Το έχω ξαναγράψει: ο Αγιοβασίλης είναι ο πιο αγαπημένος μου άγιος. Ίσως επειδή πάντα υπήρξε ο πιο δημοφιλής (σε μικρούς και μεγάλους) και ο πιο μιντιακός. Όταν προ ημερών τον τράκαρα έξω απ’ το Coffee Club του Chapel Street στο South Yarra, πήγα να τον προσπεράσω, νομίζοντας ότι επρόκειτο για τον καταζητούμενο… Julian Assange μεταμφιεσμένο! Είδε κι έπαθε ο έρμος να με πείσει ότι δεν ήταν.. γιαλαντζί, αλλά genuine Αγιοβασίλης. Επέμενε, γι’ αυτό και δέχτηκα να με κεράσει hot chocolate.

Μου είπε ότι, φέτος, αν και χρονιά μεγάλης οικονομικής κρίσης, θα μοίραζε φτηνότερα αλλά περισσότερα δώρα σε όσους σημάδεψαν τη ζωή μας αλλά και την επικαιρότητα. Την άλλη στιγμή μου παρέδωσε μια λίστα με τους φετινούς μποναμάδες, με την παράκληση να την μεταβιβάσω, εκ μέρους του, στον «Νέο Κόσμο», αφού αυτός είναι πολυάσχολος τούτες τις μέρες. Του είπα, διστακτικά, ότι δεν θα ήθελα να γίνω το «μήλο της έριδος» χρονιάρες μέρες, σε περίπτωση που δεν άρεσαν σε κάποιους τα δώρα του.

Γέλασε τρανταχτά, καθησυχάζοντάς με. «Κατ’ αρχήν», με διαβεβαίωσε, «εσύ είσαι ο αγγελιοφόρος μου και, απ’ όσο γνωρίζω, nobody shoots the messenger! Το πολύ-πολύ να μην ξαναπάρουν δώρο του χρόνου…  Αλλά ποτέ δεν έχει συμβεί αυτό – να μην θέλει κάποιος τον μποναμά του – είναι γκαντεμιά! Άντε και του χρόνου με υγεία!…», πρόσθεσε, και χωρίσαμε. Τελικά έμεινα εμβρόντητος όταν διαπίστωσα τι δώρα διάλεξε να μοιράσει για φέτος στους παρακάτω παραλήπτες ο… αθεόφοβος Santa Claus. Απολαύστε τα!

Κάρολο Παπούλια: Στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας χαρίζω έναν μεγάλο ταριχευμένο κάβουρα για να κοσμεί το χώρο υποδοχής στο Προεδρικό Μέγαρο όταν δέχεται τους οικονομικά επιφανείς επισκέπτες του, προκειμένου να τους υπενθυμίζει (και οπτικά) την πρόσφατη παραίνεσή του «να μην έχουν καβούρια στις τσέπες…» Κανονικά έπρεπε να συνοδεύεται από ένα CD με το παλαιό άσμα «Τα καβουράκια». Επειδή όμως οι στίχοι («η μαμά τους η κυρία Καβουρίνα πάει τσάρκα με τον Σπάρο στη Ραφήνα… ») ενδέχεται να παραπέμπουν συνειρμικά στον τέως ένοικο του Μεγάρου Μαξίμου και νυν μόνιμο κάτοικο Ραφήνας (υπαίτιο, εν πολλοίς, του να «κλαίνε σήμερα τα καβουράκια στου γιαλού τα βοτσαλάκια», και να δημιουργηθεί πολιτικό ζήτημα εξαιτίας μου – επιβεβαιώνοντας το «τι είν’ ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του») το παραλείπω.

Γιώργο Παπανδρέου: Στον πρωθυπουργό της Ελλάδος, πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και τελευταίο απόγονο της θρυλικής πολιτικής δυναστείας (καθότι τα «τζάκια» πεθαίνουν τελευταία), χαρίζω τρία θεατρικά: Αυτό του Ντέιβιντ Φρίντμαν «Ζωή ποδήλατο», την παλιά κωμωδία «Όλα λάδι εν Ελλάδι» καθώς και την κωμωδία του Χάρρυ Κλυνν «Αγάντα» (2007) για να τον παρηγορούν, παραμυθίζουν (αλλ’ ουχί παραμυθιάζουν), στις δύσκολες ώρες. Ιδιαίτερα όταν του τη «σπάει» η ομόλογός του κ. Μέρκελ με τις σπαστικές δηλώσεις της περί…  PIGS! (από τα αρχικά των προβληματικών οικονομικά χωρών: Portugal, Ireland, Greece, Spain) που αγγλιστί σημαίνει και… «γουρούνια»!

