Το Πολιτιστικό Κέντρο της Κοινότητας

Σε δημοσίευμα του Νέου Κόσμου στις 2 Απριλίου 2009 είχε ανακοινωθεί η πρόθεση του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στη Μελβούρνη και του Γραφείου Εκπαίδευσης να προβούν στη σύσταση Βιβλιοθήκης Ομογενειακού Βιβλίου.

Εφτά μήνες αργότερα, συγκεκριμένα στις 26 Νοεμβρίου 2009, έγιναν τα εγκαίνια της Βιβλιοθήκης. Από ό,τι γνωρίζω, αυτή είναι η πρώτη περίπτωση Ελληνικού Προξενείου που στο χώρο του φιλοξενεί Βιβλιοθήκη Ομογενειακού Βιβλίου.

Από ό,τι γνωρίζω, αυτή είναι μια από τις λίγες περιπτώσεις που ένας μεγαλόπνοος στόχος πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Συγκινητική ήταν και η γενναιοδωρία ομογενών της Μελβούρνης που με τις προσφορές τους κάλυψαν τα έξοδα για την επίπλωση της Βιβλιοθήκης.
Την Τετάρτη, 1η Δεκεμβρίου 2010, ο Γενικός Πρόξενος, κ. Χρήστος Σαλαμάνης, δεξιώθηκε τους χορηγούς της Βιβλιοθήκης, για να τους ευχαριστήσει, αλλά και να δουν την ολοκλήρωση της επίπλωσης της Βιβλιοθήκης. Σε ειδικό πίνακα αναφέρονται τα ονόματα των δωρητών.

Καλαίσθητα επιπλωμένη η Βιβλιοθήκη, είναι σαν να καλωσορίζει τους επισκέπτες καθώς εισέρχονται στο Γενικό Προξενείο, και να τους προσκαλεί να γευθούν το πλούσιο πνευματικό έργο των συμπατριωτών τους.

Σύμφωνα με τον Δρα Χάρη Λαδόπουλο, Συντονιστή του Γραφείου Εκπαίδευσης, 450 τίτλοι βιβλίων των ομογενών της Αυστραλίας έχουν ήδη συγκεντρωθεί στη Βιβλιοθήκη. Αυτός είναι ένας σημαντικός αριθμός βιβλίων, όταν λάβουμε υπόψη πως από το 1916 που τυπώθηκε το πρώτο ελληνικό βιβλίο, με τίτλο «Η Ζωή εν Αυστραλία», μέχρι τις ημέρες μας υπολογίζεται ότι έχουν κυκλοφορήσει στην Αυστραλία γύρω στα 800 βιβλία ομογενών συγγραφέων, στην ελληνική και στην αγγλική γλώσσα.

Ας σημειωθεί πως η Βιβλιοθήκη φιλοξενεί και ελληνικά περιοδικά που κυκλοφορούν στην Αυστραλία, καθώς επίσης και Λευκώματα συλλογικών φορέων με επετειακό ή εορταστικό χαρακτήρα.

Είμαι βέβαιος πως σε ιδιωτικές βιβλιοθήκες ακόμη υπάρχουν βιβλία ομογενών συγγραφέων, αντίτυπα των οποίων δεν έχουν προσφερθεί στη Βιβλιοθήκη. Οι κάτοχοί τους, είτε είναι οι συγγραφείς των βιβλίων, είτε απλώς βιβλιόφιλοι, θα συμβάλουν στη διάσωσή τους αν τα προσφέρουν στη Βιβλιοθήκη. Η διάσωση των βιβλίων είναι ένας από τους κύριους στόχους της Βιβλιοθήκης, γιατί έτσι μόνο θα συνεχίσουν να αποτελούν μέρος της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, και θα είναι προσβάσιμα στις επόμενες γενιές.

Σκεφτείτε πόσο πιο εύκολο θα ήταν το έργο του Καθηγητή Γιώργου Καναράκη, αν υπήρχε μια Βιβλιοθήκη σαν την εν λόγω, όταν έκανε την έρευνά του που οδήγησε στην έκδοση του μνημειώδους βιβλίου του «Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ», Αθήνα 1985. Τότε ο κ. Καναράκης χρειάστηκε να ταξιδέψει από τη μια άκρη της Αυστραλίας στην άλλη για την εντόπιση των βιβλίων των συμπατριωτών μας.

