Η σημαντική πνευματική προσφορά και η ακαδημαϊκή και μεγάλη εκπαιδευτική σπουδαιότητα του φιλαθήναιου καθηγητή και πρώην πρύτανη του Πανεπιστημίου La Trobe Michael Osborne, τιμήθηκε δεόντως σε ειδική τελετή στο Ελληνικό Μουσείο Μελβούρνης την Παρασκευή 12/11/2010. Στην τιμητική αυτή εκδήλωση παρουσιάστηκε ο αφιερωματικός τόμος «Φιλαθήναιος/Philathenaeos» μια ειδική έκδοση της Ελληνική Επιγραφικής Εταιρείας με την επιμέλεια του Άγγελου Ματθαίου (Αθήνα 2010, σελίδες 400) και τη χορηγία πολλών Ελλήνων της Μελβούρνης.
Την παρουσίαση του βιβλίου παρακολούθησαν πάνω από 250 άτομα – προσωπικός υπολογισμός – θα έλεγα μέσα σε μία ατμόσφαιρα εθνικής ευφορίας και υπερηφάνειας για τον τιμώμενο φιλέλληνα και παγκοσμίας φήμης καθηγητή μας. Η σεμνή τελετή ήταν πολύ καλά οργανωμένη και με υπεύθυνο τρόπο. Όλοι οι εύγλωττοι ομιλητές έπλεξαν το λαμπρό και επιστημονικό εγκώμιο του καθηγητή Osborne με βαθιά εκτίμηση για το άξιο έργο της ζωή του, ο οποίος προώθησε τις κλασικές σπουδές με τη διδασκαλία του και τις άριστες εκδόσεις του για τον ελληνισμό. Συνέγραψε βιβλία για την εποχή αυτή, όπως για τις επιγραφές των ψηφισμάτων, το Λεξικό των ελληνικών προσωπικών ονομάτων και το Λεξικό των ξένων κατοίκων της Αθήνας.
Όλα αυτά κάνουν τον καθηγητή Osborne άξιο επιγραφικό μελετητή, αλλά ταυτόχρονα και άριστο γνώστη της ιστορίας της κλασικής εποχής των Αθηνών, η οποία χάραξε έναν υποδειγματικό δρόμο μιας απαράμιλλης ποιότητας ζωής, και τα δημιουργήματα της εποχής αυτής όχι μόνο θαυμάζονται αλλά και μέχρι σήμερα μας συγκινούν, μας εμπνέουν και μας προκαλούν. Μέσα σε αυτό το πνεύμα θαυμασμού φαίνεται ότι έζησε τη ζωή του μέχρι σήμερα και ο καθηγητής Osborne.
Μετά από όλη αυτή την εκτενή εισαγωγή και εξαιρετική παρουσίαση του τιμώμενου προσώπου, ήρθε η ώρα και κλήθηκε να μιλήσει και ο ίδιος καθηγητής Michael J. Osborne.
Εδώ θα επικαλεστώ τον Θουκυδίδη όπως ακριβώς αναφέρεται στον Επιτάφιο και κάνει την παρουσίαση του εκλεκτού ομιλητή που δεν ήταν άλλος παρά «Ο Περικλής ο Ξανθίππου»: «Και επειδή ο καιρός ελάμβανε, προελθών από του σήματος επιβήμα πεποιημένον υψηλόν, όπως ακούοιτο ως επί πλείστον του ομίλου, έλεγε τοιάδε». (Και όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή, αφού προχώρησε από τον τάφο στο βήμα που το είχαν κάνει υψηλό, για να ακούγεται όσο το δυνατόν σε περισσότερους από τους συγκεντρωμένους έλεγε περίπου τα εξής).
Έτσι όταν προσήλθε στο βήμα ο καθηγητής Osborne ήταν ένας χείμαρρος ευγλωττίας, αλλά και ποιοτικού περιεχομένου. Ως νέος Περικλής επαίνεσε την Αθήνα ως την πόλη που με το δικό της τρόπο έβαλε τη σφραγίδα σε ό,τι ονομάζουμε σήμερα κουλτούρα, γράμματα, τέχνες και με μία ελληνική λέξη: Παιδεία. Ο ομιλητής ευχαρίστησε όλους που συμμετείχαν στον τόμο «Φιλαθήναιος» με τις συνεργασίες τους και τόνισε πως όλοι τους με τις αφιερώσεις τους διαμορφώνουν το μωσαϊκό του Ελληνισμού και της γλώσσας του. Συνέχισε λέγοντας πως είναι αυθαίρετος ο διαχωρισμός σε αρχαία ελληνική γλώσσα, Μεσαιωνική και Νεοελληνική γλώσσα, γιατί είναι η ίδια συνέχεια και παραμένει αδιαίρετη ως μόνο Ελληνική Γλώσσα μέχρι σήμερα. Ανέφερε εξομολογητικά, ότι αυτή είναι ίσως η τελευταία φορά που μιλάει σε τόσο μεγάλο ακροατήριο.