Θεόδωρο Πάγκαλο: Στον βαρέων βαρών αντιπρόεδρο της ελληνικής κυβέρνησης, μετά την πολυσυζητημένη και καθ’ όλα ειλικρινή δήλωσή του ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», δεν μπορώ παρά να χαρίσω ένα CD με την παλιά επιθεώρηση «Και φάγανε αυτοί καλά κι εμείς…  χειρότερα (2005), καθώς και ένα χρυσόδετο χειρόγραφο της νέας κωμωδίας των Θανάση Παπαθανασίου – Μιχάλη Ρέπα υπό τον τίτλο: «Όλοι μαζί τα φάγαμε, μα χωριστά πεινάμε…»

Γιώργο Παπακωνσταντίνου: Στον πολύπαθο οσιομάρτυρα υπουργό Οικονομικών χαρίζω το κλασικό θεατρικό του Γερμανού – τι ειρωνεία! – Μπέρτολτ Μπρεχτ «Μάνα κουράγιο!», μαζί με ένα CD της ελληνικής επιθεώρησης «Άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες» (1997). Κι επειδή μου είναι πρακτικά αδύνατον να του χαρίσω μια… ηλεκτρική καρέκλα (αφού αργά ή γρήγορα θα τη χρειαστεί, ούτως ή άλλως), του χαρίζω ένα γιαπωνέζικο σπαθί της εποχής των Σαμουράι, με ιαπωνικούς χαρακτήρες, το οποίο, μεταγλωττισμένο σημαίνει: «Καλό βόλι σύντροφε!».

Ευάγγελο Βενιζέλο: Στον υπουργό Εθνικής Άμυνας και αντίπαλον δέος του πρωθυπουργού, που τελευταία υιοθετεί στάση «Σφίγγας», χαρίζω (μαγνητοσκοπημένη) την κωμωδία του Γιώργου Θεοδοσιάδη «Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω» που παίζεται στο “Αθήνα”. Επίσης και μια ζυγαριά (digital, της Siemens), προκειμένου να αποδείξει τοις πάσι, πρώτον, ότι, αν και αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων και του Βαρύ Πυροβολικού, ούτε η ζυγαριά κινδυνεύει να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη (καθότι μάρκα μ’ έκαψες!) κάτω από το ανελέητο βάρος του (όπως συνέβη παλαιότερα με τη ζυγαριά της διαιτολόγου του) και, δεύτερον, ότι δεν ζυγίζει περισσότερο από τον Θόδωρο Πάγκαλο, ούτε ανήκει στην κατηγορία «sumo».

Λούκα Κατσέλη: Στην αντιμνημονιακή υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, χαρίζω τη φετινή επιθεώρηση του Χάρρυ Κλυνν «Τι τους κοιτάτε ρε…» (σκέψεις και συναισθήματα που θα επιθυμούσε να εξωτερικεύσει στο υπουργικό συμβούλιο για τους τροϊκανούς).

Άννα Διαμαντοπούλου: Στην υπουργό Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, χαρίζω ένα νέο «Lexicon – άνευ διδασκάλου» για τη βιβλιοθήκη του γραφείου της) το οποίο θα επιχειρεί τη σωστή απόδοση αγγλικών και άλλων νεολογισμών, όπως «stage» (προφέρεται «σταζ» και όχι «στέιτζ» αγράμματοι…), «spreads», «fast track», «stress test», « tabula rasa»,   «Greek statistics», «Greek style», «idiots», «PIGS» κτλ., το οποίο (πόνημα) θα έχει επιμεληθεί το αχτύπητο γλωσσο-φιλολογικό ντουέτο της παροικίας μας Tom and Dr Hermione. Το δώρο θα συνοδεύεται και από μια μεγάλη επιγραφή (για να αναρτηθεί στην κεντρική πύλη του υπουργείου που θα απευθύνεται στην πολλά υποσχόμενη σπουδάζουσα νεολαία της χώρας) με τίτλο: «Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα… πάμε να φύγουμε» (από τη γνωστή επιθεώρηση του Χάρρυ Κλυνν, 2000).

