Η πλειο­ψη­φί­α του ελ­λη­νι­κού λα­ού γύ­ρι­σε τις πλά­τες στους λα­ο­πλά­νους πο­λι­τι­κούς του που εν­νο­ούν να παί­ζουν τα συμ­φέ­ρο­ντά του στην κομ­μα­τι­κή σκα­κιέ­ρα. Στο δεύ­τε­ρο γύ­ρο των ε­πανα­λη­πτι­κών ε­κλο­γών της πε­ρα­σμέ­νης Κυ­ρια­κής, για τους υ­πό­λοι­πους δη­μάρ­χους και πε­ρι­φε­ρειάρ­χες της ελ­λη­νι­κής ε­πι­κρά­τειας, η α­πο­χή έ­φθα­σε μέ­χρι και 60%. Δη­λα­δή, η Ελ­λά­δα έ­χει α­πό την πε­ρα­σμέ­νη Δευ­τέρα δη­μάρ­χους και πε­ρι­φε­ρειάρ­χες μειο­ψη­φί­ας.

Σχε­δόν δύ­ο στους τρεις Έλ­λη­νες έ­μει­ναν μα­κριά α­πό τις κάλ­πες, κά­ποιοι λόγω πρα­κτι­κών δυ­σκο­λιών και άλ­λοι εξ αι­τί­ας της α­κα­τά­σχε­της ορ­γής τους για τα βρώ­μι­κα τερ­τί­πια των Ελ­λή­νων πο­λι­τι­κών.

Αν και δεν πι­στεύ­ω στην α­πο­χή α­πό τις ψη­φο­φο­ρί­ες διό­τι δεν λύ­νουν προ­βλήμα­τα, πε­ρί­με­να με­γα­λύ­τε­ρη α­πο­χή των Ελ­λή­νων ψη­φο­φό­ρων α­πό το δεύ­τε­ρο γύρο. Για­τί; Διό­τι με­τά την α­να­κοί­νω­ση των α­πο­τελε­σμά­των του πρώ­του γύ­ρου οι πο­λι­τι­κοί τα­γοί της γε­νέ­τει­ρας α­πο­θρα­σύν­θη­καν ε­ντε­λώς, με τις ε­πι­τή­δειες ερ­μη­νεί­ες των α­πο­τε­λε­σμά­των.

Πε­ρί­με­να α­πό τους δει­νο­πα­θού­ντες Έλ­λη­νες ψη­φο­φό­ρους, στο σύ­νο­λό τους, να κά­νουν την έν­στα­σή τους με κα­θο­λι­κή α­πο­χή α­πό την ψη­φο­φο­ρί­α. Πε­ρί­με­να να στεί­λουν εκ­κω­φα­ντι­κό μή­νυ­μα στους πο­λι­τι­κούς η­γέ­τες τους ό­τι δεν α­ντέχουν άλ­λο τον ε­μπαιγ­μό. Δεν α­ντέ­χουν άλ­λο την κο­ρο­ϊ­δί­α, την πα­ρα­πλά­νη­ση τον α­πο­προ­σα­να­το­λι­σμό.

Πρα­κτι­κά, η ε­πι­κρά­τη­ση του ΠΑ­ΣΟΚ στις αυ­το­διοι­κη­τι­κές ε­κλο­γές δεν ση­μαίνει τί­πο­τα για το μέ­σο Έλ­λη­να πο­λί­τη. Δεν θα βελ­τιώ­σει το βιο­τι­κό του ε­πίπε­δο, δεν θα βελ­τιώ­σει τις υ­πη­ρε­σί­ες της το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης, δεν θα χαρά­ξει το δρό­μο της ε­ξό­δου α­πό την οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση.
Μή­τε θα άλ­λα­ζε η κα­τά­στα­ση του Έλ­λη­να πο­λί­τη αν πρώ­τευε η Νέ­α Δη­μο­κρα­τί­α. Τα ί­δια δει­νά θα υ­πέ­φε­ρε ο Έλ­λη­νας πο­λί­της, διό­τι οι α­πο­φά­σεις για το μέλ­λον του λαμ­βά­νο­νται α­πό κέ­ντρα του ε­ξω­τε­ρι­κού, δεν λαμ­βά­νο­νται α­πό την εκλεγ­μέ­νη κυ­βέρ­νη­σή του.

