ΣΗΜΕΡΑ είμαι σε φάση εξομολόγησης…
ΓΙΑ παράδειγμα, έλαβα ένα email από κάποιο μέσο ενημέρωσης, που με ρωτούσε αν αληθεύει ότι ο (δικός μας) νέος υφυπουργός Εξωτερικών, Δημήτρης Δόλλης, έχει κάνει «μύριες κομπίνες» στην Αυστραλία.
Προφανώς, το εν λόγω μέσο ενημέρωσης θέλει «να τα χώσει» στον Δόλλη. Πιθανότατα, κάποιος «καλοθελητής» να του έδωσε τις σχετικές πληροφορίες…
Η ΟΥΣΙΑ είναι μία. Η στήλη αρκετές φορές έχει ασκήσει κριτική στον κ. Δόλλη. Αλλά η κριτική ήταν για τον πολιτικό Δόλλη και με επιχειρήματα (καμιά φορά και με κάποιες υπερβολές, λόγω χιούμορ).
Ποτέ, όμως, δεν διανοηθήκαμε να τον λασπολογήσουμε. Και θεωρώ ελεεινούς τους εμπνευστές της τελευταίας ενορχηστρωμένης καμπάνιας σε βάρος του.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ, κάποιοι ενοχλήθηκαν που τον έκανε υφυπουργό ο κ. Δόλλης και ξεκίνησαν μια απίστευτη λασπολογία σε βάρος του, που και άδικη είναι και αστήρικτη και συκοφαντική.
Δεν βάζω στοίχημα που οι κύκλοι που διακινούν αυτές τις συκοφαντικές φήμες δεν προέρχονται (και) από την Αυστραλία…
ΠΑΜΕ παρακάτω, στην εξομολόγηση νούμερο δυο…
Η ΣΤΗΛΗ αυτή έχει κατά καιρούς ασκήσει κριτική και στον ΕΚΕΜΕ και στο δημιουργό του, καθηγητή Αναστάσιο Τάμη.
Αλλά πάντα μέσα στο πλαίσιο δεοντολογίας και ευπρέπειας και ποτέ ισοπεδωτικά.
ΠΑΕΙ καιρός που έκλεισε το ΕΚΕΜΕ και οι υπεύθυνοι του Πανεπιστημίου La Trobe υποσχέθηκαν ένα «νέο κέντρο» για τον ελληνισμό.
Μέχρι στιγμής, δεν έχουν τηρήσει την υπόσχεσή τους.
Και, όμως, κανείς δεν βγάζει τσιμουδιά…
ΤΟΣΟΙ και τόσο «φαγώθηκαν» να φάνει τον Τάμη και το ΕΚΕΜΕ (του). Τελικά, τα κατάφεραν.
Τι κατάλαβαν; Είναι καλύτερα τώρα η παροικία μας; Δεν είναι φτωχότερη;
Αν ο Τάμης μας είχε υποσχεθεί αυτά που μας υποσχέθηκε το Πανεπιστήμιο La Trobe και δεν τα τηρούσε, οι παράγοντες αυτοί θα τον είχαν «ξεσκίσει».
Τώρα, απλώς σιωπούν. Ενδεχομένως και ικανοποιημένοι που τα κατάφεραν.
ΤΟ ότι η ομογένεια έχασε ένα λαμπρό κέντρο ούτε που τους νοιάζει. Σημασία έχει που έφαγαν τον Τάμη…
ΜΕ την ευκαιρία, λέγεται ότι τις διαφορές των φίλων του ΕΚΕΜΕ με το Πανεπιστήμιο La Trobe θα κληθεί να τις λύσει η αυστραλιανή Δικαιοσύνη.
Οι «Φίλοι» διεκδικούν τα κτίρια (που τους είχαν παραχωρηθεί για 99 χρόνια) ή κάποια αποζημίωση.
ΟΙ ΠΗΓΕΣ μου λένε ότι «αν δικαιωθούν» (με τα κτίρια ή τα χρήματα που θα πάρουν) θα στήσουν νέο ΕΚΕΜΕ και, μάλιστα, ανεξάρτητο. Λάθος, κατά τη γνώμη μου.
Αν είναι να γίνει κάτι, αυτό θα πρέπει να γίνει σε συνεργασία με κάποιο Πανεπιστήμιο.
ΑΠΟΡΙΑ αναγνώστη μου; Τελικά, είναι νόμιμα τα μυστήρια της εκκλησίας των Γνήσιων Ορθοδόξων Χριστιανών (ΓΟΧ).