Χάρη Καστανίδη: Στον υπουργό Δικαιοσύνης, χαρίζω το τελευταίο βιβλίο του ευρυμαθούς και πολύγλωσσου ακαδημαϊκού, διεθνώς διακεκριμένου συνταγματολόγου, πολυγραφότατου συγγραφέως, νομικού συμβούλου της Βασίλισσας Ελισάβετ και πολύφερνου μελλοντικού πρωθυπουργού της Ελλάδος Sir Βασιλείου Μαρκεζίνη, το οποίο (βιβλίο), περιέργως, θα φέρει τον λατινικό τίτλο: «Lacrimae Rerum Haralambus», τουτέστιν ελληνιστί: «Κλάφτα Χαράλαμπε»!

Παύλο Γερουλάνο: Στον αμερικανοσπουδαγμένο κουλτουριάρη υπουργό Πολιτισμού, χαρίζω ένα γουρλίδικο πέταλο (για το καλό του καινούργιου χρόνου, αλλά και για να του υπενθυμίζει κάποια πράγματα) να το κρεμάσει στην πόρτα του γραφείου του, με χαραγμένη την αρχαιοπρεπέστατη ρήση: «Φιλοκαλούμεν γαρ μετ’ μετ’ ευτελείας, και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας» (κατά Θουκιδίδην), και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω…

Δημήτρη Δρούτσα: Στον υπουργό Εξωτερικών, χαρίζω ένα σεβαστό αριθμό απορροφητικών πετσετών υγείας (τη ευγενή μέριμνα και δωρεά της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης του κ. Άνθιμου) για να τις στείλει στους πολιτικούς και στρατιωτικούς ιθύνοντες της γείτονος Τουρκίας. Διότι οψέποτε ο συμπαθής και καλοχτενισμένος υπουργός προβαίνει σε τσαμπουκαλίδικες «αυστηρές προειδοποιήσεις» προς την Άγκυρα για να «συμμορφωθεί, ειδάλλως… », η δύσμοιρη τουρκική ηγεσία υφίσταται τέτοιο ψυχολογικό πατατράκ που παραλύει από τον πανικό και, μοιραία, παθαίνει ακράτεια (κοινώς τα κάνει απάνω της) από το φόβο και τις απειλές της πανίσχυρης (οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά) γείτονος Ελλάδος!

Ανδρέα Λοβέρδο: Στον υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης  χαρίζω μια σειρά αυτοκόλλητων γραμματοσήμων (με τη λεζάντα ΤΡΕΛΛΑΣ αντί του ΕΛΛΑΣ, από τη γνωστή σειρά του Γιώργου Μητσικώστα), τα οποία δεν θα χρειάζονται σάλιο (καθότι αυτό το χρειάζεται η τρόικα για άλλους σκοπούς…) για να κολλήσουν, μετά τη γνωστή δήλωσή του υπουργού ότι «δεν υπάρχει σάλιο!».

Μιχάλη Χρυσοχοΐδη: Στον υπουργό Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας, χαρίζω το κλασικό θεατρικό του Άρθουρ Μίλλερ «Ο θάνατος του εμποράκου», συνοδευόμενο από ένα συμβολικό λουκέτο, για να υποδηλώνει την…  πρωτοφανή οικονομική κι εμπορική άνθηση της χώρας!

Τίνα Μπιρμπίλη: Στην trendy υπουργό Περιβάλλοντος με τα trendy πάνινα παπούτσια, γνωστότερης και ως Green Tina ή Tinaki, και προκειμένου να μην συγχέει την πολύφερνη ελληνική «Πράσινη Ανάπτυξη» με τα πράσινα άλογα και τους πράσινους ήλιους, και προκειμένου να αναστοχαστεί το όλο ζήτημα πιο νηφάλια και ψύχραιμα (ιδιαίτερα μετά την καζούρα του Κέβιν Ραντ), χαρίζω αναπόφευκτα την κωμωδία του Χάρρυ Κλυνν «Πράσινα δαμάσκηνα και ψιλές ελιές» (1986).

Δημήτρη Ηλιάδη: Στον υπουργό Γεωργίας, Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος, χαρίζω το δυσεύρετο βιβλίο του ακόμη πιο δυσεύρετου και ακριβοθώρητου συγγραφέως του, τέως διευθυντού του ΕΚΕΜΕ, καθηγητού κ. Τάσου Τάμη, υπό τον τίτλο «Ώριμα στάχυα» (αυτοέκδοση, Αθήνα 1971).