Επιπλέον, είμαι βέβαιος πως εν καιρώ και το συγγραφικό έργο των αποδήμων Ελλήνων θα πάρει τη θέση που του αξίζει στον κορμό της ελληνικής γραμματείας. Στο εντωμεταξύ υπενθυμίζω πως το Γραφείο Εκπαίδευσης, το οποίο έχει την εποπτεία της Βιβλιοθήκης, συνεχίζει να δέχεται βιβλία ομογενών, καθώς και περιοδικά και αφιερώματα συλλογικών φορέων.

Στη δεξίωση της Τετάρτης, 1ης Δεκεμβρίου, στο Γενικό Προξενείο, ο κ. Χ. Σαλαμάνης εξέφρασε τη γνώμη πως ο καταλληλότερος χώρος για την μακροπρόθεσμη στέγαση της Βιβλιοθήκης θα είναι το Πολιτιστικό Κέντρο της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας, όταν βέβαια δημιουργηθεί ένα τέτοιο Κέντρο.

ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ

Τώρα που η Έκτακτη Γενική Συνέλευση της περασμένης Κυριακής, 5 Δεκεμβρίου 2010, ψήφισε υπέρ της πρότασης του Διοικητικού Συμβουλίου για την ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου στην Lonsdale St. της Μελβούρνης, το θεωρώ πλέον βέβαιο ότι η Βιβλιοθήκη θα μεταφερθεί στο νέο κτίριο, στο κέντρο της Μελβούρνης, όταν με το καλό η ανέγερσή του αποπερατωθεί.

Από τη στήλη αυτή είχα τοποθετηθεί υπέρ της πρώτης πρότασης για τον Ελληνικό Πύργο στο χώρο του παρόντος κτιρίου της Κοινότητας (Νέος Κόσμος, 24/7/2008). Τώρα το αρχικό σχέδιο τροποποιήθηκε σε βαθμό που η ανέγερσή του να ανταποκρίνεται στις οικονομικές δυνατότητες της Κοινότητας.
Βέβαια εκφράστηκαν επιφυλάξεις, και διατυπώθηκαν αντιρρήσεις, ως προς την καταλληλότητα του οικοπέδου, επί του οποίου θα κτισθεί το νέο κτίριο. Τίποτε το μεμπτό σ’ αυτά. Εξάλλου, οι δημοκρατικές διαδικασίες υπαγορεύουν την κριτική εξέταση προτάσεων που προβάλλονται από συλλογικούς φορείς, αφού η τελική τους έκβαση αφορά ένα σύνολο ατόμων, και όχι μόνο εκείνους που τις προτείνουν.

Όμως, στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεδομένου ότι από τα 781 μέλη της Κοινότητας που ψήφισαν στην Έκτακτη Γενική Συνέλευση, το 72% ήταν υπέρ της πρότασης του Διοικητικού Συμβουλίου της Κοινότητας για την ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου στο χώρο που βρίσκεται το σημερινό κτίριο, οι συνεχιζόμενες δημόσιες αντιρρήσεις δεν προσφέρουν τίποτε το θετικό, αφού προφανώς δεν σέβονται την ετυμηγορία της πλειονότητας.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε ένα οριακό σημείο στη σύνθεση της ομογένειας της Αυστραλίας. Οι ριζικές δημογραφικές αλλαγές που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια απαιτούν εξίσου ριζική αναθεώρηση των πνευματικών, πολιτιστικών και καλλιτεχνικών στόχων των συλλογικών μας φορέων.
Η πρώτη γενιά έπαυσε να αποτελεί την πλειονότητα των ομογενών στη Μελβούρνη. Και από τα εναπομείναντα μέλη της πρώτης γενιάς, η συντριπτική πλειονότητα δεν είναι σε θέση, έστω και αν είχε την έφεση, να παρευρίσκεται σε πολιτιστικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.

Δεν βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1980, όταν στις εκδηλώσεις του Ελληνο-Αυστραλιανού Πολιτιστικού Συνδέσμου της Μελβούρνης, που συνήθως γίνονταν στο τότε State Film Theatre, η αίθουσα του οποίου, χωρητικότητας 300 περίπου θέσεων, ήταν πάντα κατάμεστη από ομογενείς. Τώρα σε παρόμοιες εκδηλώσεις σε άλλους χώρους όταν παρευρίσκονται 100 άτομα λέμε ότι έχουμε μεγάλη επιτυχία.

