Κόλαφος για την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος η έρευνα τριών διακεκριμένων μελών του Εργατικού Κόμματος για τη φθίνουσα πορεία του «κόμματος της εργατικής τάξης».

Οι Στιβ Μπρακς, πρώην πρωθυπουργός της Βικτωρίας, Μπομπ Καρ, πρώην πρωθυπουργός της Νέας Νότιας Ουαλίας, και Τζον Φόκνερ, γερουσιαστής Νέας Νότιας Ουαλίας και εκ των «»σοφών» του κόμματος, διενέργησαν έρευνα για τις αιτίες της μεγάλης ήττας της κυβέρνησης Ραντ στις περυσινές εθνικές εκλογές και τις αιτίες διάβρωσης της λαϊκής βάσης του κόμματος.

Η έρευνα επιβεβαίωσε όλα όσα λέγουν κατά καιρούς οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι και υποστηρικτές του κόμματος, δηλαδή ότι το σύγχρονο Εργατικό Κόμμα έχει εκφυλιστεί σε παραταξιακή ολιγαρχία, η οποία έχει αλλοτριώσει τη βάση. Έχει αποκλείσει το ανώνυμο μέλος από θεμελιακές κομματικές διαδικασίες που το διαχωρίζουν από άλλα, προσωποπαγή πολιτικά κόμματα ή κινήματα.

Η κοινή συνισταμένη των απόψεων μελών, που κατέγραψε η έρευνα, είναι «δυσαρέσκεια για τη χαλάρωση των σχέσεων του κόμματος με τα εργατικά συνδικάτα και ο αποκλεισμός των μελών από τη διαδικασία εκλογής της ηγεσίας και των υποψηφίων στις πολιτειακές και κοινοπολιτειακές εκλογές και η απόκλιση από τις βασικές ιδεολογικές αρχές του κόμματος».

Η έντονη αντίδραση των μελών στην εγκαθίδρυση κομματικής ολιγαρχίας οδήγησε την τριανδρία στην εκτίμηση, ότι «…120 χρόνια μετά την ίδρυσή του, το Εργατικό Κόμμα αντιμετωπίζει σοβαρά υπαρξιακά προβλήματα που, αν δεν λυθούν έγκαιρα, θα πνίξουν τις προοδευτικές φωνές του μέλλοντος».
 Η κατεστημένη δικτατορική πρακτική «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» της κομματικής ηγεσίας έχει απομακρύνει χιλιάδες μέλη από το Εργατικό Κόμμα και απειλεί να απομακρύνει περισσότερα, αν δεν κοπάσει η διαμάχη με τα εργατικά συνδικάτα και δεν δοθεί φωνή στη βάση.

Τελευταίο τεκμήριο της δικτατορικής διοίκησης του Εργατικού Κόμματος ήταν η επιβολή του Frank McGuire για την ασφαλή έδρα Βroadmeadows, του βολεμένου από το Brighton που δεν ήταν καν μέλος του κόμματος.

Η έρευνα διαπίστωσε, ότι από το 2002 μέχρι το 2010 ο συνολικός αριθμός του Εργατικού Κόμματος μειώθηκε από 60.000 το 2002 σε 45.000 περίπου ή 0,002% του αυστραλιανού πληθυσμού το 2010, το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία του κόμματος και το ένα δέκατο των ενεργών μελών άλλων πολιτικών κομμάτων.
Η έρευνα κατέγραψε και συρρίκνωση των κομματικών οργανώσεων την περίοδο 2002-2010, από 1140 σε 1035, καθώς και σημαντική μείωση των μελών των εργατικών συνδικάτων από 1.250.000 το 2002 σε 1.080.000, περίπου, το 2010.

Η μείωση των μελών των εργατικών συνδικάτων οφείλεται στη βαθμιαία συρρίκνωση του προλεταριάτου, που προκαλεί η αντικατάσταση των ανθρώπων από μηχανές στο χώρο παραγωγής και στη μόνιμη διαμάχη συνδικάτων με την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος για τη μετακίνησή του προς τα δεξιά.
Γενικά καταθλιπτική, για τους Εργατικούς, η εικόνα που βγάζει η έρευνα, που αν δεν αναστραφεί στο άμεσο μέλλον θα το υποβαθμίσει σε περιθωριακή πολιτική δύναμη, χωρίς δυνατότητες να παίξει τον ρόλο του «κοινωνικού κινήματος που αντιπαλεύει την κοινωνική αδικία και τις κοινωνικές διακρίσεις».
Τι προτείνει η τριανδρία Μπρακς-Καρ-Φόκνερ.

Προτείνει την άμεση εμπλοκή των μελών στις υποθέσεις και τη λειτουργία του κόμματος.
Προτείνει την αποκατάσταση του δικαιώματος των μελών να εκλέγουν τους υποψηφίους του κόμματος, που τους έχει στερήσει η παραταξιακή ολιγαρχία. Η τριανδρία προτείνει σε κάθε ψηφοφορία για την εκλογή υποψηφίου 60% των ψήφων να προέρχεται από τα μέλη, 20 % από τα μέλη συνδικάτων και 20% από εγγραμμένους υποστηρικτές του Εργατικού Κόμματος κάθε έδρας.

Η τριανδρία προτείνει και την επανασύνδεση του κόμματος με το μεταναστευτικό πληθυσμό της χώρας, μέσω του πολυπολιτισμού, ώστε να ανακτήσει το κόμμα την «εθνική ψήφο» που έχασε μετά το διαζύγιό του από τον πολυπολιτισμό.
Τέλος, η τριανδρία παραπέμπει στη «χρυσή εποχή» των Εργατικών κυβερνήσεων Κίτινγκ (1983-1986), οι οποίες «έκαναν σημαντικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις χωρίς να αλλοτριώσουν τους αριστερούς, όπως συνέβη στη Νέα Ζηλανδία και τη Γερμανία {….} και εξασφάλισαν τη στήριξη της περιβαλλοντικής πολιτικής τους από την κομματική βάση».

Φοβάμαι, ότι οι προτάσεις των τριών επίλεκτων στελεχών του Εργατικού Κόμματος θα πέσουν στο κενό, διότι δεν εξυπηρετούν την ολιγαρχία που διαχειρίζεται τις υποθέσεις του κόμματος.

Δεν μπορώ να φανταστώ τον Στίβεν Κονρόι, τον Μπιλ Σόρτεν, τον Κιμ Καρ και τους άλλους παραταξιακούς ταγούς να εκχωρούν την εξουσία τους στην κομματική βάση, σε βάρος των προσωπικών και παραταξιακών συμφερόντων τους.

Το Εργατικό Κόμμα θα πέσει χαμηλότερα στη συνείδηση των μελών και ψηφοφόρων του, πριν αρχίσει να ξανακερδίζει την εμπιστοσύνη του μέσου βιοπαλαιστή. Ο χρόνος ανάκαμψής του θα εξαρτηθεί και από το ποιόν των μελλοντικών ηγετών της συντηρητικής παράταξης και των Πρασίνων.