Δημήτρη Δόλλη: Στον τέως Ελληνοαυστραλό απόδημο, τέως Γενικό Γραμματέα Απόδημου Ελληνισμού και νυν δόλιο υφυπουργού Εξωτερικών, χαρίζω την κωμωδία του Γιώργου Κωνσταντίνου «Άνθρωπος για όλες τις δουλειές» (1966).

Κατερίνα Μπατζελή: Στην ευειδή τέως υπουργό Γεωργίας, με τα σαρκώδη αισθησιακά χείλη, που βρέθηκε μυστηριωδώς εκτός υπουργικού συμβουλίου στον τελευταίο ανασχηματισμό, χαρίζω το βιβλίο του διάσημου γερμανού συγγραφέα – αχ αυτοί οι γερμανοί τέλος πάντων! – Χάινριχ Μπελ «Η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλούμ», μαζί με την επιθεώρηση του Χάρρυ Κλυνν «Μπρόκολα και λαχανίδες, κάποιο λάκκο έχει η φάβα» (1994) για παραμυθία…

Αντώνη Σαμαρά: Στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πρόεδρο της μετακαραμανλικής, αναπαλαιωμένης (με lifting) νέας Νέας Δημοκρατίας, νεότευκτο «μάγο» του χρεοκοπημένου ελληνικού έθνους και δισέγγονο της Πηνελόπης Δέλτα (των «Μυστικών του Βάλτου»), εκτός από την αμέριστη στήριξή μου της υποψηφιότητάς του για το επίζηλο βραβείο Νομπέλ Οικονομίας 2011 (χάρη στο «μυστικό κώδικα» να εξαλείψει το δημόσιο έλλειμμα και χρέος της χώρας μέσα σε ένα χρόνο! – προφανώς τα «μυστικά» ενυπάρχουν στο DNA της οικογένειας, ρε παιδί μου), εκτός από τον «Κώδικα Ντα Μήτσι» (2006) του Γιώργου Μητσικώστα, χαρίζω, σε χρυσοποίκιλτο κάδρο μια περγαμηνή με τυπωμένο το περίφημο ποίημα του Κ.Π. Καβάφη «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον».

Αλέκα Παπαρήγα: Στην γενική γραμματέα του ΚΚΕ, χαρίζω το αντιμνημονιακής εμπνεύσεως και, γι’ αυτό, προφητικό θεατρικό έργο του Ιταλού νομπελίστα Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω δεν πληρώνω… », μαζί με μια κουλούρα σχοινί (τριχιά), με την οποία θα κρεμαστούν οι Έλληνες κι Ευρωπαίοι (τροϊκανοί) καπιταλιστές (σύμφωνα με τη σοφή ρήση του πάντα επίκαιρου προφήτου Μαρξ)!

Γιώργο Καρατζαφέρη: Στον αρχηγό του ΛΑΟΣ, εκτός από έναν ανεμοδείκτη να του δείχνει προς τα πού φυσάει ο άνεμος, χαρίζω το πρόσφατο βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά «Το κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη» με την εξής θερμή αφιέρωση: «Στον πεφιλημένο Γεώργιο, «Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη / να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος…» από την άκρα Δεξιά του Κυρίου (Σαμαρά) έως την άκρα Αριστερά της Κυρίας (Παπαρήγα). «Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει / Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν»! (το θαυμαστικό του Αγιοβασίλη). 

Αλέξη Τσίπρα-Αλέκο Αλαβάνο: Επειδή κατά τον θυμόσοφο λαό, «πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο… Αλέξης (ή κάποιος Αλέκος ή Αλέκα τέλος πάντων), εξ ου και στον πρόεδρο του ΣΥΝ χαρίζω ένα φακελάκι πιπέρι. Γιατί; Για να το βάλει στη γλώσσα του συναδέλφου του Γιώργου Καρατζαφέρη (αρχηγού του ΛΑΟΣ) για το ποταπό λογοπαίγνιο που έκανε στη Βουλή (με το «Λίγη τσίπα κύριε Τσίπρα!…). Επίσης μια λαμπάδα ίσα με το μπόι του (του Αλέξη) για να την ανάψει μπροστά στο εικόνισμα του αγίου Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουιλιάνοφ (Λένιν), μετά το θαύμα του να τον βοηθήσει να μπει στη Βουλή, έστω και καταϊδρωμένος. Στον δε πάλαι ποτέ σύντροφο Αλαβάνο (του σημερινού ΠΛΗΝ-ΑΠΩΝ;), χαρίζω το άσμα του ημετέρου συντρόφου Μίκη Θεοδωράκη «Στρώσε το στρώμα σου για δυο, για σένα και για μένα… »

