«Είσαι τολμηρός και μας αρέσεις» λένε τον τελευταίο καιρό στον Παναγιώτη Παναγιωτόπουλο, τον 44χρονο αθλητικό ψυχολόγο, που έβαλε σκοπό να μπει στην ελληνική ομάδα κωπηλασίας και να αγωνιστεί με τα ελληνικά χρώματα στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, οι φίλοι του.
Ο Παναγιώτης έχει μία μοναδική ικανότητα να εμπνέει, να εμπνέεται και να τολμά και αυτό είναι που θαυμάζουν όλοι σε αυτόν τον άνθρωπο. Πριν από τέσσερα χρόνια, ο 40χρονος τότε ψυχολόγος μάζεψε γυναίκα, παιδιά και φίλους του και, αντί να τους πάει διακοπές, τους πήγε στην Καμπότζη προκειμένου να… τους στρώσει στη δουλειά. Ο σκοπός ιερός και άκρως αλτρουιστικός. Όλοι μαζί για δύο εβδομάδες έκτισαν σπίτια για τους άπορους κατοίκους σε χωριά της φτωχής χώρας. Τότε ο Νέος Κόσμος έγραψε για τον Παναγιώτη και την αποστολή αγάπης που οργάνωσε στα φτωχά χωριά της Καμπότζης.

Η αποστολή εκείνη πέτυχε, αλλά, όπως λέει σήμερα ο Παναγιώτης, μία άλλη ήρθε να μονοπωλήσει τη σκέψη του καθώς πλησίαζε στο 41ο έτος της ηλικίας του.
Έβαλε σκοπό να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου… κωπηλατώντας. Το όνειρό του περνά από την Ελλάδα. Στα τέλη του Μάρτη ο Παναγιώτης θα επιχειρήσει να μπει στην ελληνική ολυμπιακή ομάδα καγιάκ. Το υγρό «βάπτισμα του πυρός» θα το επιχειρήσει μέσα από τον Ναυτικό Όμιλο Πόρου, στην ομάδα του οποίου θα προσπαθήσει να μπει. Ελπίζει ότι θα τα καταφέρει, αν και, όπως λέει ο ίδιος δεν είναι εύκολο για έναν άνθρωπο της… ηλικίας του.

Αυτή τη στιγμή, το προσωπικό του ρεκόρ είναι τα 4,2 λεπτά στα χίλια μέτρα καγιάκ, ενώ το ολυμπιακό ρεκόρ κάθεται στα 3,27 λεπτά και το έχει ο Βρετανός Tim Brabants, που κέρδισε χρυσό στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Ο Παναγιώτης, όμως, δεν το βάζει κάτω. Όπως είπαμε, δεν ξέρει μόνο να εμπνέει,αλλά και να εμπνέεται. Πάνω από όλα, ξέρει να κάνει την έμπνευσή του πράξη. Και όπως χαρακτηριστικά, λέει, άλλοι άνδρες στην ηλικία του επιλέγουν να αγοράσουν το ακριβό αυτοκίνητο, αλλά αυτός «έβαλε» τα λεφτά του σε ένα όνειρο. Θέλει να τραβήξει κουπί για την Ελλάδα…

ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ «ΣΤΟΙΧΗΜΑ» ΜΕ ΑΛΤΡΟΥΙΣΤΙΚΟ ΣΚΟΠΟ

Ο Παναγιώτης, που σήμερα εργάζεται στο Κολέγιο Xavier ως ψυχολόγος, έχει κάποια σχετική… ολυμπιακή εμπειρία. Όχι, δεν έχει λάβει μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά έχει δουλέψει ως αθλητικός ψυχολόγος με αρκετούς ολυμπιακούς αθλητές της Αυστραλίας. Τον ρωτάω τι τον οδήγησε σε αυτή την απόφαση.

