Τα νήπια – τα μωρά – κάνουν μόνα τους τις λεγόμενες νηπιακές λέξεις οι οποίες είναι περίπου οι ίδιες σε όλες τις γλώσσες και πολιτισμούς. Όλες γίνονται από την απομίμηση ήχων ή των φωνών των ζώων. Έτσι το μεε είναι το πρόβατο, το μουου είναι η αγελάδα κ.λπ. Ταυτόχρονα, όμως, οι μεγάλοι κατεβάζουν τη γλώσσα στο επίπεδο των νηπίων και έτσι το επάνω το λέμε όπα, το πέσιμο έγινε μπουμ, και η φωτιά και κάψιμο έγινε τζις. Δεν είναι αυτές λέξεις των νηπίων, αλλά τον γονέων, των μεγάλων, γιατί έτσι κατανοούν ότι τα νήπια τις καταλαβαίνουν. Είναι όμως ηχοποίητες και ηχομιμητικές λέξεις οι οποίες όμως είναι όντως νόθες.

Το θέμα τούτο είναι άξιο μελέτης και η συγκέντρωση αυτών των νηπιακών λέξεων μπορεί να μας οδηγήσει σε σημαντικά ανθρώπινα συμπεράσματα πώς τα νήπια μαθαίνουν μια γλώσσα – το ανθρώπινο θαύμα – περνώντας από το ηχοποιητικό στάδιο. Αυτό το πρωταρχικό στάδιο από κλάματα, εκφωνήματα, νιαουρίσματα και πάμπολλες άλλες φωνές και ήχους περιγραφής των γονέων είναι η σπουδαία φάση και περίοδος του ανθρώπου που μαθαίνει και αποκτά την πρώτη του γλώσσα, την οποία έχουμε ονομάσει μητρική γλώσσα.

Το πρώτο στάδιο της βρεφικής ηλικίας είναι ο θηλασμός και αυτός αποτελεί τη βάση της επιβίωσης. Όλοι οι άνθρωποι, αλλά και τα θηλαστικά ζώα, περνάνε από αυτόν και η μητέρα είναι υπερήφανη να θηλάσει το μωρό της, το οποίο ψάχνει τη θηλή/ρώγα ως την πηγή της ζωής. Κατά το θηλασμό όταν τα χείλη του μωρού πάρουν τη θηλή στο στόμα του, βγάζουν ένα πρωταρχικό και σύνθετο ήχο ως θ και λ, ή τα και τα ή τσα και τσα. Ο πιο συνήθης ευγενής και εύηχος ήχος είναι ο συνδυασμός θλ, θλ. Είναι τούτος ο ήχος που «βάπτισε» στη γλώσσα των μεγάλων – από τη νηπιακή προτροπή – το πιο σπουδαίο μέρος του σώματος που δίνει τροφή και ζωή: τη θηλή. Το ρήμα έγινε θηλάζω και θήλυς έγινε το κάθε τι που σχετίζεται με το γυναικείο φύλο, θηλυκός. Η γλωσσική αυτή πηγή γέννησε πάμπολλες λέξεις χρησιμότατες: θηλάζω, θηλαστικός, θηλοειδής, θηλυγονία, θηλορραγία, θηλυκότητα, θηλυπρεπής, θηλυμορφία μέχρι και το Γυμνάσιο Θηλέων. Πολύ ενδιαφέρουσα η θηλή, η πρωταρχική πηγή της ζωής.

Τώρα ας κάνουμε μία ιστορική αναδρομή. Οι Έλληνες έφεραν το αλφάβητο και με αυτό απαθανάτισαν τις ρίζες αυτών των ήχων. Έτσι το θ (θήτα) δεν είναι παρά η ίδια η θηλή και η εσωτερική τελεία Θ είναι η πηγή της ζωής, το μητρικό γάλα. Ο ήχος του θ μέχρι σήμερα είναι ευγενέστατος και η φωνητική του αξία μάς έδωσε λέξεις σημαντικότατες. Σημειώνω μερικές: θέμα, θεωρία, θέατρο, Θεός, θερμόμετρο, έθνος, αθλητής και όλες να τις σημειώσουμε εδώ, θα έχουν την ίδια αισθητική αξία και επειδή δεν μεταφράζεται η νοηματική και γλωσσική τους αξία, για το λόγο τούτο μπήκαν όλες ως καλοδεχούμενες στις ξένες γλώσσες.

Γύρω στο 750 π.Χ. η ελληνική εφεύρεση του αλφαβήτου πέρασε στην Ετρουρία και αργότερα στο Λάτιο και πιο αργά στη Ρώμη. Όταν οι λαοί των χωρών αυτών πήραν το αλφάβητο – ετοιμοπαράδοτο παρακαλώ – το προσάρμοσαν στη δική τους προφορά, τότε το γράμμα θ το απέρριψαν γιατί δεν είχαν τέτοιο φθόγγο στη γλώσσα τους. Έτσι μαζί με το αλφάβητο διάλεξαν και πήραν τις λέξεις που δεν είχαν. Ανάμεσα στις χιλιάδες λέξεις ήταν και η θηλή, την οποία χωρίς το φθόγγο θ την είπαν felo όπου το θ έγινε με τον πιο κοντινό φθόγγο τους το f. Κατά τον ίδιο τρόπο η θηλάζουσα γυναίκα έγινε femina και η νεαρή γυναίκα, το κορίτσι, έγινε femela. Στα Αγγλικά μπήκαν όλα από τη λατινική γλώσσα: feminine = θηλυκός, femininity = θηλυκότητα και οι παραγωγές τους. Είχαν το male για το αρσενικό, αλλά τα λεξικά λένε τους άρεσε το felo και το θηλυκό γένος το έκαναν female.

Η γυναικεία κίνηση του 19ου αιώνα για ίσια δικαιώματα με τους άνδρες, έψαχνε για όνομα να αυτοονομαστεί γιατί χωρίς όνομα είναι σαν να μην υπάρχεις. Έτσι η θηλή ως felo και η θηλάζουσα ως femila – χαρακτηριστικά της γυναικείας φύσης – με ελληνικότατη κατάληξη ονόμασε την κίνηση Feminism και στα Ελληνική έγινε Φεμινισμός. Τέλος στη μαθηματική γλώσσα, τούτο το συντομογραφείται ως ΟΕΔ = όπερ έδει δείξαι = Αυτό που έπρεπε να αποδειχθεί, αποδείχθηκε. Αν πάλι υπάρχουν άλλες απόψεις, η εφημερίδα έχει ανοιχτές τις στήλες της.