Ακουμπισμένη στην κουπαστή σε μια γωνιά του υπερωκεάνιου Πατρίς, με το βλέμμα θολό και την καρδιά βαριά, προσπαθούσα, καθώς έσχιζε τα ήσυχα νερά και απομακρυνόταν από το λιμάνι της Λεμεσού, να συνειδητοποιήσω τι άφηνα πίσω, να μαζέψω τα κομμάτια μου και μπω στη ρότα της νέας τάξης πραγμάτων.
Συναισθήματα ανάμεικτα. Θλίψη, πόνος, αγωνία, περιέργεια, φόβος, νοσταλγία, χαρά και πολλά κι ανεξήγητα ερωτηματικά. Οι εικόνες ακόμα πιο βασανιστικές. Το πατρικό, η γειτονιά, οι συγγενείς, οι φίλοι κι εκείνα τα μέρη τα γνωστά κι αγαπημένα, μπερδεύονταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα με το άγνωστο, κάνοντας ακόμα πιο ορατό, τον προορισμό.

Ήταν Ιούνης του 1967, ήμουν μόνο 19 ετών και εν πλω για Αυστραλία.

Ως γνωστόν, η ανακάλυψη του χρυσού, έκανε την Αυστραλία περιζήτητη και πρώτη στην αναζήτηση δεύτερης πατρίδας.

Υπολογίζεται ότι από το 1788 μετανάστευσαν πάνω από εννέα εκατομμύρια ψυχές. Η ανασφάλεια, η κακή διοίκηση, η ανεργία, η δυσπραγία που ταλάνιζε τον αγροτικό κυρίως πληθυσμό, οι συχνές επιστρατεύσεις και άλλα προβλήματα στην Ελλάδα και η φτώχεια στην Ευρώπη γενικότερα, οδήγησαν, σύμφωνα με στοιχεία, εκείνο το μεγάλο κύμα μεταναστών της ιστορικής περιόδου μεταξύ 1931 και 1971, να ρίξει άγκυρα στην Άσπρη γη. Μέχρι τότε είχαν βοηθηθεί οικονομικά για το ταξίδι τους 1,800,000 μετανάστες, ενώ ένας μεγάλος αριθμός πριν και μετά, αν και προσπάθησε, δεν κατάφερε να ριζώσει, λόγω των αθλίων τότε συνθηκών και μέσων.

ΚΑΘΕ ΛΙΜΑΝΙ ΚΑΙ …

Ο τεράστιος αυτός αριθμός μεταναστών, είχε σαν αποτέλεσμα την αναβάθμιση των λιμανιών για ασφαλέστερη πρόσδεση των καραβιών και αποβίβαση και μεταφορά των επιβατών.

Tο Railway Pier, μετά από επισκευές δώδεκα χρόνων, απέκτησε καινούρια όψη και το 1930 μετονομάστηκε σε Station Pier. Στο Σίδνεϊ, το Pyrmont, άνοιξε το 1950 ενώ δέκα χρόνια μετά, ο κυριότερος χώρος υποδοχής ήταν το International Pier. Ανακαινίσεις έγιναν την δεκαετία του 60 και στις εγκαταστάσεις του Fremantle, ενώ στην Αδελαΐδα διαμορφώθηκε ανάλογα το 1970 ένας χώρος του λιμανιού.

Ο Νέος Κόσμος, σε μια προσπάθεια να εμπλουτίσει τις σελίδες της Προφορικής Παροικιακής μας Ιστορίας, και, γνωρίζοντας ότι το ταξίδι του καθενός, αποτελεί ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο για την οικογένειά του και την ιστορία της χώρας, ενδιαφέρεται να καταγράψει και το δικό σας υπερπόντιο ταξίδι.
Σας καλούμε λοιπόν να συμμετάσχετε και να μοιραστείτε και τους αναγνώστες μας τις δικές σας εμπειρίες, με τις όποιες δυσκολίες και ευχάριστες στιγμές. Γιατί όντως υπήρξαν και ευχάριστες! Δεν ήταν λίγο το γεγονός ότι επιβάτες και πλήρωμα, μιλούσαν τη μητρική τους γλώσσα, έτρωγαν ελληνικό φαγητό και χόρευαν παραδοσιακά στο κατάστρωμα!

