Αμούστακο παιδί ήταν ο Θεμιστοκλής Καμπερίδης, ο 80χρονος σήμερα συμπάροικος από το Abbotsford της Μελβούρνης, όταν είδε για πρώτη φορά τον Χάρο κατάματα… Κατοχή εμφύλιος δύσκολα χρόνια και σε έναν αγρό στις Άνω Κλεινές Φλώρινας ο 12χρονος Θεμιστοκλής Καμπερίδης πάνω σε ένα κάρο που έσερνε μία αγελάδα, με την κάνη ενός όπλου στον κρόταφό του, να πρέπει να διασχίσει ένα ναρκοπέδιο για να ανοίξει δρόμο στους Γερμανούς. Αγελάδα και κάρο έγιναν διαμελίστηκαν σε λίγα λεπτά από την καταστροφική μανία της νάρκης. Ο Θεμιστοκλής Καμπερίδης προσγειώθηκε κάμποσα μέτρα μακριά… ανέγγιχτος.

Στα 25 του βρέθηκε αντιμέτωπος για άλλη μία φορά με τον θάνατο. Μία ολόκληρη εβδομάδα αυτός και άλλοι έξι συνάδερφοί του ανθρακωρύχοι «θάφτηκαν» ζωντανοί σε μία «εκατόμβη» ενός ορυχείου στο Βέλγιο, όπου τότε ο Θεμιστοκλής εργαζόταν. Οι έξι συνάδερφοί του δεν άντεξαν. Αυτός άντεξε και όπως μου λέει άντεξε γιατί «δεν έβγαζε άχνα». «Ήξερα ότι αν αρχίσω να φωνάζω θα έχανα όλες μου τις δυνάμεις και στο τέλος θα πέθαινα. Το μόνο που έκανα, να χτυπάω μία πέτρα με ένα κλειδάκι που είχα στην τσέπη μου για να καταλάβει το συνεργείο που βρισκόμασταν και να προσπαθήσουν να μας σώσουν».

Το 1963, νεαρός άνδρας τότε, και νεομετανάστης στη Μελβούρνη, δούλευε σκληρά για να αναστήσει τα τρία του παιδιά. Ένα εργατικό ατύχημα στην κυριολεξία «τον έκοψε στα δύο». Ο τραυματισμός στην σπονδυλική του στήλη τότε οδήγησε τους γιατρούς να πουν ξεκάθαρα στον Θεμιστοκλή ότι δεν πρόκειται ποτέ πάλι να περπατήσει. Ο Θεμιστοκλής όμως τους διέψευσε περίτρανα.

Αύγουστος 2007, ο Θεμιστοκλής έχει πατήσει τα 75 του αλλά τι σημασία έχει αυτό; Το γλαύκωμα του έχει στερήσει την όραση από το ένα του μάτι. Και πάλι καμία σημασία. Ο Θεμιστοκλής έχει μπει στην Χορωδία Choir of the Hard Knocks, τραγουδά, χορεύει, εμφανίζεται στην τηλεόραση, δίνει παραστάσεις στην Όπερα του Σίδνεϊ, το απολαμβάνει είναι από τα ιδρυτικά της μέλη και «δίνει» την «λιονταρίσια» ψυχή του σε αυτή τη καινούρια του ασχολία.

Ο Χάρος όμως του την φύλαγε για άλλη μία φορά. Ένα ταξί τον χτυπά καθώς διασχίζει το St Georges Road στο Northcote και τον στέλνει στην εντατική του Royal Melbourne Hospital στην κυριολεξία, κομματιασμένο. Πόδια σπασμένα, λεκάνη θρυμματισμένη, σπόνδυλοι σπασμένοι και ο Θεμιστοκλής σε κατάσταση έξαλλη, χαμένος. Το βράδυ των 75ων γενεθλίων του ο Θεμιστοκλής το πέρασε σε ένα χειρουργείο. Τέσσερις γιατροί προσπαθούσαν να στήσουν με μεταλλικές λάμες, μεταλλικά υποστηρίγματα και μοσχεύματα τα πόδια, τη λεκάνη, τους σπόνδυλους, τον χιλιοσπασμένο σκελετό του Θεμιστοκλή.

«Έμεινε για έξι εβδομάδες στην εντατική» μου λέει ο γιός του Βασίλης και τα μάτια του τυφλού σήμερα Θεμιστοκλή ζωντανεύουν από δάκρυα καθώς θυμάται, όσο θυμάται την περιπέτεια εκείνη.

