Είναι αγάπη και προσφορά. Έτσι ακριβώς είναι και η δική μου γραφή. Μια οφειλή και ένα τάμα στη σκλαβωμένη μάνα γη. Γι’ αυτό, κάθε ευαίσθητη ψυχή μπορεί να συνδράμει την προσπάθειά μου με οποιονδήποτε τρόπο. Έστω και με έναν καλό λόγο. Εγώ δεν είμαι εγώ,. Είμαστε εμείς, είναι η συνέχεια της φυλής, αυτή η ύπαρξή μας. Είναι η στεντόρεια φωνή από την πατρώα γη μας».