Ντόρα Μπακογιάννη: Στην (θλιμμένα πλέον) μειδιούσα αρχηγό του νεότευκτου κόμματος Δημοκρατική Συνεργασία (ΔΗΣΥ – συμβολικό της πολιτικής της «δύσης» άραγε;), με το πρωτοφανές ποσοστό δημοτικότητας του 2,8%! (σύμφωνα με την ΜRB), χαρίζω την επιθεώρηση του Χάρρυ Κλυνν «Retalia Live» (2002), μαζί με το ποίημα του Κ.Π. Καβάφη «Ας φρόντιζαν», με ιδιαίτερη έμφαση στους στίχους: «Αλλά κατεστραμμένος άνθρωπος, / τι φταίω εγώ. / Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ. / Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί / να δημιουργήσουν ένα τέταρτο, καλό. / Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν»…

Κώστα Καραμανλή: Στον τέως πρωθυπουργό της Ελλάδας, τέως πρόεδρο και παρ’ ολίγον αναμορφωτή της νυν κατακερματισμένης ΝουΔούλας (ή Νούλας;), νυν βουλευτή και εν Ραφήνα οικουρούντα (αλλά ακόμη εν ενεργεία πολιτικό), χαρίζω το CD του αγαπημένου του αοιδού Γιώργου Νταλάρα «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η αγάπη [ακόμη και για την Ντόρα Μπακογιάννη, τον ηγούμενο Εφραίμ, αλλά και τον Χρήστο Ζαχόπουλο] μένει…» μαζί με τις επιθεωρήσεις του Χάρρυ Κλυνν «Εμπρός προς τα πίσω» (1996) και «Τα πήρες όλα κι έφυγες» (του Γιώργου Μητσικώστα, 1991) για να εντρυφήσει κατά τις δύσκολες στιγμές περισυλλογής του.

Κωνσταντίνο Μητσοτάκη: Στον τέως (γκαντέμη) πρωθυπουργό και νυν (αν δεν το μετανιώσει ο Σαμαράς) επίτιμο πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, λόγω της τελευταίας αψιμαχίας του με τον τέως υπουργό του και νυν αρχηγό της ΝουΔούλας, χαρίζω τις μεγάλες επιτυχίες του Γιώργου Μητσικώστα, ήτοι: «Πίτσι πίτσι με τον Μήτσι» (1992), «Τάτσι Μίτσι Κώστα» (1996) και «Μήτσι χώστα» (2001) για να του απαλύνουν τα σεκλέτια πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια και βρεθεί στα επουράνια, στα Δεξιά της Δεξιάς του Κυρίου.

Νικήτα Κακλαμάνη: Στον τέως Δήμαρχο Αθηνών και πάσης Ελλάδος, εκ μέρους της UNESCO, χαρίζω το  διεθνές χρυσό βραβείο του οργανισμού 2010 επειδή: Πρώτον, κατάφερε να καταστήσει την Αθήνα την καθαρότερη πολιτεία στον πλανήτη (αληθινή «διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι», κατά Παλαμά), αφού 365 μέρες το χρόνο δεν υπάρχει το παραμικρό σκουπιδάκι στους πεντακάθαρους δρόμους! Δεύτερον, με την διπλή ιδιότητά του  (δημάρχου – ιατρού) συνέβαλε τα μέγιστα στην αντικαπνιστική εκστρατεία της κυβέρνησης, με το μοναδικό προσωπικό του παράδειγμα προς μίμηση: καπνίζοντας ο ίδιος, παντού και πάντα, σαν αράπης!

Παναγιώτη Ψωμιάδη: Στον άρτι εκλεγέντα Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας, χαρίζω το CD του συντοπίτη του (Πόντιου) Βασίλη Τριανταφυλλίδη «Δοξάστε με!» (1979).