Πε­ρί­με­να, λοι­πόν, με­γα­λύ­τε­ρη, κα­θο­λι­κή αν θέ­λε­τε, α­πο­χή α­πό το δεύ­τε­ρο γύ­ρο των αυτοδιοικητι­κών ε­κλο­γών, για τον πρό­σθε­το λό­γο ό­τι ο Έλ­λη­νας ζει κα­θη­με­ρι­νά στο πε­τσί του τις συνέ­πειες της κομ­μα­τι­κο­ποί­η­σης της κρα­τι­κής μη­χα­νής και τη μι­ζέ­ρια που τον κα­τα­δί­κα­σε ο α­θε­ρά­πευ­τος νε­πο­τι­σμός στην ε­πι­λο­γή υ­παλ­λή­λων και στε­λε­χών του κρά­τους.

Θε­ω­ρώ, ό­τι η συ­γκυ­ρί­α ή­ταν ι­δα­νι­κή για τον Έλ­λη­να ψη­φο­φό­ρο να εκ­φρά­σει τη συ­νο­λι­κή ορ­γή του. Ό­χι μό­νον δεν την εκ­με­ταλ­λεύ­τη­κε, αλ­λά  συ­νέρ­γη­σε, πη­γαί­νο­ντας στην κάλ­πη, κομ­μα­ταρ­χών και των πα­ρα­τρε­χά­με­νών τους.
Δυ­στυ­χώς, ο ελ­λη­νι­κός λα­ός επι­βε­βαιώ­νει με τη συ­μπε­ρι­φο­ρά του το θε­ώ­ρη­μα κά­θε λα­ός έ­χει την πο­λι­τι­κή ε­ξου­σί­α που του ται­ριά­ζει. Αν αυ­τά που γί­νο­νται στην Ελ­λά­δα α­πό τις κομ­μα­τι­κές ολι­γαρ­χί­ες γί­νο­νταν σε άλ­λη χώ­ρα, ο λα­ός της θα εί­χε ε­ξε­γερ­θεί και θα εί­χε ρί­ξει στον πο­λι­τι­κό Καιά­δα τους υ­πευ­θύ­νους για την ε­ξα­θλί­ω­ση της χώ­ρας του.

Ί­σως, ο μέ­σος Έλ­λη­νας αι­σθά­νε­ται ε­νο­χές, διότι συ­χνά ε­κλι­πα­ρεί τους πο­λι­τι­κούς για ρου­σφέ­τι. Ό­μως, η υ­πο­θή­κευ­ση του μέλ­λο­ντός του, του μέλ­λο­ντος των παι­διών του και της πα­τρί­δας του με βρα­χυ­πρό­θε­σμα οι­κονο­μι­κά και άλ­λα α­νταλ­λάγ­μα­τα, διαιω­νί­ζει την α­νορ­γα­νω­σιά του κρά­τους, τη ρε­μού­λα, την κο­μπί­να, την α­τι­μω­ρη­σί­α ε­κεί­νων που τρώ­νε το ψω­μί του.

Με τέ­τοια νο­ο­τρο­πί­α δεν σώ­ζει την Ελ­λά­δα η τρόικα, η σι­δη­ρά δη­μο­σιο­νο­μική πο­λι­τι­κή που προ­τεί­νουν το Διε­θνές Νο­μι­σμα­τι­κό Τα­μεί­ο, η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Κεντρι­κή Τρά­πε­ζα, η Ε­νω­μέ­νη Ευ­ρώ­πη και ο υ­πό­λοι­πος κό­σμος.

Και δεν πρέ­πει να εί­ναι κα­νείς Α­ϊν­στά­ιν για να το α­ντι­λη­φθεί. Μια βόλ­τα στο κα­φε­νεί­ο της γει­το­νιάς εί­ναι αρ­κε­τή για να μά­θει ποιο πολι­τι­κό κόμ­μα βό­λε­ψε ποιον, ποιος βου­λευ­τής ή υ­πουρ­γός θα βο­λέ­ψει ποιον, ποιος δη­μο­τι­κός ή πε­ρι­φε­ρεια­κός άρ­χο­ντας θα δώ­σει θε­σού­λα σε ποιον.
Στην Ελ­λά­δα υ­πάρ­χει δια­φά­νεια στο ρου­σφέ­τι μό­νο, διό­τι ό­λοι οι πο­λι­τι­κοί και δη­μο­τι­κοί άρ­χο­ντες έ­χουν τη στρα­τιά των διο­ρι­σμέ­νων τους, έ­χουν τη δε­ξα­με­νή των ευερ­γε­τη­μέ­νων ψη­φο­φό­ρων τους από την ο­ποί­α α­ντλούν κα­τά πε­ρί­στα­ση.
Δυ­στυ­χώς, η Ελ­λά­δα δεν πρό­κει­ται ν’ αλ­λά­ξει αν δεν αλ­λά­ξουν οι Έλ­λη­νες.