«Οι γιατροί ήθελαν να τον αποσωληνώσουν. Να σβήσουν τη μηχανή που του επέτρεπε να ζει. Εμείς επιμέναμε ότι ο πατέρας μας θα ζήσει. Το ξέραμε ήταν πάντα μαχητής. Οι γιατροί δεν μας πίστεψαν. Μας άκουσαν όμως και σήμερα είναι εδώ» λέει ο Βασίλης καθώς μας σερβίρει ελληνικό καφέ.
Λίγες μέρες πριν η ασφάλεια TAC έκανε ένα μεγάλο «δώρο» στον Θεμιστοκλή Καμπερίδη. Με αποζημίωση που επικύρωσε δώρισε στον Θεμιστοκλή το δικαίωμα να ζήσει στο σπίτι του και να μην καταλήξει σε κάποιο οίκο ευγηρίας.

ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΧΟΡΟΣ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ

Μπορεί ο Θεμιστοκλής Καμπερίδης να είναι τυφλός σήμερα, να έχει μοναδική του παρέα την sexy πολυθρόνα του (έτσι αποκαλεί την καρέκλα που του κάνει μασάζ στην πλάτη και στην οποία περνά καθήμενος το μεγαλύτερο μέρος της μέρας του) και την αρραβωνιαστικιά του (έτσι αποκαλεί την μικρή συσκευή που τον υποβοηθά να περπατάει) όμως μην φανταστείτε ότι η τελευταία του βόλτα στον… Κάτω Κόσμο στέρησε από τον Θεμιστοκλή το κέφι του για τη ζωή.
«Την μουσική και τον χορό πάντα τα αγαπούσα. Όταν ήμουν νέος είχα επιχείρηση μεταφορών το Parthenon Taxi Trucks και δεν προλάβαινα να πάρω ανάσα. Πήγαινα όμως και τραγουδούσα όταν προλάβαινα στο Croxton». Ο Θεμιστοκλής στα τέλη του 2004 μπήκε στην Χορωδία Choir of the Hard Knocks, ήταν από τα πρώτα μέλη.

Συγκινείται όταν τον ρωτάω για αυτή την εμπειρία του και τα μάτια του τρέχουν σαν βρύση. Όπως λέει ο Τζόναθαν Γουόλς ο εμπνευστής της χορωδίας που αποτελείται από άτομα με αναπηρίες άστεγους και η οποία άγγιξε τις πιο ευαίσθητες χορδές εκατομμυρίων ανθρώπων στην Αυστραλία, ο Θεμιστοκλής παραμένει ακόμα η ψυχή της. «Καταφέρνει να κάνει όλους να το απολαμβάνουν. Είναι ένας φωνακλάς γεμάτος κέφι».
«Ακόμα πάω στη χορωδία» μου λέει και ψάχνω με το βλέμμα μου τον γιό του για να διαπιστώσω αν όντως είναι έτσι. Το επιβεβαιώνει ο Βασίλης. «Δεν το βάζει εύκολα κάτω ο μπαμπάς» συμπληρώνει με περηφάνια ο γιός του.
Όπως συμπληρώνει ο Θεμιστοκλής… «η μουσική και ο χορός είναι οι μεγάλες μου αγάπες, θα πάψω να τις απολαμβάνω μόνο όταν πεθάνω».

ΠΟΙΟΝ ΦΟΒΑΤΑΙ Ο ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ;

Όταν ένας άνθρωπος σου εξιστορεί μία τέτοια ιστορία ζωής δεν είναι δύσκολο να συμπεράνεις ότι παρά την αναπηρία του, παρά την περιορισμένη κινητική του ικανότητα, παρά τον σκοτεινό κόσμο των ματιών του, είναι σκληρό καρύδι…
«Ποια συμβουλή θα έδινες στους νεώτερους;» τον ρωτάω.

«Δεν με εκπλήσσει η απάντηση. Με εκπλήσσει η φωνή του Θεμιστοκλή όταν μου απαντά. Έχει πάθος, πίστη και μία σιγουριά που δεν μπορείς να το πιστέψεις ότι βγαίνει από αυτό το ταλαιπωρημένο σώμα. «Να μη χάνουν την ελπίδα και την πίστη τους στη ζωή. Πάντα υπάρχει ελπίδα ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές» λέει.
Όσο για τον ποιόν φοβάται ο Θεμιστοκλής; Όχι μην νομίσετε ότι θα το πάει στα υπαρξιακά. Ο Θεμιστοκλής φοβάται μία ανθρώπινη αδυναμία. «Την πλεονεξία».
Γιατί τον ρωτάω. Η απάντηση του είναι μία ακόμα απόδειξη ότι είναι από τους ανθρώπους που η ζωή δεν προίκισε μόνο με τύχη αλλά και σοφία.

«Η πλεονεξία μου φταίει που έχασα την όρασή μου. Δούλευα σκληρά να αποκτήσω περισσότερα και περισσότερα για τα παιδιά μου για την οικογένειά μου. Τα μάτια μου διαμαρτύρονταν και εγώ το αμελούσα να πάω στο γιατρό. Έτσι έχασα το φως μου. Την πλεονεξία την φοβάμαι»…