Κυριακή απόγευμα. Σε λίγο θα συναντηθούν από κοντά καμιά δεκαριά άνθρωποι που γνωρίστηκαν μέσω twitter. Τους συνδέει μια ιδιότυπη σχέση ηλεκτρονική φιλίας που μετράει μέχρι κι έναν χρόνο. Oι περισσότεροι δεν έχουν δει τους υπόλοιπους ούτε σε φωτογραφία, ενώ ακόμη και τα πραγματικά ονόματα παραμένουν άγνωστα, αφού τίποτε από τα δύο δεν απαιτείται για την υιοθέτηση της συγκεκριμένης πλατφόρμας ιντερνετικής δικτύωσης.

Το προφίλ των χρηστών, σε γενικές γραμμές, αποτελείται από μία και μοναδική φωτογραφία –που σπάνια απεικονίζει πρόσωπο–, ένα ψευδώνυμο –που σχεδόν ποτέ δεν αντιστοιχεί σε πραγματικό όνομα– και μια ατάκα που δεν ξεπερνά τους 140 χαρακτήρες. Δικαιολογημένο λοιπόν και το άγχος των παρευρισκομένων και τα αγωνιώδη διερευνητικά βλέμματα κάθε φορά που κάποιος μπαίνει στο μαγαζί. Η συνάντηση κανονίστηκε δύο ημέρες πριν και βαφτίστηκε «open» –ανοιχτή– στον απόηχο παρόμοιων πρωτοβουλιών που γίνονται γνωστές τελευταία.

«Γεια σας… Είμαι ο Snolly!» Η παρέα μεγάλωσε κατά ένα ακόμη μέλος, με τον νεαρό προγραμματιστή που μόλις έκατσε στο σκαμπό του μπαρ. Η αμήχανη ατμόσφαιρα είναι αναπόφευκτη, όμως το κλίμα ζεσταίνεται από την επιθυμία γνωριμίας που πηγάζει από την προσμονή. Τη θερμή υποδοχή διαδέχονται αστειάκια για προηγούμενες αναρτήσεις, αστείες ατάκες, με περιεχόμενο συχνά… άκρως προσωπικό. Προς το τέλος της βραδιάς, τα κανονικά ονόματα των μελών της παρέας δίνουν τη θέση τους στα «γκρίκλις» ψευδώνυμα.

O Snolly ή αλλιώς Γιώργος Μπουγιάκας εξηγεί: «Λόγω της ανωνυμίας αλλά και της έλλειψης προσωπικών αναφορών, το twitter δημιουργεί ένα οικείο περιβάλλον για να μιλήσει κανείς άνετα ακόμη και για τα πιο προσωπικά του θέματα. Oι άνθρωποι είναι πιο απελευθερωμένοι γιατί ξέρουν ότι δεν θα εκτεθούν, αφού, αν θέλουν, μπορούν να αναρτούν φράσεις με μεγάλη συχνότητα, χωρίς να προδώσουν κανένα στοιχείο της ταυτότητάς τους. Έχω διαβάσει ατάκες τύπου “Αποδείχθηκε ότι δύο πρώην αγόρια μου είναι γκέι” ή “Είμαι στο μίτινγκ και τραβάω φωτογραφία τα παπούτσια μου!” Τέτοιου είδους δηλώσεις ακόμη και στενοί μου φίλοι μπορεί να ντρέπονταν να μου εκμυστηρευτούν. Στον κόσμο του twitter, όμως, δεν υπάρχει λόγος να ντραπείς, γιατί κανείς δεν ξέρει ποιος είσαι!»
Και γιατί, λοιπόν, να μπει κάποιος στη διαδικασία να γνωρίσει τους υπόλοιπους από κοντά και να χάσει το στρατηγικό πλεονέκτημα της παιχνιδιάρικης ανωνυμίας; «Γρήγορα, οι άνθρωποι που “ακολουθείς” τακτικά γίνονται φίλοι σου. Μαθαίνεις τις συνήθειές τους, τα χόμπι τους, γελάς με τα αστεία τους και ενημερώνεσαι για πολιτιστικά γεγονότα που παρακολουθούν. Γνωρίζεις περισσότερα για εκείνους από ό,τι για τον εκτός Ίντερνετ κύκλο σου. Και σταδιακά “φουντώνει” η επιθυμία να δεις πώς θα είναι από κοντά, να αποκτήσουν σάρκα και οστά», τονίζει ο 41χρονος Νίκος, πατέρας δύο μικρών αγοριών.

Η 38χρονη Κανέλλα συμφωνεί και συμπληρώνει: «Στην ηλικία μου, όλες μου οι φίλες έχουν παιδιά, οικογένεια και άπειρες υποχρεώσεις. Oι ευκαιρίες κοινωνικοποίησης είναι πολύ περιορισμένες, καθώς και το να κανονιστεί έστω μία βόλτα εξαρτάται από χίλιους παράγοντες. Το θετικό με το twitter είναι ότι δεν μπλέκονται ούτε φωτογραφίες ούτε εξαναγκαστικές συναντήσεις λόγω κοινωνικών υποχρεώσεων».

