Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, πέρυσι οι δότες, που έσωσαν 931 συνανθρώπους τους ανήλθαν στους 309. (Κάποιοι δότες προσφέρουν πάνω από ένα όργανο).
Από τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν προκύπτει ότι η δωρεά οργάνων στην Αυστραλία παρουσιάζει εντυπωσιακή αύξηση.
Στο άκουσμα της δωρεάς οργάνων, όλοι έρχονται στη θέση του δότη και όχι στη θέση του λήπτη, με τις επιφυλάξεις, που αυτό συνεπάγεται. Σύμφωνα όμως με τις στατιστικές, η πιθανότητα να χρειαστούμε οι ίδιοι, ή κάποιος δικός μας κάποια στιγμή της ζωής μας, ένα μόσχευμα, είναι πολύ μεγάλη. «Η δωρεά οργάνων είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα: Ότι η ζωή συνεχίζεται» αναφέρει ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ) στην καμπάνια του, τονίζοντας ότι η ενημέρωση, η αγάπη, η προσφορά και η αλληλεγγύη είναι οι λέξεις-κλειδιά για να νικηθούν οι προκαταλήψεις και τα ταμπού, που πηγάζουν από την άγνοια.
Δωρεά οργάνων είναι η προσφορά τους για μεταμόσχευση σ’ έναν συνάνθρωπο από κάποιον άλλο (δότη), που δεν είναι πια στη ζωή. «Σήμερα, η μεταμόσχευση αποτελεί τη μόνη θεραπευτική λύση για την ανεπάρκεια – σε τελικό στάδιο – της καρδιάς, του ήπατος, του πνεύμονα, των νεφρών και από έναν δότη μπορούν να σωθούν 20 ασθενείς» σημειώνει η ψυχολόγος, Γιούλη Μπενουδάκου.
Η εν ζωή ενημέρωση του οικογενειακού περιβάλλοντος του δωρητή για την επιθυμία δωρεάς των οργάνων του μετά θάνατον, αποτελεί καθοριστικό παράγοντα, καθώς η ευθύνη τη δύσκολη στιγμή της απώλειας, δεν βαρύνει πλέον τους συγγενείς, είναι κάτι προαποφασισμένο από τον ίδιο τον εκλιπόντα. Όρος για τη δωρεά οργάνων είτε με την συναίνεση του δωρητή είτε με πρωτοβουλία της οικογένειας, είναι ο εγκεφαλικός θάνατος του δότη, όπως επισημαίνουν οι αρμόδιοι, που αποτελεί μη αναστρέψιμη κατάσταση, ισοδυναμεί με θάνατο και δεν έχει καμία σχέση με κάποιον που βρίσκεται σε κώμα ή σε κατάσταση «φυτού». Σε όλες τις χώρες του κόσμου, όπου πραγματοποιούνται μεταμοσχεύσεις, η οικογένεια ενημερώνεται και ερωτάται, ανεξάρτητα αν ο εκλιπών είχε κάρτα δωρητή ή όχι.
Την αρνητική στάση των συγγενών, σε ορισμένες περιπτώσεις, αρμόδιοι την αποδίδουν εκτός από την ελλιπή ενημέρωση, σε ψυχολογικούς λόγους, όπως συναισθηματική φόρτιση λόγω απώλειας, αδυναμία αποδοχής του θανάτου του αγαπημένου προσώπου ή τύψεις για τη λήψη της απόφασης. Ιδιαίτερη σημασία για τη θετική αντίδραση των συγγενών έχει ο τρόπος προσέγγισης των γιατρών ώστε να ενισχύσουν την ψυχική τους δύναμη και να καλλιεργήσουν την αντίληψη ότι η δωρεά οργάνων είναι συνέχεια ζωής μέσα από άλλους ανθρώπους.
Κάποιες προκαταλήψεις και ταμπού συνδέονται επίσης λανθασμένα με τη θρησκεία. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, όμως, είναι κατηγορηματική: «Κάθε τι το οποίο υπερβαίνει τον ατομικισμό και τη φιλοζωία και συνδέει τους ανθρώπους με σχέση αμοιβαιότητας και κοινωνίας, η Εκκλησία το προστατεύει και το υποστηρίζει».
Η Ελλάδα, αν και πρώτη στα τροχαία ατυχήματα, βρίσκεται σε μία από τις τελευταίες θέσεις στην Ευρώπη σε ό,τι αφορά τη δωρεά οργάνων από πτωματικούς δότες με μόλις 7,2 δότες ανά εκατομμύριο πληθυσμού, όταν στην Ισπανία ο αντίστοιχος αριθμός είναι 34 και στην Αυστραλία περίπου 18.
