Τα κείμενα της Έλλης Παππά που δημοσιεύονται στον τόμο αυτό είναι οπωσδήποτε μια προσωπική της πολιτική κατάθεση. Αντανακλούν τις προσωπικές μαρτυρίες και καταθέσεις πλήθους άλλων Ελλήνων αριστερών, στην ουσία του ίδιου του ελληνικού αριστερού κινήματος ειδικά στα «μεγάλα χρόνια της φωτιάς», δηλαδή αυτά της αντίστασης και του εμφυλίου. Δίνουν ανάγλυφα την ίδια την πολιτική ζωή της εποχής η οποία διαμορφώθηκε μέσα από τις συνεχείς και πολυποίκιλες συγκρούσεις που αποτελούσαν αναπόσπαστη πτυχή και είχαν άμεση σχέση με ολόκληρη την ελληνική κοινωνία της εποχής. Κι αυτό γιατί το περιβάλλον της Αριστεράς είναι ένα και το αυτό με το περιβάλλον της Δεξιάς και τα δύο μαζί με το γενικότερο κοινωνικό σκηνικό.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αυτού της Έλλης Παππά αναδύεται ο ΕΑΜικός αγώνας και η αντίσταση στα εσώτερά τους, μέσα από τους ιδιαίτερους προσωπικούς αγώνες και τις μικρές ή μεγάλες αγωνίες της συγγραφέα, η οποία έζησε από πρώτο χέρι τα γεγονότα αυτά.
Η Έλλη Παππά, μια από τις πλέον εμβληματικές προσωπικότητες της ελληνικής Αριστεράς, ο άνθρωπος που έζησε και συνδέθηκε όσο κανείς άλλος με το μεγάλο θρύλο του ελληνικού αριστερού κινήματος, τον Νίκο Μπελογιάννη, γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920 και έφτασε πρόσφυγας με την οικογένειά της το 1922. Αδελφή της μια από πλέον συνεπείς και αξιόλογες Ελληνίδες συγγραφείς, η Διδώ Σωτηρίου. Συνδέθηκε με το ΚΚΕ και το ΕΑΜ και συνεργάστηκε με ηγετικά στελέχη του κόμματος όπως ο Μπελογιάννης και ο Νίκος Πλουμπίδης. Με τον Μπελογιάννη συνδέθηκε περισσότερο και απέκτησαν έναν γιο, ενώ είχαν πλέον και οι δύο συλληφθεί. Η ίδια καταδικάστηκε επίσης σε θάνατο, αλλά δεν εκτελέστηκε επειδή ο γιος της ήταν τότε μόνο 7 μηνών.
Με την αποφυλάκισή της το 1963, εντάχθηκε στην ΕΔΑ και εργάστηκε ως δημοσιογράφος στην Δημοκρατική Αλλαγή, αλλά με τη δικτατορία του 1967 συνελήφθη εκ νέου και εξορίστηκε στη Γυάρο απ’ όπου αποφυλακίστηκε για λόγους υγείας το 1968, εργαζόμενη ως συντάκτρια λημμάτων σε εγκυκλοπαίδειες και ως δημοσιογράφος. Από το 1990 και μέχρι το θάνατό της το 2009, αφιερώθηκε σε λογοτεχνικές και φιλοσοφικές μελέτες καθώς και στη συγγραφή βιβλίων.
Το ιδιαίτερο με την Έλλη Παππά είναι ότι ακόμα και πριν τη σύλληψή της το 1951, αλλά πολύ περισσότερο μετέπειτα, άσκησε έντονη κριτική στις αποφάσεις και ντιρεκτίβες της εκάστοτε κομματικής καθοδήγησης, υπερβαίνοντας τα κομματικά εσκαμμένα και θέτοντας ζητήματα που προκάλεσαν την αντίδραση της ηγεσίας του ΚΚΕ. Διαφώνησε ακόμα και με τον εμφύλιο πόλεμο και τάχθηκε ανοικτά κατά της καθοδήγησης Ζαχαριάδη και των επιγόνων του στην κομματική ηγεσία. Ειδικά στο παρόν βιβλίο καταγράφει τα πράγματα όπως η ίδια τα είδε και τα έζησε ή και που τα πίστεψε ακόμα, αγνοώντας κομματικούς κανόνες και τερτίπια, κάτι που δεν της συγχώρεσε ποτέ ακόμα και η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ. Στο εν λόγω βιβλίο παρατίθενται επίσης σημαντικά ντοκουμέντα όπως τα Γράμματα Στο Γιο Μου και ιδιόχειρο γράμμα του Νίκου Πλουμπίδη προς την ίδια.