Και αν είναι πόσα έχουν τελεστεί;
Ο φίλος αναγνώστης (αλλά και εγώ) θα θέλαμε να μας πουν οι αρμόδιο πόσα μυστήρια έχουν γίνει στους ΓΟΧ και πόσα έχουν αναγνωριστεί με συγκεκριμένα στοιχεία. Έτσι για να ξέρουμε που πάμε..
ΤΕΛΙΚΑ και για να τριτώσω με τις εξομολογήσεις μου, αναγνωρίζω ότι, κατά καιρούς, έχω πικράνει πολλούς από τους λογοτεχνίζοντες της παροικίας μας (αλλά όχι αδίκως, αφού κάποιοι που θεωρούν τους εαυτούς τους λογοτέχνες, μόνο τέτοιοι δεν είναι).
ΕΝ πάση περιπτώσει, για να τους εξευμενίσω, δημοσιεύω τις φωτογραφίες κάποιων απ’ αυτούς με την ευκαιρία της έκθεσης ομογενειακού βιβλίου που γίνεται στον «Παπαφλέσσα».
ΚΑΠΟΥ διάβασα ότι το βιβλίο «Η Ζωή εν Αυστραλία», που κυκλοφόρησε το 1916, ήταν το πρώτο βιβλίο στην ελληνική γλώσσα που εκδόθηκε στην Αυστραλία και φέτος επανεκδόθηκε.
Από το 1916 έως σήμερα έχουν κυκλοφορήσει πάνω από 600 βιβλία στην ελληνική στην Αυστραλία. Ε, δεν είναι και μικρό πράγμα.
Πολλά απ’ αυτά παρουσιάζονται στην Έκθεση Ομογενειακού Βιβλίου που αυτές τις μέρες λειτουργεί στο οίκημα της Παμμεσσηνιακής Αδελφότητας «Ο Παπαφλέσσας» στη Μελβούρνη.
Η Έκθεση είναι αποτέλεσμα συνεργασίας του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων Αυστραλίας (ΣΕΛΣΑ), της Παμμεσσηνιακής Αδελφότητας «Ο Παπαφλέσσας», και της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας (ΕΟΚΜΒ). Η έκθεση λειτουργεί μέχρι αύριο. Να πάτε όσοι δεν πήγατε.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ (αν και διατηρώ τις απόψεις μου για κάποιους «λογοτέχνες» μας, προσυπογράφω την άποψη του Κυριάκου Αμανατίδη, που ανέφερε ότι στη Μελβούρνη υπάρχουν πάνω από 200 ομογενειακοί συλλογικοί φορείς, πολλοί από τους οποίους διαθέτουν δικά τους κτίρια, στα οποία γίνονται τακτικές συναντήσεις των μελών τους.
Όπως είπε, εκείνο που, συνήθως, λείπει, είναι μια βιβλιοθήκη, που θα μπορούσε να βρίσκεται σε μια γωνιά, με βιβλία που να αναφέρονται στον τόπο καταγωγής των μελών του συλλογικού φορέα, αλλά και με βιβλία ομογενών συγγραφέων.
(Αν βάλουν ανάμεσά τους και κανένα αξιόλογο βιβλίο από την Ελλάδα ή τον διεθνή χώρο, ακόμα καλύτερα).
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, αν οι συλλογικοί φορείς είχαν την πρόνοια να αγοράζουν από ένα αντίτυπο από τα 7-8 βιβλία που δημοσιεύονται κάθε χρόνο από συμπάροικους συγγραφείς, θα ήταν μια σημαντική συμβολή στην κάλυψη των εξόδων εκτύπωσης των βιβλίων, τα οποία επωμίζονται οι ίδιοι οι συγγραφείς.
Ο κ. Αμανατίδης είπε, ακόμα, ότι δεδομένου ότι ο Απόδημος Ελληνισμός αποτελεί πάνω από το ένα τρίτο του εν γένει Ελληνισμού, θα περίμενε κανείς ότι τα δύο Μητροπολιτικά Κέντρα θα είχαν από καιρό προβεί στη δημιουργία Παραρτημάτων Ομογενειακού Βιβλίου στις Εθνικές, και σε κάποιες Πανεπιστημιακές, Βιβλιοθήκες.
Μέχρι στιγμής, σημείωσε, για τον Ελλαδικό και τον Κυπριακό Ελληνισμό ο πνευματικός πλούτος των Αποδήμων Ελλήνων παραμένει άγνωστος και, ως εκ τούτου, αναξιοποίητος.
ΤΑ εξομολογήθηκα και ησύχασα!…