Ενδιαφερόμαστε επίσης να καταγράψουμε τις στιγμές του αποχωρισμού στο χωριό ή στον Πειραιά, τις μνήμες εν πλω, όπως για παράδειγμα το κατάστρωμα που ήταν ασφυκτικά γεμάτο από τις νύφες, τα γεύματα στην τραπεζαρία κλπ, τις εμπειρίες όταν το καράβι πλεύριζε στα ιστορικά πλέον λιμάνια του Φρημάντλ, της Πέρθης, της Αδελαΐδας της Μελβούρνης και του Σίδνεϊ, τις θύμισες από την μέρα της άφιξης, την υποδοχή, την συνάντηση με τον/την αρραβωνιαστικιά και γενικά την πρώτη επαφή με τη νέα γη.

ΠΕΙΤΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

Σας παρακαλούμε να ψάξετε σε εκείνο το μπαούλο και να βρείτε το ξεχασμένο ημερολόγιο, το κιτρινισμένο τετράδιο με τις σημειώσεις, ή τον φάκελο με ό, τι εσείς κρατήσατε από τους σταθμούς που έκανε το καράβι που ήλθατε, όπως για παράδειγμα στο Πορτ Σάιντ, στο Πορτ Άντεν και στο Cape Town, παράθυρα σε διαφορετικούς πολιτισμούς πριν τον προορισμό και να μας δώσετε την ευκαιρία να τα καταγράψουμε.

Πείτε μας για τους συγγενείς και τους συγχωριανούς που σας υποδέχθηκαν στο λιμάνι και για τις πρώτες σας εντυπώσεις. Θυμηθείτε το εαυτό σας, τον συγχωριανό ή το φίλο σας, που έψαχνε να εντοπίσει το αγαπημένο του πρόσωπο, την αδελφή, τον κουμπάρο που είχε επωμιστεί και την υποχρέωση της φιλοξενίας. Ή για το τρένο που σας μετέφερε από το λιμάνι κατευθείαν στο Κέντρο Υποδοχής Μεταναστών.

 Στα νεότερα χρόνια, απ’ ό, τι γνωρίζουμε, η αναχώρηση γινόταν σε ατμόσφαιρα πανηγυρική με τη μπάντα του δήμου να παίζει στο λιμάνι του Πειραιά, τα βαπόρια να σφυρίζουν, τα μαντήλια να ανεμίζουν στα σημαιοστόλιστα πλοία και στην αποβάθρα την ώρα του αποχωρισμού, όλοι εμείς, τα αμούστακα παλικάρια και οι κοπελιές, ντυμένες με το κυριακάτικο φόρεμα, να προσπαθούμε να παρηγορήσουμε την μάνα, που έπινε το δηλητήριο του ζωντανού αποχωρισμού…

Ο Νέος Κόσμος, πιστεύει ότι η παροικία είναι μια αστείρευτη πηγή πληροφοριών και ότι αξίζει να γραφτεί και η δική σας ιστορία. Το κεφάλαιο «Προορισμός Αυστραλία», είναι ένα αφιέρωμα σε όλους εσάς, που κάνατε το υπερπόντιο ταξίδι, εγκατασταθήκατε στην Αυστραλία, εργαστήκατε σκληρά, κάνατε οικογένεια, προσφέρατε απλόχερα την νιότη σας στη γραμμή του εργοστασίου, ποτίσατε με τον ιδρώτα σας την ξερή της γη και αναστήσατε τη χώρα.
Τα πιο γνωστά καράβια που κουβάλησαν την εργατιά ήταν: The Fairsea, Castel Felice, Anna Salen, The Ormonde, Southern Cross, Skaubryn, Johan Van Oldenbarnevelt (JVO), Orcades, Galileo Galilei, Stratheden, και το Patris.

Τον κύκλο έκλεισε το 1977 το Australis. Ήταν το τελευταίο καράβι που μετέφερε μετανάστες με κρατική βοήθεια.
Για την ιστορία αναφέρουμε ότι με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πολλά από αυτά χρησιμοποιήθηκαν για τις ανάγκες του στρατού και τη μεταφορά εξοπλισμού. Ωστόσο όταν μπήκαν και πάλι στη γραμμή, αναβαθμίστηκαν, κάνοντας το ταξίδι πιο γρήγορο και ευχάριστο.