ΑΝ ήταν να χτίζονταν πύργοι με λόγια (και… μακέτες!) θα είχαμε ήδη χτίσει τον δικό μας, στο Lonsdale Street και θα εισπράτταμε ενοίκια από τους πάνω ορόφους!
ΚΑΙ για να μη σας βασανίζω, να πω ξεκάθαρα από σήμερα, ότι πύργο χτισμένο με τούβλα, μπετό και σίδερα δεν πρόκειται να δούμε.
ΠΕΡΙ αυτού, εκτός από εμένα, έχει αποφανθεί και η ιστορία. Για τους ίδιους λόγους, (που δεν πρόκειται να χτιστεί ο πύργος της Κοινότητας, δεν χτίστηκε και ο πύργος της Βαβέλ.
ΚΑΙ τότε και τώρα το πρόβλημα ήταν η συνεννόηση. Και ενώ εκείνοι τότε, δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν, γιατί μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες, οι δικοί μας, δεν τα καταφέρνουν, παρά το γεγονός ότι μιλούν την ίδια γλώσσα.
ΚΑΙ οι δύο πλευρές, δηλαδή, όσοι είναι υπέρ της ιστορικής ανέγερσης και όσοι την αντιμετωπίζουν διστακτικά, μιλούν για την ανάγκη ενότητας, ξεχνώντας ταυτόχρονα ότι χωρίς να συμφωνούν στα στοιχειώδη, ενότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί και συνεπώς πύργος να χτιστεί.
ΚΑΙ αν όπως λένε οι σοφοί, οι πραγματικές ανάγκες είναι η ατμομηχανή της ανθρώπινης δημιουργίας, πύργος ελληνικός (και μάλιστα πολιτιστικός!) δεν πρόκειται να χτιστεί γιατί ουσιαστικά δεν τον χρειαζόμαστε.
ΤΟ γιατί είναι εύκολο να το αντιληφθεί κανείς, αν ρίξει μια προσεκτική ματιά σε αυτό που αποκαλούμε ελληνική παροικία και φουσκώνουν τα στήθια μας από (εθνική) περηφάνια και το μυαλό μας από (γαλανόλευκο) αέρα.
ΛΟΙΠΟΝ κύριοι, επειδή η αλήθεια είναι σκληρή (και ενίοτε ανθελληνική) δεν σημαίνει ότι πρέπει να λέγεται. Τουλάχιστον, μέχρι η παγκόσμια κοινότητα (λόγω WikiLeaks) τη θέσει με απόφαση του ΟΗΕ στην παρανομία!
ΛΕΜΕ, (για παράδειγμα), ότι ο πύργος πρέπει να χτιστεί για να στεγάσει τον πολιτισμό μας και τις… δραστηριότητές του. Αλλά, για ποιον πολιτισμό ομιλούμε και ποιες δραστηριότητες;
ΤΑ πανηγύρια, τα γλέντια, οι γιορτές για το ούζο, τις σαρδέλες και την φασολάδα, ή οι πολιτιστικές εκδηλώσεις που οργανώνονται από τους διάφορους φορείς μας που ασχολούνται με τον πολιτισμό;
ΜΕΤΑ από πολύ καιρό πήγα την περασμένη Κυριακή σε μια πολιτιστική εκδήλωση που οργάνωσε ο Ελληνο-Αυστραλιανός Πολιτιστικός Σύνδεσμος, για να τιμήσει τον συμπάροικο ποιητή Νίκο Νομικό.
ΣΥΜΦΩΝΑ με πολλούς αυτόπτες μάρτυρες, η εκδήλωση ήταν μια από τις πιο επιτυχημένες που έχουν γίνει, ενώ οι οργανωτές δεν έκρυψαν την ικανοποίησή τους που είδαν «τόσο κόσμο»!
ΠΟΣΟΣ κόσμος όμως ήταν και προπαντός τι κόσμος; Δεν ξεπερνούσαν τους 100, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία ήταν άτομα πάνω από 70 ετών!
ΚΑΙ ακόμα: ήταν σχεδόν οι ίδιοι και οι ίδιοι που δίνουν κάθε τόσο (μοναχικά) το παρών τους, σε όλες τις πολιτιστικές εκδηλώσεις και όχι μόνο. Ναι, κύριοι, καμιά εκατοστή άτομα είναι χοντρικά όλοι και όλοι αυτοί που παρακολουθούν τις πολιτιστικές εκδηλώσεις.
