Η Λημνιακή Κοινότητα ιδρύθηκε το 1939 και αριθμεί σήμερα 600 μέλη.
Η περιουσία της ανέρχεται σε $10 εκατ. περίπου και θεωρείται από τους ευπορότερους εθνοτοπικούς οργανισμούς της παροικίας μας.
Είχε την τύχη να έχει στην αρχή μερικά από τα πιο δυναμικά στελέχη της ομογένειας, όπως τον Οδυσσέα Μαρμαρά, τον Αλέκο Αγγελίδη και τον Βασίλη Γεωργαντή – πρόεδρο τα τελευταία έξι χρόνια – για να αναφερθούμε ενδεικτικά σε ορισμένους.
Η εντυπωσιακή της παρουσία, εντούτοις, στον ομογενειακό χώρο, η απόκτηση της αξιόλογης περιουσίας της, το έντονο πολιτιστικό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό της έργο, είναι αποτέλεσμα των προσπαθειών και της σκληρής δουλειάς πολλών παραγόντων της Λημνιακής πατριάς.
«Απότιση φόρου τιμής αξίζει σε όλους εκείνους που έβαλαν το πρώτο λιθαράκι πάνω στο οποίο στηρίχθηκε ο οργανισμός, αλλά και όλων εκείνων που για δεκαετίες προσέφεραν με ανιδιοτέλεια το χρόνο και το μόχθο τους, για να είναι η Λημνιακή Κοινότητα αυτό που είναι σήμερα», θα πει ο πρόεδρος, Βασίλης Γεωργαντής.
Δυναμικός, μετριόφρων, με θαυμαστή γνώση της ανθρώπινης φύσης, έχει πλήρη επίγνωση των πραγμάτων, όχι μόνο του οργανισμού που ηγείται, αλλά και πολλών άλλων οργανισμών. Από τους πλέον δυναμικούς παράγοντες της Λημνιακής Κοινότητας, ήταν εκεί και συνέβαλε στην άνοδό της από το 1961.
ΑΛΛΑΓΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ
Σήμερα που οι περισσότεροι παροικιακοί οργανισμοί καλούνται να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, μιας και η πρώτη γενιά, άλλοτε σε αργότερους και άλλοτε σε ταχύτερους ρυθμούς, αποχωρεί από την κεντρική σκηνή, το μεγάλο ερώτημα είναι «ποιες κινήσεις επιβάλλεται να γίνουν άμεσα».
«Είμαι βέβαιος ότι το θέμα αυτό απασχολεί την πλειονότητα των ομογενειακών τοπικών οργανισμών. Είναι γεγονός ότι το μέλλον στηρίζεται στις νεότερες γενιές. Η μεγάλη πρόκληση που καλούμαστε, εμείς της πρώτης γενιάς, να αντιμετωπίσουμε είναι ‘πώς θα προκαλέσουμε το ενδιαφέρον της δεύτερης γενιάς και της τρίτης, να αναλάβουν τα ηνία’. Πιστέψτε με, δεν είναι εύκολο και για πολύ πρακτικούς λόγους. Οι νέοι δεύτερης γενιάς σήμερα είναι οικογενειάρχες με άλλες προτεραιότητες και διαφορετικές ανάγκες από τις δικές μας. Το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσαμε να διαπράξουμε, θα ήταν να περιμένουμε και να απαιτήσουμε, να κινηθούν, να νοιώσουν και να λειτουργήσουν όπως εμείς στην ηλικία τους. Θα ήταν, το λιγότερο, ανεδαφικό, να μην πω εξωπραγματικό».
Πού βρίσκεται λοιπόν η απάντηση;
«Βασικά, στο να μην τους λέμε τι θέλουμε να κάνουν, αλλά να τους δώσουμε το χώρο και την άνεση να νοιώσουν ελεύθερα και να μας πουν εκείνοι τι θα ήθελαν να κάνουν, τι τους ικανοποιεί, πώς βλέπουν οι ίδιοι το μέλλον του οργανισμού. Δεν είναι εύκολο, για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι η πρώτη γενιά δεν μπορεί από τη μια μέρα στην άλλη, να αλλάξει νοοτροπία. Ας μην ξεχνάμε ότι, στην πλειονότητά τους, πρόκειται για τους ανθρώπους που, όπως ακούμε συχνά να λέγεται, έδωσαν το αίμα τους για να αποκτηθούν αυτά που έχει ο οργανισμός μας σήμερα. Το Λημνιακό Χωριό, αυτές οι υπέροχες δέκα άκρες γης με τα τρία γήπεδα ποδοσφαίρου, την αίθουσα εκδηλώσεων που πολλοί τη χαίρονται σχεδόν κάθε Πέμπτη που ανταμώνουν για να τα πούνε, να φάνε μαζί, να αστειευτούν, να παίξουν τάβλι ή πρέφα, είναι το σπίτι τους. Τους εκφράζει, τους καλύπτει απόλυτα και δεν θα ήθελαν να αλλάξει τίποτε. Αυτό μπορεί κανείς εύκολα να το καταλάβει.