Νικολά Σαρκοζί: Στον Γάλλο Πρόεδρο, θερμό φιλέλληνα και υπέρμαχο των ελληνικών θέσεων, χαρίζω ένα CD που εμπεριέχει το δημοφιλές άσμα του Στράτου Διονυσίου «Ο Σαλονικιός», για να θυμάται πάντα τις ελληνικές ρίζες του (αφού η μητέρα του υπήρξε Ελληνίς της Θεσσαλονίκης) με τους εμβληματικούς στίχους: «Άιντε κάντε όλοι στην μπάντα / να βγει να χορέψει, ο Σαλονικιός. / Άιντε κάντε του λεζάντα / την βραδιά να κλέψει, ο Σαλονικιός».

Κάρλα Μπρούνι: Στην με πολλά καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα (μουσική, ποίηση, φωτομόντελινγκ) πρώτη κυρία της Γαλλίας και νυν σύζυγο του προέδρου Νικολά Σαρκοζί, χαρίζω τις ελληνικές κωμωδίες του Χάρρυ Κλυνν «Καλατράβα με κι ας κλαίω…» (2004) και «Βαζελληνίδες – Βαζέλληνες» (1985), μετά την τελευταία εκμυστήρευσή της στην πρώτη κυρία των ΗΠΑ Μισέλ Ομπάμα ότι «πεινάει» σεξουαλικά, εξαιτίας του πολυάσχολου συζύγου της, ο οποίος εκτελεί όλα τα άλλα του καθήκοντα με συνέπεια, πλην των συζυγικών!

Άνγκελα Μέρκελ και Ντομινίκ Στρος-Καν: Στην Γερμανίδα καγκελάριο και τον ηγέτη του ΔΝΤ, εκτός από την κωμωδία του Χάρρυ Κλυνν «Έλληνες είστε και φαίνεστε» (1998), χαρίζω και το CD του Γιάννη Μηλιώκα «Γκρέκο Μασκαρά», με τους κλασικούς στίχους μεταφρασμένους στα γερμανικά και γαλλικά: «Μάτσο αμάκα καπιτάλε / σκάρτο, τανάλια, πολιτσία / φράγκο, ρεζέρβα, φαλιμέντο / περκέ μαντζάρε σοσιαλίστε κομπανία / φράγκο, ρεζέρβα, φαλιμέντο / περκέ μαντζάρε σοσιαλίστε κομπανία / […] Μασκαρά, γκρέκο μασκαρά… / Σβέλτα, μαντόνα, μανιβέλα / φρένο, στραπάτσο, καραμπόλα / μόδα, καβάλα, ντόλτσε βίτα / τρόμπα, φιγούρα, σαχλαμάρα κι άρπα-κόλλα»…

Τρόικα: Στα μέλη της τρόικα χαρίζω ένα ελληνικότατο CD με το δημοφιλές άσμα του Χρήστου Δάντη «Οι ωραίοι [Έλληνες] έχουν χρέη και πληρώνουν με φιλιά…» αντί για ομόλογα.

Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄: Στον γερμανό ποντίφηκα (κατά κόσμον) Joseph Alois Ratzinger, 265ο Πάπα κι Επίσκοπο Ρώμης, τέως καθηγητή φιλοσοφίας και Άγιο Πατέρα, μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του σχετικά με το επίμαχο θέμα των… «προφυλακτικών» (εάν και υπό ποίες προϋποθέσεις μπορούν να χρησιμοποιούνται) που ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων ανά την υφήλιο, δεν είχα άλλη επιλογή παρά να χαρίσω το κλασικό εικονογραφημένο πόνημα του αοίδιμου Ηλία Πετρόπουλου «Η ιστορία της καπότας», προκειμένου ο στοχαστής Holy Father να εμβαθύνει κι ενδιατρίψει ενδελεχέστερα επί του εν λόγω καυτού θέματος.

Μητροπολίτη Άνθιμο: Στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, κατά κόσμον Διονύσιο Ρούσσα, χαρίζω δύο συμβολικά βιβλία: μια δίγλωσση έκδοση (αραβικά-ελληνικά) του ιερού Κορανίου και το βιβλίο του Δημήτρη Λιθοξόου «Μειονοτικά ζητήμα και εθνική συνείδηση στην Ελλάδα» με τη θερμή αφιέρωση: «Στον σεβασμιώτατο Άγιο Θεσσαλονίκης – Ααααχ, πού ’σαι νιότη που ’λεγες πως θα γινόμουν άλλος… Με τιμή Γιάννης Μπουτάρης, Δήμαρχος Θεσσαλονίκης». (Σημ.: Ο Γιάννης Μπουτάρης είχε αποκαλέσει τον Μητροπολίτη Άνθιμο «μουτζαχεντίν» (!) με αποτέλεσμα ο δεύτερος να μην του δώσει το χέρι κατά τον εορτασμό του πολυούχου Αγίου Δημητρίου, λέγοντάς του: «Όσο εγώ ζω, εσύ δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις δήμαρχος Θεσσαλονίκης!»). Έλα όμως που άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων (και δη ιεραρχών), άλλα δε θεός κελεύει!…

