ΟΙ επαναστάσεις μοιάζουν με τα ηφαίστεια. Κανείς δεν ξέρει (με βεβαιότητα) πότε θα εκραγούν.
ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΕΣ είναι συνήθως και οι συνέπειες των εκρήξεων.
Η «επόμενη μέρα» παραμένει και στις δύο περιπτώσεις το ζητούμενο.
ΒΕΒΑΙΩΣ και η Μέση Ανατολή είναι «ηφαιστειογενής» περιοχή. Έτσι ήτανπριν ακόμα χαραχτούν οι πρώτες ιερογλυφικές γραμμές.
ΑΠΟ τον πολύπαθο και τρικυμισμένο αυτό τόπο άρχισε η συναρπαστική περιπέτεια της ανθρώπινης αναζήτησης.
ΕΚΕΙ και οι ρίζες του πολιτισμού μας. Τα πρώτα (αγωνιώδη) βήματα της αυτογνωσίας μας.
ΤΙΣ εκβολές του ιερού (και ζωοφόρου) Νείλου επέλεξε και ο Μέγας Αλέξανδρος για να χτίσει την πολυπολιτισμική αυτοκρατορία της γνώσης, που ονειρευόταν.
ΤΗΝ Αίγυπτο επέλεξε και πάλι η ιστορία για να ρίξει μια ακόμα ζαριά και όλοι (προς το παρόν) περιμένουμε να δούμε πώς θα καθίσουν τα ζάρια.
Η επανάσταση του γιασεμιού στην Τυνησία, πριν τρεις βδομάδες, ήταν η αφορμή να ξεσπάσει η αραβική οργή.
ΓΙΑ άλλη μια φορά, τα μεγάλα ερευνητικά Κέντρα της Δύσης και τα Ινστιτούτα που μελετούν και καταγράφουν τις διεθνείς εξελίξεις, καθώς και οι στρατιές των «ειδικών», που λειτουργούν ως «πυξίδα» του καπιταλισμού, δεν κατάφεραν να προβλέψουν τον ξεσηκωμό.
ΚΑΝΕΙΣ δεν γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί αύριο, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι το τσουνάμι που προκαλεί ο λαϊκός «σεισμός» της Αιγύπτου, δεν αποκλείεται να παρασύρει στο διάβα του ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.
Η Υεμένη, ο Λίβανος, η Ιορδανία, η Συρία και άλλες χώρες της περιοχής βρίσκονται σε αναμονή, οι Αμερικανοί σε ανάμενα κάρβουνα και το Ισραήλ σε κατάσταση πανικού.
Η τράπουλα της ιστορίας ξαναμοιράζεται και όλοι αγωνιούν να δουν το που θα καταλήξει το «καλό χαρτί».
ΚΑΙ δεν είναι μόνο οι αραβικές χώρες, ρευστή παραμένει η κατάσταση και σε ολόκληρη την βορειοανατολική Αφρική, με το Σουδάν και τη Σομαλία να βυθίζονται σε πρωτόγονη αναρχία, ενώ κανείς δεν ξέρει πού θα καταλήξουν τα πράγματα στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν.
ΤΟ αφρικανικό Κέρας (όπως τρεις αιώνες πριν η Τζαμάικα) έχει μετατραπεί σε παγκόσμιο ορμητήριο των πειρατών της ηλεκτρονικής εποχής, ενώ έτσι και κλείσει (έστω για λίγο) η Διώρυγα του Σουέζ, πάει περίπατο και η παγκόσμια οικονομία, που τόσες προσπάθειες γίνονται και πάλι για να ορθοποδήσει.
ΣΕ κατάσταση νευρικής κρίσης βρίσκονται (και πάλι) τούτες τις μέρες οι αξιωματούχοι της CIA και του Πενταγώνου. Μαύρα όλα για τον Λευκό Οίκο.
ΘΑ έχουν βγάλει σπυράκια παρακολουθώντας στις τηλεοράσεις τους, όπως ο υπόλοιπος κόσμος τους εξεγερμένους του Καΐρου και της Αλεξάνδρειας ανεβασμένους πάνω στα άρματα μάχης που οι ίδιοι φρόντισαν (για άλλους λόγους) να τους προμηθεύσουν.
ΠΑΝΩ από δύο δισεκατομμύρια δολάρια δίνουν ως «βοήθεια» κάθε χρόνο οι Αμερικανοί στην Αίγυπτο. Τα περισσότερα σε στρατιωτικό υλικό.
ΠΟΥ να σκεφτούν ότι θα έφτανε (τόσο γρήγορα) η μέρα που η επένδυσή τους θα απέδιδε τα αντίθετα αποτελέσματα.
ΟΤΙ θα κατέληγε δηλαδή στα χέρια αυτών τους οποίους μαζί με τον Μουμπάρακ πολεμούσαν. Αυτό είναι όντως δύσκολο να το καταπιούν.
ΔΕΝ είναι και λίγο να μπαίνεις στο λάκκο που με τόση επιμέλεια σκάβεις για τους άλλους.
ΕΤΣΙ και την «κάνει» και η Αίγυπτος από το αμερικανικό μαντρί και καταλήξει σε καμιά Μουσουλμανική Αδελφότητα, τότε είναι που θα γίνει «το έλα να δεις».
ΟΙ γεωπολιτικές ισορροπίες, που με τόσο κόπο (και χρήμα) χτίστηκαν πετραδάκι πετραδάκι τα 30 τελευταία χρόνια, κινδυνεύουν να ανατραπούν συθέμελα.