Τόνισε με ιδιαίτερη έμφαση ότι οι κλασικές σπουδές έχουν κάθε λόγο να προΐστανται στο σημερινό μας πολιτισμό τον οποίο έχουμε ονομάσει δυτικό, αλλά είναι άκρως ελληνογενής. Εδώ επικαλέστηκε διάφορους αφορισμούς ακαδημαϊκών να υποστηρίζει τις θέσεις του για τον κλασικό κόσμο. Έκανε μία βαθύτερη διείσδυση το θέμα των κλασικών σπουδών με έναν πυκνό, άμεσο και γραφικό τρόπο που τόνισε πως οι σπουδές αυτές πρέπει να είναι η βάση κάθε πανεπιστημιακού ιδρύματος του κόσμου. Ενώ μπροστά του είχε τις προσωπικές του σημειώσεις, όμως παρέμειναν μόνο σημειώσεις, γιατί περισσότερο μίλησε με την καρδιά του για κάτι που ολοφάνερα υπεραγαπά. Μίλησε με ζεστασιά η οποία πήγαζε από το ύφος του λόγου του, ο τόνος του οποίου έγινε ποιητικός και ποιοτικός με θαυμάσιες εκφράσεις εκφοράς.
Στην ομιλία του ο καθηγητής Osborne ζήτησε τρεις φορές συγγνώμη, επειδή το ακροατήριο του – κατά τα δύο τρίτα – ήταν όρθιο – όπως ακριβώς και οι ακροατές του Περικλή όταν αυτός εκφώνησε τον Επιτάφιό του στον Κεραμεϊκό το χειμώνα του 431π.Χ. – και ενώ ο ιδρώτας τον «έπνιγε», ως ένας νέος Περικλής συνέχισε: «νομίζων ουκ αν απρεπή λεχθήναι αυτά επί τε τω παρόντι και ξύμφορον είναι επακούσαι αυτών τον πάντα όμιλον και αστών και ξένων» (Γιατί νομίζω ότι δεν θα ήταν άπρεπο να ειπωθούν αυτά και στις σημερινές περιστάσεις και ακόμη ότι είναι ωφέλιμο να ακούσει με προσοχή αυτά όλο το συγκεντρωμένο πλήθος και των πολιτών και των ξένων).
Η ομιλία του καθηγητή Osborne ήταν ένας άκρως παραινετικός λόγος για κάθε Έλληνα, ιδίως για σήμερα που η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτή τη δύσκολη οικονομική κρίση. Ήταν και πολύ κατάλληλος να ακουστεί και σε Σεούλ της Κορέας όπου την ίδια μέρα η ομάδα των 20 (ή G20) είχαν τη σύνοδό τους. Οι μεγάλοι αυτοί εάν είχαν την ευκαιρία να τον ακούσουν θα τον θαύμαζαν και θα τον ακολουθούσαν τον καθηγητή Osborne, γιατί με την περικλεή περικεφαλαία του έδωσε την πνευματική σφραγίδα που πρέπει να ακολουθήσει στο μέλλον όλη η ανθρωπότητα.
Αλλά, για αυτή τη σπάνια ευκαιρία που είχαμε να απαθανατίσουμε αυτά τα περίφημα λόγια ενός ασύγκριτου φιλέλληνα και να τα βάλουμε ως μνημειώδη εισαγωγή στο έργο «Φιλαθήναιος», δεν σκεφτήκαμε καθόλου να τα μαγνητοσκοπήσουμε ή τουλάχιστον να τα μαγνητοφωνήσουμε και να τα αφήσουμε για τις επόμενες γενεές ως «κτήμα ες αεί» που λέει ο Θουκυδίδης. Αποτελεί τραγική ειρωνεία να τιμούμε έναν άνθρωπο που πασκίζει να μαζέψει κάθε επιγραφή – ή ακόμη και μία μόνο λέξη από το παρελθόν, και εμείς να μην σκεφτούμε καθόλου την ιστορία που θέλουμε να αφήσουμε στις μελλοντικές γενεές. Διαπράξαμε ιστορικό έγκλημα. Επίσης ακόμη ένα άλλο θλιβερό μας κατάντη μα: Η τελετάρχης και όλοι οι ομιλητές, οι οποίοι ζουν στη σκιά του Osborne, καθ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης και έχοντας μπροστά τους ένα άκρως ελληνόφωνο κοινό, δεν εκστόμισαν ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΞΗ, σε μία τελετή που ήταν αφιερωμένη στην Ελληνική Γλώσσα. Μπράβο μας… Νεοέλληνες!
