Η λέξη ίδιος έχει μία ιδιαίτερη ιστορία. Προφέρεται με δύο συλλαβές ί-διος και με τρεις ί-δι-ος. Ο πρώτος ίδιος σημαίνει όμοιος: είναι ίδιος με τον πατέρα του. Το ίδιο μου κάνει. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Ο δεύτερος ίδιος σημαίνει προσωπικός ή και ατομικός: κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια, δηλ. από τα δικά μου, τα προσωπικά μου, κρίνω τους άλλους! Το έκανε αυτό προς ίδιον όφελος.

Ο ίδιος είναι επίθετο: ο ίδιος, η ίδια, το ίδιο. Η Γραμματική όμως τον κατατάσσει και στις οριστικές αντωνυμίες. Λέμε: θέλω να μιλήσω με την ίδια τη γραμματέα. Αυτή η ίδια το έκανε. Ο ίδιος ως επίθετο και αντωνυμία παρήγαγε και ουσιαστικά: ο ιδιώτης και η ιδιότητα. Από εδώ γεννήθηκε και το ρήμα μας ιδιωτεύω=δεν καταπιάνομαι με τα κοινά, αποσύρομαι στην ιδιωτική μου ζωή, παύω να αναμιγνύομαι στην πολιτική ζωή. Ο ιδιώτης είναι αυτός που δεν έχει επίσημη θέση σε κάτι, είναι ο κοινός πολίτης. Ιδιώτης όμως κατέληξε να σημαίνει και αυτός που είναι διανοητικά καθυστερημένος, αυτός που δεν έχει ιδιαίτερες ικανότητες ή κατάρτιση. Ο ιδιώτης – με ωμέγα – ακολούθησε την κατάληξη-ώτης όπως ο πατριώτης ή και «ο προμηθέας δεσμώτης». Ας σημειώσουμε επίσης από το ιδιωτεύω έχουμε και τα ιδιωτεία, ιδιωτικός, ιδιώτευμα, ιδιωτικά και ιδιωτικώς, ιδιωτισμός (που έγινε ιδιωματισμός), ιδιωφελής, ιδιωτικοποιώ και άλλες. Χρειάζεται μεγάλος πίνακας για το δάσκαλο εδώ, αλλά και περισσότερο επιμελείς μαθητές που θέλουν να μάθουν.

Η γλώσσα είναι πάντοτε δεμένη με την ιστορία των ανθρώπων που την έχουν ως όργανό τους. Ο Περικλής στον «Επιτάφιο» μάς λέει ότι για τους Αθηναίους τόσο το να μην δουλεύουν όσο και το να μη μετέχουν στα πολιτικά, ήταν κάτι πολύ αισχρό και πάνω από όλα καταδικαστέο γιατί ως Αθηναίοι όλοι τους μετά τα τριάντα τους είχαν δικαίωμα υποβολής προτάσεων και λόγου στο ανώτατο ίδρυμα της δημοκρατίας τους την περίφημη Εκκλησία του Δήμου. Ο Περικλής τονίζει (κεφάλαιο 4ο) με ιδιαίτερη προσοχή και τα εξής: «Γιατί μονάχοι εμείς αυτόν που δεν παίρνει καθόλου μέρος σε αυτά (τα πολιτικά) τον θεωρούμε όχι φιλήσυχο, αλλά άχρηστο, και εμείς οι ίδιοι ή κάνουμε ορθές σκέψεις και προτάσεις πάνω στις υποθέσεις της πολιτείας ή, τουλάχιστον, παίρνουμε σωστές αποφάσεις για αυτές».

Ο Περικλής επαινεί όλους τους πολίτες γιατί όλοι παίρνουν μέρος στα κοινά και έτσι μόνο η Αθήνα απέκτησε τα ο μεγαλείο της, τη δύναμη, τον πλούτο, τη φήμη. Για τον Περικλή αυτοί που δεν συμμετείχαν ήταν οι άχρηστοι. Ο ίδιος ο Περικλής έτσι ονομάζει και το 50% των πολιτών που δεν συμμετείχαν στις τελευταίες εκλογές στην Ελλάδα, γιατί η αποχή από τα κοινά, ούτε μήνυμα δεν στέλνει, αλλά πάνω από όλα η αποχή δεν κατορθώνει απολύτως τίποτε. Αναλύουν έτσι τον «Επιτάφιο» οι σημερινοί καθηγητές στην Ελλάδα;

Ο Richard Livingstone στο κλασικό του έργο The Legacy of Greece, έχει συμπεριλάβει ένα σημαντικό κείμενο του Α.Ε. Zimmern στο οποίο αναφέρει: «The first valuable contribution the Greeks made to political study was that they invented it. It is not too much to say that, before fifth-century Greece, politics did not exist». (Σελ. 331, Έκδοση 1969). Και λίγο πιο κάτω (σελ. 334) σημειώνει: «The citizen of Athens, as we see him depicted for us in the pages of Thucydides, could raise the great permanent issues of Politics and cause them to remain living for us two thousand years later,… when such was the atmosphere created, no wonder that those who stayed away were held up to obloquy in an expression (ιδιώτης) of which our English «IDIOT» is the exact transcription».

(Την πρώτη σημαντική προσφορά που έκαναν οι Έλληνες στη μελέτη της Πολιτικής ήταν ότι την εφεύραν. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε πως πριν από την Ελλάδα του πέμπτου αιώνα η πολιτική δεν υπήρχε…  Ο πολίτης της Αθήνας, όπως τον βλέπουμε να απεικονίζεται για μας στις σελίδες του Θουκυδίδη, μπορεί να εγείρει τα μεγάλα παντοτινά ζητήματα της πολιτικής και να τα κάνει να παραμείνουν ζωντανά για μας δύο χιλιάδες χρόνια μετά… όταν ήταν τέτοια η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε, δεν χωράει αμφιβολία ότι αυτοί που απείχαν διατηρούνταν σε ένα είδος μορφής σε μία έκφραση «Ο ιδιώτης» του οποίου το αγγλικό μας IDIOT είναι η ακριβής αντιγραφή).

Έτσι μπήκε στην Αγγλική γλώσσα η λέξη idiot την οποία σήμερα μεταφράζουμε σε μωρό, ηλίθιο, βλάκα, ανόητο, άμυαλο, λιγόμυαλο, στενόμυαλο, μικρόμυαλο, χοντρόμυαλο, ελαφρόμυαλο, στενοκέφαλο, χαζό, επιπόλαιο, απερίσκεπτο, ασυλλόγιστο, ασύνετο, ακόμη και τούβλο, ντουβάρι, τενεκέ, κούτσουρο, βλίτο, βούρλο, όρνιο, μπούφο ακόμη και μάπα, κόπανο και το κλασικό μας μαλάκα! Είμαι βέβαιος ότι μπορείτε να σκεφτείτε άλλα τόσα και περισσότερα επίθετα για να περιγράψετε τον idiot.

Και ένα σύντομο γλωσσοεπιμύθιο: Εάν σήμερα ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδας ο Περικλής και… έσουρνε όλα αυτά τα επίθετα σε αυτούς ου δεν πήγαν να ψηφίσουν, τι θα τον έκαναν; Με την ψήφο τους θα τον…  εξοστραάκιζαν. Και οι αγγλικές εφημερίδες θα έγραφαν: Perikles was ostracized! Έχει ο καιρός γυρίσματα.