ΤΟ γεγονός που τάραξε το φτωχό και ασπρόμαυρο τηλεοπτικό μας κόσμο το 1969 ήταν τα πρώτα βήματα ανθρώπων στο φεγγάρι.
ΑΚΟΜΑ θυμάμαι εκείνον τον ζεστό Ιούλιο και την εντύπωση που μου προκάλεσε η προσελήνωση του «Αετού» και τα πρώτα (δειλά) βήματα του Άρμστρονγκ.
ΗΤΑΝ η εποχή που ο ψυχρός πόλεμος βρισκόταν στο απόγειό του και ο ανταγωνισμός μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της (τότε) Σοβιετικής Ένωσης, για την «κατάκτηση» του διαστήματος, καλά κρατούσε.
ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ, όμως, εντύπωση και από το ίδιο το γεγονός, μου προκάλεσαν οι φωτογραφίες που έβγαλε το πλήρωμα του Apollo 11, από την Γη.
ΠΑΡΑ το γεγονός ότι από τότε έχουν περάσει πάνω από 40 χρόνια και όλοι έχουμε δει τον πλανήτη μας από ψηλά, σε ντοκιμαντέρ και φωτογραφίες, για μένα η εικόνα παραμένει συγκλονιστική και δεν κρύβω ότι ανατριχιάζω κάθε φορά που την βλέπω.
ΤΟ ίδιο μου συνέβη και πριν λίγες μέρες, όταν παρακολούθησα στην τηλεόραση της SBS ένα ντοκιμαντέρ, για το πολύ φιλόδοξο, για την εποχή του, διαστημικό πρόγραμμα Apollo της NASA.
ΜΕΤΑΞΥ αυτών που μίλησαν και εξιστόρησαν τη διαστημική τους περιπέτεια ήταν και αρκετοί αστροναύτες των πληρωμάτων του προγράμματος Apollo.
ΟΛΟΙ όσοι μίλησαν, αναφέρθηκαν κυρίως στα συναισθήματα που τους προκάλεσε η εικόνα της Γης.
ΑΠΟ αυτή την απόσταση (κάπου 250.000 χιλιόμετρα μακριά) η Γη μοιάζει σαν μικρή γυάλινη σφαίρα που μπορεί κάποιος να την κρατήσει στην παλάμη του.
ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΝΤΑΣ τo τι αισθάνθηκε ο κυβερνήτης του Apollo 11, όταν περιστρέφονταν μόνος γύρω από τη Γη περιμένοντας το υπόλοιπο πλήρωμα να επιστρέψει μετά τη «βόλτα» με τη σεληνάκατο, μίλησε για τη βαθιά (και γλυκιά) μοναξιά που αισθάνθηκε.
ΑΦΗΓΟΥΜΕΝΟΣ τις συναρπαστικές αυτές ώρες της μοναξιάς του, στάθηκε περισσότερο στην εντύπωση που του προκάλεσε το λευκό και μπλε χρώμα της Γης στο σκοτεινό φόντο του σύμπαντος.
«ΓΙΑ πρώτη φορά κατάλαβα», είπε ο παλαίμαχος αστροναύτης, «πόσο μικρή, ντελικάτη και εύθραυστη είναι η Γη. Μπορούσες να την κρύψεις πίσω από το δάχτυλό σου!».
ΚΑΙ πράγματι έτσι είναι. Μπρος στις συμπαντικές διαστάσεις και τα μεγέθη άλλων πλανητών η Γη είναι σαν μια μικρή γυάλινη μπάλα.
ΣΤΟ μεταξύ και παρά το γεγονός, ότι τις τελευταίες δεκαετίες, η επιστήμη και η τεχνολογία μας έδωσε τη δυνατότητα να αντιληφθούμε την απεραντοσύνη και πολυπλοκότητα του σύμπαντος σε συνάρτηση με τον πλανήτη μας, ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή του δρόμου.
ΠΑΡΑ τις γνώσεις μας και τις προσπάθειες που καταβάλουμε, ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι στην κυριολεξία ζούμε μέσα σε μια μικρή, εύθραυστη (και απροστάτευτη) γυάλα.
ΚΟΝΤΡΑ και στη λαϊκή ρήση, που θέλει όλους όσους κατοικούν σε γυάλινα σπίτια να μην πετούν πέτρες, εμείς συνεχίζουμε να πετροβολούμε το «σπίτι» μας.
ΕΧΩ ξαναγράψει ότι κανείς δεν μπορεί να αποφανθεί με βεβαιότητα κατά πόσο οι ανθρώπινες δραστηριότητες επηρεάζουν το κλίμα του πλανήτη.
ΑΝ δηλαδή οι αλλαγές που διαπιστώνουμε στο κλίμα οφείλονται (έως ένα βαθμό) στα δικά μας καμώματα ή συμπεριλαμβάνονται στον φυσικό κύκλο του πλανήτη.
Η πλειοψηφία των επιστημόνων υποστηρίζει ότι η Γη έχει αρχίσει να θερμαίνεται και σε αυτό έχει συμβάλει ο ρυπογόνος πολιτισμός μας.
ΤΗΝ αντίθετη άποψη έχει μια μικρή, αλλά πολύ ισχυρή, οικονομικά, μειοψηφία, η οποία και νέμεται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη.