Οι νεότεροι, από την πλευρά τους, βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά. Θέλουν έναν μοντέρνο, σύγχρονο χώρο, που να μπορούν να φέρνουν τους φίλους τους και να επικοινωνούν με τον τρόπο που εκείνοι αισθάνονται. Έχουν άλλη νοοτροπία, άλλα ενδιαφέροντα και, σίγουρα, άλλες ανάγκες».
ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΩΣ ΣΤΟ ΤΟΥΝΕΛ
Το Λημνιακό Χωριό στο Braeside της Μελβούρνης, μια ανάσα από τη θάλασσα και δυο βήματα σχεδόν από το κέντρο της πόλης, προσφέρει μεγάλες προοπτικές. Έχει τρία γήπεδα ποδοσφαίρου, όπου κάθε μέρα, όπως θα πει ο πρόεδρος, μαζεύονται κάπου 400 παιδιά, διαφόρων εθνοτήτων, από 6–15 χρόνων, για να παίξουν ποδόσφαιρο. Υπάρχει, επίσης, αίθουσα εκδηλώσεων για τις ανάγκες του Οργανισμού. Το σχέδιο είναι να κτιστεί ένα καινούριο μεγαλύτερο κτίριο, που θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες του φορέα.
«Έχουν ήδη παρθεί οι άδειες και οι προοπτικές που ανοίγονται μπροστά μας είναι ευοίωνες. Είμαι αισιόδοξος γιατί βλέπω πραγματικά φως στο τούνελ. Έχει καταρτιστεί υποεπιτροπή δεύτερης γενιάς για να διοργανώνουν τις δικές τους εκδηλώσεις, όπως επιθυμούν οι ίδιοι. Ήδη, μία τέτοια εκδήλωση που έγινε πρόσφατα είχε μεγάλη επιτυχία. Τον ερχόμενο Φεβρουάριο προγραμματίζουμε μία δεύτερη με ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή, έξω μέσα σε μαρκί».
Η συνταγή είναι γεγονός έχει δοκιμαστεί και σε άλλους οργανισμούς, όπως την Πανκαλαβρυτινή Αδελφότητα και έφερε καρπούς. Από τη διοργάνωση εκδηλώσεων, η επιτροπή δεύτερης γενιάς, στον εν λόγω οργανισμό, ανέλαβε φέτος τη διοίκηση.
ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ
Στην ερώτηση ‘μια συνένωση των δυνάμεων με άλλους οργανισμούς για ένα μεγάλο ομογενειακό κέντρο θα μπορούσε να υλοποιηθεί’, η απάντηση είναι ένα πλατύ καλοσυνάτο χαμόγελο και η εξομολόγηση «μα, αυτό είναι το όνειρό μου».
Ένα όνειρο το οποίο, θα πληροφορηθώ, ότι μοιραζόταν με τον Σάββα Παπασάββα, από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν ο Παπασσάβας ήταν πρόεδρος της Ελλάς και ο Β. Γεωργαντής αντιπρόεδρος.
«Υπήρχε από τότε το όνειρο της συνένωσης των δυνάμεων για κάτι μεγάλο, όπως το Veneto Club των Ιταλών, και το βέβαιο είναι ότι αν ζούσε ο Παπασσάβας θα γινόταν πραγματικότητα. Ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος που είχε την ικανότητα να φέρνει τους ανθρώπους τον έναν κοντά στον άλλον, να τους εμπνέει για μεγάλα πράγματα».
Συνεχίζοντας την κουβέντα, έρχεται στην επιφάνεια ξανά και ξανά, η χαμηλών τόνων φύση του συνομιλητή μου, οι ηγετικές ικανότητες του οποίου είναι, ωστόσο, γνωστές.
Φτάνουμε στο σήμερα με το βλέμμα στο αύριο.
«Ακούστε, όταν μιλάμε για συνένωση των δυνάμεων των τοπικών οργανισμών για μεγάλα έργα, θα πρέπει να περιμένουμε. Η πρώτη γενιά δεν νομίζω ότι είναι έτοιμη ακόμη για δραστικές αλλαγές, ενώ οι νεότεροι έχουν τις δικές τους οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις και δεν είναι διατεθειμένοι, πιστεύω, να αναλάβουν άλλες. Δεν υπάρχει αμφιβολία, όμως, ότι σε 10–15 χρόνια, τα παιδιά μας θα κάνουν αυτό που πρέπει. Θα έχουν τότε την ευθύνη στα χέρια τους και θα το τολμήσουν. Δεν νομίζω ότι οι περιουσίες των οργανισμών απειλούνται, αλλά ούτε και η συνέχιση και διατήρηση των ηθών και εθίμων του τόπου μας».
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα αισιοδοξίας αναφέρει ο πρόεδρος και το κοινωνικό έργο που επιτελεί ο οργανισμός σήμερα με τις δωρεές σε οργανισμούς, όπως, για παράδειγμα, τις $20.000 για τη μεσογειακή αναιμία πέρυσι.