Η ελληνική παρουσία στην Πορτογαλία υπήρξε μικρή και, μάλλον, περιστασιακή.
Υπάρχουν αναφορές για τη δράση μεμονωμένων Ελλήνων στη χώρα αυτή (και τις αποικίες της), κυρίως όμως στην περίοδο της ισπανικής κυριαρχίας (1580-1640).
Τον ίδιο περιστασιακό χαρακτήρα είχε και η κατά καιρούς δραστηριοποίηση Ελλήνων εμπόρων στη χώρα κατά τον 18ο αιώνα. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε και στους επόμενους αιώνες, μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ακόμη και στα μεταπολεμικά χρόνια, η ελληνική παρουσία στην Πορτογαλία (κυρίως στη Λισαβόνα και το Πόρτο) ήταν αριθμητικά ασήμαντη.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν κατά τις τελευταίες δεκαετίες, με τη σχετικά μονιμότερη εγκατάσταση περίπου 100-150 ατόμων στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, κυρίως στην πρωτεύουσα, με ενδεικτικότερη, ίσως, την περίπτωση των Ελλήνων που εργάζονται στις ναυτιλιακές επιχειρήσεις του Γιώργου Ποταμιάνου.
Με τα δεδομένα αυτά, δεν είναι δυνατόν να γίνει λόγος για οργανωμένες ελληνικές κοινότητες ή ενορίες. Γι’ αυτό, όπως αναφέρθηκε, οι θρησκευτικές ανάγκες των Ελλήνων της Πορτογαλίας καλύπτονται με την αποστολή κατά περιόδους εφημερίου από την ορθόδοξη Μητρόπολη της Ιβηρικής, που έχει την έδρα της στη Μαδρίτη. Βοηθητικό ρόλο, επίσης, έχει αναλάβει ένας Πορτογάλος ορθόδοξος ιερέας.
Οι εκκλησιαστικές ακολουθίες τελούνται σε δυο ναούς (στη Λισαβόνα και το Πόρτο), που παραχώρησε η ρωμαιοκαθολική εκκλησία για τις ανάγκες των Ορθοδόξων. Μια Ελληνίδα δασκάλα επίσης καλύπτει, έως έναν βαθμό (σε απογευματινά ή σαββατιάτικα σχολεία) και τις βασικές εκπαιδευτικές ανάγκες των Ελληνόπουλων που ζουν στη χώρα.