Τζούλια Γκίλαρντ: Στην κοκκινομάλλα πρωθυπουργό της Αυστραλίας, μετά το χουνέρι που έκανε στον Κέβιν Ραντ, χαρίζω (μεταγλωττισμένη στα αγγλικά) την επιθεώρηση του Χάρρυ Κλυνν «Ρόμπες ξεκούμπωτες» (2001), μαζί με τον κλασικό Οδηγό Μαγειρικής της Χρύσας Παραδείση (μεταφρασμένο), αφού, κατά δήλωσή της, οι γνώσεις της στη μαγειρική είναι ανύπαρκτες, τη στιγμή που – τι ειρωνεία! – σε άλλα «μαγειρέματα» μεγαλουργεί…

Κέβιν Ραντ: Στον πρώην (ανορθόγραφο) πρωθυπουργό της Αυστραλίας, χαρίζω την ελληνική κωμωδία «Το κοροϊδάκι της πριγκιπέσσας» (1972), μαζί με το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη «Οι αδερφοφάδες», αμφότερα μεταφρασμένα στα κινεζικά.

Χρήστο Τσιόλκα: Στον πολυβραβευμένο Ελληνοαυστραλό συγγραφέα, εκ μέρους της Εταιρείας Χριστιανικών Γραμμάτων, απονέμω μια ακόμη διάκριση για το σύνολο του έργου του. Αιτιολογικό; Το ηθικοπλαστικό περιεχόμενο των βιβλίων του, τα οποία προωθούν με τον ιδανικότερο τρόπο όλες τις χριστιανικές αξίες και τα σωτηριολογικά μηνύματα, σ’ έναν  παρηκμασμένο και υπό κατάρρευση κόσμο.

Νίκο Παπαστεργιάδη: Στον πρόεδρο της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας, χαρίζω το αριστουργηματικό μυθιστόρημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας του Φραντς Κάφκα «Ο πύργος» (σε αγγλική μετάφραση από τα γερμανικά, «Das Schloss», αφού τα ελληνικά του κουτσοχωλαίνουν), προκειμένου να διαπιστώσει, ιδίοις όμμασι, πώς και γιατί ο ήρωας Κ ουδέποτε κατάφερε να φτάσει στον προορισμό του (δηλ. τον πολυπόθητο Πύργο)!

Λάμπρο Ταπεινό: Στον πρώην Δήμαρχο Moreland χαρίζω την επιθεώρηση του Χάρρυ Κλυνν «Καυκαλήθρες και Τσιτσίραυλα» (1995), μήπως και αξιοποιήσει καμιά συνταγή μαγειρικής ο πάλαι ποτέ ένδοξος βασιλεύς της Σπάρτης Λεωνίδας (η προτομή του οποίου, εσχάτως, κατοικοεδρεύει και κοσμεί το λακωνικοκρατούμενο Brunswick), έτσι όπως τον κατάντησαν σήμερα το φουκαρά: Από μέγα πολέμαρχο, να περιστοιχίζεται ασφυκτικά από λογής τσουμπλέκια και κουζινικά (τενεκεδάκια, σουρωτήρια, κατσαρολικά και δεν συμμαζεύεται) σαν μαθητευόμενος μάγος του Γιώργου Καλομπάρη!

* Ο Γιάννης Βασιλακάκος είναι νεοελληνιστής, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Μελβούρνης, κριτικός και συγγραφέας. Τα τελευταία του βιβλία είναι: η βιογραφία «Κώστας Ταχτσής: η αθέατη πλευρά της σελήνης» (εκδ. “Ηλέκτρα”, Αθήνα 2009) και το θεατρικό «Προσοχή: Εύθραυστον!» (εκδ. “Αιολικά Γράμματα,” Αθήνα 2010).