ΑΠΟ αυτές τις εκδηλώσεις δεν απουσιάζει μόνο η παροικία, αλλά, ακόμα και αυτοί που κάθε τόσο μιλούν (φουσκώνοντας από εθνική περηφάνια) για τον πολιτισμό μας και την ανάγκη να αποκτήσουμε λαμπρό πολιτιστικό κέντρο για να τον στεγάσουμε!
ΛΕΜΕ επίσης, πως ό,τι κάνουμε το κάνουμε για τα παιδιά μας (δεύτερη και τρίτη γενιά), για να είναι και αυτά περήφανα για τον ελληνικό πολιτισμό. Από την ίδια εκδήλωση (της περασμένης Κυριακής) απουσίαζε η δεύτερη γενιά, όπως συστηματικά απουσιάζει από τις περισσότερες παροικιακές εκδηλώσεις.
ΕΞΑΙΡΕΣΗ, που επιβεβαιώνει τον κανόνα της απουσίας τους, ήταν (για άλλη μια φορά) η παρουσία του ποιητή Κώστα Καλυμνιού. Ολοσχερής ήταν η απουσία της δεύτερης και τρίτης γενιάς και από τις συζητήσεις (και κόντρες) για την ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου.
ΚΑΙ οι είκοσι επιστολές που έλαβε ο «Νέος Κόσμος», με σχόλια υπέρ και κατά του Κέντρου, τις δύο τελευταίες εβδομάδες, προέρχονταν από τους «συνήθεις υπόπτους» που ασχολούνται (ακόμα) με την Κοινότητα. Και εδώ για καμιά εκατοστή άτομα μιλάμε.
ΑΠΟ μια μικρή σφυγμομέτρηση που έκανα μεταξύ ατόμων της δεύτερης γενιάς, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Αν αφαιρέσει κανείς τα άτομα της δεύτερης γενιάς που ασχολούνται με την παροικία, για συγκομιδή επαγγελματικής πελατείας, πολιτικών και άλλων φιλοδοξιών, κανείς άλλος από τα… παιδιά μας δεν δίνει μια δεκάρα τσακιστή, ούτε για το Κέντρο, ούτε για την παροικία, ούτε για τον πολιτισμό μας, τουλάχιστον όμως εμείς τον εννοούμε.
ΑΚΟΜΑ και αυτοί που ασχολούνται με τις τέχνες (ζωγράφοι, συγγραφείς, μουσικοί, ποιητές, ηθοποιοί, σκηνοθέτες και λοιπά) δεν ασχολούνται με την παροικία και δεν ενδιαφέρονται για ελληνικά Πολιτιστικά Κέντρα.
ΤΟ γιατί είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα, που δεν είναι της ώρας. Της ώρας είναι να απαντήσουμε στο ερώτημα, τι εννοούμε όταν λέμε «Πολιτιστικό Κέντρο», πόσοι πραγματικά ενδιαφέρονται και τέλος, πόση ανάγκη το έχουμε;
ΚΑΙ περί αυτού, δηλαδή της ουσίας, δεν έγινε καμιά κουβέντα. Όλοι (συμβούλιο, αντιπολίτευση και τα τσιράκια τους) έχουν αποφανθεί ότι χρειαζόμαστε ένα «Πολιτιστικό Κέντρο»! Η κόντρα έχει να κάνει με το πόσο «λαμπρό» θα πρέπει να είναι και πού να χτιστεί.
ΟΙ μισοί λένε ότι πρέπει να χτιστεί στο Σίτι, οι άλλοι μισοί στο Μπουλίν και εγώ στο… Περάν. Το αν χρειάζεται (και πολύ περισσότερο), «τι» θα είναι, ποιους και «τι» θα στεγάσει, το έχουμε αποκλείσει από τη συζήτηση.
ΜΙΑ χαλαρή ιδέα έχουμε όλοι περί αίθουσας ή αιθουσών, θεάτρου, μουσείου, εστιατορίου (και αν γίνει στο Μπουλίν) αθλητικών εγκαταστάσεων, γηπέδων και εσόδων από… τυχερά παιχνίδια! Κάτι δηλαδή μεταξύ μουσείου, μαγειρείου και καζίνο με κινηματογράφο!
ΤΙ θα το κάνουμε αυτό το πράγμα, ποιοι και πόσοι θα πηγαίνουν, τι θα λένε και τι θα πράττουν, ούτε καν μας περνά από το μυαλό. Αυτά και πολλά άλλα, θα τα βρούμε μπροστά μας, ως συνήθως.
