Συμπληρώνονται φέτος 190 χρόνια από την Ελληνοσωτήρια έναρξη της Επανάστασης του 1821. Όλοι οι δάσκαλοι και καθηγητές της ελληνικής γλώσσας και ιστορίας –εδώ στη Μελβούρνη της Αυστραλίας– για πολλές δεκαετίες και σε καθημερινή βάση, υπενθυμίζουν στους μαθητές τους πως εάν δεν είχαμε την 25η Μαρτίου 1821, ούτε ελληνικά σχολεία θα είχαμε, ούτε ελληνική γλώσσα θα μαθαίναμε, και το πιο σπουδαίο δεν θα λεγόμασταν ούτε Έλληνες και σήμερα στο χάρτη του κόσμου δεν θα υπήρχε χώρα που να ονομάζεται ΕΛΛΑΣ.
Είναι γεγονός ότι μέχρι τις παραμονές του εικοσιένα, στη γεωγραφική έκταση που βρίσκεται η σημερινή Ελλάδα, είχε ονόματα που δεν είχαν σχέση με την Ελλάδα. Λέγονταν Ρούμελη, Μωριάς και άλλα και οι κάτοικοι που έμεναν σε αυτά τα μέρη αγνοούσαν το εθνικό όνομα Έλληνες. Ήταν όλοι τους Ρωμιοί και σκλάβοι ραγιάδες. Ιστορικά αποδεικνύεται περίτρανα ότι από τον καταστρεπτικό 4ο αιώνα και μέχρι το 1821, στην πολύ αργότερα ονομαζόμενη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η λέξη Έλληνας είχε αποκηρυχθεί με «βυζαντινό νόμο» – τον έλεγαν «επί ελληνισμώ» – και όποιος την χρησιμοποιούσε, ως τιμωρία είχε την έσχατη των ποινών, δηλαδή το θάνατο. Οι Έλληνες –επί Βυζαντίου– είχαν χαρακτηριστεί ως μυσαροί, μωροί, μανιακοί, μιαροί, πλανημένοι και επικατάρατοι. Στο Βυζάντιο η λέξη Έλληνας είχε άκρως υβριστικό χαρακτήρα και αυτό αποδεικνύεται από όλα τα γραπτά ιστορικά στοιχεία και ολοφάνερα από το γεγονός ότι οι Έλληνες – για τη σωτηρία τους – αμυντικά αυτοονομάστηκαν Ρωμιοί και έτσι βίαια παρθενογεννήθηκε η λεγόμενη Ρωμιοσύνη. Και επί τουρκοκρατίας ο βυζαντινός ανθελληνισμός συνεχίζεται και οι Τούρκοι έτσι όπως μας κατέκτησαν μάς ονόμαζαν Ρουμ, γιατί αυτοαποκαλούμασταν ρωμιοί.
Το 1821 εκτός από το αίτημα της ελευθερίας, παρήγαγε και το άλλο και εξίσου σημαντικό αποτέλεσμα, αυτό της ονομασίας του νέου κράτους, αλλά και των κατοίκων του. Το 1821 ανέσυρε και επισημοποίησε τα εθνικά μας ονόματα ΕΛΛΑΣ και ΕΛΛΗΝΕΣ τα οποία είχε θάψει βαθιά η «βυζαντινή αυτοκρατορία» κάτω από τεράστιους όγκους λάσπης και ύβρεων. Στο Βυζάντιο, αλλά και κατά την Τουρκοκρατία, τα ονόματα Ελλάς και Έλληνες είχαν εκλείψει τελείως, γιατί χαρακτηρίστηκαν εχθρικά. Ψάξτε όλη τη γραμματολογία από τον 4ο αιώνα μέχρι το 1453 –αλλά και μέχρι το 1800 –και θα δείτε μόνοι σας ότι η Ελλάς και οι Έλληνες λείπουν πανηγυρικά, γιατί αυτές οι δύο λέξεις ήταν οι πιο συκοφαντημένες για πάνω από 1500 (χίλια πεντακόσια) χρόνια. Δεν ονομάστηκε Μαύρος Μεσαίωνας για το τίποτε! Μήπως κυβέρνησε και κανένας Έλληνας το Βυζάντιο; Ουδείς!
Ήταν εθνικό κατόρθωμα για τους ήρωες του 1821 – και με τον αέρα της τότε φιλειρηνικής και φιλελληνικής Ευρώπης – να ξαναφέρουν στην εθνική συνείδηση των ρωμιών ραγιάδων το φως που έκαιγε μέσα τους για πάρα πολλούς αιώνες και δεν είχε σβήσει ποτέ. Είναι αυτό το φως που «νεκραναστήθηκε» με τις λέξεις Ελλάς και έλληνες και με τον πιο άρρηκτο δεσμό που ένωνε όλους τους Έλληνες, την Ελληνική γλώσσα, ήρθε ο ελληνικός ποιητικός λόγος που άναψε τη λαμπάδα της αρχαίας αίγλης με πρωτοπόρο το Διονύσιο Σολωμό:
Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη, των Ελλήνων τα ιερά!
Μόνο από δω και πέρα οι ραγιάδες ρωμιοί αποκαλούνται πλέον «Έλληνες» και υπερήφανα ονόμασαν –μετά το Ναυαρίνο– το κράτος τους «Ελλάδα». Έτσι ελληνικά ψήλωσε και γιγαντώθηκε η ψυχή τους για να δώσουν απίστευτα αποτελέσματα ανδρείας. Δυστυχώς όμως και πολλοί ρωμιοί παρέμειναν στην ιδεολογία της ρωμιοσύνης για να κατασκευάσουν μύθους για το ανύπαρκτο κρυφό σχολείο και ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δήθεν «ευλόγησε» την επανάσταση, ενώ ο πατριάρχης αφόρισε τους ήρωες της.
Εδώ ακριβώς θα πρέπει να θυμηθούμε και πάλι τον εθνικό μας ποιητή Δ. Σολωμό ο οποίος μας άφησε το στοχασμό του ως εθνική παρακαταθήκη: «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό»!. Συμβαδίζει με τον εθνομάρτυρα Ρήγα Φεραίο-Βελεστινλή, ο οποίος νωρίτερα τόνιζε επιγραμματικά: «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά».
Εάν μέσα σε αυτά τα πλαίσια σκεφτούμε σοβαρά τις δύο αυτές λέξεις «ΕΛΛΑΣ και ΕΛΛΗΝΕΣ» και το ηρωϊκό και ιστορικό εικοσιένα να τις επαναφέρει με δόξα και αίγλη, τότε μόνο θα μπορούμε να συλλάβουμε το πνεύμα στο οποίο κινήθηκε ο άλλος μας μεγάλος ποιητής Κωστής Παλαμάς ο οποίος μάς άφησε μία άλλη αιώνια παρακαταθήκη για κάθε Έλληνα του μέλλοντος:
«Αυτό το λόγο θα σας πω,
Δεν έχω άλλον κανένα
Μεθύστε με τα’ αθάνατο
Κρασί του Εικοσιένα»
Να, λοιπόν γιατί σήμερα, οι δύο λέξεις Ελλάς και Έλληνες είναι τίτλοι αξιοσύνης για αυτούς που μπορούν να τις τιμούν και να γνωρίζουν μαζί αναμφισβήτητα την πανανθρώπινη σημασία και σπουδαιότητά τους!
