Μπορεί η Αυστραλία στην εκπνοή του 2010 –μετά πολλών δεινών και βασάνων– να απέκτησε για πρώτη φορά γυναίκα ηγέτη, ωστόσο, οι ηγετικές θέσεις σε όλο το οικονομικό φάσμα της χώρας και όχι μόνο, κατά ένα συντριπτικά μεγάλο ποσοστό ανήκουν στους άντρες. Αρκεί να λάβει κανείς υπόψη του ότι στις 200 μεγαλύτερες επιχειρήσεις της Αυστραλίας μόνο το 3% των ηγετικών θέσεων καταλαμβάνεται από γυναίκες.

Πράγμα που οφείλεται, κατά ένα μεγάλο μέρος στο ότι οι άντρες είναι εκείνοι που κλείνουν κατά πρόσωπο την πόρτα στη γυναίκα, παρά το γεγονός ότι αναγνωρίζουν την αξία της.

Περισσότερες υψηλόβαθμες θέσεις στις γυναίκες –φρονούν- σημαίνει λιγότερες υψηλόβαθμες θέσεις για τους ίδιους. Σε αντίθεση με τις γυναίκες, οι άντρες φαίνεται να υποστηρίζουν τους… άντρες. Εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις οι γυναίκες αποτελούν εντυπωσιακή μειονότητα, με αποτέλεσμα να μην ακούγεται η φωνή τους.
Η κυβερνήτης της Αυστραλίας Κουεντίν Μπράϊς, με την ευκαιρία του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, προχθές Τρίτη, αναφέρθηκε στην άνιση εκπροσώπηση της γυναίκας σε υψηλόβαθμες θέσεις, τονίζοντας ότι μια λύση θα ήταν να επέμβει η κυβέρνηση και να λάβει τα κατάλληλα μέτρα, ώστε να εκλείψει η ανισότητα μεταξύ των δύο φύλων, όσον αφορά την κατάκτηση υψηλών θέσεων. Να προβεί, δηλαδή, στο μέτρο της Θετικής Δράσης, όπου ο νόμος θα επιβάλει να υπάρχει ένας συγκεκριμένος αριθμός γυναικών σε θέσεις που παίρνονται οι αποφάσεις. Εντούτοις, η ίδια θα προσθέσει ότι το μέτρο αυτό υποστηρίζεται μόνο από ένα μέρος των γυναικών, ενώ βρίσκει άλλες αντίθετες.

«Ακούγεται ριζοσπαστικό, αλλά δεν είναι» είπε η κυβερνήτης, προσθέτοντας ότι εφαρμόζεται σε πολλά μέρη του κόσμου.
Ανισότητα υπάρχει και στην αμοιβή των δύο φύλων, δεδομένου ότι οι μισθοί των γυναικών εξακολουθούν να είναι χαμηλότεροι εκείνων των αντρών, έστω και αν διαθέτουν τα ίδια προσόντα.

ΕΚΑΨΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ

Η προσέγγιση των φεμινιστριών ότι η γυναίκα είναι ισότιμη του άντρα σ’ όλους τους τομείς, υπήρξε και η κύρια αιτία που το φεμινιστικό κίνημα έκαψε το ίδιο το σώμα του. Είναι τραγικό ότι δεν δημιούργησε μόνο απέχθεια στο αντρικό στρατόπεδο, αλλά και μεταξύ των ίδιων των γυναικών, πολλές από τις οποίες δεν ήθελαν να ταυτιστούν μ’ αυτό.

Η πάλη της γυναίκας για ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση, φαίνεται, όμως, να έχει επιτύχει με αποτέλεσμα η γυναίκα να έχει σπάσει τους φραγμούς οι οποίοι ξεκινούσαν μέσα από την ίδια την οικογένειά της. Το σκεπτικό ότι τα διπλώματα είναι για τους άντρες, γιατί οι γυναίκες, αργά ή γρήγορα, θα παντρευτούν και η θέση τους είναι στο σπίτι, να μαγειρεύουν και να αναθρέφουν παιδιά, εκτοπίστηκε από την ίδια την κοινωνία. Η ανάγκη να συνεισφέρει η γυναίκα στα οικονομικά της οικογένειας, ώστε να επιτευχτεί η ποθητή οικονομική και κοινωνική ανέλιξη, έσπρωξε, αναγκαστικά τη γυναίκα στον εργασιακό χώρο.
Η απόκτηση προσόντων, κρίθηκε απαραίτητη, κυρίως από τις νεότερες γενιές, για πρακτικούς λόγους. Οδηγούσε σε καλύτερες και πιο καλοπληρωμένες δουλειές. Ο διαχωρισμός όμως σε ‘ανδρικούς’ και γυναικείους’ μισθούς ήταν μια πραγματικότητα που «άνθισε» τις δεκαετίες του ’60 και ’70 , συνεχίζεται δε μέχρι σήμερα, έστω κι’ αν έχει αποβάλει την επαίσχυντη ταμπέλα.

Στατιστικές δείχνουν ότι 32% των εργαζομένων γυναικών στην Αυστραλία αμείβονται με χαμηλότερους μισθούς από τους άντρες, για την ίδια δουλειά και έχοντας τα ίδια με εκείνους προσόντα.

 ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟΛΜΗ

Η σημερινή πραγματικότητα, στο επίπεδο ίσης αμοιβής μεταξύ των δύο φύλων, επιβάλει η γυναίκα να αποκτήσει το ταλέντο της διεκδίκησης από μόνη της. Καλές είναι οι μαζικές διεκδικήσεις, αλλά, σε τελική ανάλυση, είναι η ίδια που θα καθίσει στην καρέκλα της εξέτασης για τη συγκεκριμένη θέση.
Η ίδια θα πρέπει να διεκδικήσει ίση αμοιβή με τον άντρα που δίνει εξετάσεις για την ίδια θέση. Αν έχει τα προσόντα για να προχωρήσει σε ανώτερη θέση και αμοιβή, δεν θα πρέπει να περιμένει να της δοθούν αυτά στο ‘πιάτο’, όπως, ίσως, θα συμβεί με τον άντρα συνάδελφό της. Χρειάζεται εγρήγορση, σωστή πληροφόρηση, κυρίως, όμως, τόλμη και θάρρος για διεκδίκηση.

Θα χρειαστεί, ίσως, να δοθούν και άλλες μάχες, πριν η γυναίκα κερδίσει με το σπαθί της τις ίδιες απολαβές με τον άντρα, στον εργασιακό χώρο. Θα χρειαστεί, όμως, κυρίως η διεκδίκηση αυτή να γίνεται πατώντας σε γερές βάσεις.
Οι περισσότερες γυναίκες δεν θα ήθελαν να τους χαριστεί τίποτε, επειδή συμβαίνει να ανήκουν στο ‘ασθενές’, φύλο. Εκείνο που ζητούν είναι ίση και δίκαιη μεταχείριση.

ΑΛΛΕΣ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ

Ένα μεγάλο θέμα το οποίο θα πρέπει να ρυθμιστεί προκειμένου να μπορεί η γυναίκα να διεκδικήσει υψηλόβαθμες θέσεις και ίση πληρωμή με τον άντρα, είναι η μητρότητα. Να μην αντιμετωπίζεται από τους εργοδότες ως πρόβλημα. Σε πολλές γυναίκες, ιδιαίτερα σ’ εκείνες που φλέγονται από τη φιλοδοξία μιας λαμπρής και πολλά υποσχόμενης καριέρας, η μητρότητα αποτελεί μια ανάγκη που καλούνται να πληρώσουν πολύ ακριβά. Η ίδια η κοινωνία, είναι ανέτοιμη για την περίφημη διεκδίκηση και απόκτηση ίσων δικαιωμάτων στον εργασιακό χώρο.

Αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους -και μόνο έτσι θα πρέπει να τα λέμε- δεν υπάρχουν ακόμη οι απαραίτητες υποδομές που θα επιτρέψουν στη γυναίκα να διεκδικεί τα ίσα με τον άντρα, είτε αυτά λέγονται υψηλόβαθμες θέσεις ή ίση αμοιβή.
Δεν είναι περίεργο που πολλές προσοντούχες γυναίκες μένουν εκτός των αιθουσών που παίρνονται οι αποφάσεις, γιατί οι άντρες αισθάνονται ή γνωρίζουν ότι αργά ή γρήγορα, η γυναίκα θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει την καριέρα της για να γίνει μητέρα.

Δεν είναι πολλές εκείνες οι οποίες αποφασίζουν να θυσιάσουν τη μητρότητα στην καριέρα.
Συμβαίνει δε, να πρέπει να πάρει τη μεγάλη απόφαση η νεαρή γυναίκα πριν αρχίσουν να πέφτουν κάθετα οι πιθανότητες να συλλάβει, δηλαδή γύρω στα 30.
Είναι ακριβώς αυτή η περίοδος που οι καριερίστες, άντρες και γυναίκες, έχουν αποκτήσει την απαραίτητη πείρα και έχουν επιδείξει τα προσόντα εκείνα που θα τους δώσουν το έναυσμα να ανέβουν τα πολυπόθητα σκαλιά της προαγωγής.

Η πληρωμένη άδεια είναι ένα μόνο ένα μικρό βήμα για να μπορέσει η εργαζόμενη μητέρα μια σχετική ισορροπία μεταξύ οικογενειακών και επαγγελματικών καθηκόντων. Η απουσία της εντούτοις από τον εργασιακό χώρο, έστω και για ένα μικρό διάστημα…  δουλεύει εις βάρος της. Όπως και εις βάρος της δουλεύει το γεγονός ότι θα αναγκαστεί να πάρει άδεια όταν το μωρό της αρρωστήσει ή όταν κάποιο μεγαλύτερο μέλος της οικογένειας χρειάζεται φροντίδα.
Τα ελαστικά ωράρια, συν η τεχνολογική εξέλιξη, είναι γεγονός ότι δίνουν λίγη ανάσα στην εργαζόμενη γυναίκα σήμερα. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν της ανοίγουν την πόρτα για τα boardrooms. Η εικόνα της γυναίκας με δύο καρπούζια κάτω από τη μασχάλη, δεν προσφέρεται ακριβώς γι’ αυτούς τους χώρους.