– Πώς αποφάσισες να ζήσεις τον αθλητισμό από την… αντίπερα όχθη της μέχρι τώρα εμπειρίας σου ως αθλοψυχολόγος;
«Δεν έπαψα να είμαι αθλοψυχολόγος, αλλά είναι μεγάλη πρόκληση να πρέπει να ακολουθήσεις συμβουλές, που μέχρι πριν από λίγο καιρό έδινες σε άλλους. Τέλος πάντων, η ιδέα ήρθε το 2008 όταν βρισκόμαστε στην Ελλάδα και παρακολουθούσα τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Το συζητούσα με τη γυναίκα μου αναρωτώμενος αν ένας άνθρωπος της ηλικίας μου θα μπορούσε να κάνει πρωταθλητισμό και τα όρια των αντοχών μας σε αυτήν την ηλικία. Όταν επιστρέψαμε στην Αυστραλία αποφάσισα να πιάσω πάλι κουπί… Έτσι για να χάσω κανένα κιλό και να βελτιώσω την φυσική μου κατάσταση. Έβγαλα το παλιό μου κανό από το γκαράζ που έπιανε αράχνες για δέκα χρόνια τώρα και άρχισα την άσκηση. Μέσα σε λίγους μήνες άρχισα να θυμάμαι τις παλιές μου δόξες. Το 1997 είχα κερδίσει έναν αγώνα καγιάκ από το Mt. Buller στην Μελβούρνη. Αυτός ήταν αγώνας αντοχής, τώρα όμως έχω καταφέρει να βελτιώσω και την ταχύτητά μου.
Άρχισα να νοιώθω ικανός, είχα αρχίσει να νοιώθω ότι κέρδιζα ένα πολύ προσωπικό στοίχημα. Τότε λάβαμε και τα ελληνικά μας διαβατήρια. Θες συγκυρία, θες τρέλα, θες υπερβολική αισιοδοξία, οδήγησαν τότε στο να ‘σφηνωθεί’ το όνειρο της ολυμπιακής μου συμμετοχής με τα ελληνικά χρώματα στο Λονδίνο. Όπως καταλαβαίνεις, είναι αδύνατο να μπω στην αυστραλιανή ομάδα, γιατί ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος εδώ, αλλά η ελληνική ομάδα είναι ό,τι πρέπει».

– Υπάρχει κάποιος σπόνσορας, χρηματοδότης σε αυτή σου την προσπάθεια;
«Ναι, ο εαυτός μου. Πήρα προσωπικό δάνειο από την τράπεζα και πληρώνω τα έξοδα προπόνησης αλλά και για τον εξοπλισμό μου. Ξέρεις κάπου δεν θέλω χρηματοδότη. Θα το θεωρούσα πολύ εγωιστικό εκ μέρους μου να μαζέψω χρήματα για ένα προσωπικό στοίχημα και είναι λίγο ντροπή για μένα. Αν υπάρξει στο μέλλον χρηματοδότης τα χρήματα θα τα δώσω στην Καμπότζη για να χτιστούν περισσότερα σπίτια για τα άπορα παιδιά εκεί. Αυτοί οι άνθρωποι τα χρειάζονται πραγματικά. Εγώ κουτσά-στραβά θα τα βγάλω πέρα με τα έξοδά μου. Στην τελική, μόνος μου αποφάσισα να κάνω αυτό το εγχείρημα. Δεν με πίεσε κανένας. Η φτώχια στην Καμπότζη δεν είναι επιλογή των ανθρώπων της, είναι απροσπέλαστη πραγματικότητα.

