Προβατόσχημοι λύκοι οι Πράσινοι, έβαλαν πόδι στο κυβερνητικό μαντρί και απειλούν να μακελέψουν το κυβερνητικό κοπάδι, αν η Τζούλια Γκίλαρντ και οι συνεργάτες της αγνοήσουν τις θελήσεις τους.

Η ηγεσία των Πρασίνων επιδίδεται τα τελευταία 254ωρα σε πολιτικές ακροβασίες που, που αποκαλύπτουν την ύπαρξη μυστικής ατζέντας, που απέκρυψαν κατά την προεκλογική περίοδο και κατά τις μετεκλογικές διαπραγματεύσεις τους με το Εργατικό Κόμμα, καθώς και προβληματική αδυναμία εποικοδομητικής διαχείρισης της εξουσίας που τους έδωσε ο αυστραλιανός λαός στις εθνικές εκλογές του Αυγούστου.

 Πρώτο δείγμα πολιτικής ανευθυνότητας των Πρασίνων είναι η εναντίωσή τους στην προτεινόμενη συγχώνευση του Αυστραλιανού Χρηματιστηρίου με το Χρηματιστήριο της Σιγκαπούρης, ένα «ντιλ» τρισεκατομμυρίων δολαρίων που, κατά τις εκτιμήσεις των ειδικών συνιστά πρώτο βήμα προς την εξέλιξη της Αυστραλίας σε ισχυρό οικονομικό κέντρο της Ασίας και του Ειρηνικού.

Ο έγκριτος οικονομικός αναλυτής της εφημερίδας «Herald-Sun», Tery McRann εκτιμά, ότι η συνεργασία του Χρηματιστηρίου Αυστραλίας με το Χρηματιστήριο της Σιγκαπούρης «… θα είναι ο τελειότερος συνεταιρισμός, θα αποτελέσει θεμέλιο της αυστραλιανής κεφαλαιαγοράς και θα βοηθήσει να γίνει η Αυστραλία οικονομικό κέντρο της Ασίας».

Στην έγκυρη εκτίμηση του Tery McRann και άλλων ειδικών για την οικονομική, στρατηγική και  πολιτική σημασία του συνεταιρισμού η ηγεσία των Πρασίνων αντιπαραθέτει αξιογέλαστα επιχειρήματα που, αν ληφθούν υπόψη από την αυστραλιανή κυβέρνηση, η Αυστραλία θα πρέπει να απομονωθεί από τον υπόλοιπο κόσμο.
Ισχυρίζεται ο αρχηγός των Πρασίνων, γερουσιαστής, Bob Brown, ότι το «ντιλ» δεν πρέπει να προχωρήσει διότι, ο πρώην πρωθυπουργός της Σιγκαπούρης, Lee Kuan, είχε υποτιμήσει προ ετών την Αυστραλία, τους Αυστραλούς και των πλούτο της χώρας, με δήλωσή του ότι η Αυστραλία είναι «the poor white Trash of Asia» (σε μετάφραση τα φτωχά, λευκά απορρίμματα της Ασίας) αφενός και αφετέρου, προ ετών, η Σιγκαπούρη καταδίκασε σε θάνατο και εκτέλεσε τον Αυστραλό πολίτη ασιατικής καταγωγής, Van Nguyen, που συνελήφθη με ποσότητα ναρκωτικών κατά την είσοδό του στη Σιγκαπούρη.

Αλήθεια, τι λέει ο κ. Brown για τη συμμαχία της Αυστραλίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, όπου ισχύει η θανατική ποινή, για τις εμπορικές σχέσεις της Αυστραλίας με την Κίνα, επίσης χώρα που εκτελεί κακούργους πολίτες της ή πολιτικούς αντιπάλους του συστήματος, ή τι λέει για άλλες χώρες της υφηλίου, που κατά καιρούς έχουν προβεί σε υποτιμητικές δηλώσεις για την Αυστραλία και τους Αυστραλούς εξ αιτίας, κυρίως, της «πρόθυμης» συνεργασίας μας με τους Αμερικανούς σε πολεμικές επιχειρήσεις;
Πρέπει ή δεν πρέπει να διακόψουμε σχέσεις με τις χώρες αυτές, με οποιοδήποτε κόστος συνεπάγεται η μάτια στις νόμιμες βαρβαρότητες των Αμερικανών και των Κινέζων για να μην ζημιώσουμε οικονομικά;
Ως περιθωριακό πολιτικό κόμμα, οι Πράσινοι μπορούσαν στο παρελθόν να λένε και να πράττουν ό,τι ήθελαν επί ουσιωδών θεμάτων πολιτικής των κυβερνήσεων της χώρας. Μετά τις εκλογές του Αυγούστου ο λόγος και τα έργα τους απέκτησαν σημασία. Το 11,76% που τους έδωσε ο λαός στις εθνικές εκλογές, ποσοστό που ενίσχυσε την παρουσία τους στο εθνικό κοινοβούλιο με 6 γερουσιαστές και ένα βουλευτή, τα λόγια και τα έργα τους απέκτησαν αυξημένη βαρύτητα. Απέκτησαν τη δυνατότητα ανατροπής της κυβέρνησης μειοψηφίας της κ. Γκίλαρντ, δυνατότητα που οφείλουν να διαχειριστούν υπεύθυνα και προς όφελος της χώρας και του λαού της. Ο,τιδήποτε λιγότερο εκλαμβάνεται ως επικίνδυνη ανευθυνότητα και διαβρώνει το κύρος τους ως τρίτης δύναμης στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας.
 Επιφυλάξεις για το «ντιλ» έχει και ο Συνασπισμός των συντηρητικών κομμάτων. Είναι, όμως, επιφυλάξεις ουσίας, που η κυβέρνηση καλείται να απαλείψει με τη διάθεση στοιχείων και εγγυήσεων για τα οφέλη που θα προκύψουν από το συνεταιρισμό.

Δυστυχώς, κυβερνήσεις υπό ομηρεία, σαν την Εργατική κυβέρνηση της κ. Γκίλαρντ, δοκιμάζονται κατά τη διάρκεια του βίου τους από την ανευθυνότητα των πολιτικών κομμάτων ή των ανεξάρτητων μελών του κοινοβουλίου που δέχονται να τις στηρίξουν.

Η κ. Γκίλαρντ οφείλει στο ξεκίνημα να στείλει το ισχυρότερο δυνατό μήνυμα στους κυβερνητικούς εταίρους της, ότι δεν είναι διατεθειμένη να ανεχθεί την ανευθυνότητά τους. Αν δεν μπορεί, ας αφήσει τον λαό να το ειπεί σε νέες εκλογές.