ΟΠΩΣ τα έχουν βρει οι περισσότεροι από τους Συλλόγους μας που αγόρασαν αίθουσες και κτίρια για να κάνουν «εκδηλώσεις» (και τώρα είναι… έρημα), όπως μπροστά της το έχει βρει και η Κοινότητα με την απόκτηση του Κολεγίου του Άλφινγκτον, που μετά από 20 χρόνια λειτουργίας του, δεν μιλούν ούτε μια λέξη ελληνικά (σε πολλές εκδηλώσεις του), οι μαθητές και το διδακτικό προσωπικό του!
ΑΛΛΑ και οι συνεδριάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου στα αγγλικά γίνονται. Το γεγονός, ότι η Κοινότητα ιδρύθηκε (κυρίως!) για την διατήρηση και προώθηση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού, (και για τους ίδιους λόγους καταχρεώθηκε για να αγοράσει το Άλφινγκτον) κανέναν δεν ενδιαφέρει και κανείς δεν το συζητά.
ΚΑΝΕΙΣ από τους ακαδημαϊκούς μας (και τους υπόλοιπους σοφούς μας!) δεν έχει αναφερθεί στην επιτακτική ανάγκη να απαντηθούν ορισμένα ερωτήματα που έχουν να κάνουν με το (πραγματικό) σήμερα και στο (κατά πολύ) ορατό αύριο.
ΝΑ απαντήσουμε γιατί φαίνεται ουτοπιστική σήμερα η ιδρυτική διακήρυξη «για τη διατήρηση και προώθηση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού». Η ζωή η ίδια έχει απαντήσει. Εμείς αρνούμαστε να το πιστέψουμε.
ΤΑ παιδιά μας μεταξύ τους (όσο καλά ελληνικά και αν ξέρουν) αγγλικά μιλούν. Αγγλικά μιλούν στις επιχειρήσεις τους, στις ευρύτερες κοινωνικές τους συναναστροφές, στην οικογένειά τους και (το κυριότερο) στα παιδιά τους!
ΤΟΛΜΩ να πω ακόμα ότι «αγγλικά» αντιλαμβάνονται και βιώνουν τον κόσμο. Όπως πρόσφατα έγραψε ο «Νέος Κόσμος», στην εκδήλωση που έγινε για την βράβευση του Όσμπορν, που τόσα έχει προσφέρει στην ελληνική γλώσσα, δεν ειπώθηκε από κανέναν (επίσημο και ανεπίσημο!) μια λέξη στα ελληνικά!
ΟΥΤΕ βιντεοσκοπήθηκε από τους οργανωτές! Τόσο ενδιαφέρον είχαν (πραγματικά) για την ελληνική γλώσσα και τη… διατήρησή της. Αυτό χοντρικά γίνεται όλο και πιο πολύ τα τελευταία χρόνια. Παντού…
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ το θεωρώ ως φυσιολογικό, γι’ αυτό έχω τα ακόλουθα να πω: Κύριοι ήλθε η ώρα να πούμε τα πράγματα ως έχουν. Ήλθε η ώρα να αναπροσδιορίσουμε τις προτεραιότητές μας και να απαντήσουμε στην αλλαγή κατεύθυνσης της ίδιας της Κοινότητας και των στόχων τουλάχιστον όσον αφορά την προσέγγιση της παιδείας και του πολιτισμού.
Ο κλασικός τρόπος προσέγγισης της δεύτερης και τρίτης γενιάς, έχει κατά τη γνώμη μου αποτύχει. Δεν «επικοινωνούμε» όσο νομίζουμε ότι επικοινωνούμε μαζί τους.
ΓΙ’ αυτό πιστεύω ότι οι πύργοι και τα «Πολιτιστικά Κέντρα» που ονειρευόμαστε εμείς είναι (αποκλειστικά) δικά μας όνειρα και όχι δικά τους. Οι ίδιοι, ούτε έχουν ερωτηθεί, αλλά ούτε και θεωρήσει (μέχρι τώρα) αναγκαίο να απαντήσουν.
ΓΙ’ αυτό ερωτώ «τι» είδους «Πολιτιστικό Κέντρο» θέλουμε, «τι» θα στεγάσει, ποιους θα εξυπηρετεί και σε ποιους θα απευθύνεται;