«ΜΕΤΑ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΙΚΑΓΟ»

Η αισιοδοξία του Παναγιώτη είναι μία φοβερή ποιότητα που δεν διακρίνει πολλούς ανθρώπους.
Τον ρωτάω για τα μέχρι τώρα επιτεύγματά του στο καγιάκ και κατά πόσο το όνειρο του μπορεί να εκπληρωθεί…
«Η ελληνική ομάδα έχει μόνο δύο αθλητές καγιάκ. Είναι νεώτεροι, είμαι ‘γέρος’, είναι γρήγοροι είμαι αργός, αλλά είμαι καλός και θα γίνω ακόμα καλύτερος. Δεν γνωρίζω αν θα με επιλέξουν. Βελτιώνομαι κάθε μέρα, όμως, κωπηλατώ τουλάχιστον 10 ώρες την εβδομάδα και ελπίζω ότι, έστω και ως αναπληρωματικός, θα μπω στην ελληνική ομάδα. Ο προπονητής μου Jo Alia, έχει πολλές ελπίδες ότι θα τα καταφέρω. Δεν πάω να πάρω μετάλλιο. Αυτό το ξέρω, είναι από δύσκολο έως αδύνατο. Πάω για την συμμετοχή».

– Και αν δεν τα καταφέρεις; Αν τελικά δεν περάσεις την προκριματική φάση στην Ελλάδα;
«Πριν από λίγο καιρό πήγα να δω έναν φυσιολόγο, τον ρώτησα για τις ανθρώπινες αντοχές και τις δυνατότητές μου σε σχέση με την ηλικία μου. Όπως μου είπε, η φυσική κατάστασή μας μέχρι την ηλικία των 50 μπορεί να βελτιωθεί. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι αν τελικά δεν τα καταφέρω στα 45 μου, έχω και τους Ολυμπιακούς του Σικάγου για να προσπαθήσω. Εγώ θα συνεχίσω να προσπαθώ τα επόμενα χρόνια να βελτιώσω τις αποδόσεις μου. Θα κάνω ό,τι μπορώ και θα βάλω όλα μου τα δυνατά».

– Είχες απογοητεύσεις μέχρι τώρα;
Δυσκολίες ναι, απογοητεύσεις όχι. Πριν από λίγο καιρό συνάντησα σε μία εκδήλωση, τον χορευτή Λιν Σουνζίν, που έγραψε την αυτοβιογραφία «Ο τελευταίος χορευτής» και άρχισε να με ρωτάει για τον στόχο μου. Μου είπε ότι δεν έχει σημασία αν πετύχεις, είναι η έμπνευση και η προσπάθεια που αξίζει και συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Θα προσπαθήσω, αν δεν τα καταφέρω δεν σημαίνει ότι απέτυχα. Στο μεταξύ θα έχω καταφέρει πολλά άλλα».

– Πώς αντιμετωπίζει αυτή σου την προσπάθεια η οικογένειά σου; Και πώς τα προλαβαίνεις όλα;
«Η γυναίκα μου με στηρίζει. Τα παιδιά αρκούνται στο όπως τα ρωτάω εγώ, πώς τα πάνε με τα μαθήματα, να με ρωτούν και αυτά κάθε μέρα, πώς τα πάω με την προπόνηση. Και τα προλαβαίνω, δεν υπάρχει πρόβλημα, απλώς δουλεύω λίγο πιο σκληρά και ξεκουράζομαι λιγότερες ώρες. Και οι φίλοι μου με στηρίζουν και με πειράζουν. Το ‘Είσαι τρελός αλλά μας αρέσεις’ το ακούω πολύ συχνά…»

– Ως αθλητικός ψυχολόγος υποθέτω ότι ξέρεις ποια είναι εκείνα τα στοιχεία του χαρακτήρα που διαχωρίζουν έναν καλό από έναν κακό αθλητή.
«Οι καλοί αθλητές μαθαίνουν να αντιδρούν σε καλά και άσχημα περιστατικά με τον ίδιο τρόπο. Μπορούν να ελέγξουν τις αντιδράσεις τους και δεν χάνουν την αισιοδοξία τους».

– Αν σου ζητούσα να δώσεις ένα τίτλο σε όλη αυτή την προσπάθειά σου, ποιος θα ήταν αυτός;
«Δεν έχω τίποτα να χάσω, μόνο να κερδίσω».