TWITTER VS FACEBOOK

Στο σημείο αυτό, οι συγκρίσεις με το facebook είναι αναπόφευκτες. Oι περισσότεροι της παρέας το αντιμετωπίζουν με πολύ λιγότερη θέρμη, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που, ενώ είχαν προφίλ, το απενεργοποίησαν. «Σε αυτήν τη ζωή δεν είναι τυχαίο ότι χάθηκες με μερικούς ανθρώπους!» μας λέει η Ηλέκτρα. «Έκανα διάφορα άτομα “φίλους” μόνο και μόνο για να μην παρεξηγηθούν και κατέληξα να μην μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα στο προφίλ μου», συμπληρώνει.

Η χαρακτηριστική άποψη, που φαίνεται να μοιράζονται όλοι οι συνδαιτυμόνες, έρχεται από τον Ανδρέα, που είναι ηλεκτρολόγος: «Στο facebook έχεις φίλους τους συμμαθητές σου. Στο twitter ακολουθείς αυτούς που θα ήθελες να έχεις για συμμαθητές σου! Κάνεις μια συνειδητή επιλογή ανθρώπων, που εκφράζουν αυτό που είσαι τη δεδομένη στιγμή και όχι πριν από δέκα χρόνια».
Βέβαια, ο δρόμος της ιντερνετικής κοινωνικοποίησης δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Παρόλο που οι χρήστες του twitter ξεπερνούν τα 190 εκατομμύρια παγκοσμίως (για το facebook υπολογίζονται γύρω στα 500 εκατομμύρια), στην Ελλάδα δεν έχει την αναγνωρισιμότητα που συναντά σε άλλες χώρες.

Μέχρι στιγμής, οι επαγγελματικοί κύκλοι που τροφοδοτούν το κοινό του είναι κατά κύριο λόγο προγραμματιστές, αρχιτέκτονες, διαφημιστές, γραφίστες και δημοσιογράφοι – αυτοί δηλαδή που βρίσκονται όλη μέρα μπροστά σε έναν υπολογιστή και παρακολουθούν την επικαιρότητα. Αλλά και πολλοί καλλιτέχνες (παγκόσμιο το φαινόμενο) που γίνονται παπαράτσι στη θέση των παπαράτσι, βγάζοντας πρώτοι τα άπλυτά τους (και τα πλυμένα τους) στη φόρα.

Άλλωστε, ο πυρήνας ύπαρξης του twitter μετουσιώνεται στην έκφραση «εδώ και τώρα», με ειδήσεις και γεγονότα να γίνονται γνωστά δευτερόλεπτα αφού συμβούν. Επίσης, μερικές από τις συγκεντρώσεις twitters ξεκίνησαν με αφορμή μια ταινία ή μια συναυλία. «Είμαι η μόνη που δεν έχω δει την ταινία “Inception”. Θέλει να έρθει κανείς για παρέα;» είχε γράψει μια φορά η Βίλλυ.

Που, ως νεοαφιχθείσα στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη και εξοικειωμένη, λόγω δουλειάς, με την τεχνολογία, ξεκίνησε να twitt-άρει επί τούτου για να βρει φίλους. Αντιμετωπίζοντας συχνά την καχυποψία φίλων αλλά και… οικογένειας. «Μου πήρε πολλή ώρα να εξηγήσω στη μητέρα μου με ποιους θα βγω, πριν έρθω εδώ», μας εκμυστηρεύεται γελώντας. «Κάποια στιγμή εγκατέλειψα την προσπάθεια! Φυσικά οι συναντήσεις που κανονίζονται, ιδίως μεταξύ ατόμων που δεν έχουν ξαναγνωριστεί, είναι πάντοτε ομαδικές. Η ασφάλεια προέχει».

Με τους δείκτες του ρολογιού να αγγίζουν τις μεγάλες ώρες, οι αμφιβολίες ότι η παρέα θα «δέσει» έχουν διαλυθεί σαν τα σύννεφα που σχηματίζουν οι καπνοί των τσιγάρων πάνω από τα κεφάλια των παρευρισκομένων. Πράγματι, αυτή η παρέα δεν διαφέρει σε τίποτε από οποιαδήποτε άλλη. Μόνο που συχνά-πυκνά όλο και κανένα i-Phone έρχεται στο προσκήνιο για να διαβαστεί από την οθόνη του μια αστεία ατάκα που μόλις στάλθηκε, για να κρυφτεί και πάλι ύστερα από λίγο στο πίσω μέρος της τσάντας…