ΟΙ πιο πάνω άνθρωποι, λόγω της μεγάλης επιρροής που έχουν στις διάφορες κυβερνήσεις, έχουν καταφέρει να φρενάρουν τα μέτρα που προτείνονται για την μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης.
ΚΑΙ σε αυτή την περίπτωση το μεγάλο τους επιχείρημα, έχει τις ρίζες του στην οικονομία. Πιστεύουν ότι πιθανά μέτρα κατά της ρύπανσης, θα κλονίσουν τα θεμέλια της παγκόσμιας οικονομίας.
ΣΕ μια εποχή που τα όλα πλέον μετρούνται οικονομικά, και η πλειοψηφία των ανθρώπων υπολογίζει τα πάντα λαμβάνοντας, πρώτα απ’ όλα, υπόψη της την τσέπη της, το οικονομικό κόστος καθορίζει το παιχνίδι.
ΑΣ πάρουμε για παράδειγμα την Αυστραλία που οι κάτοικοί της συγκαταλέγονται μεταξύ των οικολογικά πιο «ευαίσθητων» λαών του κόσμου.
ΧΑΜΟΣ γίνεται τούτες τις μέρες για τον φόρο ρύπανσης που σχεδιάζει να επιβάλει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση για την αντιμετώπιση των κλιματολογικών αλλαγών.
Η συντηρητική αντιπολίτευση και η επιχειρηματική ελίτ της χώρας άρχισαν ήδη να μιλούν (με αριθμούς) για οικονομική καταστροφή.
ΓΙΑ την ιστορία, να αναφέρουμε εδώ ότι η Αυστραλία, δεν είναι μόνο μια από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, αλλά, μαζί με τις Ηνωμένες Πολιτείες και οι πρώτες σε εκπομπές ατμοσφαιρικών ρύπων.
ΜΕ άλλα λόγια, δεν «πριονίζομε» μόνο το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε, αλλά και τα διπλανά κλαδιά στα οποία κάθονται οι άλλοι.
ΕΙΜΑΙ πλέον (σχεδόν) πεπεισμένος, ότι τίποτε ουσιαστικό (και αποτελεσματικό) δεν πρόκειται να γίνει για την αντιμετώπιση των κλιματολογικών αλλαγών, αν δεν αλλάξουμε ριζικά τον τρόπο που σκεπτόμαστε και συμπεριφερόμαστε.
ΟΣΟ συνεχίζουμε να μετράμε τα πάντα οικονομικά και να αντιμετωπίζουμε τη φύση ως αντικείμενο εκμετάλλευσης και πηγή κερδοφορίας, η κατάσταση θα πηγαίνει προς το χειρότερο.
ΣΙΓΟΥΡΑ, δεν είναι καθόλου εύκολο να ανατρέψουμε παγιωμένες αντιλήψεις και συμπεριφορές και να ζήσουμε και εμείς, όπως ζουν για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια τόσα άλλα είδη στον πλανήτη μας.
ΕΧΟΥΝ περάσει κάτι χιλιάδες χρόνια από τότε που το ανθρώπινο είδος έπαψε σιγά-σιγά να θεωρεί τη φύση μάνα του και έστρεψε τα μάτια του στον ουρανό αναζητώντας άλλους «γονείς».
Η ιουδαϊκή θρησκεία (παρακλάδι της οποίας είναι και ο χριστιανισμός) ήταν η πρώτη που στράφηκε κατά της μητέρας φύσης, θεωρώντας την «κτίσμα».
Η ιδέα ότι και η φύση είναι θεϊκό δημιούργημα, όπως ο άνθρωπος και όλα τα έμβια όντα, «απομάκρυνε» σταδιακά τους ανθρώπους από κοντά της.
ΑΠΟ την στιγμή που οι άνθρωποι άρχισαν να πιστεύουν ότι τη φύση τη δημιούργησε ο θεός αποκλειστικά για πάρτη τους, κόπηκε και ομφάλιος λώρος που μας συνέδεε μαζί της.
ΔΕΝ ξέρω πώς θα υποδεχτεί και ο αυστραλιανός λαός τη φορολογία ρύπανσης, αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα υπάρξουν προβλήματα,
ΟΣΟ ευαίσθητοι οικολογικά είναι οι Αυστραλοί, άλλο τόσο ευαίσθητοι είναι και με τις τσέπες τους και τις ανέσεις τους.
ΤΟ ίδιο συμβαίνει και με τις υπόλοιπες αναπτυγμένες χώρες, όπου με την ίδια ευκολία που μιλούν για την λήψη μέτρων, αγοράζουν four wheel drive και χτίζουν σπίτια 300 και 400 τετραγωνικών μέτρων με… θερμαινόμενες πισίνες!
ΑΥΤΑ για σήμερα και τα λέμε πάλι από βδομάδα χωρίς τον Μαουμάρ Καντάφι.
ΤΗΝ ίδια ευχή, βέβαια, είχαμε κάνει και την περασμένη βδομάδα, αλλά δεν μας βγήκε, όπως συνέβη στην περίπτωση του Χόσνι Μουμπάρακ.
ΑΠΟ Ο,ΤΙ φαίνεται ο συνταγματάρχης (εκτός από τρελαμένος) είναι και σκληρό καρύδι. Γεια χαρά.