Διάφορα στατιστικά στοιχεία δείχνουν πως στο εμπορικό κέντρο της Μελβούρνης εργάζεται το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων ελληνικής καταγωγής είτε σε ελεύθερα επαγγέλματα, είτε σε δημόσιες υπηρεσίες, είτε σε εμπορικές επιχειρήσεις. Οι νέοι αυτοί με ευκολία θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν διάφορες εκδηλώσεις στο Κοινοτικό Κτίριο μετά τις ώρες εργασίας.

Επιπλέον, ένας από τους κύριους στόχους των διοργανωτών πνευματικών, πολιτιστικών και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων θα πρέπει να είναι και η προσέλκυση μελών της ευρύτερης κοινωνίας της πόλης μας, αν θέλουμε να τα κάνουμε κοινωνούς της πολιτιστικής μας παράδοσης, και κατά προέκταση φιλέλληνες, ιδιαίτερα στους χαλεπούς, για τη γενέτειρα, καιρούς.

Η ΙΣΧΥΣ ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ

Αν πράγματι έχουμε τέτοιους στόχους, για ευνόητους λόγους ένα Πολιτιστικό Κέντρο στην καρδιά της Μελβούρνης είναι το μόνο κατάλληλο για την επίτευξή τους.
Υπάρχει και μια άλλη προοπτική. Με την έναρξη του ακαδημαϊκού έτους το 2011 η Κοινότητα της Μελβούρνης, σε συνεργασία το Πρόγραμμα Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου La Trobe, θα αρχίσει μια σειρά Σεμιναρίων για την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό.

Ο χώρος των Σεμιναρίων θα είναι το Παράρτημα του Πανεπιστημίου La Trobe στη Μελβούρνη, δίπλα στην Αγορά Βικτωρίας. Τα Σεμινάρια θα γίνονται τις Τρίτες, 7.00 – 9.00 μ.μ. Η παρακολούθηση θα είναι δωρεάν, και θα καταβληθεί κάθε προσπάθεια να προσελκύσουμε νέους και νέες, για να εξοικειωθούν με σημαντικούς σταθμούς στην ιστορία του ελληνικού έθνους, και να γνωρίσουν κάποια από τα επιτεύγματά του που αποτελούν το υπόβαθρο του Δυτικού Πολιτισμού. Στο μέλλον, παράλληλα με εκδηλώσεις στο Πολιτιστικό Κέντρο της Κοινότητας, παρόμοιες προσβάσεις μπορεί να γίνουν και στο Πανεπιστήμιο R.M.I.T., το οποίο βρίσκεται σε μικρή απόσταση από την Κοινότητα. Κάτι τέτοιο θα ήταν δύσκολο, αν όχι αδύνατον, αν η βάση της Κοινότητας δεν ήταν στο κέντρο της πόλης.

Με τους παραπάνω τρόπους δημιουργούμε νέες ευκαιρίες για μαθήματα ελληνομάθειας, μετά από το κλείσιμο των Προγραμμάτων Ελληνικών Σπουδών από τα πανεπιστήμια της Μελβούρνης, εκτός του La Trobe, και εν μέρει του R.M.I.T. Και ποιος ξέρει, αν τα Σεμινάρια αυτά συνεχίσουν να προσελκύουν επαρκή αριθμό ενδιαφερομένων, ίσως οδηγήσουν κάποια πανεπιστήμια στην απόφαση για την επανένταξή τους στα προγράμματά τους.
Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τις όποιες προηγούμενες επιφυλάξεις μας, και ας συνταχθούμε με το Διοικητικό Συμβούλιο της Κοινότητας, το 50% του οποίου είναι μέλη της δεύτερης γενιάς, για την πραγματοποίηση του μεγαλόπνοου σχεδίου του.

Θα είναι και αυτή μια ένδειξη ότι εμείς, τα μέλη της πρώτης μεταπολεμικής μεταναστευτικής γενιάς, που μέχρι τώρα μεμψιμοιρούσαμε για την αποχή των νέων από τα κοινά, αναγνωρίζουμε και ενθαρρύνουμε τον ηγετικό ρόλο που άρχισαν να διαδραματίζουν.

Το απαιτούν οι καιροί, και το επιβάλλει η αναγκαιότητα για τη συνέχιση της πολιτιστικής μας παράδοσης στους Αντίποδες του Νότου.

Και να μην ξεχνάμε πως η ισχύς εν τη ενώσει. Ας ανασκουμπωθούμε όλοι μας λοιπόν. Αμ’ έπος αμ’ έργον…