ΑΣΕ που θα πληγεί θανάσιμα και ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας. Το μεγάλο δόγμα της… ελεύθερης και δημοκρατικής Δύσης την τελευταία δεκαετία.
Η υποκριτική θέση της Δύσης, που φραστικά κόβονταν για την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα και πρακτικά βοηθούσαν οικονομικά και στήριζαν πολιτικά τα αντιδημοκρατικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα των αραβικών χωρών, από την μια πλευρά και ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας από την άλλη, συνέβαλαν όσο τίποτα άλλο να φτάσουν τα πράγματα εδώ που έφτασαν.
Ο μουσουλμανικός φονταμενταλισμός, στον οποίο έχει τις ρίζες της η τρομοκρατία δεν είναι, ουσιαστικά, τίποτα περισσότερο από την εκδήλωση καθυστερημένων εθνικιστικών κινημάτων.
ΟΙ φθαρμένοι ηγέτες του αραβικού κόσμου φαίνεται ότι άρχισαν να αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης, γι’ αυτό ο ένας μετά τον άλλο άρχισαν να διώχνουν κυβερνήσεις και υπουργούς και να αναγγέλλουν αλλαγές και «μεταρρυθμίσεις».
ΣΤΟ μεταξύ, αν και για την ώρα δεν λέει κανείς κουβέντα, τα μάτια όλων είναι στραμμένα στο μεγάλο «ασθενή»: την Σαουδική Αραβία.
ΕΤΣΙ και υπάρξει ανατροπή και εκεί, η αμερικάνικη μηχανή, αλλά και ο υπόλοιπος πολιτισμένος κόσμος, κινδυνεύει (στην κυριολεξία) να μείνει από καύσιμα.
Η εξέλιξη αυτή, δηλαδή να καταλήξει η Σαουδική Αραβία να κυβερνάται μελλοντικά από φανατικούς ισλαμιστές όσο απίθανη και αν δείχνει για την ώρα, κανείς δεν μπορεί να την αποκλείσει.
ΚΑΤΙ τέτοιο βέβαια, που μοιάζει περισσότερο με εφιάλτη, παρά με πολιτική εξέλιξη, θα έχει ως συνέπεια μια παρατεταμένη σε διάρκεια αναταραχή σε ολόκληρο τον κόσμο.
ΚΑΙ αυτό θα συμβεί είτε επέμβουν είτε όχι οι Αμερικανοί για να εξασφαλίσουν την ομαλή ροή του πετρελαίου στην ενεργειακά παχύσαρκη και διψασμένη Δύση.
ΔΕΝ πρόλαβαν καλά καλά οι «άθλιοι» της Αιγύπτου να καβαλικέψουν τα άρματα μάχης και τα διεθνή χρηματιστήρια τα έχει καταλάβει ένας παρατεταμένος εκνευρισμός.
Η τιμή του πετρελαίου στη διεθνή αγορά ξεπέρασε, για πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια, τα 100 δολάρια το βαρέλι και, αν δεν εξομαλυνθεί σύντομα η κατάσταση, θα συνεχιστεί η ανοδική πορεία.
ΜΕΤΑ τις (δραματικές) εμπειρίες του Ιράκ και Αφγανιστάν οι Αμερικανοί θα κάνουν ό,τι μπορούν για να αποφύγουν μια ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση στην αραβική χερσόνησο, αλλά κανείς δεν μπορεί να την αποκλείσει αν οι εξελίξεις κακοφορμίσουν.
Η ροή του πετρελαίου, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για την παντοδυναμία της Δύσης που παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τα διαδραματιζόμενα στον αραβικό κόσμο.
ΕΝΑΣ ακόμα δυτικός πονοκέφαλος είναι η «ασφάλεια» του Ισραήλ. Σε περίπτωση επικράτησης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Αίγυπτο των 85 εκατομμυρίων κατοίκων, θα αλλάξουν ραγδαία οι ισορροπίες και συμμαχίες σε ολόκληρη την περιοχή.
ΤΟ Ισραήλ (όπως και οι Αμερικανοί) έχουν επενδύσει πολλά στη συμμαχία τους με την Αίγυπτο, η οποία και κρατούσε, ώς ένα βαθμό, υπό έλεγχο την Χαμάς και τις υπόλοιπες ριζοσπαστικές παλαιστινιακές δυνάμεις.
ΟΛΑ δείχνουν, πάντως, ότι αργά ή γρήγορα οι σημερινές ισορροπίες θα ανατραπούν. Το ζητούμενο είναι ποιες πολιτικές δυνάμεις θα κλείσουν το κενό που θα δημιουργηθεί.
Ο,ΤΙ και αν γίνει, όμως, το σίγουρο είναι ότι η Αμερική και η Δύση θα βγουν πιο αποδυναμωμένες από αυτή την κρίση.
Ο καιρός που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα έχει αρχίσει να παρέρχεται. Στο παιχνίδι αναμένεται να μπει αυτή τη φορά, με το δεξί, και η… κομμουνιστική Κίνα, η οποία επίσης διψά για περισσότερη ενέργεια.
Ο πολιτικός κυκλώνας που ξεκίνησε από την Μέση Ανατολή, ίσως αποδειχθεί πολύ πιο καταστροφικός από αυτόν που αναμένεται να πλήξει το Βόρειο Κούηνσλαντ, τούτες τις μέρες.
ΑΥΤΑ για σήμερα να είσαστε όλοι καλά και τα λέμε (χωρίς Μουμπάρακ) από βδομάδα. Γεια χαρά.
