Ένα κομμάτι από την προσωπική του ιστορία, είτε από τα πολεμικά γεγονότα της κατοχής και του εμφυλίου, είτε όταν το «κατεστημένο» οδήγησε στη φυγή και τη μετανάστευση τα δύσκολα χρόνια από το 1945 και μετέπειτα, μπορεί να βρει ο αναγνώστης του βιβλίου: «Οι Ξεριζωμένοι – Μετανάστες που χτίζουν ξένες πατρίδες».
Το βιβλίο έγραψε με μεγάλο συναίσθημα ευθύνης, ο γνωστός – από τη συμμετοχή του στα κοινά – συμπάροικος κ. Νίκος Βουρνάζος, και παρουσίασαν την περασμένη Κυριακή, μπροστά σε ένα πυκνό ακροατήριο, οι καθηγητές Παναγιώτης Γκογκίδης και Παναγιώτης Λιβεριάδης.

«Το γράψιμο για τον συγγραφέα είναι η αόρατη νίκη κατά του πανδαμάτορα χρόνου», είπε, μεταξύ άλλων, ο κ. Γκογκίδης, καθώς ξεδίπλωνε με παραστατικότητα τα γεγονότα μέσα από το πρώτο μέρος, προσθέτοντας και δικές του μνήμες, διηγήσεις από τον πατέρα του. «Ο Νίκος, γράφοντας, μέσα από το εσωτερικό δράμα που έζησε, έφτασε στην ανακούφιση, τη λύτρωση», πρόσθεσε.

 Το δεύτερο μέρος του βιβλίου, της φυγής και της μετανάστευσης, ενδεχομένως γνωστότερο στους περισσότερους, ανέλυσε με γλαφυρότητα ο καθηγητής, κ. Παναγιώτης Λιβεριάδης.

Ο κ. Λιβεριάδης αναφέρθηκε στο μεγάλο κεφάλαιο της εγκατάστασης, τα πρώτα προβλήματα όπως τα έζησε ο συγγραφέας και τους αγώνες των μεταναστών και αργότερα των Ελληνοαυστραλών, που δίκαια διεκδικούν ένα λιθαράκι στο κτίσιμο της ξένης πατρίδας.
Στο βιβλίο του, ο κ. Βουρνάζος αναφέρεται και σε συμπάροικους που ο καθένας άφησε τη σφραγίδα του από το δικό του μετερίζι, ενώ κάνει μνεία στον αείμνηστο δημοσιογράφο, Χρήστο Μουρίκη.

Για τον άνθρωπο Νίκο Βουρνάζο μίλησε η ανιψιά του, Βενετία, η οποία, εκ μέρους της οικογένειας, εξέφρασε την αγάπη και το θαυμασμό της στο θείο τους και το συγγραφικό του έργο, αλλά και τον ιδιαίτερο τρόπο του να κρατά την οικογένεια δεμένη.
Φανερά συγκινημένος, ο συγγραφέας ευχαρίστησε τους ομιλητές, τον Αυστραλο-Ελληνικό Πολιτιστικό Σύνδεσμο, φορέα που συνδιοργάνωσε την εκδήλωση και την πρόεδρό του, κ. Καίτη Αλεξοπούλου, τον Παναρκαδικό Σύλλογο «Ο Κολοκοτρώνης» για τη φιλοξενία, τη σύζυγό του Άννα, και όλους όσοι βοήθησαν στην έκδοση του τέταρτου κατά σειρά βιβλίου του.

«…Μνήμες και γεγονότα, είναι κτήμα γνώσεως για την Ιστορία. Οι παλιοί τότε βλέπαμε τον κίνδυνο κατάματα. Όσοι έχετε μνήμες, γράψτε τις, γνωστοποιείστε τις…», μας προτρέπει, γιατί «υπάρχουν κομμάτια της Ιστορίας που δεν έχουν γραφεί ακόμα και που βρίσκονται στην πορεία της αναζήτησης των γεγονότων», γράφει στο εισαγωγικό του σημείωμα ο συγγραφέας, θέλοντας να ευαισθητοποιήσει τον κάθε συμπάροικο, ιδιαίτερα αυτούς που έζησαν το δράμα του ξεριζωμού μέσα από τη φυγή και την αναζήτηση κάτι καλύτερου σε μια νέα πατρίδα. Είτε αυτή ήταν η Αμερική, ο Καναδάς, μια χώρα της Ευρώπης ή η Αυστραλία. Ειδικά στην τελευταία που ρίξαμε άγκυρα, όσοι βαδίσαμε προς νότο…

Ο Νίκος Βουρνάζος γεννήθηκε στο Χρυσάνθιο Αιγιαλείας. Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής οργανώθηκε στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και απολύθηκε το 1945 μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας.

Το 1987 τιμήθηκε με το μετάλλιο Εθνικής Αντίστασης 1941-1945 για τη συμμετοχή του στις μάχιμες τάξεις του ΕΛΑΣ.
Αξίζει να αναφερθεί ότι ο κ. Βουρνάζος στο στάδιο της τρίτης ηλικίας πήρε το Πτυχίο Φιλολογίας από το Πανεπιστήμιο Νέας Αγγλίας της Αυστραλίας. Έχει εκδώσει τα βιβλία «Αν οι νεκροί είχαν φωνή», «Χορεύοντας μόνος – Ανάμεσα σε δυο πατρίδες» και «Δυτική Κορινθία, Κατοχή, Αντίσταση, Αντίσταση, Εμφύλιος».
Το συγγραφικό του έργο ξεχωρίζει, γιατί δεν εξωραΐζει τα πράγματα, δεν κρύβεται πίσω από εθνικιστικές κορόνες που θα αποσκοπούσαν στη μεταφορά λανθασμένων αντιλήψεων. Παραθέτει ή τουλάχιστον προσπαθεί, με ξάστερο μάτι, να καταθέσει με τη δική του πένα τα γεγονότα…
Ακολούθησε δεξίωση.