Η πιο σημαντική γιορτή η οποία γινόταν στην Αθήνα την περίοδο της πιο μεγάλης της ακμής, ήταν τα Παναθήναια. Όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες έτσι και τα παραδοσιακά Παναθήναια γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια. Ήταν η μεγαλοπρεπής και πάνδημη γιορτή της Αθήνας αφιερωμένη στην πολιούχο της θεά Αθηνά. Ο Φειδίας – ο διάσημος γλύπτης του Παρθενώνα – τα απαθανάτισε όλα αυτά και τα άξια γλυπτά του ως αθάνατα έργα κοσμούν – αλλά και ακτινοβολούν αιώνια – σε όλα τα αρχαιολογικά μουσεία του κόσμου. Και ονομάστηκαν μουσεία γιατί τα εγκαθίδρυσε η Μούσα του Ομήρου.
Όταν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν την Ελλάδα (146 π.Χ.) οικειοποιήθηκαν εξ ολοκλήρου την Ελληνική Παιδεία, αλλά και έκαναν πάρα πολλά σεβόμενοι το τι βρήκαν και έκτισαν πάνω σε αυτήν. Οι δημιουργίες τους φαίνονται παντού και πρέπει να τις εκτιμούμε ομοίως. Στη συνέχεια – και στο διάβα πολλών αιώνων – και η ποιητική παράδοση συνεχίστηκε. Έτσι τα εγκωμιαστικά τραγούδια έγιναν μέρος της ρωμαϊκής παράδοσης, ο νέος χρόνος υποδεχόταν με τέτοια τραγούδια ή κάλανδα και όταν προσδιορίστηκε να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα την ίδια εβδομάδα, τότε αυτά έγιναν τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα και αργότερα στα αγγλικά έγιναν Christmas Carols.
Ανιχνεύοντας κανείς τις δύο αυτές «αγγλικές λέξεις» ή κάνοντας αυτό που ιδιαίτερα στην Ελληνική γλώσσα θα το λέγαμε αναδίφηση – δηλαδή συστηματική και λεπτομερειακή έρευνα – φτάνουμε πανηγυρικά στο συμπέρασμα πως και οι δύο προέρχονται από την Ελληνική γλώσσα. Η λέξη Christmas, καθώς επίσης η συντομογραφία της Xmas, είναι και τα δύο ελληνογενή. Christ (προσέξτε προφέρεται Κράιστ) είναι ο Χριστός. Επίσης, το Χ στο Xmas είναι επίσης ο ελληνογενής ο Χριστός. Όσο για το mas (συντομογραφημένο από το mass=η λειτουργία= το έργο του λαού) αλλά και μάζα = σύνολο ανθρώπων, μια και οι masses είναι ο πολύς λαός. Τα λεξικά σημειώνουν και άλλες λατινικές λέξεις αλλά και το συμπληρωματικό: Probably=πιθανόν. Έτσι βλέπουμε ότι ο Χριστός και η μαζική λειτουργία μάς έδωσε το Christmas.
Εδώ όμως θα πρέπει να ειπωθούν και μερικά άλλα από Ελληνική οπτική γωνιά. Βλέπουμε πως στα Christmas και Xmas η ελληνοποίηση είναι πλήρης. Ο Εβραίος Ιησούς έγινε Χριστός γιατί ο Ιησούς δεν μπορούσε να αποδώσει γλωσσικά το χριστιανισμό. Έτσι ο Ιησούς παίρνει ελληνική διάσταση και με όχημα την ελληνική γλώσσα η θρησκεία του παίρνει παγκόσμια ακτινοβολία, γιατί αλλιώς δεν μπορούσε να βγει από τα πολύ στενά όρια του Εβραϊκού κόσμου. Εξάλλου και τα Ευαγγέλια γραμμένα στα ελληνικά ακολουθούν τη γνήσια Ελληνική Γραμματεία, αλλά και την πλούσια και γραπτή ελληνική παράδοση. Όλα τους έχουν ένα λογοτεχνικό άρωμα της ελληνικής τραγωδίας με κεντρικό σημείο την κάθαρση η οποία στο χριστιανισμό γίνεται η Ανάσταση. Πολλοί Ευρωπαίοι θεολόγοι προχωρούν και στο γενικό πλαίσιο στο οποίο χτίζεται ο χριστιανισμός. Πίσω από τα πάθη του Χριστού βρίσκονται «τα πάθη του Σωκράτη». Όσο για τις περιπλανήσεις του Οδυσσέα, τις επαναλαμβάνει ο απόστολος Παύλος και πολλές άλλες ομοιότητες είναι όλες άκρως χαρακτηριστικές.
Στο Christmas το ιδιαίτερο ενδιαφέρον δεν είναι ο Ιησούς (με προφορά τζίζας), αλλά ο γλωσσικά πλούσιος και ευγενικά γλωσσοκατασκευασμένος Χριστός, ο οποίος ευθύς αμέσως φαίνεται αληθοφανής και ανθρώπινα επιβάλλει την πίστη. Η χριστιανική αλήθεια προέρχεται από το Χριστό και όχι από τον Ιησού. Έτσι δημιουργήθηκε στον ελληνικό κόσμο «το σύμβολο του Γολγοθά» βασισμένο πάνω στην πίστη και όχι στη λογική. Οι προγενέστερες ελληνικές «σχολές»: η Ακαδημία του Πλάτωνα, το Λύκειο του Αριστοτέλη, η Στοά των στωικών και ο Κήπος του Επίκουρου βάσισαν τη διδασκαλία τους στη λογική η οποία είναι και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Ελληνισμού. Ο ελληνοχριστιανισμός όμως ως έννοια είναι άκρως προβληματικός γιατί λογική και πίστη είναι δύο διαφορετικά ρεύματα.
Τα Christmas Carols είναι δημιουργήματα της ελληνικής παράδοσης. Η λέξη carol προήλθε από τις ελληνικές χορός+αυλός (φλογέρα) και στα Αγγλικά στριμώχτηκε και πετσοκόφτηκε σε carols. Τα δύο της στοιχεία φαίνονται μέσα στην ίδια λέξη και ο χορός και ο αυλός την ανεβάζουν μουσικά.
Από τα Παναθήναια, τις ρωμαϊκές καλένδες και μέχρι τα σημερινά κάλαντα, ρέει μία ελληνική φλέβα πολιτισμού – που λέμε σήμερα – αυτό οι αρχαίοι μας το έλεγαν παιδεία, η οποία αν και σήμερα έγινε άκρως εμπορική και καταναλωτική – με ανατολίτικη επιρροή – εντούτοις, όποιος θέλει να δει την ελληνική πλευρά της την βλέπει ολοκάθαρη. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μην είναι οικειοθελώς μονόφθαλμος, αλλά να έχει ανοιχτό νου για να χωρέσει η λογική της ελληνικότητας η οποία είναι και το μέλλον της ανθρωπότητας.
Και τέλος, ως είθισται αυτές τις μέρες, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους και καλά περιδιαβάσματα στο φως του ελληνισμού.
