Με μίνι «ελληνικούς Ολυμπιακούς» περιέγραψαν το Φεστιβάλ Αντίποδες τρεις από τους περίπου 50 και πλέον εθελοντές που πολλά χρόνια τώρα αφιερώνουν το χρόνο τους και προσφέρουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους για να πάνε όλα ρολόι στη μεγαλύτερη ελληνική εκδήλωση γίνεται στην Αυστραλία.
«Ανίατο το σύνδρομο της τελευταίας στιγμής» λέει ο Γιάννης Σταυρινίδης, που υπηρετεί το Φεστιβάλ Αντίποδες ως εθελοντής για τουλάχιστον 15 χρόνια τώρα. «Είμαστε ο πιο ωραίος, χαρούμενος και παθιασμένος λαός, αλλά ποτέ στην ώρα μας» συμπληρώνει όταν τον ρωτάω για τα όσα έχει ζήσει ως εθελοντής του Φεστιβάλ στα τόσα χρόνια της προσφοράς του.

Ο Νίκος Σταυριάς, ερευνητής του Τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Μελβούρνης και φειδωλός από τη φύση σε γενικεύσεις αρκείται να χαμογελάσει στο σχόλιο του Γιάννη το οποίο του μεταφέρω και λέει… «δεν έχει καμμία σημασία το… τάιμινγκ, σημασία έχει ότι τελικά όλα γίνονται σύμφωνα με το πρόγραμμα».
Η Άντζελα Χατζηλέπου που και αυτή μετρά δέκα χρόνια εθελοντικής θητείας στο Φεστιβάλ, χαμογελά με την επισήμανση του Γιάννη, προσθέτοντας με θετική διάθεση ότι η κατάσταση έχει βελτιωθεί.

Όπως και να έχει όμως, εκείνο που μετρά είναι το γεγονός ότι ο Γιάννης, ο Νίκος, η Άντζελα και πολλοί άλλοι εθελοντές, επιστρέφουν κάθε χρόνο στο φεστιβάλ Αντίποδες για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και το κάνουν με μεγάλη αγάπη και αφοσίωση όπως διαπιστώνω.

Γιατί όμως;

«Είναι ένα ιδιαίτερο Σαββατοκύριακο για μένα. Έγινε θεσμός στη ζωή μου να είμαι εθελοντής στο Φεστιβάλ Αντίποδες. Όπως όταν ξεκίνησα 15 περίπου χρόνια πριν, έτσι και σήμερα απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Είμαστε όλοι μία μεγάλη παρέα. Γι’ αυτό πήγα τότε. Χόρευα σε κάποιο χορευτικό και πολλοί φίλοι μου μού έλεγαν ότι το κλίμα ήταν φοβερό. Είπα να το δοκιμάσω και τους ακολούθησα. Δεν το μετάνοιωσα. Το διασκεδάζω ακόμα και σήμερα, όπως το διασκέδαζα και τότε» λέει ο Γιάννης που συνήθως εκτελεί καθήκοντα στην κεντρική σκηνή του φεστιβάλ.

Η Άντζελα, δασκάλα στο επάγγελμα σήμερα, ξεκίνησε ως εθελόντρια στο Φεστιβάλ από τα 14 χρόνια της. «Ποτέ δεν το είδα ως βάρος και ποτέ δεν με κούρασαν οι υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτήν την ενασχόληση. Πέρυσι ήμουν υπεύθυνη της οργάνωσης των εθελοντών κα, όπως καταλαβαίνεις, είχα σχετικά αυξημένες ευθύνες και περισσότερη δουλειά. Δεν πιστεύω ότι είναι κουραστικό όμως. Το απολάμβανα από την πρώτη στιγμή και εξακολουθώ να το απολαμβάνω. Το θεωρώ και υποχρέωσή μου κατά κάποιο τρόπο. Οι γονείς μου ασχολούνταν γενικώς με τα κοινά και για μένα το να μπορώ να προσφέρω και εγώ με το δικό μου τρόπο στην ελληνική παροικία είναι τιμή, είναι ένα είδος καθήκοντος».

«Ήταν φυσικό επόμενο να ασχοληθώ με το Φεστιβάλ. Οικογενειακοί μας φίλοι με προέτρεψαν, αλλά ήταν και η σχέση που μου καλλιέργησαν οι γονείς μου με την ελληνική παροικία, που ήταν πάντα στενή» λέει ο Νίκος, καθώς διαπιστώνει ότι το να είσαι εθελοντής στο Φεστιβάλ Αντίποδες και, συγκεκριμένα, στο «Γλέντι», έχει κάποιες ευθύνες, αλλά η όλη ατμόσφαιρα αποζημιώνει τα μέγιστα αυτόν που συμμετέχει.

Κατά πόσο, όμως, αυτή η ατμόσφαιρα, η καλή παρέα και η ελληνικότητα της εκδήλωσης, μπορούν να λειτουργήσουν ως πόλος έλξης για περισσότερους εθελοντές;
Ο Γιάννης παραδέχθηκε ότι θέλει να μπει στο Διοικητικό Συμβούλιο του Φεστιβάλ Αντίποδες. «Σίγουρα, δεν θέλω να φύγω από την ομάδα των εθελοντών. Πιστεύω, όμως, ότι μετά από τα τόσα χρόνια εμπειρίας, μπορώ να προσφέρω περισσότερα» λέει ο νεαρός επιχειρηματίας.

Η Άντζελα δηλώνει εξίσου αποφασισμένη να παραμείνει. «Η ατμόσφαιρα του Γλεντιού είναι κάτι το φοβερό και κάθε χρόνο είναι σαν να το ζω για πρώτη φορά. Βιώνεις την καταγωγή σου μέσα σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο. Υπάρχει ένας συνδυασμός ενθουσιασμού και ελληνικής παρέας. Για μένα, είναι ο τέλειος συνδυασμός. Τα νέα Ελληνόπουλα που δεν το έχουν δοκιμάσει δεν ξέρουν τι χάνουν. Όσοι γνωστοί και φίλοι με πίστεψαν και ήρθαν δεν το μετάνιωσαν. Οι περισσότεροι…  κόλλησαν στην κυριολεξία».

Με μία δήλωση που τα λέει όλα και συνοψίζει, πιστεύω, με τον καλύτερο τρόπο το γιατί αυτοί οι νέοι της δεύτερης’ γενιάς αγάπησαν και αγαπούν το Φεστιβάλ και το υπηρετούν τα τελευταία 15 χρόνια, έστω και αν οι γκρίνιες των μεγαλυτέρων θα μπορούσαν να τους απωθήσουν…, απαντάει ο Νίκος; «Όλα, μα όλα, ακόμα και οι μικρές δυσκολίες, είναι απόλαυση όταν τις ζεις με φίλους και ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν και μοιράζονται τις ίδιες ρίζες με τις δικές σου».